ตอนที่ 1 

ตอนที่ 1

พ.ศ. 4001

ในห้องวิจัยห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีลำ้สมัย ชายคนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อกำลังนั่งวิลแชร์ (รถเข็นผู้ป่วย) ไปมา มือของเขากำลังพิมพ์บนแป้นพิมโฮโลแกรมอย่างเร่งรีบ

"อีกนิดเดียว.."

ปั้ง!!

เสียงปืนดังขึ้นมา กระสุนทะลุท้องของชายที่กำลังนั่งวิลแชร์อยู่

"อั้ก.." เขากระอักเลือดทันที ที่กระสุนเจาะตรงท้องของเขา

'นายท่าน กระสุนทะลุช่วงท่องโดนอวัยวะสำคัญต้องรีบห้ามเลือดโดยด่วน ไม่งั้นนายท่านต้องตายแน่นอนครับ' เสียงของ AI ประจำตัวของเขาพูดขึ้นมา

"หยุดเดียวนี้นะ!! หยุดการกระทำของนายเดี๋ยวนี้!!" มือปืนพูดขึ้นมา

"เรื่องอะไร.. ผมจะหยุด! ..ติ้ด!" ชายพิการเลื่อนมืออีกข้างที่ไม่ได้กุมท้องขึ้นมากดปุ่มด้านข้างนั้น ข้อมูลจำนวนมากแสดงขึ้นมาเป็นโฮโลแกรมวิ่งไปมา เหมือนมันกำลังถูกลบ

"ไม่!!!"

"นายหักหลังผมเอง ..ใครกันที่ อั้ก... ที่ช่วยนายมาจนถึงทุกวันนี้ ให้มันหายไปพร้อมกับผมซะเถอะ!!" ชายพิการตะหวาดเสียงดังลั่น แล้วล้มลงไปสติขณะนั้นกำลังพร่างมัว

'นายท่าน .. ระดับชีพจร อ่อนลง..'

"ไม่เป็นไรนะ ..คราวด์ AI ของฉัน.. ไม่สิ เพื่อน..คนเดียวของฉัน.."

'ขอบคุณที่ท่านสร้างผมขึ้นมา นายท่าน..'

"ถ้าฉันมีชีวิตอีกครั้ง ไว้ฉันจะสร้างนายขึ้นมาใหม่นะ ..คร..าวด์.."

'ราตรีสวัสดิ์ นายท่าน..'

----------------------------------------------

ผมเหมือนกำลังท่องอยู่ในอวกาศ แต่ไม่มีแสงอะไรเลย มีแต่สีดำ.. นี่ผมตายไปหรอ

ชีวิตนี้มันไม่เคยมีอะไรดีเลยสินะ ขนาดตอนตายยังเป็นสีดำเลย.. มันช่างน่าเงียบเหงาสักเหลือเกิน.. ตั้งแต่เกิดมาผมถูกทอดทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในวัย 4 ขวบ เพราะรูปร่างผอมแห้งจนเห็นกระดูกเพราะไม่ได้รับประทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพ บวกกับการคลอดก่อนกำหนด นมแม่ก็ไม่ได้ทาน ทำให้ภูมิคุ้มกันที่ควรจะมี กลับไม่มีเลย โดนเพื่อนร่วมสถานเลี้ยงเด็กพร้าแกล้งโดยการโยนลงไปในหลุมหลบภัยความลึก 2 เมตร พยามแล้ว พยามยามอีกที่จะปีนขึ้นไป ตกลงมานับไม่ถ้วน ตอนนั้นเองทำให้ผมพิการไม่สามารถเดินได้..

