chapter 10: ฝึกซ้อม

อาร์รัน พยายามกลั้นหาว ในขณะที่เขาเดิน

เขาแทบจะหลับเพียงชั่วพริบตาเมื่อคืน เพราะเขาคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ ศาสตราจารย์เชา เล่าให้เขาฟัง เมื่อเขาหลับไป มันใกล้จะถึงรุ่งสางและจริงตามคำพูดของเขา ศาสตราจารย์เชา มาที่ประตูของเขาเมื่อถึงรุ่งสาง สวมชุดและปลอมตัวเป็น 'ลุง'ของเขา เดอร์ริน อีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้มาพร้อมเกวียนขนาดใหญ่ลากโดยม้าสองตัว ไม่นานหลังจากพระอาทิตย์ขึ้น พวกเขาก็จากไปโดยที่ศาสตราจารย์เชา เป็นคนขับเกวียน ขณะที่ อาร์รัน เดินไปข้าง ๆ

เขาเหลียวมองไปที่ ศาสตราจารย์เชา พร้อมกับถามว่าเขาสามารถนั่งบนเกวียนแทนที่จะต้องเดินไปข้าง ๆ ได้ไหม ชายผู้นั้นกลับปฏิเสธและบอกว่าการออกกำลังกายนั้นมีความสำคัญต่อการเป็นนักเวทย์

เห็นได้ชัด ศาสตราจารย์เชา ไม่ต้องคิดเลย การนั่งสบาย ๆ ในที่นั่งคนขับของเกวียน เขาคงไม่พบว่าตัวเองต้องการจะเปลี่ยนที่กับ อาร์รัน

“ไกลเท่าไหร่ก่อนที่เราจะพักกินอาหาร?” อาร์รัน ถาม มันใกล้เที่ยงวันและท้องว่างของเขาเริ่มดังก้อง

“แค่อีกหนึ่งหรือสองไมล์” ศาสตราจารย์เชา พูด “ทำไมไม่เพลิดเพลินไปกับชนบท มันช่างสวยงามในเวลานี้ของปี” ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างพอใจกับสถานการณ์ในตอนนี้

สภาพแวดล้อมสวยงามนั้นเป็นเรื่องจริงที่สุด ถนนตัดเส้นทางผ่านเนินเขาเขียวชอุ่มกระจัดกระจายไปด้วยต้นไม้และฟาร์มหรือกระท่อมเป็นครั้งคราว จิตรกรอาจจะได้รับแรงบันดาลใจจากภาพเบื้องหน้าของเขา

อย่างไรก็ตาม อาร์รัน ไม่ใช่จิตรกร สิ่งที่เขาเป็น คือ เหนื่อยและหิว ตอนนี้ เขาจะแลกเปลี่ยนภูมิทัศน์ที่สวยงามทั้งหมดในโลก เพื่อพักผ่อนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงและรับประทานอาหารที่ดี

ในที่สุด พวกเขาก็หยุดบริเวณทุ่งราบ ซึ่งด้านข้างมีลำธารเล็ก ๆ ที่น้ำใสขนาดมองเห็นตัวปลา

“นายให้น้ำม้า” ศาสตราจารย์เชา พูด “ฉันจะเตรียมอะไรให้เรากิน”

อาร์รัน แก้เชือกม้าและพามันไปที่ลำธาร เมื่อพวกมันถึงลำธาร พวกมันก็ดื่มน้ำอย่างกระหาย เนื่องจากเดินทางมาเป็นเวลานาน

เมื่อเขากลับมา เขาก็พบว่าศาสตราจารย์เชา วางผ้าห่มบนพื้นหญ้า ด้านบนเต็มไปด้วยขนมปังและเนื้อแห้งหลายอัน ปราศจากความลังเล อาร์รัน รีบพุ่งเข้าไปกินอย่างตะกละ

หลังจากที่เขากินเสร็จ เขาก็ยืดขี้เกียจ ตอนนี้ความหิวของเขาถูกเติมเต็ม เขาสงสัยอย่างเกียจคร้านว่าจะมีเวลาสำหรับการงีบหลับสักพักหรือไม่

ศาสตราจารย์เชา มองเขาแล้วก็พูด “ถ้านายกินเสร็จ ฉันคิดว่าถึงเวลาที่เราจะเริ่มการฝึก”

อาร์รัน ลุกขึ้นทันที เขาลืมความเหนื่อยล้าไปหมดสิ้น “คุณจะสอนเวทมนตร์หรือ?”

