ผู้กล้าไร้อาชีพ บทที่8 พวกนั้นนี่น่าสมเพชจริงๆนะเนี่ย
บทที่8 พวกนั้นนี่น่าสมเพชจริงๆนะเนี่ย
ออร์คเป็นมอนสเตอร์ที่สมดุลในเรื่องการโจมตีและป้องกันเนื่องจากว่าผิวหนังที่หนาและกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งของมัน
แต่ว่าเพราะว่ามันเคลื่อนที่ได้ช้าและมีสติปัญญาที่ต่ำ ทำให้มันค่อนข้างง่ายที่จะรับมือหากคุณระมัดระวัง
แต่ว่านั่นก็เฉพาะตอนที่มันมาน้อยกว่านี้
“ไม่ใช่ว่านั่นมันยี่สิบกว่าตัวเลยรึไงนั่น”
“และนั่นมัน... ไม่ใช่ว่ามันคือออร์คคิงงั้นเหรอ!!”
ไม่เหมือนออร์คธรรมดาๆทีสีตัวเป็นสีแดงๆน้ำตาลๆ สีของออร์คคิงนั้นเป็นสีเงิน
ออร์คคิงเป็นออร์คที่อยู่ในขั้นที่สูงกว่าออร์คธรรมดา
ขนาดของพวกมันนั้นใหญ่กว่าออร์คและมีพละกำลังมากกว่าอีกทั้งยังเป็นที่สุดของเหล่าออร์ค
เมื่อออร์คมีหัวหน้าและรวมกันเป็นกลุ่มโจมตีเมืองหรือหมู่บ้าน กองกำลังปราบปรามขนาดใหญ่ก็จะถูกสร้างขึ้นเพื่อไล่จัดการพวกมันแทบจะทันที
“โอววววววววว!!!”
เมื่อเสียงของออร์คคิงดังขึ้น เหล่าออร์คก็เดินหน้าพร้อมๆกัน
แผ่นดินสั่นสะเทือน
“ท...ท่านนักดาบ ช่วยด้วย!”
ผู้โดยสารขอร้องกลาดิเอเตอร์คนนั้น
ชายคนนั้นปฏิเสธโดยพลัน
“อ-อย่ามาล้อเล่นกันนะเว้ย ไม่มีทางที่ฉันจะจัดการกับออร์คคิงที่นำออร์คจำนวนขนาดนี้หรอก!!”
และเขาก็กระโดดออกจากขบวน ทิ้งเหล่าผู้โดยสารไว้และหนีไป
“ฉันด้วย ขอโทษ ฉันไม่อยากจะต้องมาจบชีวิตตัวเองกับไอ้ตัวอะไรแบบนี้!!”
แล้วหญิงสาวนักดาบคู่ก็หนีไปอีกคน
ผมกระโดดลงบ้าง
และเดินหน้าไปหาฝูงออร์คที่ดาหน้าเข้ามา
“ด-เดี๋ยวก่อนคุณผู้โดยสารไร้อาชีพ มันไม่ใช่อะไรที่คุณจะสู้มันได้เลยนะ!!”
ผมถีบตัวจากพื้นในขณะที่ฟังเสียงของคุณน้าคนขับรถจากข้างหลัง
และพุ่งเข้าไปที่เหล่าออร์คในทันใด
“อู๊ด!!?”
ดาบของผมฟันเข้าที่หัวของออร์คตนนั้นทำให้ร่างของมันล้มลง
“น-นี่มันอะไรกัน ความเร็วขนาดนั้น!”
“ไม่จริง... สกิลเคลื่อนที่ฉับพลันงั้นเหรอ!”
โฮ่ แค่เห็นครั้งเดียวก็ดูออกเลยเหรอเนี่ย
อันที่จริงมันไม่ใช่เคลื่อนที่ฉับพลันหรอก แต่เป็น “เคลื่อนที่ฉับพลัน” ที่ผมเลียนแบบมาต่างหากล่ะ
เมื่อจู่ๆเพื่อนของมันตัวหนึ่งก็ตายไป เหล่าออร์คเริ่มโกรธขึ้นมา พวกมันตะโกนและโจมตี
และเสียงก็หายไปในเวลาไม่นาน
เหล่าออร์คพยายามโจมตีใส่ผมด้วยขวานโบราณๆและไม้ที่มันถืออยู่
แต่ยังไงก็ไม่มีทางโดน
“ระบำเหรอ.....?”
