บทที่ 148 ประสานความเข้าใจ

บทที่ 148 ประสานความเข้าใจ

ผู้แปล loop

ณ ลานด้านหน้าของสำนักงานสาขา

มีผู้คนนับสิบรวมทั้งเหล่าหัวหน้ายืนอยู่ใกล้ทางเข้าจ้องมองไปที่ดงซูบิน ดงซูบินเองก็รู้สึกไม่สบายใจจากสายตาของทุกคนที่มองเขาและเขาล้างคอ เขาเหมือนอยู่กับในกองเพลิง ตอนนี้เหมือนเขาได้รับเครดิตจากการทำงานสำเร็จอีกครั้ง!

แหวน, แหวน, แหวน โทรศัพท์ได้ดังขึ้นทำลายความเงียบ

เซงอังเกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “สวัสดีหัวหน้าเจียง”

“ทำได้ดีมาก!” หัวหน้าเจียงพูดแค่สองคำแล้ววางสาย

เซงอังเกาหัวเราะกับตัวเอง ตะกี้เหัวหน้าเจียงยังตะโกนใส่เขาทางโทรศัพท์เมื่อ 20 นาทีก่อนอยู่เลย แต่ตอนนี้เขาก็บอกว่าทำได้ดีมาก! เด็กพวกนั้นได้โทรหาครอบครัวและไม่เอาเรื่องพวกเขา หัวหน้าเจียงรู้ว่าสาขาตะวันตกนั้นไม่ได้ทำอะไรผิดและเนื่องจากทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาก็โล่งใจ

เซงอังเกาเก็บโทรศัพท์ไว้ ใช้แล้ว. ‘เยี่ยมมาก!’

เสี่ยวหยานมองไปที่ ดงซูบินเพราะครั้งนี้ ดงซูบินทำให้เธอภูมิใจอีกครั้ง!

ปางปิง, เฉิงไห่เหม่ยและคนอื่น ๆ ถึงกับพูดไม่ออก ‘หัวหน้าซูบิน! มันเป็นหัวหน้าซูบินอีกแล้วหรอ! สาขาเราแก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลยถ้าไม่มีเขา! พวกเขาทั้งหมดอยู่ในแวววงราชการมาหลายปีนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนอย่างดงซูบิน! ไม่มีใครหาคำตอบได้ถึงความสามารถของเขา

“เอาล่ะ.” เซงอังเกากล่าวว่า:“กลับไปทานมื้อกลางวันกันเถอะ”

ดงซูบินทำอย่างงั้นได้อย่างไร? ครั้งนี้เขาได้รับผลงานไปเต็มทำให้หยานเหล่ยโกรธมาก แต่อย่างไรก็ตามหยานเหล่ยก็กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เสี่ยวหยานขอไว้ก่อนหน้านั้นถ้าดงซูบินทำภารกิจสำเร็จ เพราะเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับกับตัวเขาด้วย!

หลังจากที่เข้าไปโรงอาหารดงซูบินก็ถูกรายล้อมรอบไปด้วยเกาแพนเหว่ย, ฉางจ้วง และส่วนที่เหลือ

เกาแพนเหว่ยกล่าวว่า:“ก่อนที่หัวหน้าจะไปถึง นักเรียนพวกนั้นหยิ่งพยองมาก แต่หลังจากที่หัวหน้าเข้าไปในห้องพวกเขาก็เชื่องขึ้นมาทันที”

ฉางจ้วงพูดเสริม:“หัวหน้าซูบิน หัวหน้ายอดเยี่ยมมาก!”

ดงซูบินรู้สึกยินดีที่ได้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาโบกมือให้ทุกคน “พอแล้ว หยุดชมฉันเถอะและไปทานมื้อกลางวันกันแล้วค่อยคุยกัน” เขาถูกย่ามศักดิ์ศรีไปเมื่อวานนี้และเขาสามารถกู้คืนมันมาได้ในวันนี้ เขายังคงคิดถึงสิ่งที่เสี่ยวหยานพูด เขาไม่ต้องการเห็นว่าหยานเหล่ยก้าวนำหน้าเขาไปได้!

