บทที่ 3 ปกรณัมแห่งเวทมนตร์
บทที่ 3 ปกรณัมแห่งเวทมนตร์
พวกเราเดินมาถึงแท่นบางอย่างที่เป็นสถาปัตยกรรมเช่นกัน และเดินตามชายชราเข้าไปก่อนที่จะมีแสงส่องขึ้นมาจากพื้นดิน
วันนี้โดนแสงจ้าบ่อยจริงๆ .. และลืมตาขึ้นมาอีกทีก็มาอยู่ในปราสาทแล้ว ที่นี่เป็นปราสาทไม่ผิดแน่เพราะเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ยุคกลาง
“ตามข้ามา”
เสียงของชายชราดังขึ้นพร้อมกล่าวบรรยาย
“ข้าจะอธิบายเกี่ยวกับเวทมนตร์ให้พวกเจ้าฟังสักหน่อย พลังเวทมนตร์ก็คือพลังแห่งจินตนาการ”
“ตราบใดที่จินตนาการเจ้าแข็งแกร่งเจ้าก็จะสามารถใช้เวทมนตร์ได้แข็งแกร่งมากขึ้น นั่นคือเกณฑ์ทั่วไปในโลกนี้”
“แต่พวกเจ้าเป็นผู้กล้านั้นมีพลังจินตนาการแรกเริ่มที่สูงกว่าคนในโลกนี้ ดังนั้นความแข็งแกร่งพวกเจ้าจึงมากกว่าคนในโลกนี้ประมาณ 20 เท่า”
“ถ้าให้ระบุแบบเข้าใจง่ายๆ คือ พวกเจ้าเป็นพวกที่มีพลังจินตนาการสูงระดับเดียวกับผู้แข็งแกร่งในโลกนี้ แม้จะพึ่งเริ่มต้น ดังนั้นเมื่อพวกเจ้าพัฒนาขีดจำกัดจึงจะสูงกว่านั่นเอง”
ว่าง่ายๆ ก็คือ เหมือนเล่นเกมแล้วมีสเตตัสตั้งต้นที่ต่างกันสินะ เลเวล 1 แต่มีสเตตัสอยู่ที่ 1 ทุกอย่าง กับเลเวล 1 ที่มีสเตตัสทุกอย่าง 20
นั่นหมายความว่าเมื่อเพิ่มเป็นเลเวล 2 สเตตัสจะเพิ่มขึ้นเท่าตัวก็เป็น 2 แต่พวกเราจะเพิ่มเป็น 40
อย่างโกงอ่ะ!
นี่แค่ยกตัวอย่างนะเพราะว่าเหมือนโลกนี้จะไม่มีวิธีวัดระดับพลังนอกจากการปลดปล่อยพลังต่อสู้ให้เห็นสินะ
“และความสามารถของพวกเจ้า จะเป็นสื่อกลางในการใช้เวทมนตร์! ยกตัวอย่างเช่นแม่หนูคนนั้น”
เขาชี้นิ้วมาที่ชั้น อะไรหว่า?
“ถึงแม้จะมีความสามารถในการเป็นหญิงก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ผ่านสื่อกลางดังกล่าว เช่นสามารถใช้พลังธาตุน้ำได้เป็นต้น”
“ถึงแม้ความสามารถมันจะอ่อนแอกว่าผู้ใช้เวทธาตุน้ำแบบคนละระดับ แต่ก็เทียบได้กับพลังของคนธรรมดาที่ยังไม่พัฒนาในโลกนี้”
“…”
ห๊า.. สรุปถึงชั้นจะมีสเตตัสที่สูงกว่า แต่เพราะสื่อกลางกากเลยใช้เวทได้ระดับเดียวกับคนในโลกนี้…
เอิ่ม.. เอาเหอะน่าาา ยังไงซะคงมีใครสักคนที่เหมือนชั้นแบบได้รับความสามารถที่ไม่ใช่สายต่อสู้เลยมีทักษะต่อสู้กาก
อย่างน้อยใจไปตัวชั้น.. ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ทุกคนก็มองมาที่ชั้นกันหมด โดยเฉพาะพวกรวมหัวกันแกล้งชั้นยิ่งมีรอยยิ้มชั่วร้าย
“ส่วนเรื่องเวทมนตร์คือพลังงานอะไรนั้น พวกเจ้าจะเรียนได้ในโรงเรียนบิลตี้”
“เดี๋ยวก่อนนะ เรียนที่ว่านี่คือ…?”
“แน่นอนเข้าเรียนยังไงล่ะ!”
