ไซตามะต่างโลก Ep.6 - อิสระภาพ
ลงวันละ 2 ตอนนะเอ้อ
ไซตามะต่างโลก Ep.6 - อิสระภาพ
ข่าวที่ว่าไซตามะจะเข้าร่วมกับกองทัพเรือได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วในรังโจร
ปฏิกิริยาของทุกคนที่ได้รับรู้ถึงเรื่องนี้ก็แตกต่างกันออกไป
และยิ่งเมื่อได้รู้ว่าการ์ปเป็นคนเอ่ยปากชวนชายหัวล้านเป็นการส่วนตัว ดาดันก็แอบมาพบกับการ์ปอย่างเงียบๆ ในระหว่างที่ไซตามะออกไปเดินเล่น
“นี่การ์ปซัง ..”
ดาดันดึงการ์ปแยกออกมาในระหว่างที่เขากำลังสอนเด็กชายทั้งสาม แอบถามอย่างลับๆ “เกี่ยวกับเจ้าคนที่ชื่อไซตามะนั่น … ฉันยอมรับว่าเขาแข็งแกร่งก็จริง แต่พูดก็พูดเถอะนะ พวกเราพึ่งจะรู้จักเขาได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง ถ้าเกิดว่าจริงๆแล้วเขาดันเป็นสายลับที่ถูกสั่งให้แฝงตัวเข้ามาในกองทัพเรือล่ะ?”
การ์ปพอได้ฟังก็ช็อคไปครู่หนึ่ง “อ๋า? นี่เธอ เป็นโจรภูเขาไม่ใช่หรอ โจรภูเขามัวมาคิดถึงปัญหาพวกนี้ของกองทัพเรือตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“นี่ฉันจริงจังอยู่นะ เพราะยังไงซะ เขาก็มาอาศัยอยู่กับพวกฉันได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้นเอง ..”
ดาดันยกบุหรี่ขึ้นสูบ กล่าวด้วยความเป็นห่วง “ถ้านายเกิดไปเจอว่าเขามีปัญหาขึ้นมาในอนาคต มันจะส่งผลกระทบต่อฉันนา”
“ฮะ ฮะ ฮ่า! เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ดาดัน!”
การ์ปยกสองแขนขึ้นกอดอก ปลอบใจด้วยรอยยิ้มกว้าง “เขาเคยลากตัวเอสกับซาโบ้ที่ไปกินอาหารในโรงแรมกลับมา ซึ่งตรงส่วนนั้นถ้าคิดดูดีๆมันอาจจะเป็นเจตนาเพื่อวางแผนให้สามารถเข้าถึงตัวฉันได้ก็จริง แต่ในตอนที่เขาซ่อมแซมประตูที่ถูกทำพังโดยคนอื่นน่ะ การกระทำนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่คนชั่วร้ายเขาทำกันหรอก โดยเฉพาะกับคนที่ทรงพลังถึงขนาดนั้น ..”
ดาดันต้องการจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่การ์ปก็ขัดจังหวะเธอเสียก่อน
“ผู้ชายที่ในจิตใจเปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมน่ะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนตัวเขาก็มักจะพรั่งพราวไปด้วยแสงเจิดจ้า ถึงฉันจะแก่ แต่ดวงตาก็ยังไม่ได้มืดบอด!”
ว่าจบ การ์ปก็ยกมือขึ้น ชี้นิ้วออกไปยังสถานที่ห่างไกล “ลองมองดูสิ ดูด้วยตาตัวเองว่าร่างที่เปล่งประกายของคนที่เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรมน่ะเป็นยังไง”
ดาดันมองตามทิศทางที่นิ้วของการ์ปชี้ไปโดยไม่รู้ตัว
ตามทิศทางดังกล่าว ปรากฏถึงร่างของชายหัวล้านคนหนึ่งที่ทั้งคนทั่งร่างพรั่งพราว เปี่ยมไปด้วยแสงเจิดจรัส เนื่องจากหัวโล้นๆสะท้อนกำลังกับแสงอาทิตย์!
