ผู้กล้าไร้อาชีพ บทที่2 ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นซักหน่อย

บท2 ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นซักหน่อย

“อย่าเศร้าไปเลยอาเรล ไม่ว่าลูกจะได้อาชีพอะไร ก็ภูมิใจไว้นะลูกพ่อ”

“อย่างที่พ่อพูดเลย อาเรลคืออาเรล”

“พี่จะอยู่ข้างอาเรลตลอดไปนะ!!”

หลังจากที่หลับมาบ้าน พ่อก็ให้กำลังใจผม

หลังจากที่ได้รับอาชีพแล้วก็สามารถได้รับสกิลที่เกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน

ตัวอย่างเช่น นักดาบก็จะได้รับสกิลที่เพิ่มความสามารถของ เทคนิคการใช้ดาบ

อีกตัวอย่าง อย่างอาชีพพ่อค้าก็จะมีสกิล เฉียบคม ที่สามารถตัดสินคุณภาพของสิ่งของเหล่านั้นได้

สกิลพวกนี้ส่งผลมาก ขนาดที่ว่ามันแตกต่างราวกับฟ้ากับเหวระหว่างคนที่ได้และไม่ได้

ไม่มีอาชีพ นั่นหมายความว่าจะไม่ได้รับผลใดๆทั้งสิ้นจากสกิล

ไม่เหมือนอาชีพอื่นๆที่จะกลายเป็นอาชีพขั้นสูง

ไร้อาชีพก็จะเป็นไร้อาชีพตลอดไป

มันคล้ายๆกับว่าโดนเทพธิดาทอดทิ้งยังไงยังงั้น

และอาชีพนี้ก็มักจะถูกเกลียด แม้ว่าจะเป็นลูกชายคนโตของครอบครัวขุนนางหากพบว่าเป็นไร้อาชีพก็จะถูกเตะออกจากเก้าอี้ผู้สืบทอดทันที

“ฟังนะอาเรล! อย่าคิดจะฆ่าตัวตายเชียวนะ”

“ไม่ๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย”

พี่ของผมอีกคน

“ไม่เป็นไรนะอาเรล พี่สาวจะเลี้ยงน้องเอง”

“ไม่อ่ะ”

“ทำไมอ่ะ!? ตอนที่ยังเล็กเห็นพูดว่าโตไปอยากจะแต่งงานกับพี่สาวคนนี้นี่”

“นั่นมันนานมาแล้วไม่ใช่เรอะ อีกอย่างนะ พี่ไม่ใช่เสปคผม”

“หวาาา”

“นั่นเป็นเพราะว่าพี่ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ ผมชอบคนที่โตมากกว่านี้นะ”

พี่สาวผมเหมือนกับพ่อ ตัวเล็กและหน้าเด็ก

เธออายุ13 แต่ว่าหน้าอกแบนราบ อีกอย่าง เตี้ยกว่าผมที่อายุ10ขวบอีก

ผมเลยมักจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพี่ชายของเธอ

ผมเกือบที่จะสูงกว่าพ่อที่อายุ35ของผมซะอีก

“เอาน่า พี่ก็โตอยู่เรื่อยๆนะ ทำงานทุกวันแล้วก็กินนมด้วย!! จะต้องสูงขึ้นอีก15เซนแน่เลยล่ะ”

“อีก15เซนเหรอ งั้นก็โชคดีนะพี่”

“คิดว่าเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ”

แน่นอนผมคิดแบบนั้น

“เรื่องนั้นช่างก่อน พี่ แม่แล้วก็คนอื่นๆจะทำงานหนักแทนเองเพราะฉะนั้นอาเรลไม่ต้องทำงานล่ะ”

แม่นั้นต่างจากพ่อและพี่สาวมาก สูงและงดงาม

ผมคิดว่าผมเหมือนแม่มากกว่า

แต่ว่าหยุดกังวลได้แล้วน่าจะดีกว่า

พูดตามตรง ผมไม่ได้เศร้าอะไรขนาดนั้น

เพราะผมคิดว่า

ถึงจะไม่มีสกิล ผมก็อยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไง

◇ ◈ ◇

หลังจากวันที่ได้รับการอวยพร

ผมก็ฝึกเหวี่ยงดาบในลานกว้างใกล้ๆบ้าน

ผมทำอย่างนี้ทุกๆวันตั้งแต่อายุ5ขวบแล้ว

ได้เห็นแม่ทำแบบทุกๆวันผมก็เริ่มทำตาม

คนรอบข้างต่างบอกว่ามันไร้ค่า

เป็นเพราะว่าถึงคุณจะเก่งฟันดาบแค่ไหนตอนเด็กๆแต่ถ้าคุณเป็นนักดาบและได้รับสกิล เทคนิคการใช้ดาบขั้นต้น มันก็จะเป็นเรื่องง่ายมากที่จะเรียนรู้