หลังจากทานมื้อกลางวันเสร็จดงซูบินก็ขึ้นไปที่สำนักงานของเสี่ยวหยาน

“หัวหน้าเสี่ยวผมมาแล้ว รอให้หัวหน้าจัดการกับหยานเหล่ย ……”

เสี่ยวหยานไม่ได้ตอบกลับเขาและหัวเราะ เธอพูดติดตลก:“ซูบินนายสามารถจัดการเด็กพวกนั้นได้อย่างไรกัน ฉันคิดว่านายต้องมีเส้นสายที่ใหญ่มากพอแน่ๆเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ .”

ดงซูบินยิ้ม “หยุดชมผมได้แล้ว ผมก็แค่ใช้หลักการทั่วๆไปเท่านั้นแหละครับ”

"จริงๆ?" เสี่ยวหยานไม่ได้ถามอะไรต่อไป “นายทำได้ดีมากในวันนี้ นายสามารถใช้โอกาสนี้อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนายทะเลากับเลขาธิการหยานให้กับหัวหน้าเซงในตอนนี้” เสี่ยวหยานนั้นต้องการพูดกับ เซงอังเกาแต่หลังเธอคิดอะไรได้บางอย่างเธอรู้สึกว่าเธอไม่ควรทำ ดงซูบินควรเป็นคนหนึ่งที่ชี้แจงความเข้าใจผิดของตัวเอง “ถ้าอคติของหัวหน้าเจินยังคงอยู่……ให้เขามาพบฉัน!” ซูบินสามารถแก้ปัญหาอันใหญ่หลวงใหกับสาขาได้และถ้าเซงอังเกายังลำเอียงและเข้าข้างยันหยานเหล่ย เสี่ยวหยานเธอจะเป็นคนพูดแทนดงซูบินแทน!

การให้หยานเหล่ยได้ไปโครงการแลกเปลี่ยนนั้นมันคือกาย่ามหน้าชัดๆ

โอ้เมื่อมีปัญหาคนของเสี่ยวหยาน เธอจะต้องแก้ไข จริงๆแล้วถ้ามันเป็นประโยชน์ให้กับลูกน้องของเธอ เธอก็ควรทำจริงหรือไม่?! ซูบินทำผลงานต่าง ๆไว้ มากมายสำหรับสาขาและเขาไม่สามารถเทียบได้กับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงที่ดูไร้ประโยชน์เหรอ? ซูบินไม่สมควรได้รับรางวัล?

ตอนนี้ซูบินยังโกรธอยู่ เขายอมรับคำขอนั้นและขึ้นไปชั้นบนเพื่อให้คำอธิบาย!

ทุกคนในสาขาต่างพูดถึงการผลงานสุดยอดของหัวหน้าซูบินและพวกเขารู้ว่านี่ไม่ใช่จุดจบแน่ๆ ปัญหาภายนอกได้รับการแก้ไขและขณะนี้ได้เวลาแก้ไขปัญหาภายในแล้ว มันไม่ใช่ความลับที่หัวหน้าซูบินและเลขานุการหยานไม่สามารถเข้ากันได้ เลขานุการหยานได้อ้างว่าหัวหน้าซูบินนั้นหาเรื่องเขา แต่กับกันดงซูบินเองก็บอกว่าเขาโดนกล่าวหาลอยๆจริงๆแล้วเป็นหยานเหล่ยตั้งหากที่กล่าวหาเขา……จะต้องทำการแก้ไขเรื่องราวเหล่านี้แน่ๆ สิ่งนี้จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้าเซง และหัวหน้าเสี่ยว เมื่อข่าวของหัวหน้าซูบินขึ้นไปพบหัวหน้าเซง ทุกคนต่างรอคอยผลอย่างจริงจัง