ปากของดาดันอ้าออกด้วยความตกใจ “อ๊าาาา! เป็นอย่างที่การ์ปซังว่าไม่ผิดเลย ผู้ชายคนนั้น .. ช่างเปล่งประกายเจิดจ้าซะจริงๆ!”
การ์ปหัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ “ฮะฮ่าฮ่า! บอกแล้วใช่ไหมว่าฉันน่ะพูดถูก”
ไกลออกไป ไซตามะกล่าวทักทายการ์ป
“โย่ หวัดดีการ์ปซัง”
การ์ปพยักหน้า ฉีกยิ้มชื่นชมราวกับกำลังพบกับเด็กรุ่นใหม่ที่แสนสมบูรณ์แบบ “ยินดีต้อนรับกลับมา เจ้าทหารใหม่!”
เฝ้ามองไปยังร่างที่กำลังเดินใกล้เข้ามาของไซตามะ การ์ปพาลย้อนคิดไปถึงลูกชายของเขา ‘ดราก้อน’ … เวลานี้รอยยิ้มบนใบหน้าของการ์ปค่อยๆจางหายไป หว่างคิ้วย่นเข้าหากัน ปากอ้าถอนหายใจเศร้าๆ
อันที่จริงแล้ว …
เจ้าลูกบ้านั่นก็ควรที่จะได้เป็นทหารเรือเหมือนกัน …
แถมตอนนี้ เจ้าเด็กเหลือขอลูฟี่ก็กำลังถูกแชงคูสเป่าหูให้เลือกเดินในเส้นทางที่ไม่ถูกต้องอีก แบบนี้ไม่ดีแล้ว! ฉันจะต้องรีบแก้ไขสถานการณ์ก่อนที่มันจะสายเกินไป!
…
ไซตามะกลับมาที่บ้านรังโจร และกำลังจะเดินเข้าไปในห้อง
แต่ทันใดนั้นร่างเล็กๆสองร่างก็วิ่งเข้ามายืนขวางเขาหน้าประตูซะก่อน -เป็นซาโบ้กับเอสและลูฟี่ที่ยืนอยู่เบื้องหลังของทั้งสอง พวกเด็กๆกำลังจ้องเขม็งมาที่ไซตามะ
ไซตามะเกาหัวด้วยความสับสน “พวกเธอคิดจะทำอะไรกันอีกล่ะทีนี้?”
“เรื่องที่ว่านายจะไปเข้าร่วมกับกองทัพเรือ มันเป็นความจริงรึเปล่า?”
เอสตะโกนเสียงแข็ง ในแววตาของเขาฟุ้งไปด้วยความรังเกียจ “นายจะไปเป็นสุนัขรับใช้ของรัฐบาลโลกอย่างงั้นหรอ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”
ซาโบ้เองก็ไม่เข้าใจ “ในเมื่อลุงแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่ออกทะเลเพื่อไล่ตามหาอิสระภาพล่ะ?”
เสียงของลูฟี่ดังมาจากเบื้องหลัง “เป็นโจรสลัดน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ”
“โจรสลัด ..”
ไซตามะเงยหน้าขึ้น เอียงคอคิดอยู่พักหนึ่ง “ฉันได้อ่านหนังสือพิมพ์มาก็หลายฉบับ สุดท้ายได้ข้อสรุปมาว่า ผู้คนในโลกใบนี้กำลังเผชิญหน้ากับภัยคุกคามจากโจรสลัดอยู่ทุกวี่วัน และเป็นกองทัพเรือที่ประจำการอยู่ตามจุดต่างๆเพื่อช่วยปกป้องผู้คน และทรัพย์สิน”
“เหอะ! นั่นมันเรื่องหลอกลวงทั้งเพ!”
เอสกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ โบกไม้โบกมือเถียงเป็นฟืนเป็นไฟ “โจรสลัดน่ะคือนักรบแห่งท้องทะเลที่ได้รับการยอมรับจากผู้คนทั่วโลก!”
ลูฟี่ที่อยู่ใกล้ๆปรบมือทันที “พูดได้ดีนี่นาเอส!”
แต่น่าเสียดาย ที่ในบรรดาเด็กแสบทั้งสาม ไม่มีใครเลยสักคนที่สังเกตเห็นว่ามีชายแก่คนหนึ่งกำลังยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา พร้อมกับแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามข้างหนึ่งที่ง้างสูงขึ้นเหนือหัว
‘โป๊ก!’
‘โป๊ก!!’
‘โป๊ก!!!’
…
“ทำไมถึงต้องเป็นโจรสลัดล่ะเจ้าหนู?”
เอสประหลาดใจกับคำถาม “หืม? ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
ไซตามะค่อนข้างที่จะงง เขาถามย้ำ “ทำไมนายถึงอยากจะเป็นโจรสลัด?”
“เรื่องนั้นจำเป็นที่จะต้องอธิบายด้วยหรอ?”
เอสตะโกนอย่างจริงจัง “นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว เป็นเพราะท้องทะเลน่ะมันคือสิ่งโรแมนติคของผู้ชาย และโจรสลัดเองก็เป็นนักสู้ที่ต่อกรกับทหารเรือเพื่ออิสระภาพ!”
“อย่างนี้นี่เอง …”
ไซตามะคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปาก “ที่จริงแล้ว … ในโลกของฉัน ฉันเองก็เคยได้เจอกับใครบางคนที่คล้ายกันกับนายเหมือนกันนะเจ้าหนู เขาเป็นคนที่มักจะทำอะไรก็อ้างแต่คำว่า ‘อิสระ’ โลกของพวกเรา อันที่จริงก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เลย เป็นเรื่องแปลกจริงๆนะที่ผู้คนมักจะทำอะไรตามใจชอบโดยใช้คำว่าอิสระมาเป็นข้ออ้าง สมาคมฮีโร่เลยต้องคอยต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อปกป้องผู้คนไม่เว้นแต่ละวัน แม้จะมีฮีโร่บางคนที่ผู้คนไม่ชื่นชอบ แต่ท่ามกลางความไม่เป็นที่นิยมเหล่านั้น ก็ยังมีฮีโร่ตัวจริงเสียงจริงอีกมากมาย ที่พร้อมจะสละชีวิตตัวเองเพื่อความยุติธรรม พวกเขาเหล่านั้นน่ะ เป็นคนที่ฉันให้การยอมรับอย่างแท้จริง”
เอสเริ่มไม่พอใจ เขาตะโกนด้วยความโกรธ “นี่นายกำลังหมายความว่ายังไง? ต้องการจะบอกว่าพวกเรากำลังทำเรื่องไร้สาระโดยอ้างคำว่า ‘อิสระ’ อย่างงั้นหรอ!”
“พวกที่ประกาศตัวเองว่าเป็นโจรสลัด มันก็พวกเดียวกันกับพวกมนุษย์ประหลาดนั่นแหละ”
ชายหัวล้านย้อนคิดไปถึงคนที่ป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นนักล่าฮีโร่ “แม้ว่าบางครั้งเจ้าตัวจะทำสิ่งที่ดี แต่เรื่องที่ว่าเขาเป็นอุปสรรคและอันตรายต่อฮีโร่ก็ยังไม่หลุดพ้นอยู่ดี ในความเป็นจริงตอนที่ฉันกับนายเจอกันครั้งแรก นายกินก็กินแล้วชักดาบกับเจ้าของโรงแรมเหมือนกัน นายอยากจะเพลิดเพลินกับสิ่งที่เรียกว่า ‘อิสระ’ โดยการทำเรื่องร้ายๆให้ผู้อื่นเจ็บปวด -นี่มันใช่เรื่องที่ถูกต้องหรอ?”