“จริงเหรอนั่น ไอ้หนูนั่นเต้นรำอยู่พร้อมกับโจมตีศัตรูเหรอ!?”
“ไม่ ไม่ใช่แค่นั้น ดูนั่นสิ ออร์คค่อยๆตายไปทีละตัวแล้ว!”
“ระบำดาบ... นั่นมันคือระบำดาบจริงๆด้วย! สกิลที่ใช้ได้แค่เฉพาะอาชีพขั้นสูงกว่า”ราชินีแห่งดาบ“.... แต่ทำไมไอ้หนูนั่นถึงใช้มันได้ล่ะ”
น้าคนนั้นรู้เยอะเหมือนกันนี่
แน่นอนว่ามันไม่ใช่สกิล มันคือระบำดาบที่ผมเรียนเอง
ดูเหมือนว่าเหล่าออร์คจะตายหมดแล้วล่ะนะ
ไม่ แผลมันยังตื้น บางทีอาจจะมีเหลืออยู่และพยายามโจมตีเราจากด้านหลัง
“อู๊ดดด...”
ผมแกว่งดาบไปข้างหลังและแทงไปโดยที่ไม่มอง
“นั่นมันสกิล ดวงตาแห่งใจ....?”
เอาล่ะเหลือแค่ตัวเดียวแล้วสินะ
“โออออออออออออออ!!”
อย่าโกรธสิ แค่ลูกน้องนายตายหมดแค่นั้นเอง
กระบองขนาดยักษ์พุ่งเข้ามา
เมื่อมันใกล้เข้ามามากๆ ผมก็ปัดมันออกไป
“อันตราย!!”
ด้วยเสียงคำรามก้อง พื้นดินสั่นสะเทือนละฝุ่นก็ลอยคลุ้ง
“โออออออออ”
ด้วความมั่นใจว่าชนะแล้ว ออร์คคิงก็ตะโกนออกมา
“แย่หน่อยนะ ไม่โดนซักกะนิด”
“อาาาา!!!?”
ผมอยู่ด้านหลังออร์คคิงและกระโดดขึ้นไป
ชักดาบออกมาตรงข้างหลังหัวของมัน
“จบแค่นี้แหละ”
ผมแทงดาบลงไปที่หัวของออร์คคิง
กะโหลกแตกออกและดาบก็ทะลุผ่านเข้าไป
ร่างกายนั้นล้มลง
ออร์คคิงตายแล้ว
“โอ้วววววววววว!!”
ผู้โดยสารคนอื่นๆที่ได้ดูผมต่อสู้และลืมที่จะวิ่งหนีไปตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
“สุดยอดไปเลย! นายจัดการออร์คคิงกับออร์คพวกนั้นด้วยตัวคนเดียวเลย!”
“สุดยอดไปเลยไอ้หนู!”
“ฮ่าๆ ไอ้ที่ว่าเป็นไร้อาชีพนี่หลอกกันแน่ๆเลย!”
ไม่ได้หลอกหรอกนะ
แต่ก็ช่างมันเถอะ
และรถม้าก็ได้เคลื่อนต่อไปอีกครั้ง
โชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บหรือตาย
แต่ไม่มีคนอีกสองคนที่จะไปเมืองแห่งดาบ
เพราะว่าพวกเขานั้นหนีไปก่อนที่ผมจะจัดการออร์คพวกนั้น
“นักดาบที่หนีน่ะ ไม่คู่ควรกับเมืองแห่งนั้นหรอก”
และนั่นก็เป็นบทสรุป
“ปล่อยให้พวกนั้นมันได้ใจไปกับอาชีพขั้นสูงของพวกมันเถอะ อาชีพขั้นสูงน่ะเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่เมืองแห่งนั้นเท่านั้นแหละ ที่สำคัญกว่าคือการที่จะเพิ่มขีดจำกัดของตัวเองยังไง ถึงตายยังไงก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น ถ้าหากไม่รู้สึกแบบนั้นล่ะก็ก็ไปไหนไม่ได้หรอก”
มันดูยาก แต่มันเป็นความจริง
หลังจากนั้นก็ไม่มีมอนสเตอร์มาโจมตีพวกเราอีก หลังจากที่ผ่านหมู่บ้านและเมืองอีกหลายเมือง กำแพงขนาดใหญ่ตระการตาก็โผล่ออกมาให้เห็นในที่สุด
“นั่นเมืองแห่งดาบสินะ”