ตอนที่ 3 หนึ่งเดือนต่อมา
ก่อนที่รถหรูของบอสจะขับเข้ามาถึงยังประตูห้าง พนักงานต่างก็ยืนรออย่างใจจดใจจ่อเพื่อต้อนรับการมาถึงของบอส ทุกอย่างได้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเพอร์เฟคไม่ให้เจ้านายพวกเค้าได้ระคายสายตา เพราะพวกเค้ารู้ดีว่าจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ถ้าบอสจอมจู้จี้ได้เก็บรายละเอียด
เมื่อรถหยุดตรงหน้าประตู บอดี้การ์ดร่างใหญ่รีบวิ่งตรงเข้าไปเปิดประตูให้กับบอส เมื่อเธอก้าวขาลงมาจากรถ พนักงานต่างตั้งตารอที่จะได้เห็นเธอตัวเป็นๆ ทุกคนล้วนได้ยินชื่อเสียงของบอสมาจากรุ่นพี่ที่ทำงานในเรื่องของความเฮี๊ยบและแฟชันที่นำสมัยที่สุดตลอดการ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะมองดูลุคการแต่งตัว stylist ขั้นสุดของเธอ ผมทุกเส้นถูกมัดรวบตึงเป็นมัดหางม้าสลวยรับกับเสื้อคองคอสีขาวที่โชว์แผ่นหลังสวยงามของเธอ กางเกงเอวสูงขาบานเล็กน้อยลายกราฟฟิค เธอยืนอย่างสง่างามบนส้นสูงปลายแหลม ใบหน้าเรียวแหลมเล็กฉ่ำโกลวสะท้อนแสงแดดอ่อนๆยามเช้า ช่างดูน่าดึงดูดสายตามีออร่าเปล่งประกาย ปากกระจับอวบอิ่มชมพูระเรื่อตามประสาวน้อยไว 20 ต้นๆ สายตาเยือกเย็นของเธอภายใต้แว่นกันแดดนั้นดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก เธอเดินเข้าไปในตึกผ่านบรรดาพนักงานด้านหน้าที่ยืนต้อนรับ.....
และแล้วสายตาของเธอต้องสะดุดที่พนักงานหญิงคนหนึ่ง เธอหยุดตรงหน้าไม่รอช้า รีบถามพนักงานคนนั้นทันที
“เธอหนะ ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่?” พนักงานหญิงคนนั้นพยายามเหลือมองไปรอบๆตัวเผื่อคนที่ถูกเรียกนั้นจะไม่ใช่เธอ แต่ด้วยสายตาพิฆาตของเจ้านายที่จิกลอดแว่นออกมา เธอรีบตอบไปอย่างตะกุกตะกัก
“เอ่อ…ออ ชื่อ เมเปิ้ล…เมเปิ้ล สตีฟ อายุ 28 ปีค่ะ”
บอสหญิงสุดเนี๊ยบจ้องความผิดตรงหน้าและบอกเธอด้วยความไม่พอใจในการที่ชุดยูนิฟอร์มบริษัทที่ถูกนำไปเข้ารูปรัดติ้ว กระโปรงถูกตัดสั้นจนเห็นขาอ่อนของเธอซึ่งไม่เหมาะกับภาพลักษณ์ในการบริการ Clubhouse VIP ของเธอ
“อายุเธอจะ 30 ละนะ ต้องหัดดูกาลเทศะซะบ้าง ชุดแบบนี้ไม่เหมาะกับการให้บริการแขกของฉัน ที่มากันแบบครอบครัวเป็นอย่างยิ่ง ช่วยไปปรับปรุงบุคลิกภาพเธอให้พร้อมทำงานด้วย ฉันขอนาทีนี้เลย ที่นี่ไม่ใช่สถานบริการอย่างว่านะ การที่เธอตัดกระโปรงจนสั้นขนาดนี้ มันไม่มีคลาสนะรู้ไหม อย่าให้ฉันได้เห็นอีก” เธอหลับตาลงพร้อมถอนหายใจเพื่อไม่ให้เห็นชุดที่ระคายสายตานี้อีก บอสหญิงหันไปมองเลขาส่วนตัว
“ช่วยจัดการให้เรียบร้อยด้วย อีก 1 ชม ฉันจะลงมาดู”
ทุกอย่างรอบตัวเย็นลงอย่างสัมผัสได้ ทุกคนแทบจะลืมหายใจ แต่ก็ยังแอบเหลือบตาสำรวจความเรียบร้อยของยูนิฟอร์มตัวเองเพราะกลัวว่าจะถูกลงดาบเช่นเดียวกับเมเปิล แต่ก็เป็นที่รู้กันในหมู่พนักงาน ที่ต่างก็ซุบซิบนินทากันเรื่องการแต่งตัวของเมเปิ้ลมาได้สักระยะนึงแล้ว หลังจากที่เธอได้พยายามแย่งลูกค้าชายจากเพื่อนพนักงานคนอื่นๆ เสียงซุบซิบดังกระหื่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ในหัวของเมเปิ้ลมันอื้ออึงไปหมดที่ถูกตำหนิต่อหน้าเพื่อนๆพนักงาน วันนี้มีเพียงเมเปิ้ลเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าบอสจะมาตรวจเยี่ยม clubhouse หัวหน้าพนักงานได้ตระโกนกลับไปยังต้นเสียง
