ผู้กล้าไร้อาชีพ บทที่6 ผมปกตินะ
บทที่6 ผมปกตินะ
“หืม..หมายความว่ายังไงกัน นายใช้คมดาบคู่ได้ยังไงกัน!”
เด็กผมแดงเดินเข้ามาหา
“ก็ฝึกสิ”
“หา อย่ามายั่วโมโหกันนะ สกิลไม่ใช่อะไรที่นายจะฝึกได้นะเฟ้ย!”
ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น
แต่ว่าผมก็ทำมันสำเร็จล่ะนะ
“ที่ใช้สกิลได้ก็ต้องมีสกิลไม่ใช่รึไง!”
“แน่นอน เพราะว่าปกติแล้วไม่มีใครที่ฟันสองทีพร้อมๆกันได้หรอก นั่นเป็นเหตุผลที่ดาบของผมมันจึงหน่วงนิดหน่อย”
“ใช่มั้ยล่ะ!!”
“แต่ฉันก็แค่เพิ่มความเร็วมันให้มากขึ้นแค่นั้นเอง”
“นี่ไม่เข้าใจที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยยย!!”
เด็กผมแดงทำท่าจะจับหัวตัวเอง แต่ว่าอาจเป็นเพราะรู้สึกเจ็บแขนของเขา ก็เลยได้แต่ทำหน้าหมดกำลัง
“อ๊า...”
“เป็นอะไรเหรอ นายลืมเอาน้ำมนต์มาอย่างนั้นเหรอ”
มีอยู่สองวิธีที่จะฟื้นฟูพรเทพพิทักษ์ได้
อย่างแรกเลยคือรอให้มันฟื้นฟูเอง
อีกอย่าง ดื่มน้ำมนต์
สามารถหาน้ำมนต์ได้ที่โบสถ์ทั่วไป
เป็นสิ่งจำเป็นที่เวลาจะออกจากเมืองต้องพกขวดน้ำมนต์ไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำมันแตกในตอนที่สู้กับฮ็อบก็อบลิน
เขาดื่มน้ำมนต์ที่ผมให้ไป และเมื่อเราใกล้ถึงเมือง พรเทพพิทักษ์ของเขาก็ดูเหมือนจะกลับมาฟื้นฟูดังเดิมแล้ว
และเมื่อพรเทพพิทักษ์ฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว มันก็จะช่วยรักษาแผลได้ หรือก็คือ แผลจะสมานเอง
“แผลเป็นไงมั่ง”
“...ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ... อือฮึ เอาไว้วันหลังละกัน”
“นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย”
“ไม่ แค่คิดว่าจะแก้แค้นซักหน่อย แต่ว่าดูเหมือนเอาไว้วันหลังจะดีกว่านะ”
ที่ผมลองกับพวกก็อบลินนั้นคือการเตรียมพร้อมที่จะกลับมาท้าดวลกับเขาอีกครั้ง
ผมเกลียดความพ่ายแพ้ล่ะนะ
ไม่ชอบเลยที่แพ้เนี่ย
“โอ้!...ไม่เป็นไรหรอก ถ้าจะมาดวลกันอีกครั้งก็มาเลย”
เขาชักดาบออกมา
“แน่ใจนะว่าโอเคแล้วน่ะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก แผลหายแล้วล่ะ!”
เขาแกว่งดาบไปมาเหมือนเป็นการแสดงออกว่าสบายดีแล้ว
“จริงๆนะ”
อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนัดวันดวล
อันที่จริงถ้าผมไม่เจอเขาเข้าในป่า ผมก็ต้องไปที่ป้อมทหารยามเพื่อถามว่าบ้านเขาอยู่ไหนล่ะนะ
ผมไม่รู้หรอกว่าบ้านเขาอยู่ไหน ถึงอยู่ในเมืองเดียวกันก็เถอะ
“ถึงนายจะใช้คมดาบคู่ได้ก็เถอะ แต่ฉันจะต้องชนะ! เพราะฉันเป็นนักดาบ ไม่แพ้ให้คนไร้อาชีพอย่างนายหรอก”
หัวแดงถือดาบและยืนยันอีกทีหนึ่ง
ผมเลยชักดาบออกมาเหมือนกัน
“เอาล่ะนะ! คมดาบคู่”
เขาปล่อยสกิลโจมตีออกมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
คมดาบลอยเข้ามาหาเขาจากทั้งสองข้างในเวลาเดียวกัน
แน่นอนว่าก็เป็นการโจมตีอันเดิม
“คมดาบคู่”
แก๊ง!! เสียงดาบกระทบกันดังก้อง ดาบของเขาเด้งออกไป
ผมไม่ได้ใช้คมดาบคู่เพื่อโจมตี แต่เพื่อต้องกัน
แต่ว่ายังไม่จบหรอก
แก๊ง!
