Ep.16 - ฉันได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
ไซตามะต่างโลก Ep.16 - ฉันได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
ไม่ไกลออกไป เกิดความวุ่นวายบางอย่างขึ้น
เสียงเห่าของสุนัขตัวเล็ก และเสียงคำรามของสิงโตสะท้อนผ่านเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น?”
บากี้หันมองไปตามเสียงที่ดังขึ้นไม่หยุด ตะโกนด้วยความหงุดหงิด “โมจี้! นั่นแกมัวทำบ้าอะไรอยู่? รีบเอาสมบัติมาให้ฉันได้แล้ว เร็วๆเข้า!”
จากนั้นไม่นาน คนฝึกสัตว์สี่แต่งตัวในชุดแผงคอสีขาว พร้อมกับสิงโตก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคน
“ขอโทษนะ กัปตันบากี้”
คนฝึกสัตว์ ‘โมจี้’ ลงจากสิงโต ใบหน้าฟุ้งไปด้วยความมืดมน เสยนิ้วโป้งชี้ไปเบื้องหลัง “บังเอิญเจอปัญหานิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ฉันจัดการมันเรียบร้อยแล้ว”
มองลอดผ่านไหล่โมจี้ไป บากี้ก็พบว่าเบื้องหลังของสิงโตมีเชือกผูกเอาไว้ และมีชายแก่ถูกมัดกับเชือก โดนลากยาวมาตลอดทางถึงที่นี่
ตรงส่วนหัวของชายแก่เหมือนว่าจะมีเลือดไหลอยู่
“โมจี้ แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ ..”
สีหน้าของบากี้ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม “มันก็แค่คนแก่ แต่แกกลับมาสายถึงขนาดนี้?”
“ไม่ได้มีแค่คนแก่ซักหน่อย” โมจี้ส่งเสียงฮึฮะ “ยังมีหมาอีกตัวหนึ่ง”
“เจ้าโง่!”
บากี้ผุดลุกขึ้น ชี้โมจี้ด้วยความโกรธ “เป็นถึงลูกเรือของโจรสลัดบากี้ แต่กลับเสียเวลาซะนาน ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นแค่ตาแก่กับหมาเนี่ยนะ!?”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ …”
โมจี้ยกมือขึ้นลูบคาง ครุ่นคิดเล็กน้อย “เป็นเพราะเจ้าหมาตัวนั้นมันดันไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉัน แถมยังกระโดดเข้ามากัดอีก แต่ไม่เป็นไรหรอกกัปตัน เพราะไอ้หมาบ้านั่น ตอนนี้อยู่ในท้องสิงโต ‘ริชชี่’ ของฉันเรียบร้อยแล้ว อีกอย่างตาแก่นี่ก็กำลังจะตาย ..”
“เฮอะ ก็ได้ๆ ถือซะว่าฉันให้โอกาสแกสักครั้งก็แล้วกัน”
บากี้ทิ้งตัวนั่งลง เอ่ยปากอย่างไม่แยแส “เอาล่ะ ในเมื่อได้สมบัติมาเกือบหมดแล้ว ก็รีบย้ายทุกอย่างไปที่เรือของพวกเราซักที แล้วมาจุดพุฉลอง ระเบิดเมืองนี้อย่างสวยงามกัน!”
‘ระเบิด … เมือง?’
หลังจากที่ถูกลากมาตลอดทาง เมื่อได้ยินสองคำนี้ ชายแก่ที่กำลังจะสิ้นสติก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที!
ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความผวา!
“เดี๋ยว .. เดี๋ยวก่อน!”
ชายแก่ยื่นมือไปทางบากี้ กล่าววิงวอนด้วยความสิ้นหวัง “คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะ! ยังมีผู้คนอยู่ในเมือง ยังมีอีกหลายคนที่ยังหลบซ่อนตัวอยู่!”
“หา? ที่แกยังไม่ตายอีกหรอตาแก่?”