“ไม่ใช่ว่ามันไม่มีความหมายหรอกนะ แต่มันรู้สึกดีที่ได้เหวี่ยงดาบ”

*ฟุบฟุบฟุบ* และเมื่อผมเหวี่ยงดาบ ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากที่ไหนซักที่

“โอ๊ะโอ เจ้าไร้อาชีพนั่นฝึกดาบล่ะ”

“ฮ่าๆๆๆๆ เอาจริงดิ!”

พวกนั้นคือเด็กที่อายุไล่เลี่ยกับผม

หรืออีกอย่างคือเด็กที่ได้รับพรเมื่อวานนี้

ทั้งคู่มีดาบแขวนไว้ตรงเอว

“พวกนายก็มาฝึกด้วยเหรอ”

ผมถาม

“พวกนายด้วยงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ พวกเราแตกต่างจากแกนะ พวกเราคือนักดาบ แกก็รู้!!”

“ฝึกด้วยกันมันเป็นไปไม่ได้หรอกน่าฮ่าๆๆ”

ดูเหมือนว่าทั้งคู่นั้นได้รับพรในการเป็นนักดาบ

ทำให้พวกเขาได้รับสกิล เทคนิคการใช้ดาบขั้นต้น และมาที่นี่เพื่อที่จะยืนยันด้วยการใช้งานจริง

“พวกเราต่างจากแกนะไร้อาชีพ ที่ต้องคอยฝึกน่ะ”

“ดูนี่สิ!!”

และพวกเขาก็เริ่มดวลกัน

แก๊ง แก๊ง แก๊ง

ดาบปะทะใส่กัน ก่อให้เกิดประกายไฟ

“วู้ฮู่ โคตรเท่เลย ถึงจะไม่เคยประดาบมาก่อน แต่ร่างกายมันขยับไปเองเลย”

“ฉันด้วยๆ ดูเหมือนว่าจะฆ่าก็อบลินได้สบายๆเลยล่ะ”

แน่นอน ความสามารถในการใช้ดาบของเขาดูไม่เหมือนผู้เริ่มต้นเลย

นั่นเป็นความสามารถของสกิลอย่างนั้นเหรอ

“แฮ่ก แฮ่ก... โคตรสุดยอดเลยล่ะ สกิลนี้น่ะ!!”

“แฮ่ก แฮ่ก.. ฮ่ะ คิดว่าไร้คุณอาชีพของเราคงจะไม่มีโอกาสได้รู้สึกอะไรแบบนี้อีกทั้งชีวิตหรอก เนอะ?”

ผมรอให้พวกเขาเสร็จก่อนและพูด

“ถ้าว่างล่ะก็ ลองดวลกันมั้ยล่ะ”

และพวกเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ไร้อาชีพดวลกับพวกเรานักดาบอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆ ตลกจังเลย”

“ไม่ใช่ว่าเห็นถึงฝีมือพวกเราแล้วงั้นเรอะ”

“ไม่หรอก เพราะว่าฉันเห็นยังไงล่ะ พูดตามตรงนะ ฉันคิดว่ามันคงเป็นการดวลที่ดีแน่ๆ”

ผมเคยสู้แต่กับแม่ของผม

แต่ว่าแม่นั้นแข็งแกร่งเกินไปแล้วก็สอนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ฝึกด้วยซ้ำ

ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ อยากจะสู้กันกับคนที่มีฝีมือพอๆกัน

พวกเบิกตากว้างและหัวเราะหนักกว่าเดิม

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โง่จังวะ”

“ไร้อาชีพท้าดวลด้วย โคตรตลกเลยว่ะ”

หุหุ

ผมพูดอะไรแปลกงั้นเหรอ

ไม่คิดว่าจะแพ้ด้วยซ้ำถึงโดนรุมก็ตาม