ไซตามะต่างโลก Ep.5 - มาเป็นทหารเรือเถอะ!
ไซตามะต่างโลก Ep.5 - มาเป็นทหารเรือเถอะ!
“แน่นอน!”
เอสส่งเสียงฮึฮะในลำคอ เอ่ยยืนยันหนักหนา “บางทีเขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าตาแก่ตัวเหม็นอย่างคุณเป็นร้อยเท่า!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ก็เป็นเรื่องยากที่การ์ปจะไม่โต้แย้งกลับไป
“เหอะ จะบอกอะไรให้นะ ถ้าฉันต้องการ การฆ่า 100 คนในหมัดเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย ..”
การ์ปลูบคางของเขาพลางครุ่นคิด “ยังไงก็ตาม นี่มันก็ยากที่จะเชื่อจริงๆ ฟังจากที่พวกเธอพูดมา สาเหตุการตายของพวกโจรสลัดในกองขยะไม่น่าจะใช่ฮาคิ แต่น่าจะเป็นพลังจากผลปีศาจซะมากกว่า”
“เดาไปก็เท่านั้น มาลองกันเลยดีกว่า ฝากดูลูฟี่ด้วยนะ!”
ขนมเซมเบ้ชิ้นสุดท้ายถูกโยนเข้าไปในปาก การ์ปผุดลุกขึ้นทันใด หันหน้าไปทางบ้านของโจรภูเขา “เขาอยู่บนชั้นสองใช่ไหม? ปู่คนนี้จะไปหยั่งเชิงพลังของเจ้าคนประหลาดเป็นการส่วนตัวเอง … มีงานอดิเรกเป็นฮีโร่งั้นหรอ-”
“-คิดจะสวมหน้ากากเป็นผู้ดุงความยุติธรรมอย่างสินะ เหอะ!”สองเท้าของการ์ปก้าวตรงเข้าไปในบ้านทันที ทั้งคนทั้งร่างของเขาคล้ายปะทุไปด้วยจิตวิญญาณอันหาญกล้า
ในชั่วพริบตาเดียว
ภาพลักษณ์ของการ์ปในสภาพชายชรา ก็แปรเปลี่ยนไปในฉับพลัน มันกลายมาเป็นวีรบุรุษแห่งกองทัพเรือโดยสมบูรณ์!
จากเบื้องหลัง เอสกับซาโบ้จ้องมองแผ่นหลังของการ์ป ไม่อาจเปล่งคำใดออกมาได้อยู่พักหนึ่ง
“เฮ้เอส …”
หลังจากที่เงียบไปนาน ซาโบ้ก็เอ่ยปากพูดอย่างไม่เต็มใจ “ปู่นาย .. ปู่นายดูแข็งแกร่งจริงๆ! นายคิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะตาลุงหัวล้านได้รึเปล่า?”
เอสยังไม่ทันจะได้ตอบ ลูฟี่ตัวจิ๋วก็แทรกขึ้นมาซะก่อน “คุณปู่จะต้องชนะแน่นอน!”
“เหอะ! เด็กอย่างนายจะไปเข้าใจอะไร?”
เอสจิกตามองลูฟี่ สวนกลับด้วยความไม่พอใจ “เจ้าสัตว์ประหลาดหัวล้านนั่นมันธรรมดาซะที่ไหน ตาแก่น่ะอายุมากแล้ว เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสัตว์ประหลาดหร-”
ก่อนที่เอสจะทันได้พูดจนจบประโยค เสียงคำรามสนั่นของการ์ปก็ตะโกนเข้าไปในห้อง
“เจ้าหนุ่มหัวล้านที่อยู่ข้างใน ออก-มา-หา-ฉัน-ซะดีๆ!”
ในพริบตา พื้นดินบริเวณโดยรอบก็พลันสั่นสะเทือน จนเอสและคนอื่นๆแทบจะหยั่งเท้าเอาไว้ไม่ไหว
เสียงคำรามนี้มิเพียงสั่นสะเทือนผืนดิน แต่มันยังแพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง สัตว์ร้ายนับไม่ถ้วน ต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของศัตรูโดยธรรมชาติ พวกมันแตกกระเชิง กระจัดกระจายกันออกไปทุกทิศทาง หลบหนีเข้าไปในป่าลึก
และแน่นอน ไซตามะที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในบ้านย่อมต้องได้ยินถึงเสียงอันแข็งกร้าวนี้
เขาเปิดประตูออกมาในสภาพยกนิ้วก้อยคว้านหู
ปรากฏให้เห็นถึงร่างอันบึกบึนกำยำของชายแก่คนหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ดูไม่ธรรมดาออกมา
หลังจากนั้น ทั้งสองก็มองหน้ากันเงียบๆเป็นเวลานานกว่าหลายลมหายใจ
แต่สุดท้ายก็เป็นไซตามะที่เริ่มเอ่ยปากทักทาย “โย่ตาแก่ นายดูแข็งแกร่งมากจริงๆ! แต่โทษทีนะบ้านฉันสั่งหนังสือพิมพ์ไปแล้ว ไม่รับเพิ่มหรอก”
???
พอได้ยิน การ์ปก็เร่งโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที “จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้มาขายหนังสือพิมพ์”
ไซตามะนิ่งคิด “อ้อ … งั้นก็คงจะเป็นประกันล่ะสิ นั่นก็ไม่เอาเหมือนกัน!”
“…”
“ให้ตายเถอะ! ประกันก็ไม่ใช่!”
แม้จะยังโบกมือปฏิเสธ แต่คราวนี้น้ำเสียงของการ์ปดูโกรธเคืองมากขึ้น “ได้ยินมาว่าช่วงที่ผ่านมา นายดูแลหลานชายของฉันเป็นอย่างดีเลยนี่ ฮึ่ม! ฉันมาพบนายเพื่อกู้หน้าให้บรรดาหลานๆ! ถ้าแน่จริงก็ออกมาสู้กับฉันซะดีๆ ตาแก่คนนี้อยากจะเห็นว่าเรื่องที่นายถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดน่ะมันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า!”
“อาาา เรื่องนี้น่ะเอง ฉันไม่สนใจหรอก”
ไซตามะกล่าวด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาปิดประตูใส่หน้าการ์ปพร้อมกับล็อคกลอนทันที
การ์ปที่ถูกเมินโกรธจัด เขาเตะประตูดังปัง! พังมันเข้าไป และชี้ไปทางไซตามะที่กำลังนอนอ่านหนังสือพิมพ์ “ไอ้เด็กเหลือขอ แกกล้า-”
แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ หนึ่งหมัดก็ได้เสยเข้าปลายคางการ์ป ส่งเขาปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้า
“จ่ายค่าซ่อมประตูมาซะดีๆ!”
ร่างกำยำของการ์ปกระแทกเข้ากับหลังคา ทะลุขึ้นไป ก่อนจะย้อยตกลงเป็นเส้นโค้ง ร่วงแหมะลงกับพื้นอย่างเรียบร้อย
เอสและคนอื่นๆรีบวิ่งมาล้อมรอบตัวเขา
ลูฟี่ใช้นิ้วจิ้มๆรูจมูกการ์ป เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “คุณปู่ … เป็นอะไรรึเปล่า?”
‘จะไม่เป็นไรได้ยังไงกัน!’
การ์ปสบถในใจ -หมัดเมื่อกี้มันเร็วจนเกินไป แม้กระทั่งตัวเองก็ยังไม่ทันจะได้ตอบสนองเลย!
และถึงแม้ร่างกายของตนจะแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า แต่เวลานี้การ์ปรู้สึกเจ็บปวดอย่างแท้จริง!
ยังไงก็ตาม …
มันไม่เกี่ยวกับว่าเขาจะเป็นวีรบุรุษกองทัพเรือหรืออะไรทั้งนั้น แต่ในฐานะที่ตัวเองเป็นปู่ เขาจะต้องไม่แสดงสภาพน่าขายหน้าต่อหน้าหลานชายเด็ดขาด!
แม้ในเวลานี้ ใบหน้าของตนเองจะปูดบวม คล้ายมีก้อนไขมันงอกขึ้นมาก็ตาม
สองขาของการ์ปง้างขึ้นชี้ฟ้า ดีดตัวขึ้นมาหยั่งเท้ากับพื้นดิน ปากอ้าหัวเราะพลางเช็ดเลือดกำเดาที่ไหลไม่หยุดบนใบหน้า “ฮ่าฮ่าฮ่า … เจ็บแค่นี้มันเล็กน้อย ไม่ใช่ปัญหา แต่ว่านะเอส แกพูดไม่ผิดเลย เจ้าหมอนั่นมันแข็งแกร่งจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”
เอสยกมือขึ้นเกาหัวอย่างช่วยไม่ได้ “ทำเป็นเข้มไปได้ เห็นอยู่ชัดๆว่าแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วนะตาแก่”
ทว่าการ์ปแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเอส เขาหันไปกล่าวกับเด็กทั้งสามอย่างจริงจัง “คนประหลาดที่ชื่อว่าไซตามะนั่น จะต้องเป็นทหารเรือที่แข็งแกร่งได้อย่างแน่นอน ถ้าเขาเข้าร่วมกับกองทัพเรือ การจะได้เลื่อนยศขึ้นเป็นพลเรือเอกมันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ฟังนะเจ้าหลานชายทั้งสอง อ้อ แล้วก็เจ้าเด็กหมวกทรงสูงด้วย พวกเธอจะต้องตั้งเป้าหมายที่จะเป็นทหารเรือที่แข็งแกร่งที่สุดให้จงได้นะ เข้าใจไหม!?”
“ไม่เอาอะ”
สามอันธพาลน้อยปฏิเสธในเวลาเดียวกัน เอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฉันอยากจะเป็นราชาโจรสลัดต่างหาก!”
“บัดซบ! เอากำปั้นเหล็กแห่งความรักไปกินซะ!!”
