ตอนที่ 4
“(สวัสดีค่ะบอสขา วันนี้หายหัวไปเลยนะ) ก็หาตัวแฟนจำแลงนะสิ คืนนี้มีงานเลี้ยง (หาได้แล้วหรอ ทำได้ไง แต่ว่า...ใครนะ คงไม่ใช่เด็กคอสเพลย์หรอกนะ เพราะวันนี้มีอาหารมื้อเด็ดเลี้ยงคนงานจากร้านอาหารญี่ปุ่น รู้ไหมนายเล่นกระเป๋าฉันแทบฉีก) เดี๋ยวโอนคืนให้ เธอรอดูหนังสือพิมพ์ไว้เลยลงหน้าหนึ่งแน่ๆ (จ้า จะซื้อไปแจกพนักงานเลยแหละถ้าขึ้นได้จริงๆ ฉันก็อยากเห็นสาวคอสเพลย์ที่นายเลือกเหมือนกัน) งั้นแค่นี้แหละ (บาย)”
ติ๊ด
เขาปิดมือถือหลังสนทนาเสร็จหันกลับมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ก่อนหันมามองสาวที่แปลงโฉมอยู่ตรงมุมเสา โซลาห์จับผมลอนใหญ่สีน้ำตาลเข้ม ข้างขวาถักเปียเล็กๆเหน็บหูสามแถวเปิดข้างเดียวที่เหลือปัดเสยขึ้นไปทางซ้ายหมด ใบหน้าแต่งแต้มอ่อนๆ ก้าวเข้ามาหาไอซ์ที่นั่งลงใส่รองเท้าให้เธอก่อนจะลุกขึ้นมองเธอที่ปล่อยกระโปรงลงมาเข้ากับรองเท้าไม่ต้องถลกขึ้น เธอเงยหน้ามองไอซ์ที่เลิกคิ้วมองทุกสัดส่วนของเธอซึ่งทำเธอดูสูงขึ้นมาถนัดตาจากเดิมหัวอยู่ตรงหน้าอกอัพขึ้นมาเท่าคอของเขา
“คุณดูดีกว่าเดิมเยอะเลยะ สาวเห็นตาค้างแน่” โซลาห์ฉีกยิ้มบอกเขา
“ไม่ต้องชมก็รู้ ไปได้แล้ว” ไอซ์หันหลังกลับเดินถือถุงออกไป โซลาห์แลบลิ้นล้อเลียนให้หลังเขาก่อนก้าวขาเดินตามเผลอเหยียบกระโปรงหน้าเกือบทิ่มดีที่ไอซ์หันกลับมารับไว้ทันมองพนักงาน
“เดี๋ยวหน้าก็แบนกว่าเดิมหรอก” ไอซ์มองเธอกัดฟันจ้องเขม็งถลกกระโปรงเดินออกไปอย่างฉุนเฉียว เขาหันมาบอกพนักงานอีกครั้ง
“ช่วยส่งของในถุงนี้ไปตามที่อยู่นี้ด้วยนะครับ” เขาให้ถุงที่ใส่ชุดเก่าของโซลาห์พร้อมนามบัตรแล้วเดินออกไปทันที
งานเลี้ยงไฮโซจัดอย่างดูดีอลังการ นักข่าวมากมายยืนออรอถ่ายรูปตั้งแต่หน้าลิฟต์มายันทางเข้างาน บรรดาผู้ร่วมงานต่างงัดความมั่งคั่งอวดเพชรพลอยชนิดไม่มีใครยอมใคร ลิฟต์ชั้นบนสุดเปิดอ้าออกกล้องถ่ายรูปจับภาพถ่ายรัวจนคนถูกถ่ายเกือบล้มหน้าหงาย ไอซ์คว้ามือซ้ายเธอมาจับแขนเขาควงเดินคู่เข้าไปในงาน
“ถ้าฉันตาบอดขึ้นมานะ คุณต้องจ่ายเพิ่มเป็นสองเท่า” โซลาห์ขยี้ตามองไอซ์
“เธอนี่มัน งกหรือโลภมากกันแน่เนี้ย” ไอซ์ดีดหน้าผากเธอดังเปาะ
“สามหมื่นให้ฉันเดินโชว์แค่เนี้ย” โซลาห์มองไอซ์อย่างเหลอหลาสับสนกับความรวยของเขาที่ใช้จ่ายเพื่อความพอใจ
“จนกว่างานจะเลิก ถึงจะได้เช็ค”
“ไม่เอาเช็คได้ปะ เอาเงินสดกลัวเช็คเด้ง”
“เธอนี่นะ จริงๆเลย ตามมา” ไอซ์เดินนำเข้างาน โซลาห์มองอย่างตะลึงงันเดินแยกออกจากไอซ์ไปที่อาหารหรูดวงตาแพรวพราวมองอย่างหลงใหลก่อนเอื้อมมือหยิบจานกับที่คีบมาเลือกอาหารแต่ต้องชะงักค้างเมื่อมีคนมาแย่งตัดหน้า โซลาห์เอียงหน้ามองอย่างเคืองๆ
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง” เสียงสุขุมเอ่ยทักสวมทักซิโด้ส่งยิ้มให้เธออย่างเจ้าเล่ห์ทรงผมปาดเนียบ