“อะ....”
“...อะ....อะไรกันเนี่ย นาย.. นายทำอะไรกันแน่!!”
“คมดาบคู่ของผมไม่ใช่สกิล หรือพูดง่ายๆคือมันไม่จำเป็นต้องเป็น”คมคู่“ก็ได้”
แต่ว่าการโจมตีครั้งที่สามของผมยังไม่ได้ถึงขนาดนั้น มันเลยช้ากว่าการโจมตีสองครั้งแรกอยู่
“ป..เป็นไปไม่ได้... นี่มันอะไรกัน เป็นไปไม่ได้..”
“อุฮุ งั้นเดี๋ยวจะแสดงให้ดูอีกละกันนะ”
หลังจากที่ผมล้างแค้นได้สำเร็จ ผมก็กลับบ้าน
“อาระ ยินดีต้อนรับกลับจ้ะอาเรลจัง”
“แม่ฮะ ผมมีอะไรอยากจะขอหน่อย”
“อะไรเหรอจ๊ะ”
“ขอดูสกิลที่แม่มีหน่อยสิฮะ”
หลังจากที่ได้ยินที่ผมพูด แม่ก็ทำสีหน้าที่เข้าใจยากออกมา
“ทำไมเหรอจ๊ะ”
“ผมอยากเรียนสกิล”
ตอนนี้ผมสามารถเลียนแบบคมดาบคู่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ ผมก็คงจะเลียนแบบสกิลอื่นได้เหมือนกัน
คิดว่าอย่างนั้นนะ
ในตอนที่ผมคิดอยู่ แม่ก็เข้ามากอดผม
“ขอโทษนะอาเรลจัง... ลูกต้องเศร้ามากแน่ๆเลย..”
“แม่ฮะ?”
“ขอโทษที่ไม่รู้นะจ๊ะ แม่ไม่ควรเป็นแม่จริงๆ...”
“แม่พูดเรื่องอะไรน่ะ”
“ถึงลูกจะดูเป็นผู้ใหญ่ยังไง แต่ว่าลูกก็ยังอายุสิบขวบอยู่ดี... แม่จะอยู่ข้างๆลูกเสมอนะ”
อาหะ ดูเหมือนว่าแม่จะคิดว่าผมเกิดอาการเพ้อเพราะว่ากลายเป็นคนไร้อาชีพ
“ไม่ แม่ ผมปกติดี”
“อื้มอื้ม แม่รู้จ่ะ แม่จะอยู่ข้างอาเรลจังเสมอนะ”
ทางที่ง่ายที่สุดคือแสดงให้เห็นเลยดีกว่า
ผมดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมกอดของแม่ผมก็เดินไปที่สวน
“แม่ดูนี่นะ”
“แน่นอนจ่ะอาเรลจัง แม่จะคอยเฝ้าดูลูกเสมอเลยล่ะ”
ผมรู้สึกว่าแม่เป็นคนที่แปลกมากเลยล่ะ
“คมดาบคู่”
การฟันทั้งคู่ถูกปล่อยออกไปในเวลาเดียวกัน
“ว่าไงฮะแม่”
ถึงแม้ว่าคนธรรมดาจะมองไม่ทัน แต่ถ้าเป็นแม่ แม่ก็คงจะเข้าใจแน่ๆว่านี่มันคือคมดาบคู่
“เอ๋..... แปลกจัง ทำไมเมื่อกี้รู้สึกเหมือนว่าอาเรลจังใช้คมดาบคู่ได้นะ.... ไม่สิ มันไม่น่าจะเป็นไปได้สิ ถึงจะใช่แต่ต้องฝันแน่ๆเลย... ใช่แล้ว ต้องฝันแน่ๆเลย แต่ว่าแสดงว่าฉันรับความจริงไม่ได้สินะที่อาเรลจังเป็นคนไร้อาชีพ.... อา ฉันนี่เป็นแม่ที่แย่จริง..”
“แม่ฮะ ไม่ใช่ฝันนะ”
แม่ค้างไปชั่วครู่ ก็คงปกติล่ะนะ
ผมหยิกแก้มเธอ
“เหย็บงย่ะ(เจ็บอ่ะ)”
“นี่ไม่ใช่ฝัน ผมพยายามลอกเลียนแบบคมดาบคู่ ใช้เวลาไปประมาณเดือนนึงได้”
“จริงเหยอ”
แม่ผมเบิกตากว้างราวกับไม่เชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่ในที่สุดเธอก็วิ่งเข้าไปในบ้าน
“คุณคะ! คุณคะ! อาเรลจังเป็นอัจฉริยะล่ะะะะ”
ไม่ไหวๆ
เสียงดังเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย
