บทที่ 10 ปกรณัมการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 10 ปกรณัมการเปลี่ยนแปลง
[คำแนะนำ : ผมยืนยันตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปจะเข้าสู่ช่วงท้ายของเกริ่นนำเรื่อง และจุดพลิกผันอาจจะชวนเจ็บปวดทรมานใจ (ไม่สิ..อาจจะไม่เจ็บปวดทรมานใจก็ได้นะ?) ใครที่จิตใจอ่อนไหวกรุณาข้ามไป! รออ่านตอนเข้าสู่บทใหม่!]
ชั้นนอนหายใจโรยรินอยู่ที่ทางเดินห้อง.. โดนอัดโดยพวกฟุวะนั่นอีกน่ะสิ.. เหมือนจะเอาชั้นเป็นที่ระบายอารมณ์จากการต่อสู้แพ้เฉยๆ
ให้ตายสิ ขยับไม่ได้เลยร่างกายของชั้นไม่ฟังคำสั่งเลย ในตอนนั้นเองซาโต้ที่เคยช่วยชั้นไว้ก็เดินมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อืม.. นิดหน่อย..”
“เดี๋ยวชั้นช่วยไปส่งที่ห้องเอง”
“เอ๋.. ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ต้องกังวลน่า”
ว่าแล้วซาโต้ก็อุ้มชั้นขึ้นมาด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิงอ่ะนะ พาชั้นไปส่งที่ห้อง.. เอ๊ะ. ว่าแต่หมอนี่รู้จักห้องชั้นได้ยัง
เพราะตอนเลือกห้องหมอนี่มันได้ห้องก่อนชั้น และไม่มีทางรู้เลยว่าห้องของชั้นตั้งอยู่จุดไหน แล้วหมอนี่รู้ได้ยังไง?
ซาโต้ส่งชั้นนอนที่เตียง แล้วบอก
“วันนี้ชั้นว่านายควรพักผ่อนนะ”
“อืม.. ขอบใจนะ”
นั่นสิ.. แต่จะพักผ่อนยังไงถึงนอนหลับไปก็ไม่ได้นับว่าพักผ่อน แต่นอนอยู่เฉยๆ ก็ไม่มีอะไรทำอีก
“นี่ คาเงโอะ..”
ในตอนนั้นเองเสียงของซาโต้ก็ดังขึ้นในความเงียบที่พึ่งจะเงียบไปได้พักหนึ่ง แต่ก่อนที่ชั้นจะตอบซาโต้ก็พูดอีก
“ไม่สิ.. ตอนนี้นายคือมิสะริน… ใช่ไหมล่ะ มิสะริน?”
“เอ๊ะ… พูดอะไรของนายน่ะ”
ชั้นคิ้วกระตุกแล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มหัวใจเต้นตึกตักด้วยความกลัว แต่ชั้นก็กลืนน้ำลาย
“พูดอะไรของนายน่ะ.. ชั้นคาเงโอะ ริวตะ.. แค่บังเอิญหน้าตาเหมือนไอดอลคนนั้นเฉยๆ นายเองก็น่าจะรู้”
“หึๆ … ฮ่าๆๆๆๆ”
แต่ในตอนนั้นเองซาโต้ก็หัวเราะออกมาเหมือนขำอะไรสักอย่าง ไม่รู้สิชั้นรู้สึกกลัวซาโต้ขึ้น
เสียงหัวเราที่เต็มไปด้วยความและความเสียใจของเขาก็จะหันมามองชั้นด้วยสายตารักใคร่
“อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ ทุกๆ วันนายจะไม่ได้กลับบ้านแต่เดินไปโรงแรมหรือที่ไหนสักแห่งแล้วแต่งตัวพอออกมาถ่ายรูปแล้วจะอัพลงบนโซเชียล ชั้นได้แต่แอบมองนายอยู่ห่างๆ”
“….”
“นายคือรักแรกของชั้น แต่นายเป็นผู้ชาย! นายรู้ไหมนายทำให้ชั้นรู้สึกเศร้าขนาดไหน นายหักหลังชั้นขนาดไหน!”
“…”
นี่ชั้นโดนแอบตามตลอดเหรอ.. แถมยังเป็นพวกหัวรุนแรงซะด้วย… ซาโต้พูดต่อด้วยเสียงรำพึง
“ตอนที่ชั้นติดตามนายก็ตั้งแต่คนจะติดตามถึงหนึ่งแสน… ใช่.. แม้ชั้นจะถูกนายหักหลังแต่ก็ยังไม่อาจตัดนายออกจากใจได้!”
“ชั้นได้แต่แอบมองนายอย่างห่างๆ แอบมองนายที่ถูกรังแกแต่ไม่สนใจเหมือนว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างกายของนาย ร่างกายจริงๆ ของนายคือมิสะรินตั้งหาก!”
“…..”
ซาโต้พูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะตะโกนหมัดของเขากำแน่น ชั้นพยายามถอยหลังห่างจากเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“แต่ว่า.. …แต่ว่านายหักหลังชั้นอีกครั้ง! นายกลายเป็นมิสะรินอย่างสมบูรณ์แบบแล้วแท้ๆ! นายเป็นแล้ว แต่นายกลับนายกลับ…”
“นายกลับทำตัวเป็นผู้หญิงแพศยา ที่ต้องการผู้ชายไปทั่ว นายสร้างภาพที่แสนน่ารักมาหลอกชั้น! นายปล่อยให้ถูกลวนลาม! นายเดินเข้าห้องผู้ชาย! นายหักหลังชั้นอีกรอบ!”