“อะ ค่ะ ค่ะก็ค่ะ สวัสดีค่ะ” โซลาห์เกาหัวงงละสายตามองอาหารต่อ
“คุณเป็นแฟนของลูกชายคนเล็กตระกูลจรัญทรัพย์ใช่หรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามทำโซลาห์หยุดกึกหันขวับมองเขาขมวดคิ้วมึน
“ห๊ะ ใครนะ”
“อ้าว ก็แฟนคุณ..” เขาดูมึนงง
“ทำอะไร ดร.วิชัย ภรรยาคุณรออยู่ที่โต๊ะไม่ใช่หรอ” ไอซ์เดินเข้ามาโอบเอวโซลาห์ที่เซเล็กน้อยเบิกตาโตมองหน้าเขาสลับกับมือก่อนจะฉีกยิ้มแหยๆ
“นั่นแฟนนายจริงงั้นหรือ”
“ใช่ มีอะไร” ไอซ์ทำเสียงเข้มมองเขาที่กระตุกยิ้มเหยียด
“ดูเธอจะไม่รู้เรื่องตระกูลนายเลยนะ” เขาพูดจบก็เดินออกไปพร้อมอาหารที่ตักใส่จาน โซลาห์แกะมือไอซ์ออกมองตาปริบๆหันมาตักอาหารต่อแต่ไอซ์ฉุดแขนเธอไว้
“อะไรอีกอะ”
“เขาถามอะไรเธอ”
“อ้อ เขาหาว่าฉันเป็นแฟนลูกชายของจรัญ อะไรไม่รู้แต่ที่รู้ๆอะ อาหารน่ากินมาก ขอชิมก่อนนะ” โซลาห์สะบัดมือไอซ์ออกมาตักอาหารใส่ปากเคี้ยวพลางเหล่มองไอซ์พูดต่อ
“จำไว้ให้ดีละ ฉันเป็นลูกชายคนเล็กของจรัญทรัพย์ เป็นรองประธานของบริษัทจรัญทรัพย์และโรงงานแปรรูป”
“ค่ะ บอกทำไมคะ อ้อ รึว่าจะมีคนมาถามฉันอีก ตกลงสามหมื่นเนี้ย ค่าจ้างเล่นเป็นแฟนคุณใช่ไหม”
“ใช่ ทำได้ไหม”
“กระจอกง่ายมากสามหมื่นคุ้มจริงๆ ไม่มีการเสียตัวไม่ผูกพันได้เลยจัดให้แต่ตอนนี้กินก่อนนะ” โซลาห์ชี้ลงมาที่อาหารสุดโปรด
“ตามสบาย” ไอซ์หมุนตัวเดินเลี่ยงออกไปปล่อยให้เธอมีความสุขกับอาหารมื้อสำคัญตรงหน้า งานนี้โซลาห์ได้เต็มๆทั้งอิ่มท้องและอิ่มเงินรับทรัพย์เข้ากระเป๋าอย่างง่ายดาย
“หึ หืม สวัสดีค่ะทุกท่าน ขอขอบพระคุณอย่างสูงที่มาร่วมงานนี้ การประมูลเครื่องเพชรจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้ ขอเชิญพบกับอัญมณีใต้สมุทร ขอเสียงปรบมือด้วยค่ะ” สาวสวยเจ้าแม่งานกล่าวใส่ไมค์ประกาศ เสียงปรบมือดังสนั่น โซลาห์วางจานลงปรบมือมองเครื่องเพชรก่อนหันไปหยิบไวน์มากระดกดื่มแก้ติดคอ เธอก้มมองแก้วไวน์ที่หมดแก้วก่อนจะรู้สึกมึนๆมองภาพซ้อนกัน โซลาห์พิงโต๊ะอาหารกุมขมับก่อนรับไวน์จากเด็กเสิร์ฟชายกรอกใส่ปากแก้กระหาย อาการมึนเริ่มออกหาที่ยึดก่อนฟุบลงกับพื้นพร้อมเสียงทุกคนที่ฮือฮา ไอซ์แหวกคนเข้ามาดูอาการก่อนจะอุ้มเธอออกจากงานไป
วันต่อมาที่บ้านจรัญทรัพย์อากาศยามเช้าส่องเข้ามาในม่านสีครีมอ่อน ดวงตากลมโตค่อยๆปรือตาลืมตื่นขึ้นมองบรรยากาศในห้องที่ไม่คุ้นตามันกว้างผิดปกติ ทั้งตู้ โต๊ะ โซฟา อะไรไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมด ผ้าขนหนูพาดไว้ที่ปลายเตียงสีขาว โทนห้องสีเข้มคล้ายห้องผู้ชาย โซลาห์ลุกขึ้นจากเตียงนอนอันหนานุ่มมองตัวเองที่อยู่ในชุดนอนผู้ชายสีน้ำตาล เธอขมวดคิ้วคิดก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู
