ไซตามะต่างโลก Ep.2 - ซาโบ้กับเอส
ไซตามะต่างโลก Ep.2 - ซาโบ้กับเอส
จากเบื้องหลัง มากิโนะราวกับได้เห็นถึงจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ แตกต่างไปจากคนทั่วไป
…
ออกจากบาร์ กลุ่มฝูงชนที่กำลังหัวเราะเฮฮาได้เดินสวนไซตามะที่พึ่งเปิดประตูสวนเข้ามา
“ฮะฮ่า! พวกเรากลับมาที่อีสต์บลูแล้วนะ มากิโนะ รีบเอาไวน์ทั้งหมดออกมาเร็ว ..”
ชายผมแดงที่สวมหมวกฟางเปล่งเสียงตะโกนทักทายอย่างกระตือรือร้น ทว่ายามเมื่อไหล่ของเขาเสียดผ่านกับไซตามะไป ในหัวใจตนก็พลันกระตุกวูบ! ความเย็นเยียบทิ่มแทงเข้ามาจนมันสั่นสะท้าน สัญชาติญาณบางอย่างกำลังร้องเตือนตนเองว่า-
-เวลานี้ เขากำลังเดินสวนกับสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังชนิดสั่นสะเทือนได้ทั้งสวรรค์และปฐพี!
แชงคูสหันขวับกลับไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคนทั้งร่างตั้งท่าเตรียมพร้อมสำหรับสภาวะต่อสู้ ยังไงก็ตาม ..
ในวิสัยทัศน์ของเขา เหลือให้เห็นแค่เพียงผ้าคลุมยาวที่โบกสะบัดอยู่ไกลลิบ ดั่งธงปลาคาร์พที่ถูกแขวนไว้ต้องลมปลิวไสว
แววตาที่แข็งกร้าวค่อยๆอ่อนโทรมลง ความกดดันที่ถูกโถมทับเข้าใส่ค่อยๆสลายหายไป
ในฐานะหนึ่งในสี่จักรพรรดิแห่งโลกใหม่ แน่นอนว่าแชงคูสย่อมสามารถมองเห็นได้ถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของตัวตนเบื้องหน้าเขาที่กำลังจากไป!
เจ้าหมอนี่ …
แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ!
….
ออกจากหมู่บ้านฟูฉะ ก็จะพบเจอกับป่าทึบ สองเท้าของไซตามะเร่งความเร็วข้ามผ่านผืนป่า และเนินเขาสูงไปอย่างรวดเร็ว
เนื่องจากเบื้องหลังเขาคือทะเล ดังนั้นที่จะต้องทำก็คือมุ่งไปยังทิศทางตรงกันข้าม
หากคุณอยากตามหาเบาะแสที่จะกลับบ้าน แน่นอน ว่าคุณต้องตรงไปยังสถานที่ๆมีผู้คนรวมตัวกัน
ดั่งพายุเฮอริเคน หลังจากที่ข้ามผาชัน ไซตามะก็ต้องพบเจอกัน บึงจระเข้ , บ่องูพิษ , และโขลงช้างป่า ทุกสิ่งมีชีวิตที่กล่าวมาล้วนเข้ามาโจมตีเขา แต่สุดท้ายร่างของพวกมันก็เหลือเพียงเศษซาก ทั้งเลือดทั้งเนื้อเจิ่งนอง ลากยาวเป็นทางที่เขามุ่งผ่านไป
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดไซตามะก็มาถึงสถานที่รวมตัวกันของมนุษย์อีกครั้ง
ที่แห่งนี้คือภูเขาที่เต็มไปด้วยกองขยะ แม้จะมีผู้คนอยู่นับไม่ถ้วน ทว่าตามเสื้อผ้าของพวกเขากลับเกรอะกรังไปด้วยเศษดินและสิ่งสกปรก
ในแววตาของพวกเขา มันช่างว่างเปล่า ราวกับมิได้มีชีวิตอยู่เหมือนกับบุคคลทั่วๆไป
“ในที่สุด ฉันก็เจอผู้คนซักที”
ไซตามะเกาหัวด้วยความลำบากใจ “ดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะแตกต่างไปจากโลกเดิมอย่างสิ้นเชิง” ระหว่างนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็เดินผ่านมา ไซตามะกวักมือเรียกเขา เร่งเอ่ยถาม “สวัสดี นายพอจะรู้ -”
แต่ชายที่เดินสวนมาไม่แม้จะชายตามองเขาด้วยซ้ำ “ไม่รู้เว้ย ไสหัวไป!”