ณ ห้องทำงานของหัวหน้าเซง

หลังอาหารมื้อกลางวัน เซงอังเกากลับมาที่ห้องทำงานของเขา เขาถามหยานเหล่ยอีกครั้งเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับซูบินในสำนักงานกิจการทั่วไปหยานเหล่ย ยังคงยืนยันว่าเป็นดงซูบิน ที่ดุเขาเพราะสมาชิกในทีมของเขา เซงอังเกาก็ไม่เข้าใจ ซูบินเป็นคนผิด ทำไมเสี่ยวหยานจึงมั่นคงเกี่ยวกับการช่วยเหลือเขา ถ้าเสี่ยวหยานเป็นคู่ต่อสู้ทางการเมืองของเขาเขาก็สามารถเข้าใจได้ แต่เสี่ยวหยานอยู่ข้างเขาเซงอังเกาก็ไม่รู้ว่าหยานเหล่ยโกหกอยู่เขา เขาคิดว่าบางทีซูบินและเสี่ยวหยานอาจมีความสัมพันธ์ 'พิเศษ' บางอย่าง…….

เซงอังเกาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต้องการโทรหาใครซักคนเพื่อถามเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เคาะเคาะเคาะ เซงอังเกาวางโทรศัพท์ "เข้ามา."

ดงซูบินเข้ามาในสำนักงาน “หัวหน้าเซง ผมอยากจะคุยกับหัวหน้าบางเรื่อง”

เซงอังเกานั้น หัวเราะ “แน่นอน นั่งสิ.” เซงอังเกาไม่ได้เชิญทำให้ดงซูบินยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนเมื่อวาน นี่คือการรักษามารยาทที่ดงซูบินสมควรได้รับ จากการช่วยเหลือจากสาขาอีกครั้ง ยิ่งกว่านั้นเด็ก ๆ เหล่านี้ก็นับถือดงซูบิน มากและเซองอังเกาเองก็รู้สึกว่ามันแปลก ซูบินนั้นอาจมีความสามารถ แต่ต้องมีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสามารถแก้ปัญหาได้มากมายให้กับสาขา ซูบินสามารถแก้วิกฤตินี้สำหรับสาขาในวันนี้มันแปลกเกินไป ซูบินเตรียมพร้อมอย่างไรกัน? เส้นสายของเขาแข็งแรงขนาดต่อต้านคนจากรัฐบาลกลางได้เลยหรอ?

เซงอังเกายิ้ม แต่ ดงซูบินยังคงไม่พอใจกับเขา เขาไม่ได้นั่งลงและพูดว่า:“ผมเป็นคนตรงไปตรงมา หากผมพูดอะไรที่ทำให้หัวหน้าขุ่นเคืองโปรดให้อภัยผมด้วย”

เซงอังเการู้สึกถึงความไม่พอใจของดงซูบิน “ฮ่าฮ่าแน่นอน”

ดงซูบินจัดระเบียบความคิดของเขาและกล่าวว่า: "หัวหน้าเซง ผมไม่ได้พูดเล่น ตั้งแต่วันที่ผมเข้าร่วมความมั่นคงของรัฐผมได้มีส่วนร่วมสำคัญในสาขาและช่วยสาขาเพื่อหลีกเลี่ยงวิกฤตการณ์หลายอย่าง ทุกคนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ผมสบายดี. แม้ว่าหัวหน้าคิดว่าการมีส่วนร่วมของผมไม่สำคัญก็ตาม แต่อย่างน้อยผมก็ทำงานอย่างหนักเพื่อให้บรรลุเป้าหมายขององค์กร”

เซงอังเกาถึงกับหัวเราะ “หาการทำงานของคุณไม่ได้สำคัญแล้วล่ะก่อ ใคนจะทำงานดีไปกว่าคุณได้อีกล่ะ”