คนฝึกสัตว์โมจี้หันหลังกลับมาอย่างไม่คาดคิด ยิ้มโหดเหี้ยม ย่ำเท้าขยี้หัวของชายแก่ “อย่ามาพูดให้ขำไปหน่อยเลยดีกว่า เจ้าคนพวกนั้นมันเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเรา? พวกเราน่ะเป็นโจรสลัด! เป็นโจรสลัดผู้ชั่วร้าย แกโง่รึเปล่าที่มีอ้อนวอนพวกเราแบบนี้? ฮ่าฮ่าฮ่า”
ด้านหลังโมจี้ บากี้หัวเราะด้วยความพึงพอใจ “พูดได้ดีนี่นาโมจี้! ฉัน! ผู้เป็นศูนย์รวมแห่งความน่าหวาดกลัวของโจรสลัดแห่งท้องทะเล -โจรสลัดบากี้! ไม่ว่าใครที่กล้าต่อต้านหรือทำให้ฉันไม่พอใจ ไม่ว่าจะเนื้อหนัง หรือกระดูกของมันก็จะตู้ม! หายไปไม่มีหลงเหลือด้วย ‘ระเบิดสูตรพิเศษของท่านบากี้’ผู้นี้!”
ชายแก่ทำได้แค่เฝ้ามองดูโจรสลัดที่กำลังคิดหมายทำเรื่องชั่วร้าย แต่กลับไม่มีกำลังที่จะต่อต้านเลย
โถ่พระเจ้า!
ทำไมบนโลก … ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?
“เด็กๆ!”
ตัวตลกบากี้เบนตามองสมบัติเกือบทั้งหมดที่ปล้นมาจากในเมือง สะบัดมือรุนแรง “นำสมบัติกลับไปไว้ที่เรือ แล้วจากนั้นก็เอาปืนใหญ่มาจุดพลุฉลองกัน!”
โจรสลัดบางส่วนส่งเสียงโห่ร้อง และเริ่มกันขนย้ายสมบัติกลับไป
อีกส่วนหนึ่งก็ไปช่วยกันดันปืนใหญ่ และแบกกระสุนปืนใหญ่ที่แปะเครื่องหมายตัวตลกมา
ชายแก่ที่ล้มตัวนอนบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ร่ำร้องอย่างน่าเวทนา “ได้โปรดเถอะ … เมืองแห่งนี้เป็นทุกอย่างสำหรับฉัน จะให้ทำยังไงก็ได้ แต่ช่วยปล่อยมันไปทีเถอะ …”
ทว่าบากี้กลับไม่แยแสต่อคำอ้อนวอนนี้ เขาไม่แม้จะเหลือบมองชายแก่ด้วยซ้ำ ปากอ้าหัวเราะดังขึ้น “ในเมื่อแกรักเมืองนี้มากนัก ถ้าอย่างงั้นท่านบากี้คนนี้จะระเบิดแกให้หายไปพร้อมๆกับเมืองที่รักนักรักหนาเอง อ๊ะ อ๊ะ! ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ ท่านบากี้ผู้ยิ่งใหญ่เต็มใจที่จะช่วยอยู่แล้ว”
ปากกระบอกปืนถูกเบนทิศทาง เลื่อนเล็งมายังชายแก่ โจรสลัดคนหนึ่งหยิบคบเพลิงออกมา นำไปจ่อกับเชือกจุดชนวนปืนใหญ่
และแล้วเมืองท่าและทุกสิ่งอย่างของชายแก่ … ก็เริ่มถูกนับถอยหลังเข้าสู่การทำลายล้าง!
‘ใครก็ได้ .. ’
“ใครก็ได้!”
ชายแก่น้ำตานองหน้า แหงนมองฟ้า ร้องตะโกนให้กับความอ่อนแอของตัวเอง “จะใครก็ได้ ได้โปรดเถอะ! ได้โปรดช่วยเหลือเมืองนี้ด้วย!!”
เสียงกังวานก้องไปบนท้องฟ้า แต่ไม่นานมันก็ถูกกลบลงด้วยเสียงสนั่นของปืนใหญ่
พวกโจรสลัดต่างรอคอยให้กระสุนเกิดการระเบิด ทั้งหมดจะได้ร้องเพลงสรรเสริญกัปตันบากี้
แต่ในช่วงเวลาที่กระสุนกำลังจะปะทะเข้าใส่ชายแก่นั่นเอง!
ร่างที่สวมใส่เสื้อคลุมที่โบกสะบัดไปด้วยคำว่ายุติธรรมก็ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน! ยื่นฝ่ามือออกไปคว้า จับกระสุนปืนใหญ่พิเศษของบากี้ และบดขยี้มัน!
ตูมมมมมม!
กระสุนเกิดการระเบิดทันที บ้านเรือนหลายสิบหลังที่อยู่ใกล้เคียงถูกทำลายลง ควันฟุ้งพวยพุ่งเป็นโขมง!
‘ ยามเมื่อบุคคลหนึ่งได้จมลงสู่ความมืดมิด คนๆนั้นย่อมจะเริ่มมองหาถึงแสงสว่าง ไม่ว่าจะเป็นแสงสว่างเล็กจ้อยเพียงใด แต่ตราบใดที่มันเป็นแสงสว่าง-
-ความยุติธรรมก็จะอยู่ที่นั่น! ’
ฝุ่นควันค่อยๆกระจายตัวออกไป ร่างอันคลุมปรากฏขึ้น ช่วยบดบังความร้อนและผลกระทบจากแรงระเบิดให้คนเบื้องหลัง
ชายแก่เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
ถึงเขาจะตะโกนออกมาแบบนั้น แต่ไม่คาดหวังเลยว่าจะมีคนมาปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือเมืองนี้จริงๆ!
เขาหยิกตัวเองอย่างแรง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป ปากอ้าขยับตะกุกตะกัก “คุณ .. คุณคือ ...”
“ฉันคือฮีโร่”
ยามเมื่อควันเริ่มจางหาย ผิวที่กลมมนแวววับที่เริ่มปรากฏสู่สายตา “ฉันได้ยินแล้วนะ เสียงร้องขอความช่วยเหลือของคุณน่ะ ตาลุง”
วินาทีนั้นเอง ดวงตาของชายแก่พลันพร่ามัว คล้ายกับได้เห็นถึงบางสิ่ง!
แสงสว่าง!
นี่คือแสงสว่างของสมบัติอันชอบธรรมที่สามารถสาดแสงกลบทุกความมืดมิดท่ามกลางยุคโจรสลัดในช่วงเวลานี้!!
“ขอโทษทีนะที่ฉันมาสาย …”
ไซตามะสะบัดๆมือที่คุกรุ่นไปด้วยควันสีดำคล้ำ ก้าวฉับๆตรงไปเบื้องหน้า โดยไม่ได้หันมามอง “แต่วางใจเถอะ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
‘ตราบใดที่มีฮีโร่อยู่บนโลกใบนี้’
‘สมบัติแห่งความชอบธรรมจะไม่มีวันจางหายไป!’
บุคคลหนึ่งสามารถรอดชีวิตมาได้จากใจกลางแรงระเบิด -นี่ทำให้บากี้ที่กำลังเพลิดเพลิน เอนตัวดื่มไวน์ คอยรับชมพลุไฟต้องรู้สึกประหลาดใจ
กระสุนปืนใหญ่สูตรพิเศษของบากี้มีอานุภาพมหาศาลยิ่ง กล่าวได้เลยว่ามันสามารถคร่าชีวิตคนธรรมดานับหมื่นได้ในคราวเดียว
อย่างไรก็ตาม ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ..
พรวดดดด!!!
ทันทีที่เขาเห็นร่างของไซตามะโผล่ออกมาจากฝุ่นควัน เจ้าตัวก็เกือบจะพ่นไวน์ออกมา “ทำไมจู่ๆถึงมีไอ้วิตถารล่อนจ้อนโผล่ออกมาจากกลุ่มควันกัน!? เฮ้ย! ไอ้โรคจิตแกเป็นใคร?”
“ฉันก็คือคนที่มีงานอดิเรกเป็นฮีโร่ ส่วนแก-”
กล่าวไปได้ครึ่งประโยค ไซตามะก็ก้มลงมองเบื้องล่างโดยไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ “อา … เสื้อผ้าฉันคงถูกเผาเป็นฝุ่นไปพร้อมกันระเบิดเมื่อกี้แน่ๆเลย นี่มันน่ารำคาญซะจริงๆ”
“กระสุนปืนใหญ่ของท่านบากี้ผู้นี้ ทำได้แค่เป่าเสื้อผ้าของแกเท่านั้นเองหรอ!? นั่นมันเป็นไปไม่ได้! แกคิดจะยั่วโมโหฉันสินะ!!”
ตัวตลกบากี้ผุดลุกขึ้น สองมือสะบัด หกมีดสั้นผุดออกมาคีบหนีบระหว่างนิ้ว เผยรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องหวาดผวา! “เฮ้เจ้าฮีโร่ ในยุคสมัยแบบนี้ คนโง่ๆอย่างแกไม่ค่อยจะโผล่มาให้เห็นซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ทำตัวไร้เดียงสาแบบนี้มันอยู่ในท้องทะเลไม่ได้หรอก! นับจากนี้ไป ท่านบากี้คนนี้จะสั่งสอนให้แกรู้สำนึกเอง!!”