“เวทย์มนตร์?” ศาสตราจารย์เชา หัวเราะแล้วส่ายศีรษะ “นายไม่มีแววใกล้สำหรับสิ่งนั้น”

เขาเดินกลับไปที่เกวียนแล้วหยิบมัดผ้าเล็ก ๆ ออกมา ภายในมีดาบฝึกไม้สองอยู่สองเล่ม ซึ่งหนึ่งในนั้นเขาส่งให้ อาร์รัน

“วันนี้ เราจะสู้กัน” ศาสตราจารย์เชา พูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้านายสามารถตีฉันได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง ฉันจะให้นายนั่งในรถเกวียนตลอดทั้งวัน”

อาร์รัน รู้สึกผิดหวังที่เขาจะต้องรออีกต่อไป เพื่อเรียนรู้เวทมนตร์ แต่เขากระตือรือร้นที่จะประดาบกับ ศาสตราจารย์เชา

เขาโตขึ้นในฐานะลูกของทหารรักษาการณ์ เขาก็มั่นใจในฝีมือดาบของเขาเต็มร้อย หลังจากที่ ศาสตราจารย์เชา แสดงการต่อสู้ในบูลแองเจิ้ล อาร์รัน รู้ว่าเขามีโอกาสเพียงเล็กน้อยในการเอาชนะชายคนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้หลอกตัวเองเช่นกัน

เขายกดาบต่อหน้า จับมันด้วยมือทั้งสองข้าง

ศาสตราจารย์เชา ยืนนิ่งเงียบ ยกดาบของตัวเองขึ้นมา ไม่เหมือนกับ อาร์รัน เขาถือมันไว้ในมือเดียวและพูดว่า “เริ่ม”

อาร์รัน โจมตีทันที ดาบของเขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างดุเดือด

ศาสตราจารย์เชา เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าอย่างไร เขาหลบได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้งที่ อาร์รัน โจมตี

ด้วยความผิดหวัง อาร์รัน เพิ่มการโจมตีของเขาโดยไม่สนใจการป้องกัน เพื่อที่จะให้สมาธิในการโจมตีผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาเพียงอย่างเดียว

ปึก!

ดาบไม้ของ ศาสตราจารย์เชา ตบไหล่ขวาของ อาร์รัน

“อีกครั้ง” ศาสตราจารย์เชา พูด “และคราวนี้อย่าทิ้งการป้องกันด้วย”

อาร์รัน ใช้วิธีการที่ระมัดระวังมากขึ้น ในขณะที่เขาโจมตีอีกครั้งอย่างตั้งใจ พร้อมกับที่ระวังไม่ให้การป้องกันตก

หลายครั้งที่เขารู้สึกว่าเขาใกล้ตีคู่ต่อสู้ของเขาได้ แต่ ศาสตราจารย์เชา ยังคงหลบเลี่ยงหรือหลบการโจมตีของเขาได้ทุกครั้ง

ปึก!

ความเจ็บปวดปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ในตอนนี้ที่บริเวณไหล่ซ้ายของ อาร์รัน

เขารู้สึกอับอาย หลายครั้งที่ดูเหมือนว่าเขากำลังจะฝ่าการป้องกันของ ศาสตราจารย์เชาได้ แต่ทว่าทุกครั้งชายคนนี้ก็สามารถหลบหลีกหรือปัดการโจมตีของ อาร์รัน ได้ทุกครั้ง

เขาโจมตีอีกครั้ง ให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ ในขณะที่เขาพยายามเข้าใจเทคนิคของเขา

ปึก!