ดงซูบินตอบ:“ในเมื่อหัวหน้าเห็นอย่างงั้นแล้วทำไมหัวหน้าถึงไม่ส่งผมไปโครงการแลกเปลี่ยนที่เมืองเจ้อเจียงครับ”

“นี้คุณยังกล้าถามเช่นนี้อีกหรอ ? เรื่องเล็กน้อยๆเช่นนี้ ไม่ว่าคุณจะทุ่มเทงานให้กับหน่วยงานมากแค่ไหน แต่สุดท้ายผมก็ดูพฤติกรรมของคุณ คุณตำหนิและไล่หยานเหล่ยออกจากสำนักงานกิจการทั่วไป คุณเคยคิดบ้างไหมว่าสิ่งนี้จะส่งผลกระทบต่อคนอื่น ๆ ? ผมจะส่งคุณไปยังโปรแกรมแลกเปลี่ยนได้อย่างไร”

ดงซูบินได้ยินและระเบิดออกมา “ถ้าอย่างนั้นทำไมหยานเหล่ยอนุญาตให้ไป? หัวหน้าเซง คุณคิดว่าผมเป็นคนเดียวที่ผิดหรือเปล่า? หยานเหล่ยเข้ามาในสำนักงานกิจการและเริ่มด่าว่าพนักงานของผม วังซินหญิงสาวที่เพิ่งถ่ายโอนย้ายมาถูกตำหนิจนกระทั่งเธอร้องไห้ เธอย้ายไปที่สำนักงานของเราเพียงไม่ถึงสองสามชั่วโมง แต่หยานเหล่ยไม่สนใจเรื่องนั้นเลย เขายังคงดุเธอแม้หลังจากที่เธอเริ่มร้องไห้ เขาทำมันโดยเจตนา หัวหน้าคาดหวังให้ผมทำอะไร ผมไม่ควรออกไปหรือหยุดเขา? หัวหน้าคาดหวังให้ผมซ่อนตัวในที่ทำงานของผมเหมือนคนขี้ขลาดและฟังเลขาธิการหยาน ด่าผมทางอ้อมหรือไม่?”

ใบหน้าของเซงอังเกาเปลี่ยนไปเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ “เกิดเรื่องนี้ขึ้นจริงๆหรอ?”

ดงซูบิน ตอบกลับ “หัวหน้าเซง, เลขานุการหยาง อาจไม่ได้บอกหัวหน้าทุกอย่าง ผมจะบอกหัวหน้ากับเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น ผมสาบานว่าจะไม่ทำเรื่องใด ๆ หลังจากได้ยินเรื่องราวของผมหัวหน้าสามารถยืนยันกับผู้คนที่อยู่ที่นั้นได้เลย เมื่อวานนี้เลขานุการหยานมาที่สำนักงานกิจการทั่วไปและบอกว่าหัวหน้าต้องการพิมพ์เอกสาร เขามอบเอกสารให้กับวังซินและไม่ได้พูดอะไรต่อ เมื่อเขาต้องการมัน เขาบอกว่าเขาต้องการมันอย่างเร่งด่วนและจากไป เขากลับมาอีก 5 นาทีหลังจากนั้นและขอเอกสาร เมื่อเขาเห็นวังซินยังทำงานเอกสารอยู่เขาเริ่มยืนดุเธออย่างสุดเสียง ผมออกมาจากห้องหลังจากที่วังซินเริ่มร้องไห้ ผมทุบโต๊ะแล้วตะโกนใส่เลขานุการหยาน ระหว่างที่เราถกเถียงกัน ผมยอมรับว่าผมอาจพูดจารุนแรง แต่เลขานุการหยานก็ยั่วยุผมอย่างตั้งใจและต้องการสร้างปัญหาในสำนักงานของผม ถ้าผมเงียบหัวหน้าคาดหวังให้ผมเผชิญหน้ากับลูกน้องของผมอย่างไร”

ใบหน้าของเซงอังเกาเปลี่ยนเป็นสีดำ “เขาตะโกนในสำนักงานของคุณใช่ไหม”

“หัวหน้าสามารถถามคนจากสำนักงานถัดไป พวกเขาทั้งหมดได้ยินมัน!”