“ฉันก็ไม่ได้จะบอกว่าสิ่งที่พวกนายอยากจะเป็นมันแย่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ” ไซตามะจ้องมองเด็กอย่างจริงจัง สอนสั่งอย่างช้าๆ “แต่หลายสิ่งหลายอย่างมันไม่ถูกต้อง พวกนายจะเป็นอะไรก็ได้ แต่จะต้องไม่ใช้มันเป็นข้ออ้างในการทำร้ายคนอื่น!”
และแล้วการสั่งสอนก็จบลง
ดวงตาของการ์ปเปล่งประกายสดใส “พูดได้ดีนี่นา เจ้าทหารใหม่”
แต่เอสยกสองมือขึ้นกุมหู ไม่คิดฟัง ส่วนลูฟี่ที่ยืนอยู่ข้างๆกระพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
ในกลุ่มพวกเขา มีเพียงซาโบ้ที่ค่อยๆเบิกตากว้างขึ้น
พริบตานั้น ราวกับมีประกายแสงสว่างวาบเข้ามาในจิตใจของเด็กชาย!
“ใช่ … นั่นแหละใช่เลย!”
ในหัวใจอ่อนเยาว์ของซาโบ้ คล้ายดั่งถูกระลอกคลื่นของมหาสมุทรซัดสาดใส่ “นี่แหละคือ ‘อิสระ’ ที่ฉันใฝ่หา! ฉันรังเกียจอาณาจักรที่โหดร้ายและไร้ความปรานีกับประชาชน ทั้งที่ๆผู้คนที่อาศัยอยู่ต่างก็ล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์! สิ่งที่ฉันต้องการก็คือทำลายอำนาจที่ฝังลึกอยู่ในกระดูกของพวกขุนนาง อยากจะทำให้พวกเขารู้ว่าตนเองไม่ใช่ผู้ปกครองโลก จะทำเป็นเย็นชาและไม่แยแสประชาชนของตัวเองไม่ได้ … จริงอย่างที่ลุงพูด ไม่ว่าฉันกับเอสจะสร้างปัญหามากแค่ไหน แต่มันก็ไม่สามารถได้รับอิสระที่ฉันต้องการมาได้อยู่ดี เพราะอิสระที่ฉันต้องการก็คือ ‘การนำพาทุกคนให้หลุดพ้นจากชะตากรรมที่ครอบงำ!’”
“ไซตามะซัง!”
ซาโบ้ลุกขึ้นยืนทันใด ใบหน้าเล็กๆกล่าวอย่างเป็นเรื่องเป็นราว “ขอบคุณสำหรับคำสั่งสอน! แต่เพื่อที่จะไล่ตามอิสระที่ว่านั่น พลังของฉันมันยังคงไม่เพียงพอ .. ใช่ มันยังไม่เพียงพอ! ดังนั้นได้โปรดรับฉันเป็นลูกศิษย์ ช่วยสอนฉันให้กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งเหมือนคุณด้วยเถอะนะท่านอาจารย์!”
“ซาโบ้ นี่นาย … ?”
เอสหันมามองซาโบ้ รู้สึกราวกับถูกทรยศหักหลัง “นายไม่ต้องการจะออกทะเลแล้วรึไง? พวกเราสัญญากันไว้แล้วชัดๆ ..”
“ฉันจะยังคงออกทะเล!”
ใบหน้าเล็กๆของซาโบดูแข็งขัน ดวงตาแข็งกร้าวเป็นประวัติการณ์ “แต่จะไม่ใช่ในฐานะโจรสลัด! ฉันจะออกทะเลในฐานะผู้เปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ คอนช่วยเหลือให้ทุกคนสามารถแสวงหาอิสรภาพเพื่อตัวของพวกเขาเอง!”