อีกครั้งและอีกครั้ง อาร์รัน พยายามโจมตีทุกท่วงท่าและยุทธวิธีที่แตกต่างกันทุกแบบ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากเพียงใด ความพยายามในการโจมตีเป้าหมายของเขาล้มเหลว และแต่ละรอบจบลงด้วยดาบของ ศาสตราจารย์เชา ที่ลงมาบนร่างกายของเขา

“ทำไมฉันถึงตีคุณไม่ได้!” อาร์รัน หอบและร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยรอยฟกช้ำและแผลถลอก

“การควบคุม” ศาสตราจารย์เชา พูดเพื่อตอบกลับ “ในการควบคุมดาบ นายต้องควบคุมร่างกายของนาย เพื่อควบคุมเวทย์มนตร์ นายต้องควบคุมจิตใจของนาย”

“ใช้ความตั้งใจ” เขาพูด จากนั้นก็แสดงให้เห็นถึงการเคลื่อนไหวและเทคนิคของ อาร์รัน หลายชุด

อาร์รัน ดูอย่างตั้งใจประหลาดใจกับสิ่งที่เขาเห็น

เทคนิคของ ศาสตราจารย์เชา นั้นเหมือนกับ อาร์รัน ที่ได้เรียนรู้จากพ่อของเขา แต่มันเร็วขึ้นและเฉียบคมขึ้น ราวกับว่าทุกการเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็นถูกตัดออกไป เหลือเพียงสาระสำคัญของการโจมตีแต่ละครั้งเท่านั้น

ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจ เทคนิคที่ชายผู้นี้แสดงให้เขาเห็นล้วนเกี่ยวกับการควบคุม ในแต่ละการโจมตีและทุกการเคลื่อนไหว ศาสตราจารย์สามารถควบคุมทั้งร่างกายและดาบได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น อาร์รัน เริ่มคัดลอกเทคนิคที่ ศาสตราจารย์เชา เพิ่งแสดงให้เขาเห็น แม้จะไม่มีเวทย์มนตร์ การเรียนรู้ทักษะของชายคนนี้เพียงเล็กน้อยด้วยดาบจะทำให้เขาเป็นนักสู้ที่น่าเกรงขาม

เขาใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการฝึกฝนอย่างดุเดือด โดยทำซ้ำเทคนิคแต่ละครั้ง หลายครั้งที่ ศาสตราจารย์เชา ขัดจังหวะให้เขาแก้ไขร่างของเขา แต่นอกเหนือจากนั้น อาร์รัน ก็เหวี่ยงดาบของเขาด้วยความเงียบ

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เขาก็มีเหงื่ออาบทั่วร่างกาย กล้ามเนื้อเจ็บจากการเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ ซ้ำ ๆ จนกระทั่งร่างกายของเขารู้สึกว่ามันอาจยุบลงจากความเหนื่อยล้า

เขาพยายามที่จะฝึกต่อ แต่แขนของเขาสั่นด้วยความอ่อนเพลีย ขณะที่เขายกดาบอีกครั้ง

“เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้” ศาสตราจารย์เชา พูด “ไปล้างตัว หลังจากนั้นเราจะไปต่อ”

อาร์รัน พยักหน้า การฝึกซ้อมเพิ่มเติมจะทำให้เขาดีขึ้นเล็กน้อย

เขาชำระล้างร่างกายในลำธารน้ำเย็น ล้างเหงื่อจากการฝึกฝน และเมื่อเขากลับมา เขาได้แต่ยิ้มอย่างดีใจ เมื่อพบว่า ศาสตราจารย์เชา จะปล่อยให้เขานั่งในเกวียนในเวลาที่เหลือของวัน