ปัง เซงอังเกาทุบโต๊ะทำงานของเขา “ไร้สาระ”

ดงซูบินดำเนินการต่อ “เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ผมยังนั่งยองบนโถสุขภัณฑ์เมื่อเลขานุการหยานมาหาผม เขาสั่งให้ผมติดตามเขาโดยบอกว่าหัวหน้ากำลังมองหาผมและขอให้ผมหยุดเสียเวลากับเรื่องเหล่านี้ ท่าทางของเขาเหมือนผมเป็นหลานชายของเขา ผมยังต้องการที่จะรีบเช่นกัน แต่ผมถูกกระแทกและผมจะออกจากที่นั้นได้อย่างไร เดาสิ่งที่เลขานุการหยาน พูด เขากล่าวว่า 'แม้แต่หัวหน้าเซง ก็ไม่สามารถขอให้ผมทำอะไรได้บ้าง' และเขาจากไป ผมไม่ได้บอกว่าผมไม่ออกจากห้องน้ำ แต่เขาบอกอะไรหัวหน้าบาง เขาบอกว่าผมปฏิเสธหัวหน้า ผมจะออกไปจากห้องน้ำในเวลาเช่นนั้นได้อย่างไรกัน? ผมยังต้องเช็ดก้นและใส่กางเกงของผม! หัวหน้าเซงหัวหน้าสามารถเป็นผู้ตัดสิน ได้ว่าสิ่งที่เขาทำเหมือนกลั่นแกล้งผมรึเปล่า”

เซงอังเกาถึงกับตัวสั่นสะเทือนจากความโกรธของเขา เขาคว้าโทรศัพท์และหมุนหมายเลข “มาที่ออฟฟิศของฉันทันที!”

ดงซูบินรู้ว่าหัวหน้าเซง โทรเรียกหยานเหล่ย “หัวหน้าเซง ผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ”

"กลับไปทำงาน. ซูบินฉันไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล หากสิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงฉันจะให้คำตอบ!” หลังจากดงซูบินออกไปแล้วเซงอังเกา ได้โทรศัพท์ติดต่อกันสองสามครั้งเพื่อถามเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวานและเหตุการณ์ในวันนี้ เขาเกือบจะโยนโทรศัพท์บนพื้นหลังจากที่เขาได้รับบัญชีเต็ม ซูบินไม่ได้โกหกหยานเหล่ยเป็นคนหนึ่งที่สร้างฉากขึ้นที่สำนักงานกิจการเมื่อวานนี้!

เคาะเคาะเคาะ หยานเหล่ยเคาะประตูก่อนเข้าสำนักงาน

ปัง เซงอังเกากระแทกบนโต๊ะ “นายทำอะไรลงไป! นายทำอะไรที่สำนักงานกิจการเมื่อวานนี้! อา? นายบอกฉันว่านายไม่ได้ดุว่าพนักงานคนนั้นไม่ใช่หรือยังไง? หากนายไม่ได้ดุเธอผู้คนจากสำนักงานอื่น ๆ จะได้ยินเสียงของนายหรือปล่าว? พนักงานคนนั้นจะร้องไห้เหรอ?”