เขาตะโกนออกมาพร้อมกับเส้นเลือดที่ปูดบนหัวขยับเข้าใกล้ชั้น แต่ชั้นก็พยายามถอยห่าง
“นายหลอกชั้นทำไม... หลอกชั้นถึงสองครั้ง! ชั้นจะฆ่านาย!!!”
………..
ซาโต้ในตอนแรกเพียงจะมาถามคำถามเฉยๆเท่านั้น.. แต่ทว่าก็ไม่อาจอดทนได้จากการพูดถึงเรื่องไม่ดีแม้เขาจะเป็นคนพูดเองก็ตาม
จนกลายเป็นความโกรธขึ้นมาเองจากคำพูดตัวเขาเอง เขาจีจึงยื่นมือทั้งสองข้างไปบีบคอริวตะทันที
“ปล่อย…ฉัน…”
ริวตะพยายามจะเปล่งเสียงออกมา หากแต่ว่าความก้าวร้าวของซาโต้นั้นมากเกินไปผสมกับความโกรธกับเรื่องที่ตัวเองถูกหลอก
จึงบีบคอริวตะด้วยแรงที่มากมหาศาล หากเป็นริวตะคนเดิมคงคอหักไปแล้วแต่การฆ่าคนทำให้เขามีพละกำลังสูงขึ้น
แต่ทว่าซาโต้ก็เช่นกัน! ริวตะจึงไม่มีทางต่อกรได้ขาดอากาศหายใจ ตบมือของซาโต้ น้ำลายไหลออกมาจากขอบปากจากการที่ริวตะเปิดปากพยายามหายใจ
แต่ทว่าไม่เป็นผลเขาจึงดิ้นไปมา..
“จริงสิ.. ตอนนี้นายเป็นผู้หญิงเต็มร้อยไปแล้วนี่.. ใช่.. และยังไม่เป็นของใคร… ใช่… ใช่… ใช่ ฮ่าๆๆๆ!”
“ปล่อย…ฉันนะ…ขอ..ร้อง…”
ริวตะพยายามพูดและซาโต้ก็ปล่อยริวตะลงกับพื้น จากการขาดอากาศหายใจทำให้ริวตะกลับมาหายใจอย่างบ้าคลั่งหากแต่แรงยังไม่กลับมา
ริวตะก็ถูกฉีกเสื้อโดยซาโต้
“ฮ่าๆๆ .. นายจะตกเป็นของชั้น.. เป็นของชั้นคนเดียว ฮ่าๆ!”
“ไม่!”
ริวตะร้องออกมา แรงเฮือก… เขาพยายามจะดินรนหากแต่ท่อนบนเปลือยเปล่าเป็นที่เรียบร้อยและตามด้วยท่อนล่าง
“ไม่ปล่อยชั้น..ปล่อยชั้น!”
เขาร้องออกมาใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักมือออกไปจนร่างกายทั้งหมดเปลือยเปล่าหมดแล้ว
แต่แรงอันน้อยนิดจะหยุดพายุคลั่งได้อย่างไร… ทว่าในตอนนั้นเองร่างของซาโต้ก็ร่วงหล่นทับใส่ร่างริวตะ
ลมหายใจหยุดลง หัวใจหยุดเต้น… ซาโต้ตกตายไปทันที…. และในตอนนั้นเองประตูห้องถูกเปิดออก “ปัง!” ชิซึกุวิ่งเข้ามา
พอเห็นซาโต้ที่นอนทับร่างของริวตะ เหตุและผลหรือแม้แต่ลักษณะนิสัยที่ต้องถามหาความจริงก่อนของชิซึกุปลิวหายเตะซัดใส่ซาโต้อย่างรุนแรงจนมันลอยกระเด็นติดผนัง
“ริวตะ..”
เธอวิ่งเข้าหาริวตะด้วยสีหน้าเจ็บปวดริวตะเองก็มองชิซึกุ…ก่อนที่จะสลบไป ชิซึกุไม่สนใจซาโต้เลย
“ชั้นขอโทษ.. ชั้นขอโทษ.. ชั้นขอโทษ..”
เมื่อเห็นบาดแผลรอยฟกช้ำใต้ร่างกายของริงตะที่หลายวันที่ผ่านมาริวตะไม่ยอมอาบน้ำร่วมกับเธอเพราะรอยฟกช้ำเหล่านี้
มันฟกช้ำซ้ำเติมจนเป็นสีม่วง ทำให้ชิซึกุเข้าใจว่าริวตะต้องโดนอะไรในทุกๆ วัน แต่เวลาเจอกับเธอเขาก็ยิ้มตลอดเวลา
แถมยังต้องโดนข่มขืน.. เธอร้องไห้จากก้นบึ่งหัวใจรู้สึกผิด.. ผิด….
“ชั้นผิดเอง….. ชั้นผิดเอง… ใช่..”
นัยน์ตาชิซึกุเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท.. เหมือนกับความตายเธอกำมือริวตะแล้วพูดขึ้น
“ชั้นผิดเองที่คิดว่าคนอื่นมันจะเป็นพวกที่สามารถทำความเข้าใจด้วยคำพูดและคุยกันได้…..”
“ชั้นจะช่วยเธอเอง… ริวตะ…”
ชิซึกุสวมเสื้อผ้าให้ริวตะเดินไปหาซาโต้ที่นอนเป็นศพก่อนจะตรวจพบว่ามันตายไปแล้ว หากเป็นเธอก่อนหน้านี้มันจะเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเธอ
ถ้าหากมันไม่พยายามบีบคอและข่มขืนริวตะละก็นะ.. เธอลากมันออกจากห้องริวตะไปห้องตัวเองพอตกเย็นเธอก็ลากมันออกจากปราสาทไปอย่างเดียวดาย
…….
