ตอนที่ 5
“ว้าว ใหญ่ชะมัด” โซลาห์มองตาปริบๆไล่ตั้งแต่ฝาผนังลงไปที่บันไดประดับตกแต่งสวยงามจนชวนหลงสะกดตาให้ตะลึงก่อนหันไปเจอกับแม่บ้านวัยกลางคนที่กำลังมองตนอย่างงุนงง เธอผละออกตกใจกุมมือทาบหน้าอก
“ว้าย โทษค่ะ ฉันมาอยู่นี่ได้ไง” โซลาห์ถามแม่บ้านด้วยอาการมึนค้าง
“เอ่อ คุณมากับคุณไอซ์ไม่ใช่หรือคะ”
“ห๊ะ หรือว่า...ว้าย กรี๊ดดด” โซลาห์แหกปากลั่นจับหน้าอกเดินอ้อมลงบันไดวิ่งหาไอซ์ คนรับใช้ต่างออกมาดูอย่างตกใจ แม่บ้านวิ่งตามเธอไปมาที่ร้อนรนก่อนจะวิ่งไปหน้าประตูใหญ่จังหวะเดียวกับที่ไอซ์เดินเข้ามาทางด้านหลังจับแขนโซลาห์ถอยกลับมองผู้มาเยือนสามคนเดินเข้ามา โอ๊คถือสูทลงมาดูเหตุการณ์ด้านล่างถึงกับตาลุกวาวเมื่อเห็นหญิงชรากับนางพยาบาลสองคนยืนมองโซลาห์กับไอซ์ตรงประตูใหญ่
“คุณย่า” ไอซ์กลืนน้ำลายดังอึกปล่อยมือออกจากแขนโซลาห์ทันที
“สวัสดีครับคุณย่า มาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนสิครับ” โอ๊คเดินเข้าไปประคองหญิงชราที่จ้องเขม็งสะบัดมือหลานชายคนโตออกยื่นมือจับหน้าโซลาห์หันไปหันมามองชุดที่เธอสวมใส่
“นี่ใคร” น้ำเสียงของหญิงชราดุเข้มงวดจนทำให้โซลาห์ลอบกลืนน้ำลายดังอึก เด้งมือพนมไหว้มองตาปริบๆ
“ฟะ แฟน แฟนผมครับ” ไอซ์ตะกุกตะกักพลางดึงแขนโซลาห์ให้เดินตามหญิงชราไปที่ห้องรับแขก โอ๊คนั่งลงข้างพยาบาลมองไอซ์กับโซลาห์ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“กล้าดียังไงมาอ่อยให้ท่าหลานชายฉันถึงที่ หน้าด้าน ไม่มียางอาย ฉันให้เธอห้าหมื่นเป็นค่าทำขวัญที่เสียตัวให้หลานชายฉันโดยเจตนา รับไปแล้วห้ามมายุ่งกับตาไอซ์อีก จำไว้” หญิงชรายื่นเช็คจำนวนเงินห้าหมื่นบาทส่งให้โซลาห์ที่ยืนข้างไอซ์ เธอเบิกตาโตตาวิ้งวับลาภปาก
“จะดีหรือคะ แต่หนูไม่ได้มีอะไรกับเขานะคะ หนูเองก็งงเหมือนกันว่าทำไมถึงอยู่ในชุดนี้แต่ถ้านี้เป็นค่าจ้างชิ้นดีคนอย่างหนูมีรึจะไม่เอา หนูรับปากจะไม่ยุ่งกับเขาอีกค่ะ” โซลาห์หยิบเช็คอย่างเร็วพร้อมฉีกยิ้มกว้างยักคิ้วให้ไอซ์ที่มองเลิ่กลั่กดึงเช็คออกจากมือโซลาห์ลากตัวเธอขึ้นบันไดอย่างไม่ฟังเสียงใครห้าม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะตาไอซ์ แกจะพายัยเด็กนี่ไปไหน” หญิงชราลุกพรวดตะโกนไล่หลังแต่ไอซ์ไม่ฟังเสียงกลับปิดประตูกระแทกดังปังอย่างแรง โอ๊คฉีกยิ้มสะใจมองหญิงชรานั่งลงสงบสติอารมณ์อยู่ที่โซฟาสุดหรู นางพยาบาลหันมาส่งสายตาให้โอ๊คที่ขยับเนกไทยืดอกยิ้มกว้าง
ผลัก!
