Ep.14 - หนุ่มหมวกฟางกับนักดาบหัวมอส

ไซตามะต่างโลก Ep.14 - หนุ่มหมวกฟางกับนักดาบหัวมอส

เสียงของประชาชนเป็นหลักฐานอย่างดีถึงความผิดของมอร์แกน

ผู้คนต่างโห่ร้องดีใจถึงการมาถึงของสมบัติแห่งความยุติธรรม ทว่าทาชิงิกลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมันเกิดจากฝีมือของกองทัพเรือ

เสียงโห่ร้องดีใจนี้ สำหรับเธอแล้วมันทำร้ายจิตใจยิ่งกว่าคำสบถด่าซะอีก

“เงยหน้าขึ้นทาชิงิ”

เสียงของไซาตามะดังขึ้นจากด้านข้าง “ความรู้สึกผิดมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ตอนนี้พวกเราถึงต้องมาทำให้มันถูกต้องไง … ตราบใดที่เราตระหนักได้ถึงปัญหา การจะลงมือแก้ไขมันก็ย่อมไม่มีคำว่าสายเกินไป!”

เริ่มลงมือแสดงสมบัติแห่งความชอบธรรม!

เนื่องจากต่อจากนี้ไปมันคือเรื่องภายในของทางกองทัพเรือ และมันก็ไม่เหมาะสมที่จะพาเด็กสาวตัวน้อยไป

ดังนั้นหลังจากที่พาริกะกลับบ้าน ทุกคนก็ตรงไปยังฐานทัพเรือกันอย่างรวดเร็ว

แต่โดยไม่คาดฝัน บริเวณฐานทัพกลับเกิดเสียงดังหนวกหูขึ้น

“สแตมป์ ...”

“ยางยืด!!”

พร้อมกันกับเสียงนี้ที่ดังออกมาจากฐาน ชายที่แลดูบึกบึนแข็งแกร่ง บริเวณกรามเป็นเหล็ก และแขนข้างหนึ่งที่ถูกแทนที่ด้วยขวานก็ถูกอัดกระเด็น ปลิวออกมาอย่างแรง ตกลงต่อหน้าไซตามะ

ไซตามะและทาชิงิก้มลงมอง และรู้สึกว่าคนๆนี้มันช่างดูคุ้นๆ

แต่พวกทหารเรือที่อยู่เบื้องหลังเขาต่างก็อ้าปากค้าง!

เฮลเมปโปผู้ซึ่งกำลังเกลือกกลิ้งร้องไห้อยู่กับพื้น  ดวงตาของเขากลายเป็นโง่งมทันทีที่เห็นมัน ร้องตะโกน “คุณพ่อ!?”

คงจะไม่ผิดตัวแล้ว ชายคนที่พึ่งถูกอัดปลิวมา คือผู้บัญชาการฐานสาขา 153 -มอร์แกนมือขวาน!

ในฐานะนาวาเอก แน่นอนว่าเขาย่อมต้องมีประสบการณ์ในการต่อสู้!

แต่เวลานี้ ดันมีใครบางคนสามารถเอาชนะทหารเรือระดับสูงภายในฐานได้อย่างกระทันหัน?

ฝูงชนยังไม่ทันได้ตอบสนอง เด็กหนุ่มหมวกฟางกับชายอีกคนหนึ่งที่แขวนสามดาบซามูไรไว้ข้างเอวก็วิ่งออกมาจากฐานทัพเรือ ตรงมาทางไซตามะ จนทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน

“อ๊ะ นั่นมันกำลังเสริมรึเปล่านะ?”

เมื่อเห็นทหารเรือมาชุมนุมกัน แววตาของนักดาบหัวมอสก็สาดประกายเหี้ยมเกรียม สามดาบถูกชักออกมาจากฝักทันใด สับลงไปทางไซตาะมทันที “หลีกไปซะ!”

‘ติ๊ง!’

บังเกิดเสียงอันคมชัดของโลหะที่ปะทะเข้าหากัน ทาชิงิพรวดออกมายืนขวางหน้าไซตามะ และใช้เพียง ‘ชิงุเระ’ ดาบเดียวของเธอเข้าสะกัดสามดาบของชายหัวมอสอย่างกระทันหัน!

“ไม่ยอมให้นายทำร้ายไซตามะซังหรอก!”

เห็นได้ชัดว่าเบื้องหน้าของเขาคือหญิงสาว อย่างไรก็ตาม เวลานี้ภายในดวงตาของหญิงสาวที่ว่ากลับกำลังลุกไหม้ไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ น่าหวาดหวั่นไม่แพ้กับใบดาบอันแหลมคมเลย

ผู้หญิงคนนี้ ..

การแสดงออกทางสีหน้าของนักดาบหัวมอสจู่ๆก็กลายเป็นเหม่อลอย

เพราะไม่เพียงแต่อีกฝ่ายจะสามารถจับการเคลื่อนไหวของดาบเขาได้เท่านั้น แต่มันยังเป็นเพราะรูปลักษณ์ที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านี้ … มันดันไปตรงกับผู้หญิงที่เขารู้จักกับเธอเมื่อครั้งยังเด็ก!

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอโซโล?”

มองมายังท่าทีแข็งค้างของชายหัวมอส เด็กหนุ่มหมวกฟางก็ง้างขาไปด้านข้าง เพื่อป้องกันไม่ให้พวกทหารเรือรอบๆเข้ามาจับตัวโซโลไป

“แส้ ..”

“ยางยืด!”

ในพริบตา ร่างกายปกติก็พลันยืดยาวแปลกๆ และเริ่มเตะกวาดเข้าใส่ทหารเรืออย่างรวดเร็ว

ทว่า

‘หมับ!’

ไม่ทันจะรีรอให้ใช้ท่านี้สำแดงประสิทธิภาพของมันออกมา

ข้อเท้าของเด็กหนุ่มหมวกฟางก็ถูกคว้าจับเอาไว้อย่างแน่นหนา โดยมือข้างหนึ่งของไซตามะ ไม่ยินยอมปล่อยให้มันดิ้นหลุดได้อีกต่อไป

“อ๊ะ แย่ล่ะสิ”

หนุ่มหมวกฟางเมื่อเห็นว่าเท้าของตนถูกจับได้ เขาก็ยกกำปั้นขึ้น ร่างกายเริ่มยืดยาวยวบยาบ และตอกเข้าใส่ไซตาะมะอย่างกระทันหัน “ปล่อยฉันนะ! หมัดปืน … ยางยืด!”

คราวนี้ ไซตามะไม่ได้หยุดการโจมตีแต่อย่างใด แต่ปล่อยให้กำปั้นของเด็กหนุ่มหมวกฟางซัดเข้าใส่ใบหน้าเขา

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเขาไม่ทันจะตอบสนอง แต่เป็นเพราะไซตามะเหมือนจะค้นพบได้ถึงบางอย่าง

ไอ้เด็กนี่ … ทำไมถึงดูคุ้นๆจัง?

‘ปัง!’ กำปั้นอันแข็งแกร่งชกเข้าใส่หัวโล้นของไซตามะ

แต่วินาทีถัดมา ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เด็กหนุ่มหมวกฟางชักกำปั้นกลับ มือของเขาเริ่มปูนบวมราวกับฟักทอง

“อ้า มันเจ็บ!”

เด็กหนุ่มหมวกฟางกุมกำปั้นขวาของเขา บนใบหน้าถูกขีดเขียนด้วยเครื่องหมายคำถาม “ให้ตายเถอะ นี่มันแปลกจริงๆ … เห็นได้ชัดว่าร่างกายฉันเป็นยาง แต่ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้?”

ยางหรอ?

ช่วงเวลาฉุกละหุก ไซตามะก็จดจำได้ในทันที

ผลปีศาจยาง!?

เจ้าหนุ่มหมวกฟางคนนี้ … ดูเหมือนว่าจะเป็นหลานชายของการ์ปซัง!

เพื่อยืนยันการคาดเดาของเขา ไซตามะเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ “นี่นาย .. ลูฟี่ใช่รึเปล่า?”

“อา นายรู้ชื่อของฉันได้ยังไง”

ลูฟี่ที่แต่เดิมตั้งใจจะเริ่มโจมตีต่อ แต่เมื่อไซตามะเรียกชื่อเขาออกมา ทันใดนั้นเจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ยกมือขึ้นลูบคางพลางครุ่นคิด ปากบ่นพึมพำ “เดี๋ยวก่อนนะ .. ฉันว่ามันแปลกๆอยู่นา พวกทหารเรือนอกจากปู่ ฉันก็ไม่น่าจะรู้จักใครอีกแล้วแท้ๆ”

เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ ลูฟี่ก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก เขาตะลึงงันไปทันที

สองมือปรบเข้าหากันเสียงดังเพี๊ยะ สะบัดๆข้างที่กำลังปวด ชี้อีกข้างที่ไม่บวมไปทางหัวเกลี้ยงมนของไซตามะ ตะโกนเสียงดัง “นึกออกแล้ว! เป็นนายนั่นเอง! เจ้าสัตว์ประหลาดหัวล้าน!”

เออไม่ผิดตัวแล้ว

ไอ้เด็กเปรตนี่เป็นหลานชายของการ์ปซังแน่นอน!!