อืม.. ดูเหมือนจะถูกส่งเข้าโรงเรียนสินะ ขณะนั้นเองพวกเราก็เดินมาถึงห้องสมุดขนาดใหญ่ชายชราหยุดชะงัก
“เอาล่ะ นี่คือการมอบตำราเวทให้พวกเจ้า ด้วยมูลค่าของตำราที่แพงมหาศาลมันจะช่วยให้พวกเจ้าแสดงเวทมนตร์ได้ออกมารุนแรงมากยิ่งขึ้น”
“แต่ก่อนอื่นพวกเจ้าต้องตรวจสอบเสียก่อนว่าความสามารถของพวกเจ้าคืออะไรแล้วมาบอกข้า ข้าจะได้มอบตำราให้แก่พวกเจ้าได้อย่างถูกต้อง!”
ทุกคนเองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม เออ ว่าแต่อาจารย์หายไปไหนแล้วเนี่ย?
เมื่อกี้ยังอยู่ที่นี่อยู่เลยนี่น่า.. หรือว่าจะหนีไปแล้ว? อืมมม สมกับเป็นครูชายจอมเห็นแก่ตัวล่ะนะ
ถ้าวันนี้คุณครูคิซากิไม่ลาป่วยเธอคงออกหน้าต่อรองไปแล้วล่ะนะ
“ชั้นต้องการที่จะแข็งแกร่ง! ความสามารถของชั้นคือ เพิ่มพละกำลัง! เวทที่ใช้ได้คือเวทไร้ธาตุทุกรูปแบบ!”
คนนั้นเป็นคนจากชมรมซูโม่ ไม่แปลกเลยถึงมีความปรารถนาแบบนั้น เด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดในห้อง ฮิคาริ มาริ เธอก็พูดออกมา
“ชั้นไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นบากดเจ็บ.. ความสามารถของชั้นคือ การรักษาหรือฟื้นฟู เวทที่ใช้ได้คือเวทแห่งแสงและเวทรักษา”
อืม.. ผู้หญิงคนนี้ไม่อยากให้คนอื่นบาดเจ็บจริงๆ สินะ ตอนแรกชั้นคิดว่าเธอแค่เสแสร้งเพราะตอนที่ชั้นรังแกเธอไม่เพียงไม่สนใจแต่ยังดูถูกชั้นด้วย
หัวโจกของคนที่ชอบรังแก ฟุวะ มันก็มีพลังในการควบคุมลม เพราะมันอยากบินได้ และคนอื่นๆ ก็มีความสามารถต่างๆ นา
หัวหน้าห้องที่อยากเป็นนักเรียนตามกฎเกณฑ์กรอบทุกอย่าง ก็ได้ความสามารถผู้กล้ามาซึ่งสามารถใช้เวทของผู้กล้าได้
ซึ่งมองโดยรวมแล้ว..ทุกคนแม้จะมีความปรารถนาที่แปลกพิลึก แต่โดยรวมก็ตีความสามารถมาเป็นสายต่อสู้ทั้งหมด!
หรือก็คือ มีแค่ชั้นคนเดียวที่มีความสามารถไม่ใช่สายต่อสู้ และเทียบกับคนธรรมดา.. ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!?
ชั้นปรารถนาที่จะเป็นหญิงเหรอ.. ไม่สิ.. ชั้นแค่ชอบนี่น่าถ้างั้นควรจะเป็นความสามารถในการเปลี่ยนเพศคนอื่นสิ!
ไม่สิ แบบนั้นคงเกินตัวไปงั้นเป็นการควบคุมฮอร์โมนสิ.. ไม่สิแบบนั้นก็พิลึก.. นี่สรุปว่าความปรารถนาของชั้นพิลึกถึงระดับกลายเป็นความสามารถที่ดีๆ ไม่ได้เลยสินะ
ทำไม… ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน!
ชั้นจิตตกและเดินไปหาชายชราพร้อมกับรู้สึกท้อแท้ใจ..
“คาเงโอะ ริวตะ.. ความสามารถ…กลายเป็นหญิง..”
ชั้นพูดด้วยเสียงของผู้หญิงอย่างทรมานใจ อ๊ากกก น่าอายชะมัด ชายชรามองที่ชั้นก่อนจะพูดว่า
“สามารถเปลี่ยนกลับคืนได้ไหม..?”
“เอ๋ มันทำได้ด้วยเหรอ ทำยังไง!?”
ชั้นหน้าบานทันที พร้อมกับพูดด้วยความเร็วของปีศาจ ชายชราก็ส่ายหน้าพลางตอบ
“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง คนที่รู้ก็มีเพียงแค่เจ้าถ้ามันไม่มีวิธีนั้นอยู่ในหัวแสดงว่าเจ้ากลายเป็นหญิงตลอดกาล แถมเคสแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นซะด้วย ข้าเองก็คิดว่าไม่น่าจะมีความสามารถแบบนี้ด้วยซ้ำ”
“อ่า…นั่นสินะ”
ชั้นที่มีความหวัง แต่ก็ดับลงทันที ทำไมชีวิตมันยุ่งยากดีแท้.. นี่กลายเป็นหญิงไม่ใช่ว่าเกลียดนะแต่ว่า..
