บทที่12 นี่เป็นความผิดของนาย บ้าเอ้ย
บทที่12 นี่เป็นความผิดของนาย บ้าเอ้ย
เข้าใจล่ะ
แสดงว่ากิลด์นี้เป็นกิลด์ที่แม่ของผมเคยอยู่สินะ
“ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“..อะไรเหรอ”
“รู้จักคนที่ชื่อฟาราห์มั้ย”
ผู้หญิงคนนั้น ลิเลีย สีหน้าของเธอสดใสขึ้น
“นายหมายถึงราชินีแห่งดาบฟาราห์ใช่มั้ย! แน่นอนอยู่แล้วว่ารู้จัก! นักดาบหญิงที่ทำให้เกิดยุครุ่งเรืองของกิลด์นี้เลยนะ เธอกับพ่อของฉันแล้วก็กิลด์ได้เข้าร่วมต่อสู้เพื่อความเป็นหนึ่งในเมืองนี้ตลอดเลยนะ แล้วตอนฉันเด็กๆฉันได้ฝึกกับเธอตั้งหลายรอบแน่ะ! เธอเป็นคนที่สวยแล้วก็ใจดี... แต่เสียดายที่เธอแต่งงานแล้วกลับไปเมืองเกิดแล้ว...”
ใช่แน่ๆ
“ลิเลีย ที่พูดมาจริงใช่มั้ย”
“อ๋า?”
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ งั้นฉันจะเข้ากิลด์นี้”
แต่ว่า ถ้ากิลด์นี้ผมสามารถถูกโอนไปกิลด์อื่นได้
จนถึงวันนั้น ถ้าหากว่าสามารถแสดงให้เห็นถึงความสามารถของนักดาบแม้ว่าจะเป็นไร้อาชีพก็ตาม ก็คงจะไม่ถูกไล่ออกมาตั้งแต่หน้าประตู
“ขอบคุณมากน้าา!! เอาล่ะ ตอนนี้ก็ช่วยเซ็นต์”ข้อตกลงการลงทะเบียน“อันนี้ที”
เธอหยิบมันออกมาอย่างรวดเร็ว นี่ถือมันติดตัวตลอดเลยเหรอ
ผมเขียนชื่อและอาชีพลงไปในนั้น
ลิเลียรับมันกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“นายชื่ออาเรลสินะ ฟุฟุ แล้วก็อาชีพ.... ฮะ?”
◇ ◈ ◇
“...อาโน นี่ฉันตาฝาดเหรอเนี่ย ตรงนี้เหมือนเห็นว่าอาชีพคือไร้อาชีพเหรอ...”
“ฉันว่าตาเธอปกติดี มันก็ตามนั้นแหละ”
“ฟุฟุฟุ.. คุณอาเรลจ๊ะ อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้สิ อันนี้คือใบสัญญานะ มันไม่ดีที่จะมีข้อมูลหลอกลวงแบบนั้นนายก็รู้”
“ไม่มีปัญหา ไม่ได้โกหกหรอก นั่นแหละของจริง”
ผมแสดงใบรับรองอาชีพให้เธอดู
“....”
รอยยิ้มของลิเลียค้างอยู่กับที่ เธอชักดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวออกมา
“ทำไมจู่ๆก็ชักดาบมาล่ะ มันอันตรายนะรู้มั้ย”
“.................คุณอาเรล”
“มีอะไรเหรอ”
“ถ้าไม่อยากตายก็รีบๆยกเลิกใบสัญญาได้มั้ย?...”
“ทำไม แม้ว่าที่ฉันเซ็นต์ก็เพราะเธอรบเร้าไม่ใช่เหรอ”
“ไม่มีทาง ถ้ารู้ว่าเด็กใหม่เป็นไร้อาชีพล่ะก็ ไม่มีทางคิดที่จะชวนแน่นอน!”
น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนไป
“อันที่จริงถ้าอยากจะเข้ากิลด์ในเมืองนี้ล่ะก็ ยังไงก็ต้องการอย่างน้อยสกิลพื้นฐานอย่างนักดาบหรืออัศวิน เพื่อที่จะได้สกิลเทคนิคการใช้ดาบ ถึงมันจะช่วยในเรื่องจำนวนสมาชิกได้ แต่ว่าไร้อาชีพเนี่ยนะ อย่ามาล้อกันเล่นหน่อยเลย! ถ้าให้ใส่ไร้อาชีพลงไปอะไรอย่างนี้ในกิลด์ล่ะก็ ชื่อเสียงที่ตกต่ำของกิลด์เขี้ยนมังกรก็จะตกต่ำไปอีก!! ได้โดนดูถูกยันชาติหน้าแน่ๆ!”
คำพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอก้องไปทั่วโถงอันว่างเปล่า
ผมคิดว่าเธอทรุดลงไปกับพื้นแล้วล่ะ
“...อาา ...นึกว่าจะได้เจอเด็กใหม่แล้วแท้ๆ..... จบแล้ว....”
“อา ใจเย็นๆก่อน เดี๋ยวซักวันมันก็ดีขึ้นเองแหละ”
“นี่เป็นความผิดของนาย ไอ้บ้าเอ้ย!”
แต่จู่ๆก็มีคนเข้ามา
คราวนี้เป็นผู้หญิง
“ลิเลีย เกิดอะไรขึ้นเหรอ ฉันได้ยินเสียงดังไปถึงข้างนอกเลย...”
“ราอินะะะะ!! ฟังนี่นะ~~!”
ลิเลียร้องออกมา
ผู้หญิงคนนั้นที่ถูกเรียกว่าราอินะดูอายุราวๆผม
เธอมีเส้นผมสีแดงเพลิงที่มัดรวบไว้ข้างหลัง(โพนี่เทล)
สีผมสีนั้น เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อนรึเปล่านะ...
เธอตัวสูงและสมส่วน ได้รูปและขายาว
อีกอย่าง หน้าอกที่กำลังโตนั้นมันดึงดูดสายตา
อื้ม อย่างที่คิดเลยว่านมใหญ่นี่แหละสุดยอด
“ฉันนึกว่าจะได้เด็กใหม่เพิ่มมา แต่กลายเป็นว่าเขาเป็นไร้อาชีพอ่าาาาาา!!”
“ไร้อาชีพ...? นายคือ...?”
เด็กหญิงผมแดงคนนั้นมองที่ผมและหรี่ตา
จากนั้นเธอยกมุมปากขึ้นและหัวเราะออกมา
“เอาจริงดิ นายมาเมืองนี้เหรอเนี่ย”
“เอ๋ ราอินะเธอรู้จักเขาด้วยเหรอ”
“ใช่ ฉันอาศัยอยู่เมืองเดียวกับเขาน่ะ”
.....เมืองเดียวกัน?
“ฉันยังไม่ลืมความขมขื่นจากตอนนั้นหรอกนะ เพราะว่าผิดหวังจากการที่แพ้นาย ฉันเลยออกจากเมืองนั้นและมายังเมืองนี้ล่ะ”
ผมเอียงคอ
“เธอเป็นใครเหรอ”
“หา--?”
“อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว!!”
“ไม่ๆ ผมจะลืมได้ไงถ้าหากว่าผมไม่เคยเจอน่ะ”
“อย่ามาล้อกันเล่นอีกนะ!! สองครั้ง เราเคยเจอกันสองครั้ง”
“จำไม่ได้เลย”
“ครั้งแรกที่ฉันชนะ แต่ครั้งสองฉันแพ้น่ะ!”
“...?”
“อึกก! นายลืมไปแล้วจริงๆเหรอ!”
ก็บอกไปแล้วไง
“แต่ผมไม่มีทางลืมคนสวยอย่างเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะ”
“ค..คนสวย..”
“...แต่ว่านะ ผมเคยเจอเด็กผู้ชายที่มีผมสีเดียวกับเธอด้วยแหละ”
เด็กคนที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ คมดาบคู่ และทำให้ผมได้รู้ว่าสามารถใช้ได้โดยไม่ต้องพึ่งสกิล
จะว่าไปก็ไม่เจอเขาเลยตั้งแต่วันนั้นแหะ
“ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นลูกชายของหัวหน้าทหารยามล่ะนะ”
“...ล..ลูกสาวต่างหาก!!”
หะ....
“หัวหน้าทหารยามอีวานส์ไม่มีลูกชาย!! มีแค่ลูกสาวเท่านั้น!! ...หรือก็คือ นั่นฉันเอง!!”
............เอาจริงดิ?