การ์ประเบิดความโกรธออกมาทันที เขาเขกกบาลเด็กทั้งสามพร้อมๆกัน
หลังจากนั้นการ์ปก็ลูบคางของเขาด้วยความเจ็บปวด และเดินเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสอง การ์ปก็เห็นว่าชายหัวล้านกำลังจัดประตูให้เรียบร้อย และใช้ค้อนตอกๆซ่อมมันอยู่
แน่นอนว่าไซตามะเองก็เห็นการ์ปเหมือนกัน สีหน้าดั่งปลาตายของเขาเริ่มเผยถึงร่องรอยของความระมัดระวังออกมาเป็นครั้งแรก เจ้าตัวรีบจัดประตูให้เรียบร้อยทันที “นี่นายจะกลับมาที่นี่อีกทำไมกัน?”
“ใจเย็นก่อน คราวนี้ฉันไม่ได้มาสู้”
หย่อนก้นนั่งลงบนระเบียงทางเดิง การ์ปยื่นมือไปทางไซตามะ “ไซตามะ มาเป็นทหารเรือเถอะ ฉันได้ยินจากเอสมาแล้วว่านายมาจากโลกอื่น นายได้แสดงถึงความแข็งแกร่งและความยุติธรรมของตัวเองออกมา โดยการกวาดล้างโจรสลัดในภูเขาขยะจนเกลี้ยงเลยใช่ไหม?”
“ทหารเรืองั้นหรอ?”
ไซตามะนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาเอียงหัวที่ไร้ซึ่งเส้นผมขบคิด “อันที่จริงฉันก็เคยสนใจอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าจะเป็นทหารเรือ มันก็ต้องคอยรับฟังคำสั่งจากคนที่ยศสูงกว่าใช่ไหมล่ะ? ไอ้เรื่องที่ทางกองทัพเรือผดุงความยุติธรรมน่ะมันก็โดนใจอยู่หรอก แต่เรื่องความสัมพันธ์ในรูปแบบลูกน้องกับหัวหน้านี่ไม่ไหวนา”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา”
การ์ปยกสองมือขึ้นกอดอก กล่าวอย่างเป็นเรื่องเป็นราว “นายสามารถเลือกที่จะติดตามฉันได้ ถ้านายติดตามฉัน ตาแก่คนนี้สัญญาว่าจะไม่ให้ใครเอ่ยสั่งการอะไรกับนาย นายสามารถพิพากษาสิ่งชั่วร้าย และลงมือได้อย่างอิสระตามใจต้องการ และในทุกๆสิ้นเดือน ยังมีเงินและโบนัสมากมายเป็นรางวัล …”
ไอ้ประโยคต้นๆมันก็ฟังดูดีอยู่หรอก ทว่าสำหรับไซตามะ มันไม่มีค่าให้ตั้งใจฟังเลยซักนิด
แต่ ..
แต่ว่านะ!
เมื่อไซตามะได้ยินถึงคำพูดในตอนท้ายของประโยค ทั้งหัวล้านๆและแววตาของเขาก็เปล่งประกายสว่างวาบขึ้นมาทันที
“เอาตามนั้นแหละ!”
ไซตามะก้าวไปข้างหน้าโดยไร้ซึ่งความลังเล ทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามการ์ปและจับมือของอีกฝ่ายอย่างหนักแน่น“ฉันเห็นด้วย! ฉันตกลงที่จะเข้าร่วมกับกองทัพเรือ ได้โปรดให้คำแนะนำกับฉันด้วยนะตาแก่!”
‘อาเร๊ะ?’
เวลานี้ การ์ปกำลังตกตะลึงกับทัศนคติที่แตกต่างออกไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงของไซตามะ
ในตอนแรก การ์ปคิดว่ามันคงจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการโน้มน้าวไซตามะ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ในยุคสมัยคนี้ ผู้คนที่ทรงพลังส่วนใหญ่ต่างก็มักจะเลือกกระทำตามใจตนเอง ออกปล้น ฆ่า และเผา ทำตัวราวกับโจร ดังนั้นบอกได้เลยว่ามันหาได้ยากจริงๆที่จะปรากฏถึงฮีโร่ที่ยินดีจะปกป้องพลเรือนแบบนี้
และตัวการ์ปเองก็ไม่คิดเลยว่าชายที่ทรงพลังอย่างสุดแสน จะตบปากรับคำเขาง่ายๆอย่างกระทันหัน
“เฮ้ เฮ้ เป็นอะไรไปตาแก่ จู่ๆก็เงียบไปเลย …”
การ์ปจ้องมองไปยังหัวล้านที่กำลังสะท้อนแสงอาทิตย์ ฉีกยิ้มยิงฟัน “เรียกฉันว่าการ์ปเถอะ สามวันต่อจากนี้จะมีเรือรบมารับฉันที่หมู่บ้านฟูฉะ ในเวลานั้นนายก็ออกทะเลไปพร้อมกันกับฉันเลยก็แล้วกัน ด้วยความยุติธรรมของนาย เจ้าพวกคนชั่วร้ายในโลกนี้จะต้องกลัวจนหัวหดอย่างแน่นอน ฮะฮ่าฮ่า!”
