ผู้กล้าไร้อาชีพ บทที่3 ทำไมดูถูกกันแบบนี้ล่ะ
บทที่3 ทำไมดูถูกกันแบบนี้ล่ะ
พรที่ได้รับจากเทพธิดานั้นมีอย่างอื่นอีกนอกเหนือจากอาชีพ
พรที่ได้รับเมื่อตอนที่คุณเกิด
พรเทพพิทักษ์
พรนี้เป็นเหมือนกับออร่าปริศนาที่จะป้องกันร่างกายของคุณตลอดเวลา และคุณสามารถมองเห็นมันได้ถ้าตั้งใจมองใกล้ๆ
ผลของมันคือการปกป้องร่างกายและลดความเสียหายที่ได้รับ
อย่างไรก็ตาม พรเทพพิทักษ์ ถูกเปิดใช้ตลอดเวลา
ถ้าหากว่าพรนี้กำลังถูกเปิดใช้อยู่ ถึงอยากจะตายยังไงก็ตายไม่ได้
“ขอฉันชนะได้รึเปล่าถ้าฟันโดนนายได้ซักครั้ง” ผมถาม
“เฮ้เฮ้ เอาจริงดิ”
“เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไง”
“ชิ ก็ได้ เดี๋ยวจะแสดงให้เห็นถึงความต่างของอาชีพเอง”
ทั้งคู่เดินเข้ามา
ผมจำชื่อได้ไม่แม่น
แต่เพราะผมม้วนๆของเขางั้นเรียกว่าหัวม้วนละกัน
“มีไรเหรอ ไม่เขามาพร้อมๆกันเหรอ”
“หนอย แก ปากดีไปถึงไหนกันเชียว”
สีหน้าของหัวม้วนเปลี่ยนไปและเขาก็ดึงดาบออกมาจากเอว
“ฉันคนเดียวก็เหลือแหล่แล้ว”
ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ผมชักดาบออกมา
และหัวม้วนก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“โอร่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
*แก๊งแก๊งแก๊ง*
“ฮ่าฮ่า เป็นยังไงล่ะ ถ้าแกอยากจะฟาดฉันให้โดนล่ะก็แกต้องรุกบ้างล่ะนะ”
*แก๊งแก๊งแก๊ง*
“เร็วๆเข้า รีบจัดการมันเร็ว”
*แก๊งแก๊งแก๊งงง*
“ด..เดี๋ยวนะ”
หัวม้วนกระโดดเว้นระยะห่างออกไป
“ทำไมแกถึงมองทางดาบของฉันได้ ฉันเป็นนักดาบนะ แล้วก็มีสกิลเทคนิคการใช้ดาบขั้นต้นด้วย!!”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าดาบสวยดีนี่”
“ทำไมดูเหมือนแกดูถูกกันล่ะ”
ผมฝึกดาบมานานแล้วนะ แต่แค่ดูดาบมันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ
“รออะไรอยู่ล่ะ จัดการเจ้าไร้อาชีพนั่นสิ”
เด็กอีกคนตะโกนออกมา
เขาสูงกว่าหัวม้วน แต่ดูตัวเล็กกว่าและช้ากว่า
งั้นเรียกว่าเล็กคุงละกัน
“แกก็มาด้วยสิวะ!!”
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ น่ารำคาญจริงเชียว”
คาดไม่ถึงว่าจะได้ต่อสู้กับคนสองคน
หัวม้วนกับเล็กคุงนั้นโจมตีมาจากทั้งทางซ้ายและขวา
*แกร๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ*
“โฮ่ อย่างที่คิดเลยแฮะว่าสู้กับคนสองคนจะลำบากหน่อย”
เพราะว่ามีดาบอยู่เล่มเดียวทำให้ไม่สามารถรับได้ถ้าฟันมาพร้อมๆกัน
ผมเลยวิ่งและหลบการโจมตีของทั้งคู่
“อย่าหนีสิวะ!!”
“ไอ้เจ้าไร้อาชีพอีกเดี๋ยวก็จะ.....”
