ไซตามะต่างโลก Ep.3 - ที่พักชั่วคราว
ไซตามะต่างโลก Ep.3 - ที่พักชั่วคราว
ระหว่างไซตามะกำลังพูดคุยกับเจ้าของโรงแรม ซาโบ้กับเอสถึงได้มีโอกาสเงยหัวขึ้นจากพื้น
เดิมทีทั้งสองต้องการคว้าโอกาสนี้ในการหลบหนี ทว่าบทสนทนาดังกล่าวมันกลับดึงดูดความสนใจจากพวกเขา ..
“เฮ้ซาโบ้ นายได้ยินไหม?”
เอสเงี่ยหูฟัง และกล่าวเสียงกระซิบ “เจ้าเหม่งนี่พูดแต่คำแปลกๆชวนให้สับสน อย่าบอกนะว่าเขามาจากโลกใหม่?”
“ไม่หรอก ไม่น่าจะใช่”
หลังจากเค้นทั้งสมองขบคิด ในหัวใจของซาโบ้ก็ค่อยๆเริ่มเข้าใจถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของไซตามะอย่างรวดเร็ว “ฟังจากที่เขาพูด … ดูเหมือนว่าเขาจะมาจากโลกอื่น เป็นนักเดินทางข้ามมายังโลกของพวกเรา มาจากโลกอื่นที่มีฮีโร่ และมีพวกมนุษย์ประหลาด ..”
เอสตกใจ “ห๊ะ? บ้าหน่า นั่นมันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”
ซาโบ้วิเคราะห์เสียงกระซิบ “ถ้าเขามาจากโลกอื่นจริงๆ บางทีอีกไม่นานเขาอาจจะออกจากที่นี่ก็ได้ เพื่อค้นหาวิธีกลับไปยังโลกเดิม ..”
เอสที่อยู่ใกล้ๆร้องตะโกนเสียงต่ำออกมาทันที “แบบนั้นไม่ดีแน่! โจรสลัดที่แท้จริงน่ะมีแค้นก็ต้องชำระ! จะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้!”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
ซาโบ้ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น พูดในสิ่งที่คิด “เขาดูเหมือนว่าจะไม่สามารถข้ามผ่านทั้งสองโลกได้อย่างอิสระ … แถมได้ยินว่ายังไม่มีที่อยู่ ..”
“จริงสิ! ฉันนึกแผนดีๆออกแล้ว!”
ดวงตาของซาโบ้เปล่งประกายสดใส เขาตบไหล่เอส “ในเมื่อเจ้าเหม่งไม่มีที่อยู่ ถ้างั้นพวกเราก็พาเขาไปที่ภูเขาขยะ แล้วให้เขาอยู่ในฐานลับของเราไปก่อนเป็นไง! แล้วจากนั้นพวกเราหาโอกาสแก้แค้นเขาก็ยังไม่สาย!”
“เป็นความคิดที่ดีนี่นา!”
อารมณ์ของเอสกลับกลายเป็นความสุขทันที “ซาโบ้ นายฉลาดจริงๆ!”
เมื่อตัดสินใจกันได้แล้ว สองเด็กแสบก็ยืนขึ้น เผชิญหน้ากับไซตามะ มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาที่ข้างหนึ่งปูดบวม อีกข้างดำคล้ำอย่างกะหมีแพนด้า เอ่ยอย่างจริงจัง “เฮ้ลุงหัวล้าน! พวกเรามีพอจะมีสถานที่ให้นายพักอาศัยได้อยู่นะ ของกินก็ไม่ขาดแคลน เพราะนายสามารถออกไปล่าพวกหมีและจระเข้ในป่าได้ตลอดเวลา ถ้าสนใจก็มากับพวกเราสิ!”
“เฮ้ๆ เจ้าสองเด็กแสบ ทำไมอยู่ๆถึงได้มีน้ำใจขึ้นมาแบบนี้?”
ไซตามะมองเด็กทั้งสองด้วยความประหลาดใจ ปากเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “อีกอย่าง ขนาดอาหาร พวกนายสองคนก็ยังไปขโมยเขากินเลย แล้วที่อยู่นี่จะมีจริงๆเร้อ?”
“แน่นอนว่ามี!”
ซาโบ้เชิดหน้าขึ้น พูดอย่างภาคภูมิใจ “และที่ๆว่านั่นก็คือฐานทัพของพวกเราเอง … มันอยู่ในภูเขากองขยะ!”
