ตอนที่ 91 : บุตรแห่งท้องทะเล
ในห้องส่วนที่ โรงแรมพาเลซ
ลู่หวู่และอันม่านหมานจ้องหน้ากัน
“พ่อหมา งั้นพี่ก็เป็นคนดูแลแบทเทิลออนไลน์เหรอ?”
ลู่หวู่ยิ้มอายๆหลังจากที่ได้ยิน เขาไม่คิดว่าอันม่านหมานจะเป็นคนที่อยากจะมาพบกับเขา
“เปิดแล้วใช่ไหม?”
ลู่หวู่พยักหน้า “ถ้าเป็นเธอ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!”
“แล้วเงื่อนไขคืออะไร?”
“ลุงอันดูแลพี่ดีมาตลอด ยิ่งกว่านั้น เธอเป็นเหมือนเพื่อนของพี่ ถ้าได้ทำงานร่วมกับเธอมันน่าจะช่วยในเรื่องการโปรโมทได้ พี่เลยไม่ได้ตั้งเงื่อนไขอะไรเอาไว้ แต่คำขอของพี่เพียงอย่างเดียวก็คือพี่จะให้เธอรับผิดชอบเรื่องรายจ่ายและดูแลเรื่องของรายได้ของทัวร์นาเม้นทุกรายการ”
ความคิดของลู่หวู่นั้นเรียบง่ายเพราะเขามีจุดหมายที่สูงกว่านั้น เรื่องเงินมันไม่สำคัญเท่าไหร่สำหรับเขาในตอนนี้ แม้แต่เหรียญวิญญาณยังมีความสำคัญมากกว่าด้วยซ้ำ ขอแค่เขามีเงินเพียงพอกับการใช้จ่าย เท่านั้นก็พอแล้ว
“ไม่มีปัญหา!” อันม่านหมานตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
หวู่กัวอี้ที่นั่งอยู่ข้างๆตาโตขึ้นมา พวกเขามาไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น แต่ทุกอย่างก็ถูกจัดการเสร็จเรียบร้อย
“มันต้องมีอะไรแหม่งๆ!” เป่ยลี่เหลือบมองสลับไปมาระหว่างอันม่านหมานกับลู่หวู่พร้อมกับบ่นพึมพำ
เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงที่เป่ยลี่พูดออกมา บรรยากาศรอบๆก็เปลี่ยนไปทันที
“เธอยังเด็กน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เธอคงไม่ว่าอะไรนะ...” ลู่หวู่อธิบายกับอันม่านหมานด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
“พี่มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่!” อันม่านหมานตัวสั่นอย่างบอกไม่ถูกขณะที่มองไปที่เป่ยลี่ เป่ยลี่สัมผัสได้ถึงออร่าสังหาร
“เธอไม่ใช่ลูกฉัน ชื่อของเธอคือเป่ยลี่ เป็นเพื่อนของฉันน่ะ” เขามองไปที่สายตาที่จ้องจับผิดของอันม่านหมาน ลู่หวู่อธิบาย
หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายจากลู่หวู่ สายตาของหวู่กัวอี้ที่จ้องเขาอยู่ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
เขายังจำได้ที่ลู่หวู่เคยพูดว่าเป่ยลี่เป็นน้องสาวของฉัน แล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นเพื่อนไปแล้ว? แหม่งๆ
“ทำไมพวกเธอทุกคนมองฉันแบบนั้น?”
เมื่อได้เห็นการแสดงออกถึงความไม่ไว้ใจอย่างชัดเจนของอันม่านหมานและหวู่กัวอี้ ลู่หวู่รู้สึกได้ว่าพวกเขานั้นกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่
“เด็กน้อย พ่อแม่เธออยู่ไหน?”
มองไปที่เป่ยลี่ที่ดูน่ารักบอบบาง อันม่านหมานย่อตัวลงไปถามอย่างอ่อนโยน
“พ่อแม่เหรอ? ตายหมดแล้ว!” เป่ยลี่ตอบอย่างใจเย็น
อันม่านหมานเงียบ
อันม่านหมานคิดว่าเป่ยลี่เป็นเด็กกำพร้า เธอจึงรู้สึกเห็นใจมาก อยากจะเข้าไปกอดเธอ แต่เป่ยลี่ก็หลบอย่างรวดเร็ว
“สู้แบบยุติธรรมสิ ห้ามลอบโจมตี!” เป่ยลี่ยกกำปั้นขึ้นมาและตั้งท่าต่อสู้
ลู่หวู่ดึงเป่ยลี่เข้าไป เขารู้สึกปวดหัวตอนมองไปที่เป่ยลี่ที่กำลังไม่พอใจ “พอได้แล้ว! มันไม่ใช่การต่อสู้ อย่ามาเหลวไหล!”
เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สงสัยของอันม่านหมานและหวู่กัวอี้ ลู่หวู่จึงกุเรื่องขึ้นมา บอกว่าเขาพบกับเป่ยลี่ที่น่าสงสารที่สถานที่หนึ่ง ความเห็นใจของเขาเอ่อล้นออกมา เขาจึงรับเธอมาเลี้ยง
โชคดีที่สองคนนั้นไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก อันม่านหมานรู้จักนิสัยของลู่หวู่ดีและเธอก็รู้ว่าเขาไม่ทำอะไรโง่ที่จะทำให้เขาต้องติดคุกถึงสามปีแน่นอน เธอจึงมองข้ามมันไป
หลังจากนั้น ขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ อันม่านหมานเริ่มชวนลู่หวู่พูดคุยเกี่ยวกับปัญหาของทัวร์นาเม้นในอนาคต
ลู่หวู่นั้นไม่มีอะไรปิดบังในเรื่องนี้อยู่แล้ว และเขาเองยังบอกเธอเกี่ยวกับสงครามกิลด์ที่เขากำลังเตรียมอยู่อีกด้วย
เมื่อได้ยินเรื่องนั้น อันม่านหมานพูดออกมาว่าเธอจะเตรียมการเรื่องกรรมการและการเปิดงานของทัวร์นาเม้นหลังจากที่มันเริ่มขึ้น มันเหมือนกับการขอบคุณที่ลู่หวู่ได้มอบหมายหน้าที่ในเรื่องของการสตรีมมิ่งให้กับเธอโดยที่ไม่มีเงื่อนไขใดๆ
อย่างไรก็ตาม หวู่กัวอี้ดูเหมือนจะเป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่สุดหลังจากที่ได้ยินข่าว
เขาเป็นถึงหัวหน้าของกิลด์ เขาจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไงเมื่อได้ยินข้อมูลพวกนี้จากคนใน? แม้มันจะไม่ได้แสดงออกมาทางใบหน้าของเขา เขาก็ได้เตรียมแผนการเอาไว้ลับๆในการพัฒนากิลด์ของเขาไปอีกขั้นนึงเรียบร้อยแล้ว และก็พร้อมที่จะลุยในสงครามกิลด์แล้ว
หลังจากกินอาหารเสร็จ ทุกคนดูเข้ากันได้ดี โดยเฉพาะลู่หวู่กับอันม่านหมานที่เป็นเพื่อนสนิทกันอยู่แล้ว พวกเขาพูดเรื่องในอดีตอยู่บ่อยครั้งตอนที่กำลังกินข้าว
ตรงกันข้าม เป่ยลี่ที่นั่งกินอยู่เงียบๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามองดูสองคนนั้นพูดคุยกันอย่างมีความสุข จากนั้นเธอก็มองกลับไป ปลดปล่อยความโมโหและน้อยใจกับเครื่องเคียงอีกครั้ง
เกาะแมลง, มหาสมุทรวอยด์
ทีมสมาชิกสิบคนของกิลด์เดโมลิชั่นหลบซ่อนอยู่เงียบๆในพุ่มไม้ สำรวจสถานการณ์ด้านนอกผ่านช่องว่างระหว่างกิ่งและใบ
มีผืนดินแปลกๆที่ส่องแสงสีเขียวมรกตกว้างประมาณ 100 ตารางเมตรที่อยู่ห่างออกไปจากพุ่มไม้หลายเมตร สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายกับสัตว์ป่าเดินตรวจตราอยู่บนพื้นที่ ปกป้องทุ่งจิตวิญญาณอยู่
ในหมู่พืชพรรณจิตวิญญาณมากมายในทุ่งจิตวิญญาณแห่งนี้ สิ่งที่น่าจับตามากที่สุดคือผลไม้รูปร่างประหลาดที่อยู่ตรงกลางของทุ่งแห่งนี้
[บัตรแห่งท้องทะเล] : ผลไม้ลึกลับที่ได้รับพรจากท้องทะเล มหาสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้ คนๆหนึ่งจะได้รับพรจากเทพแห่งทะเลอันเดอร์เวิลด์ และได้รับความสามารถระดับพรสวรรค์เมื่อกินผลไม้ผลนี้
หลายคนที่กำลังหลบอยู่ในพุ่มไม้ แสดงถึงความโลภออกมาจากสายตาเมื่อพวกเขาเห็นมหาสมบัติชิ้นนี้
มันเป็นครั้งที่สามของพวกเขาที่มาที่เกาะแมลงแห่งนี้
การเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงก่อนหน้านี้จบลงอย่างเลวร้ายและพวกเขาก็กลับไปมือเปล่า แต่พวกเขาไม่อยากแบ่งปันความลับนี้ให้กับใคร ครั้งนี้ มีเพียงแค่สิบคนที่มาและแอบอยู่ที่นี่ พวกเขาอยากเห็นว่ามันจะมีโอกาสที่จะขโมยบุตรแห่งท้องทะเลหรือไม่
หลังจากผ่านไปห้าชั่วโมงที่พวกเขาสำรวจสถานการณ์รอบๆ พวกเขาก็พบว่ามันมีการเปลี่ยนเวรของออร์คผู้คุมบนทุ่งจิตวิญญาณทุกๆสองชั่วโมง จะมีช่องว่างเพียงสองนาทีระหว่างนั้น พวกเขาจะเตรียมตัวที่จะลงมืออย่างรวดเร็วเมื่อถึงเวลาเปลี่ยนกะของผู้คุม
พวกเขารออีกขณะหนึ่ง และออร์คลาดตระเวนก็หันหน้าไปทางทิศตะวันออก
ในจังหวะนี้ หลิวไช่และคนอื่นๆก็กระโดดออกมาจากพุ่มไม้และวิ่งตรงเข้าไปที่บุตรแห่งท้องทะเล
ตามคาด ไม่มีออร์คขวางทางพวกเขาเลยในช่วงเวลาสองนาทีนี้ พวกเขาเก็บบัตรแห่งท้องทะเลมาได้อย่างง่ายดาย และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็วิ่งไปรอบๆทุ่งจิตวิญญาณอย่างบ้าคลั่ง
[ประกาศพื้นที่: ขอแสดงความยินดีกับหลิวไช่ที่ได้รับมหาสมบัติ บุตรแห่งท้องทะเล]
หลิวไช่แสดงออกถึงใบหน้าที่ดีใจเมื่อเขาเห็นประกาศ
“โฮ่ง โฮ่ง!” ทันใดนั้นก็มีลูกสุนัขวิ่งมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ตรงมาที่ด้านข้างของหลิวไช่และเอาหัวของมันถูกับขอบของชายกางเกงเขา
“ไปไกลๆเลย!” หลิวไช่เตะลูกหมากระเด็นออกไป
เขาเกลียดสุนัขมากที่สุด ไซบีเรียของเขาทำให้เขาหมดไปเยอะมาก ถ้าไม่ใช่ภรรยาของเขาที่ชื่นชอบมัน เขาคงจะจับมันมาทำอาหารกินนานแล้ว
สุนัขที่เขาเกลียดนั้นคือซันฉีจากกิลด์มิธ
ทั้งสองกิลด์นี้มีความขัดแย้งกันหลายครั้งในเรื่องของทรัพยากร ซันฉี สุนัขที่สามารถใช้ทักษะรักษาได้ทั้งกลุ่มทำให้เขาปวดหัว หลายครั้งที่เขาพ่ายแพ้ ก็เพราะสุนัขตัวนี้
ดังนั้นจากมุมมองของหลิวไช่ สุนัขนั้นไม่ใช่สิ่งที่ดี!
อย่างไรก็ตาม การเตะครั้งนี้ได้สร้างปัญหาให้กับพวกเขา เมื่อลูกสุนัขตัวนั้นตกลงที่พื้น มันเริ่มร้อง ออร์คจากเวรอื่นได้ยินเสียงและรีบวิ่งตรงมาที่พวกเขาบนทุ่งจิตวิญญาณ
“วิ่ง!” หลิวไช่ตะโกนออกมาดังลั่นและรีบเก็บบุตรแห่งท้องทะเลเข้าไปในชาแนลของสิ่งประดิษฐ์
เขารู้พลังที่แข็งแกร่งของออร์คพวกนี้ พวกเขานั้นไม่ใช่คู่มือของพวกมันอย่างแน่นอน
แต่เมื่อหลิวไช่หันกลับไปมอง เขาได้เห็นรายการสมบัติของลูกสุนัขตัวนั้นที่อยู่ไม่ไกล
[โก๋วตาน] : บุตรของผู้ปกครองเกาะแมลง อยู่ในช่วงวัยรุ่น
เมื่อได้เห็นคำอธิบายของลูกสุนัข หลิวไช่จ้องไปที่มันอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เขาจึงกอดลูกสุนัขเอาไว้และวิ่งหนี
ออร์คที่คอยปกป้องทุ่งจิตวิญญาณนั้นเป็นนักสู้ที่ทรงพลังมาก เพียงแค่ไม่กี่ก้าว พวกมันก็เกือบจะไล่ตามหลิวไช่และคนอื่นๆทันแล้ว สมาชิกกิลด์ที่ช้ากว่าถูกเหล่าออร์คทุ่มลงบนพื้นทันที
เมื่อหลิวไช่เข้าใจสถานการณ์แล้วว่าไม่มีทางที่จะหนีจากพวกออร์คได้พ้น เขาหันกลับไปและยกโก๋วตายขึ้น บีบคอมัน “อย่าเข้ามาใกล้แม้อีกก้าวเดียว!”
ติดตามข้อมูลตอนใหม่ล่าสุดเพิ่มเติมได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/novelth/
________________________________________________________