เหงื่อเริ่มกลิ้งลงมาจากหน้าผากของหยานเหล่ย“หัวหน้าเซง ……. ผม……ผมไม่ได้”

“นายยังไม่ต้องการบอกความจริงกับฉันเหรอ! ฉันพูดอะไรก่อนที่จะโอนนายมา? ห่ะ? งานเป็นงาน! อย่าผสมอารมณ์กับงาน! แต่นายทำเช่นนั้น? นายไม่ใช่หัวหน้าซูบินกว่าและไม่ใช่หนึ่งในผู้นำในสำนักงานกิจการทั่วไป นายคาดหวังว่าซูบินจะไม่หยุดนายจากการดุด่าเจ้าหน้าที่ในสำนักงานของเขา? ซูบินอาจจะหุนหันพลันแล่น แต่นายเป็นคนที่เริ่มมัน! เวรเอ๋ย! นายรู้วิธีเล่นกับคำต่อหน้าฉันตอนนี้หรือไม่? ผลักความผิดทั้งหมดไปที่ซูบินและทำให้ตัวเองดูไร้เดียงสา?”

“หัวหน้าเซง, ผม……”

หยานเหล่ยทำงานให้กับ เซงอังเกามาเป็นเวลาหลายปีเซงอังเกา เชื่อใจเขาอย่างเต็มที่ ถ้าไม่เช่นนั้นเขาจะไม่นำหยานเหล่ยมาที่นี้แน่ๆ สำนักความมั่นคงของรัฐกับเขา แต่เหตุการณ์นี้ทำให้เซงอังเกาโกรธอย่างมาก “หุบปากแล้วออกไป!”

หยานเหล่ยมองที่เซงอังเกาและไม่กล้าพูดอะไร เขาเดินออกจากออฟฟิศโดยที่หัวของเขาโค้งคำนับ เขารู้ว่าหัวหน้าเซงจะไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไป

เซงอังเกาโกรธมาก ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวหยานจึงมีท่าทีกับเขาเช่นนั้น มันไม่ใช่ความผิดของซูบิน หยานเหล่ยเป็นคนก่อเรื่องพวกนี้ขึ้นมา แต่เขากับลงโทษซูบินและให้รางวัลหยานเหล่ยแทน ไม่น่าแปลกใจที่เสี่ยวหยาน และ ดงซูบินจะไม่พอใจและมองเซงอังเกาเป็นพวกฟังความด้านเดียวของเหตุการณ์ทั้งหมดและตัดสินใจผิดพลาด

แต่ทำไมเสี่ยวหยานถึงไม่บอกเซงอังเกาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนหน้า?

เซงอังเกาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็รู้เหตุผล เขาเพิ่งย้ายมาสาขาและไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง พวกเขาอาจรู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่มีเหตุผลที่เข้าข้างคนของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อทุกคนเห็นเซงอังเกาแจ้งชื่อของหยานเหล่ยไว้ในรายการแลกเปลี่ยนโครงการไม่มีใครกล้าจะเรียกร้องเรื่องนี้ พวกเขากลัวว่าเซงอังเกาจะกลับมาเล่นงานพวกเขา นอกจากนี้รายชื่อได้รับการยืนยันและไม่มีความหมายที่จะพูดอะไร

เฮ้อ……หยานเหล่ยคนนี้เกือบสร้างปัญหาใหญ่ให้ฉัน!

เซงอังเกาคิดสักครู่แล้วโทรหาเสี่ยวหยาน เขาต้องการจัดการความเข้าใจผิด เขาจัดการเหตุการณ์นี้ไม่ดี “สวัสดีหัวหน้าเสี่ยว ผมมองข้ามรายละเอียดบางอย่างเมื่อผมจัดการกับเหตุการณ์ระหว่างเสี่ยวหยาน และซูบิน เมื่อวานนี้ ซูบินจะแทนที่หยานเหล่ยสำหรับโครงการแลกเปลี่ยน หยานเหล่ยคนนี้สร้างปัญหาที่ใหญ่หลวง! เขาทำผิดกับเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อวานและเช้านี้ ผมได้ตำหนิเขาไปแล้ว”

เสี่ยวหยานได้ยินสิ่งที่เซงอังเกาพูดและรู้ว่าเขาค้นพบความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์เมื่อวานนี้ เธอเข้าใจบทบาทของหัวหน้า เซง ดีขึ้น เขาเป็นคนที่สมเหตุสมผลและจะยอมรับความผิดพลาดของเขาเสี่ยวหยานคิดอยู่พักหนึ่ง “หัวหน้าเซงถ้าหยานเหล่ยถูกแทนที่อย่างกระทันหันมันจะไม่ดีสำหรับเขา ฉันมอบจะโควต้าของฉันให้กับดงซูบินเอง” เสี่ยวหยานพิจารณาเรื่องหัวหน้าเซง แล้ว การเปลี่ยนหยานเหล่ยเป็นปัญหาเล็ก ๆ แต่สำหรับหัวหน้าเซง มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของเขา เสี่ยวหยานยังไม่ต้องการสร้างความร้าวฉานใด ๆ ระหว่างพวกเขาเพราะเป็นเลขานุการ

เซงอังเกาพยักหน้า เสี่ยวหยานยังมีความเคารพต่อเขา “ฮ่าฮ่าหัวหน้าเสี่ยว คุณต้องไปทริปนี้ ผมยังคงคิดที่จะให้คุณเป็นผู้นำทีมไปเจ้อเจียง คุณน่าจะเข้าใจซูบินดี คุณเป็นคนเดียวที่สามารถควบคุมเขาได้”

"ใช่. เขาค่อนข้างอารมณ์ฉูนเฉียว พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับเขา ฮ่า ๆ ๆ ๆ .”

“แต่ประสิทธิภาพการทำงานของซูบินนั้นโดดเด่นจริงๆ เขาสามารถรับมือกับสถานการณ์ทุกประเภท เฮ้อ……ผมคิดว่าจะโอนซูบินมาช่วยผม” เซงอังเกาพูดติดตลก เขาต้องการแต่งตั้งซูบินเป็นผู้ช่วยของเขาจริงๆ ไม่มีใครในหน่วยงานรัฐบาลของปักกิ่งมีความสามารถเท่าเขา

“หัวหน้าเซง คุณไม่สามารถพาเขาไปจากฉันได้ง่ายๆหรอก”

“ฮ่าฮ่าฮ่าผมรู้ว่าคุณทนไม่ได้กับเขาที่จะจากคุณไป”

เสี่ยวหยานและเซงอังเกาต้องการล้างความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขา หลังจากพูดคุยกันซักพักพวกเขารู้ว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา มันเป็นเพียงความเข้าใจผิดเล็กน้อย พวกเขาเป็นทั้งเจ้าหน้าที่ระดับสูงและรู้ว่าพวกเขาทำอะไร

ก่อนสิ้นวันข่าวของดงซูบินแทนที่หยานเหล่ยสำหรับโครงการแลกเปลี่ยนแพร่กระจายไปทั่วสาขา!

บางคนแปลกใจที่เห็นหัวหน้าเซง ยอมรับความผิดพลาดของเขา!

ชื่อเสียงของหยานเหล่ยในฐานะที่เป็นคนที่ไม่น่าไว้วางใจยังแพร่กระจาย!

หลายคนหัวเราะเมื่อได้ยินข่าวชิ้นนี้ ไม่มีใครประหลาดใจกับการตัดสินใจของหัวหน้าเซง! แค่ดูสิ่งที่หัวหน้าซูบินเคยทำในอดีต เมื่อ เกาแพนเหว่ย และ ฉางจี้กำลังทะเลาะกันเพื่อตำแหน่งรองหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไป ดงซูบินเป็นคนที่ได้ตำแหน่ง! เมื่อ ฉางจี้ควรจะเข้ารับการฝึกอบรมของโรงเรียนใครคือคนที่แทนที่เขา เป็นหัวหน้าซูบิน! มีอะไรน่าประหลาดใจเมื่อหัวหน้าซูบินเข้ามาแทนที่หยานเหล่ยสำหรับโครงการแลกเปลี่ยนนี้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าซูบินทำเช่นนี้!