พอมองไปคนอื่นๆ ในห้อง บางคนก็มองชั้นด้วยความขยะแขยงประมาณว่า “อี๋ พวกโรคจิตอยากเป็นผู้หญิง”
บางคนก็มองอย่างขำๆ บางคนก็มองแบบอิจฉาผู้หญิงน่ะนะ ส่วนฟุวะมันมองชั้นด้วยสายตาที่เจอของเล่นชิ้นโต เหมือนที่มันเคยรังแกชั้นสมัยก่อน..
จะเกิดอะไรขึ้นกันนะตัวชั้น..
“อ้อ แล้วก็ตำราเวทมนตร์ เจ้าไม่ต้องรับก็ได้”
“อ๊ะ..อืม..”
ตัดหางปล่อยวัด… ตัดหางปล่อยวัดชัดๆ นี่มันอะไรกันนนน! ไม่ให้ตำราเวทสินะ ไม่ให้สินะ!!!
ชั้นอยากจะบ้าตาย แค่กลายเป็นหญิงทำไมมันน่าปวดหัวขึ้นได้ขนาดนี้เนี่ย
“เอาล่ะ ข้าจะพาพวกเจ้าไปยังที่พัก หนึ่งเดือนหลังจากนี้พวกเจ้าจะถูกส่งไปที่โรงเรียนในเวลานี้พวกเจ้าจะถูกส่งไปเพิ่มความแข็งแกร่งพื้นฐานโดยฟาร์มมนุษย์ก่อน”
หลังจากนั้นเขาก็พาเราไปคฤหาสน์ ขณะที่ชั้นเดินไหล่ตกพร้อมกับกระเป๋า ฟุวะเลยเดินมาหาชั้นพร้อมกับโอบไหล่
“ว่าไงริวตะจัง~”
“…”
“ตอบอะไรหน่อยสิ~~ เน่เน่ ริวตะจัง~”
มันพูดแบบนั้นก็เอามือมาจับหน้าอกของชั้นแล้วบีบลงทำให้ชั้นร้องออกมาตามความรู้สึก
ขอเซนเซอร์ที่ชั้นร้องออกละกัน.. มันน่าอายน่า!
“ฮ่าๆๆ พวกแกดูสิ ไอ้หมอนี่มันร้องเป็นผู้หญิงเลยว่ะ!”
“ก๊ากๆ มันคงเป็นผู้หญิงสมใจอยากแล้วสินะ!”
ชั้นกัดฟัน… นี่มันเกินไปแล้วถือเป็นการล่วงละเมิดทางเพศ.. ในขณะที่ชั้นกำลังจะตอบโต้นั้นเองก็มีมือมาจับแขนของฟุวะอย่างรุนแรง
“คิดจะจับมิสะ---.. คาเงโอะไปถึงไหนห้ะพวกแก?”
ชายตรงหน้าชั้นคือชายร่างใหญ่ชมรมคาราเต้ มองฟุวะด้วยสายตาเฉียบคม ความสามารถของเขาคือ ศิลปะการต่อสู้ทุกชนิด
สามารถใช้เวทมนตร์เพิ่มความเร็วการตอบสนอง และถ่ายเทกำลังทั้งหมดได้
“ห๊า มันเกี่ยวอะไรกับแกห๊า ซาโต้” (ฟุวะ)
“อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้พวกนายรังแกคนอ่อนแอนะ” (ซาโต้)
“หึ หรือว่าแกหลงรักไอ้หมอนี่แล้ว? ในโลกเดิมไม่เห็นคิดจะช่วยมันเลยนี่!?” (ฟุวะ)
“หุบปาก!” (ซาโต้)
นั่นสิ.. ทำไมซาโต้ถึงมาทำดีกับชั้นปกติก็เห็นสนแต่คาราเต้นี่น่า ขนาดชั้นถูกรังแกแทบตายยังไม่เคยช่วย
หลงรักชั้นนี่คงเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายคงไม่ใจง่ายขนาดนั้นหรอกเพราะชั้นก็เป็นนี่น่า
“พวกนายทั้งสองคนน่ะเลิกทะเลาะกันดีๆ หรือจะโดนดาบชั้นฟาดสักเปรี๊ยงก่อนล่ะห๊ะ?”
ในตอนนั้นเสียงของผู้หญิงทรงผมหางม้ายาวก็เข้ามาหยุด ในมือถือดาบไม้ไว้ตลอดเวลา
คุราตะ ชิซึกุ นักดาบสาวที่แข่งขันเคนโด้ระดับประเทศและได้รับชัยชนะแบบขาดลอย สตรีแห่งดาบ ชิซึกุ!