แม้กระทั่งชื่อที่ใช้ล้อเลียนเขา มันก็ยังเหมือนกันเอสในสมัยเด็ก

สมควรแล้วจริงๆที่เป็นครอบครัวเดียวกัน

ตูม!

หมัดของไซตามะที่ลากยาวไปด้วยเส้นสายสีดำซัดเข้าใส่ลูฟี่จนหมอบลงบนถนน จากนั้นก็ยกเจ้าตัวที่สลบมาวางพาดบนไหล่

“ฉันไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กนี่จะออกทะเลมาจริงๆ …”

ไซตามะเกาหัวเล็กน้อย ถอนหายใจทำอะไรไม่ถูก “คงต้องจับตัวเขาไปส่งการ์ปซังซะแล้ว นี่มันเป็นปัญหาจริงๆ แต่ยังไงก็ตาม ช่วงหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นเอสหรือซาโบ้เลยแฮะ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะออกทะเลมาเงียบๆรึเปล่า หรือไม่ก็ …”

…

ทางด้านโซโลกับทาชิงิ ทั้งสองต่อสู้กันอุตลุด แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถโค่นอีกฝ่ายลงได้

เมื่อพูดถึงในแง่ของความแข็งแกร่ง อันที่จริงแล้ว โซโลย่อมเหนือกว่าทาชิงิ

แต่เนื่องจากโซโลถูกจับตัวมาตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว เขาถูกขึงตากแดดตากฝนและยังไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลย ด้วยเหตุนี้ เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบาก โซโลก็ไม่สามารถปลดปล่อยพลังทั้งหมดของเขาออกมาได้

“บ้าเอ๊ย”

หันไปเห็นกัปตันของตัวเองถูกจับตัว

โซโลที่อ่อนล้าและกำลังจะหมดเรี่ยวแรงก็ผลักทาชิงิกระเด็นห่างออกไป เขาสบช่องว่างนี้รีบโฉบตรงไปยังไซตามะดั่งเสือภูเขาตะปบเหยื่อ “ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ! ซันโตริว -โอนิกิริ!” (ดาบปราบอสูร)

เมื่อรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของทหารเรือตรงหน้า โซโลก็ไม่คิดยั้งมืออีกต่อไป

นี่คือคมดาบที่ทุ่มสุดชีวิต ไม่อีกฝ่ายรอดเขาก็ตาย!

ทาชิงิไม่มีเวลามากพอที่จะหยุดมัน เธอเร่งตะโกนเตือน “ไซตามะซัง! อันตราย!!”

ได้ยินถึงเสียงเตือน ไซตามะก็เหลียวหลังกลับมา และพบว่าสามคมดาบกำลังพุ่งเข้าหาตนเอง และเกือบจะตัดเข้ากับท้องน้อยแล้วในวินาทีถัดไป!

แต่การแสดงออกทางสีหน้าของเขากลับไร้ซึ่งอาการแปรปรวนใดๆทางอารมณ์

ดวงตายังคงว่างเปล่า เหวี่ยงหมัดแบบส่งๆออกไปแบบสุ่มๆ

พริบตานั้น คำว่า ‘ตาย’ ก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของโซโล

ตัวเขา

กำลังจะถูกฆ่าตาย!

วินาทีถัดมา ท้องฟ้าที่สดใสก็คล้ายกับบังเกิดพายุตลบ!

โซโลถูกพัดปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับว่าวสายป่านขาด สักพักเลยกว่าจะร่วงตกลงมากระแทกตุบ! กับพื้นอย่างแรง

สองดาบในมือ อีกหนึ่งในปาก ก็มิอาจทนฝืนได้ไหว ปลิวกระจัดกระจาย หลุดออกจากการควบคุมของเขา

หมัดนี้ มันคือความสิ้นหวังที่โซโลไม่เคยจินตนาการมาก่อน

มันช่างน่าเกรงขามดุจดั่งผืนฟ้า ทรงพลังดั่งขุนเขา ร้ายกาจมากพอที่จะทุบทำลายความมั่นใจของใครก็ตามที่ได้สัมผัสกับมัน!

“ฉัน … แพ้แล้ว ..”

ร่างกายของโซโลสั่นสะท้าน ทั้งคนทั้งร่างแทบจะไม่อาจลุกฝืนยืนได้ไหว ดวงตาก็ยังพร่ามัว “นักดาบที่พ่ายแพ้ไม่มีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป … แต่ว่านะ จะฆ่าฉันก็ได้ แต่ตอนนี้คงยอมถอยให้ไม่ได้จริงๆ-”

“เอาตัวกัปตันของฉัน …”

“คืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!”