ทั้งคู่พยายามอย่างหนักเพื่อที่จะฟันให้โดนผม แต่ว่าดูสิ้นหวังกันจริงๆ
ถึงจะเป็นสองต่อหนึ่งก็ตาม ยังไงก็ยังไร้ค่า
กลับกันยังขัดขากันซะอีก อีกทั้งไหล่ยังชนกันจนหลุดออกจากตำแหน่งอีก
เข้าใจแล้ว
สกิลเทคนิคการใช้ดาบขั้นต้นแค่ช่วยเพิ่มความสามารถในการใช้ดาบ แต่ไม่ได้ช่วยเพิ่มความสามารถในการต่อสู้ร่วมกับคนอื่น
*แกร๊ง*
“เฮ้ย มันอันตรายไม่ใช่เหรอ ทำอะไรวะนั่น”
“แกมาขวางเองนี่หว่า!”
ในตอนที่ดาบของเล็กคุงฟันเกือบฟันไปโดนหัวม้วน การรุกไล่ก็หยุดลง
ผมใช้โอกาสนี้เข้าไปโจมตี
“อ๊ะ!”
“อึก!!”
ดาบฟันเข้าที่ข้อมือของหัวม้วนและฟันเข้าที่คอของเตี้ยคุงด้วยด้ามดาบ
แน่นอนว่าเพราะพรเทพพิทักษ์ทำให้ไม่มีรอยใดๆทั้งสิ้น
“ฉันชนะ”
“อย่าหนีสิวะ นั่นไม่นับ!!”
“ชั่ยๆ แกโจมตีใส่พวกเราตอนไม่ทันตั้งตัว!!”
ลองไปพูดแบบนี้ในสนามรบสิ
“พวกเราเป็นนักดาบจะแพ้ไร้อาชีพได้ยังไง”
“ครั้งหน้าชั้นชนะแน่”
อือฮึ ยังอยากสู้อยู่อีกเหรอเนี่ย
..หวังว่านะ
เอาเถอะอย่างน้อยก็ดีกว่าฝึกกับแม่มากเลยล่ะ
“ยอมแพ้เถอะน่า ถ้าพวกนายเป็นนักดาบจริงๆล่ะก็ อย่าแสดงท่าทางแบบนั้นออกมาอีกเลย”
เสียงปริศนาดังขึ้นมาขัดจังหวะ
ผมหันไปมองต้นเสียงก็พบว่าเป็นเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผม
ผมแดงราวกับเพลิงแต่ว่าท่าทางและชุดที่เนี้ยบของเขานั้นไม่เข้ากันจริงๆ
“นายเป็นใคร”
“เฮ้ย..เฮ้ย!!! หมอนี่มัน...”
หัวม้วนโพล่งออกไปเล็กคุงนึกอะไรขึ้นมาได้
“ฉันเป็นนักดาบเหมือนกัน แต่ว่าอายุมากกว่าพวกนายหนึ่งปี”
ดูเหมือนว่าจะแก่กว่าปีนึงนะ
“นายเป็นลูกของราชินีแห่งดาบ ฟาราห์ ใช่รึเปล่า”
เหมือนเขาจะรู้จักผมนะ
ก็นะ.. แม่ของผมก็ดังน่ะแหละ พี่กับพ่อก็เหมือนกัน
... เอาตามตรง แม่ของผมไม่ใช่ราชินีแห่งดาบแล้ว
ถึงราชินีแห่งดาบจะเป็นอาชีพขั้นสูง แต่ว่าบางทีก็ถูกเรียกอาชีพขั้นสูงกว่าเหมือนกัน เพราะความแข็งแกร่งนั่นเอง
แน่นอนว่าเธอเป็นนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนี้ที่ทุกคนยอมรับ
เพราะอย่างนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ทหารยาม แต่ถ้ามีปีศาจโผล่ออกมาใกล้ๆเมืองล่ะก็ บางทีบางคนก็ถูกขอให้ไปช่วยจัดการกับพวกมันเหมือนกัน
“งั้นสู้กับฉันสิ”
“อะไรนะ นายด้วยเหรอ”
“อย่าได้ใจไปหน่อยเลยหลังจากที่จัดการกับไอ้พวกกระจอกพวกนี้ ฉันจะแสดงพลังที่แท้จริงของนักดาบให้นายเห็นเอง”
อือฮึ นี่ผมสร้างศัตรูไว้เยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