…
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่อะ ขอปฏิเสธ”
ดวงตาที่ว่างเปล่าของไซตามะจ้องมองภาพตรงหน้า หนึ่งมือยกขึ้นปิดจมูก อีกหนึ่งโบกไปมาด้วยความรังเกียจ “ใครจะไปอยู่ได้ มันเหม็นเกินไป”
ว่าจบ ไซตามะก็หันหลังและเตรียมจะเดินจากไป
เอสกลายเป็นร้อนรน
ไม่นะ!
ถ้าปล่อยเขาออกจากที่นี่ตอนนี้ แล้วฉันจะไปหาโอกาสแก้แค้นเขาได้จากที่ไหนอีก?
เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน ในสมองของเด็กน้อยก็เริ่มขบคิดอย่างรวดเร็ว
พริบตานั้นเอง ประกายบางอย่างก็วาบผ่านเข้ามาในจิตใจของเอส!
“รอก่อน!”
เอสเอื้อมมือออกไปและตะโกน “ยังมีอีกที่นึง! ที่นั่นมีบ้านเป็นหลังจริงๆ มันมีทั้งฝักบัวและห้องครัว นายจะต้องพอใจกับมันแน่ๆ”
ไซตามะหันหลังกลับมา แต่เขาก็ยังพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เหอ? จะจริงเร้อ?”
เอสยืดอกเชิดหน้าขึ้น กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “ฮึ่ม! แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง!”
…
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
โจรภูเขาดาดันที่กำลังนอนอยู่ในบ้านก็หันไปเห็นเจ้าเด็กแสบที่หายหัวไปทั้งวันกลับออกมาจากในป่า … พร้อมกับชายหัวล้านอีกคนหนึ่ง?
“อา ขอโทษที่รบกวนนะ”
ชายหัวล้านที่กำลังทำหน้าตาซื่อบื้อ นั่งลงตรงข้ามกับดาดัน ยกมือขึ้นเกาหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณที่ให้ฉันมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวนะ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันไป”
“… หา?”
จำต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าที่ดาดันจะตอบสนอง “นี่นาย … เป็นใครกัน?”
ไซตามะกำลังจะตอบ แต่เอสที่อยู่ข้างๆก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“ให้เขาพักในห้องของฉัน”
เอสเจรจากับดาดันราวกับผู้ใหญ่ “ฉันจะออกไปสู้ให้มากขึ้น จะเอาอาหารมาให้มากกว่าเดิม เผื่อในส่วนของเขาด้วย คุณไม่ต้องมายุ่งอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ดาดันกวาดสายตาของชายหัวล้านขึ้นๆลงๆ แต่หลังจากที่เฝ้ามองอย่างใกล้ชิด และพบว่าอีกฝ่ายดูไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์ เธอก็พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจ “จะให้เขาอยู่ที่นี่มันก็ได้หรอก แต่ต้องไม่ลืมนะว่าที่นี่น่ะเต็มไปด้วยโจภูเขาที่แสนจะโหดร้าย ถ้าเขาบังเอิญเข้ามายุ่งย่ามกับพวกเรา ต่อให้เขาเป็นแขกของเธอฉันก็ไม่ไว้หน้าหรอกนะเจ้าเด็กแสบ!”
…
ด้วยเหตุนี้เอง ไซตามะจึงได้อาศัยอยู่ในรังของโจรภูเขาโครโบ้
แม้ปากจะบอกว่าพวกตนเป็นโจรภูเขา แต่พวกของดาดันก็ไม่เคยลงเขาไปปล้นเลย เพราะในทุกๆวัน จะเป็นเอสที่คอยจับอาหารกลับมา
และเมื่อไหร่ก็ตามที่พวกโจรภูเขาคิดจะเคลื่อนไหว ดาดันก็เพียงแค่เอ่ยชื่อๆหนึ่งออกมา สมุนคนอื่นๆของเธอก็จะกลายเป็นว่าง่ายทันที
“การ์ป?”
ระหว่างมื้อค่ำ ไซตามะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เขาเป็นใครกัน?”
เมื่อได้ยินถึงชื่อๆนี้ ท่าทีของเหล่าโจรภูเขาก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด
“แปลกจริง …”
ดาดันที่กำลังเมามายมองไปยังไซตามะ “ยังมีคนในอาณาจักรนี้ที่ไม่เคยได้ยินชื่อของวีรบุรุษแห่งกองทัพเรืออยู่อีกอย่างงั้นหรอนี่”
ไซตามะนิ่งงันไป มุมปากเขายกสูงขึ้นทันที “วีรบุรุษ? อ้อ ที่แท้เขาก็เป็นฮีโร่น่ะเอง”
“ใช่! นั่นแหละ ตาแก่บ้านั่น!”
ดาดันยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก ถอนลมหายใจยาวที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ออกมา “มันเป็นเพราะเขา พวกเราถึงได้ไม่กล้าทำสิ่งเลวร้ายมาเป็นเวลานานแล้ว ตอนนี้พวกเราทำได้แค่กินและดื่ม ใช้ชีวิตไปวันๆอยู่ที่นี่ คอยดูแลเจ้าเด็กเหลือขอที่ไม่ต้องการพวกเราซักนิด ..”
ยังไม่ทันจะจบประโยค ร่างเล็กๆทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหัน
ทั้งสองกระโดดลงมาจากชั้นสอง ง้างฟาดท่อเหล็กในมือลงไป
“ตายซะเถอะ เจ้าสัตว์ประหลาดหัวล้าน!”
“โจรสลัดผู้กล้าหาญกลับมาแก้แค้นแล้ว!”
แต่น่าเสียดาย สองเด็กแสบยังไม่ทันได้โชว์หล่อแม้สักวินาที พวกเขาก็ถูกหมัดของไซตามะเขกลงไปนอนจูบกับพื้น พร้อมกับก้อนใหญ่ๆที่ปูดบวมขึ้นบนหัว และควันจากแรงปะทะที่ลอยฟุ้งขึ้นมา
เป็นเอสกับซาโบ้น่ะเอง!
“อาเร๊ะ?”
ดาดันส่ายหัว ขยี้ดวงตาที่เมามาย และเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “แปลกจริง .. ทำไมเจ้าเด็กแสบเอสถึงมีสองคนกัน เหล้าแค่ขวดเดียวทำให้ฉันเมาได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
โจรภูเขาคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเตือนด้วยเสียงเบาๆ “หัวหน้า คุณมองถูกแล้ว เจ้าเด็กแสบมีอยู่สองคนจริงๆ แต่อีกคนหนึ่งไม่ใช่เอส!”
“ไม่ใช่เจ้าเด็กแสบ งั้นก็คงจะเป็นซาโบ้ …”
ซาโบ้กุมหัว พยายามยืนขึ้นอย่างยากลำบาก “ฉันคือโจรสลัดที่กล้าหาญ และต่อไปจะกลายเป็นราชาโจรสลัดที่ได้ครอบครองวันพีช เจ็บแค่นี้น่ะ-”
“เหอะ! ราชาโจรสลัดที่จะได้รับวันพีชไปคือฉันตะหาก”
เอสที่อยู่ใกล้ลุกขึ้นจากพื้น ในมือกุมหัวที่ปูดบวม หันไปตะโกนใส่ไซตามะด้วยความโกรธ “อย่าคิดว่าพวกเราจะยอมรับความพ่ายแพ้ล่ะ! โจรสลัดน่ะมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง ล้มเหลวแค่ครั้งสองครั้งมันเรื่องเล็กน้อย ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าหัวล้าน! ไปกันได้แล้วซาโบ้!”
ว่าแล้วสองเด็กก็วิ่งหนีไปพร้อมกับก้อนเนื้อใบใหญ่ที่ปูดบวมบนหัว
ไซตามะกระพริบตาปริบๆจากเบื้องหลัง หันไปถามกับดาดัน “พวกเขาเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรอ?”
ดาดันลูบคางพลางครุ่นคิด “อืม .. ถึงแม้ว่าเจ้าเด็กแสบจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยลอบโจมตีพวกเราเลยนะ”
ไซตามะส่ายหัว “เปล่า ฉันหมายถึงเรื่องที่พวกเขามักจะเรียกตัวเองว่าเป็นโจรสลัดต่างหาก”
ดาดันส่งเสียงฮึฮะด้วยความหงุดหงิด “อ้อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ใช่ โวยวายอยู่ทุกวันน่ารำคาญจะตาย”
“อย่างงั้นหรอ ..”
ไซตามะขบคิดและกล่าว “เห็นอยู่ชัดๆว่ามีปู่เป็นฮีโร่กองทัพเรือ แต่ทำไมเขาถึงอยากจะเป็นโจรสลัดซะอย่างงั้น?”
ดาดันยกเหล้าขึ้นซดไปหนึ่งอึก ตอบกลับด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย “นั่นสิน้า ใครจะไปรู้ ..”