โซลาห์ถลาลงบนเตียงก้นกระแทกจ้ำเบ้าอย่างแรง ไอซ์กอดอกจ้องเขม็งชี้นิ้วสั่งโซลาห์ที่จับก้นยืนขึ้นจ้องเขาอย่างไม่เข้าใจและเสียดายเงินก้อนโต
“นี่สามหมื่นฉันกดมาให้แล้ว” ไอซ์หยิบเงินออกจากกระเป๋าสตางค์ยื่นมาให้โซลาห์
“ขอบคุณมากนะคุณไอซ์ ฉันขอชุดของฉันคืน” โซลาห์กำเงินไว้แบมืออีกข้างยื่นมาทางไอซ์
“ไม่มี แต่มีข้อเสนอใหม่”
“อะไร” โซลาห์มองตาปริบๆเกาหัวมึน
“คุณย่าให้เธอห้าหมื่น ฉันให้เธอเดือนละแสนแลกกับ” ไอซ์หยุดมองตาเธอที่เบิกกว้างสงสัยทำเขาอดหวั่นไหวไม่ได้
“เล่นเป็นแฟนฉันปลอมๆ ว่าไง สนใจมั้ย”
“แฟน อีกแล้วหรอ เดือนละแสน โอ้โหไม่น้อยเลยนะ ก็ได้แต่ว่าไม่มีเรื่องเกินเลย โอเคไหม” โซลาห์ต่อรอง
“อือ ได้เลย เริ่มเลย ไม่ว่าคุณย่าพูดยังไงห้ามฟังเด็ดขาด ปฏิเสธทุกกรณี เข้าใจมั้ย”
“ค่ะ ได้ค่ะคุณไอซ์” โซลาห์ฉีกยิ้มยืนตัวตรงมองไอซ์ที่หยิบมือถือกดต่อสายโทรออก โซลาห์ยืนนับเงินอยู่ข้างเตียงอย่างเพลินใจมีความสุขออกนอกหน้า
ติ๊ด
“(ว่าไงคะรองประธานแสนเข้ม) มานี่หน่อยสิ (ที่ไหน) จรัญทรัพย์ ด่วน (โอเคไปเดี๋ยวนี้แหละบอส) เอาอุปกรณ์มาด้วย”
ติ๊ด
ไอซ์ปิดมือถือเก็บใส่กระเป๋ามองโซลาห์ก่อนยิ้มมุมปากอย่างสบายใจ ใครเล่าไม่ต้องการงานสบายเงินดี
“เธอนี่มันหน้าเงินจริงๆ ทำบ่อยหรือไง” ไอซ์พูดขึ้นก่อนนั่งลงที่ปลายเตียง
“เปล่า งานนี้ครั้งแรก ฉันมีปัญหาเรื่องเงินนิดหน่อย แต่คุณก็มีปัญหาเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ผู้ชายดูดีอย่างคุณเนี้ยนะจะมาหาแฟนปลอมๆไปหลอกใครต่อใครทั้งที่คุณเองก็น่าจะมีคนเข้าหาได้สบายไม่ต้องจ้างให้เสียเงินหรอกและดูท่าคุณคงชอบใช้เงินฟาดหัวคนเนอะ ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆ”
“อะไร”
“รวยแต่ไม่มีสมอง ใช้เงินฟุ่มเฟือย แล้วนึกยังไงถึงจ้างฉันตั้งแสนนึงแหนะ ไม่เสียดายหรอคุณไอซ์” โซลาห์เลิกคิ้วมองหน้าเขาที่หรี่ตามองเธอก่อนจะส่ายหน้าระอาใจ
“ไม่ดีหรือไง อยู่ดีๆบุญก็หล่นทับ ถ้าไม่เป็นเพราะคุณย่าฉันไม่จ้างเธอหรอก”
“ค่ะ แล้วนี่เรารออะไรกันอยู่”
“หยุดพูดมันตายนักหรือไง” ไอซ์เหล่มองโซลาห์ก่อนจะเอียงหน้ามองประตูที่ถูกเปิด โซลาห์ทำหน้าบูดยกมือปิดปากมองประตูที่เปิดออก กานดาเข้ามาด้านในแล้วปิดประตูหอบถุงเสื้อผ้าเดินมาวางไว้บนเตียงนอนมองหน้าไอซ์ที่ยักไหล่เดินออกจากห้องทิ้งสองสาวอยู่ด้วยกัน โซลาห์มองตาปริบๆชะเง้อมองถุงที่วางข้างๆ กานดาเท้าเอวขยับชุดแซกที่สวมอยู่พร้อมมองหน้าโซลาห์ก่อนนั่งลงเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางต่างๆนานาวางไว้บนเตียงทำคนมองตาค้าง
“ไม่น่าเชื่อว่าบอสจะเลือกเธอ ฉันก็ว่าแล้วปกติไม่เคยกินชาเย็น” กานดาปัดผมโซลาห์ไปด้านหลังก่อนจับหน้าเธอให้หันมาทางตนเองแล้วลงมือหยิบสารพัดเครื่องสำอางมาแต่งแต้มใบหน้าอันเนียนนุ่มบอบบางของโซลาห์ที่มองตาปริบๆเกาหัวงง
“มันต้องมีเหตุผลใช่ไหมคะ ทำไมเขาถึงจ้างฉันเดือนละแสน” โซลาห์หลับตาถาม
“หนึ่งแสน โอ้โหไม่ใช่น้อยๆนะ เธอรู้อะไรเกี่ยวกับจรัญทรัพย์บ้าง” กานดาตาลุกวาวจ้องมองโซลาห์ที่ค่อยๆลืมตา