“นี่พวกเธอไม่มีงานทำหรือไง มายืนถกอะไรกันอยู่ได้ รีบแยกย้ายไปทำงานได้แล้ว”
พนักงานต่างตกใจ รีบแยกย้ายกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
เมื่อบอสสาวสุดเนี๊ยบมาถึงห้องทำงานของเธอที่เธอไม่ได้มาเยี่ยมมันแสนนาน เธอจัดการไล่ให้ทุกคนออกไป เพื่อจะได้ปลดเปลื้องบทบาทเจ้านายลง แล้วกลับเป็นตัวของตัวเองเหมือนกับสาววัย 20 ต้นๆทั่วไป
“ฉันกลับมาแล้วเจ้าลูกสาวที่รัก ไหนขอกระโดดกอดทีซิ”
เธอไม่รอช้ากระโดดพุ่งตัวลงไปบนโซฟาตัดโปรดของเธอ ความนุ่มและเนื้อสัมผัสของโซฟาที่สุดสบายนั้นช่างทำให้เธอผ่อนคลายได้มากทีเดียว เธอพักสายตา เกลือกกลิ้งอย่างสบายใจ ก่อนที่มือถือของเธอจะดังขึ้นขัดขวางห้วงความสุขอันเล็กน้อยระหว่างวันของเธอ และเรียกเธอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เธอรีบกดรับโทรศัพท์โดยไม่ได้ดูว่าปลายสายนั้นคือใคร
“ค่ะ?”
“ว่าไง โคลเอ คนสวย ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เสียงผู้ชายปลายสายที่คุ้นเคย ทำเอาเธอแทบหยุดหายใจ แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่านั่นคือเรื่องจริง
“พี่กลับ….บบ มาหรอ…ออ? พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร’? ทำไมไม่ให้ฉันไปรับ ทำไมไม่บอกฉันก่อน?”
เธอรีบถามอย่างกระวนกระวาย กลัวว่าปลายสายจะพูดเล่น
“ฮ่าๆ กลัวฉันจะหนีไปไหน ไม่ต้องรีบพูดขนาดนั้นหรอ เอาเป็นว่าฉันตั้งใจมาเซอร์ไพร์สหนะ อย่าบอกใครหละ แต่ตอนนี้ฉันขอไปนอนก่อน เจทแลกแทบจะฆ่าฉันให้ตายทีเดียว” เขาพูดพร้อมกับหาวไปด้วย
“แต่ดูท่าแล้วเธอยังคงไม่ได้เปลี่ยนพาสเวิร์ดที่บ้านสินะ?” คำถามของเขาคือความคาดหวังและหยั่งเชิงคำตอบจากเธอ โคลเออึ้งไปพักนึง ขณะที่เธอกำลังจะตอบกลับ พี่ชายเขาก็ตอบขึ้นมาขัดเธอเสียก่อน
“ฉันรู้ทันใช่ไหมหละ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวฉันไปนอนก่อนนะ” ว่าแล้วเขาก็วางสายไป
โคลเอ ไม่ทันตั้งตัวกับการกลับมาของพี่ชายของเธอ เธอรีบชวนพี่ชายกลับมาบ้านเพราะเธอรู้ดีว่าพี่ชายเธอนั้นสุดจะคาดเดาจะมาก็มาจะหายก็หายไปดื้อๆและที่สำคัญตามตัวยากที่สุด
“อย่าเพิ่งนอนสิ พี่กลับมาบ้านเถอะ ฉันจะสั่งทุกคนไว้ว่าห้ามรบกวน” แต่ก็ช้าไป ปลายสายนั้นได้ตัดสายของเธอไปเสียแล้ว โคลเอพยายามโทรกลับเพื่อเปลี่ยนใจเขา แต่ปลายสายนั้นไม่ว่าง
********************
“โอ้โห ให้ตายเถอะ นี่มันบ้านในหนังชัดๆ” มีอามองรอบๆอพาร์ทเมนท์ของเจมส์ด้วยความตกตะลึงแบบละสายตายไม่ได้ทั้งด้วยความกว้างของตัวบ้านและสไตล์การตกแต่งที่สวยงามทันสมัย
“ทำหยั่งกับมาครั้งแรกไปได้นะ” เจมส์มองมีอาและอมยิ้มที่เพื่อนของเขาแสดงท่าทางเซอร์ไพร์สอย่างเก็บอาการไม่อยู่ทุกครั้งที่มา
“ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาที่นี่ก็จริง แต่นี่มันจะเป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันจะมาอยู่ที่นี่ มันเหมือนฝันเลยนะ”
มีอารีบตอบด้วยใจพองโต ที่เพื่อนของเธอช่างใจกว้างมีน้ำใจให้เธอพักที่บ้านของเขาชั่วคราว หลังเธอลืมจ่ายค่าห้องพักตามกำหนด เจ้าของห้องเช่าเลยปล่อยห้องของเธอให้กับผู้เช่ารายใหม่ ทำให้เธอต้องหาที่พักใหม่ที่ใกล้กับมหาวิทยาลัยของเธอ
ทุกปัญหาของมีอาก็หนีไม่พ้นที่เจมส์จะต้องช่วยเพื่อนสาวตัวแสบของเขาอีกตามเคย เขาให้มีอาพักที่บ้านเขาจนกว่าเธอจะหาที่อยู่ใหม่ได้
ขณะนั้นมือถือของเจมส์ได้ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็ทำเมินไม่รับสาย
“ทำไมนายไม่รับหละ??” มีอาถามเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย พร้อมกับเปิดตู้เย็น หยิบน้ำส้มที่คั้นสดสุดโปรดที่เจมส์เตรียมไว้ให้ในตู้เย็นมาจิบ
“เจ้าของบ้านเช่าหนะ ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับเธอเท่าไหร่นัก เธอเป็นพวกน่ารำคาญชอบกวนใจฉัน ก็ไม่รู้ว่าเธอจะโทรมาทำไมอีก” เจมส์ตอบ
“นายก็รับสิ จะได้รู้ว่าเค้าโทรมาทำไม” มีอาตอบพร้อมกับส่ายหัวและเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่อะ! เดี๋ยวฉันพิมพ์คุยดีกว่า ไม่อยากคุยกับพวกเรื่องเยอะ ฉันไม่มีเวลา”
เขาตอบพรางคิดถึงตอนที่เขาได้เจอกับเจ้าของบ้านตอนที่จะทำสัญญาเช่าในช่วง school break ของเขาเรื่องมันช่างยาวและเยอะไปหมด เธอตามตื้อเจมส์ให้เช่าอยู่นาน กว่าเขาก็ตกลงเช่ากับเธอเมื่อราคาตลาดตกลงครึ่งหนึ่งเมื่อครึ่งปีที่ผ่านมา
“เอ่อนี่…ฉันไปสนามบินแล้วนะ ฝากดูแลบ้านด้วย อย่าสร้างปัญหาหละ ย้ำนะ! ยัยเพื่อนจอมแสบ” เจมส์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และคาดไว้ว่าจะได้รับโทรศัพท์รายงานความป่วนของมีอาในไม่ช้า
“เอ้า…ละนายทิ้งให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวงี้ได้ไง ละนี่จะไปไหนเนี่ย..ไม่อยู่กับฉันหรอ”
มีอางุนงงกับทุกอย่างรอบตัว บ้านใหม่ ที่เป็นบ้านของเพื่อน แต่เจ้าของกับทิ้งไว้ให้เธอพักและดูแลเพียงลำพัง โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าเธอคือสร้างตัวปัญหา
“อยากให้ฉันอยู่ด้วยจริงๆหรอ ฮ่าๆ.... นี่ฉันไม่ได้พูดเล่นนะเรื่องบ้าน ฉันต้องไปแล้ว ฝากบ้านด้วย เข้าใจตรงกัน โอเค๊…”
เจมส์พูดพรางรีบใส่รองเท้าไปด้วยเพื่อไม่ให้เสียเวลา
“ละถ้ารูมเมทนายกลับมานี่ฉันต้องทำไง???” มีอาถามด้วยความที่เธอไม่ใช่คนที่จะเข้ากับใครก็ได้แต่ก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้เพื่อนเขาทีหลัง
“นายนั่นไม่น่ากลับมาเร็วๆนี้หรอก ไปละเจ้าน้องชาย”
เจมส์ตอบพร้อมกับมองเงาสะท้อนของเค้าในกระจก จัดการจัดทรงผมของเขาให้เป็นทรงก่อนจะรีบพุ่งตัวยังรถสปอร์ตสุดหรูของเขาและบอกลามีอา
“หึหึ…เดินทางปลอดไปเจ้าพี่ชาย” มีอาหยอกกลับเจมส์พร้อมกับยิ้มให้