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนรับผมไปเลี้ยง เพราะคนอุปถัมภ์เขาเห็นแววเด็กที่มีพรสวรรค์อัจฉริยะ ชีวิตของผมดีขึ้นเรื่อยๆ ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้กินอาหารดีๆ แต่หลังจากนั้น 3 ปี พ่อแม่บุญธรรมของเขาถูกฆาตกรรม หลังจากนั้นผมถูกตามล่าโดยชายชุดดำที่ผมไม่รู้จัก ตอนนั้นผมอายุแค่ 7 ขวบ แน่นอนว่าไม่รอดอยู่แล้วเพราะผมเดินไม่ได้ ผมถูกนำตัวไปยังห้องวิจัยใต้ดินองค์กรแห่งหนึ่ง พวกมันต้องการใช้สมองของผมในการทดลองต่างๆนานา ที่ผิดกฎหมาย ผมก็จำเป็นต้องทำ ผมไม่เคยเจอแสงสว่างอีกเลยนับจากตอนนั้น ได้แต่อยู่ในที่มืดๆ กับคอมพิวเตอร์และหลอดทดลอง..

ผ่านไปหลายปีผมอายุ 21 ผมแอบส่งข้อความหารัฐบาลให้ช่วยผมออกมา ผมรู้ทุกซอกทุกมุมขององค์กรนี้ แล้วฝันของผมก็เป็นจริงคือการออกไปเจอแสงสว่างข้างนอก

แต่ชีวิตก็ยังไม่จบ หลังจากที่ผมออกมาได้ ผมอยากที่จะเรียนเพื่อเอาใบการศึกษาไปสมัครงาน ผมก็ไปเรียนสอบเทียบไปเรื่อยๆ จนได้ทุนมาก็สอบจบการศึกษาใช้เวลาไม่นาน ผมมีเพื่อนสนิทคนนึงชื่อ แฮ็ก เราทำงานด้วยกันตอนอยู่องค์กรใต้ดิน เราออกมาด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน พวกเราทำงานด้วยกัน โดยเราเปิดบริษัทเล็กๆ ที่ไม่เล็ก ทำงานวิจัยต่างๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริงให้เป็นจริงได้

ตอนแรกชีวิตมันก็ดีมากก แต่ทำไมโชคชะตาช่างเล่นตลกกับผม เพื่อนของผมหักหลังผมขโมยงานวิจัยที่ผมทุ่มทำมาหลายปีเอาไปใช้ในทางที่ผิด.. ชีวิตผมมืดมัวมากตอนนั้น จนผมไปได้ยินว่าเขาจะฆ่าผมเพื่อเอางานวิจัยอีกอันที่ผมซ่อนเอาไว้ ผมคิดว่าการตายก็เป็นสิ่งที่ดีแล้วสำหรับตอนนั้น ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ผมตัดสินใจเข้าไปยังห้องวิจัยของแฮ็ก ลบระบบงานทั้งหมดทั้งของผมของแฮ็กและบริษัททิ้งทั้งหมดถึงขนาดแฮ็กเกอร์ระดับที่หนึ่งของโลกก็ไม่มีวันกู้คืนข้อมูลพวกนั้นได้

นั่นคือที่มาของเรื่องราวในชีวิตผม..

ถ้าถามว่าผมอยากจะมีชีวิตใหม่อีกครั้งหรือไม่

แน่นอน..

ผมลังเล..

ลังเลว่าชีวิตใหม่ของผมจะเป็นเหมือนที่ผ่านมาไหม..

แต่ใจลึกๆของผม ผมอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้..

"ฉันจะให้นายมีชีวิตใหม่อีกครั้ง จะไปไหม?" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของผม

"เธอเป็นใคร..?"

"ผู้อยู่เหนือทุกสิ่ง ผู้กุมอำนาจของทุกสิ่งที่เป็นไปได้และไม่ได้"

"งั้นหรอ.. แล้วมันจะดีใช่ไหม?" ผมถามขึ้นมา ในใจสับสนวุ่นวายว่ามันดีแล้วจริงๆหรือที่จะไปมีชีวิตใหม่

"ขึ้นอยู่กับนาย.. แต่ฉันว่ามันน่าจะดีนะ"

"งั้น..."

"ไปสิ..."

-----------------------------------