…
ไม่คุยด้วยก็ไม่เป็นไร ไซตามะยังคงเดินหน้าต่อไป
ยังไงก็ตาม ตามรายทางที่เขาเดินผ่าน ทุกชีวิตต่างไม่มีใครสนใจเขา นอกเหนือไปจากการเอาชีวิตรอดของตนเองแล้ว พวกเขาก็ไม่สนใจสิ่งอื่นอีกเลย
ไซตามะถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะถามข้อมูลเพิ่มเติมจากพวกเขา
แต่จากที่ฟังคุณผู้หญิงเจ้าของบาร์ ที่เล่าเรื่องเกี่ยวกับเมืองและอาณาจักรต่างๆ เหมือนว่าทั้งสองที่ๆพูดมามันไม่น่าจะเป็นสถานที่แบบนี้
ระหว่างกำลังครุ่นคิด ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกที สายตาของไซตามะก็มองเห็นกำแพงเมืองในที่สุด และเมื่อมองข้ามกำแพงเมืองเข้าไป มันก็ปรากฏถึงโลกที่แตกต่างไปจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง
สองเท้าหยั่งลงกับพื้น ตั้งหลักในท่วงท่าที่มั่นคงและ -ตูม! ไซตามะกระโจนข้ามผ่านกำแพงที่สูงนับสิบเมตร ทิ้งตัวลงมาจอดในเมือง
เมื่อเข้ามาได้ เจ้าตัวก็เดินอย่างไร้จุดหมาย ขณะเดียวกันก็สอบถามผู้คนที่ผ่านทางไปมาเกี่ยวกับเมือง Z
แต่น่าเสียดาย ที่เขาก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไรอยู่ดี
ด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่าย ไซตามะจึงเดินไปนั่งลงตรงมุมถนน ในสมองขบคิดเกี่ยวกับสิ่งที่จะต้องทำต่อไป แต่ในตอนนั้นเอง เสียงดังบางอย่างก็ได้กระชากสมาธิของเขา ดึงดูดสายตาตนให้เบนออกไป
“เพล้ง!”
เสียงกระจกแตกดังมาจากเบื้องบน พร้อมกันกับร่างเล็กๆสองร่างที่ทิ้งดิ่งลงมา
จากนั้น เสียงคำรามด้วยความโกรธก็ดังไล่ลงลงมาจากข้างบน
“หยุดนะเจ้าพวกเด็กบ้า! คิดจะกินแล้วชักดาบหรอ!!”
เห็นได้ชัดว่าร่างทั้งสองที่กระโดดลงมาจากชั้นบน คือผู้ร้ายที่กินแล้วชักดาบ
แต่ก็ต้องยอมรับว่าทักษะและร่างกายของเด็กทั้งสองแข็งแกร่งไม่เลวเลยทีเดียว เพราะพวกเขาสามารถกระโจนลงกับพื้นได้อย่างปลอดภัย
หนึ่งในสองเด็กแสบที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวหันมายิ้มอย่างภาคภูมิใจกับเด็กอีกคนที่ใส่หมวกทรงสูง “เห็นไหมซาโบ้ ฉันบอกแล้วว่าพวกเราหนีได้ ก็แค่กระโดดลงมาจากชั้นแปดแค่นั้นเอง ตราบใดที่ร่างกายของนายกับฉันมีความยืดหยุ่นมากพอ พวกเราก็จะลงจอดได้อย่างปลอดภัย!”
ซาโบ้จัดหมวกของเขาให้เข้าทรง ปากอ้าตะโกนเห็นด้วย “เป็นอย่างที่นายว่าเลยเอส! ไว้คราวหน้าพวกเรามาทำแบบนี้กันอีกนะ!”
สองอันธพาลน้อย ผุดลุกขึ้นยืน ปัดๆเศษฝุ่นและดิน เตรียมที่จะวิ่งหนีไป
อ้างอิงตามประสบการณ์ของพวกเขา ตำรวจประจำเมืองคงกำลังจะตรงมาที่นี่ในอีกไม่ช้า
“เอ้าหลีกๆ! อย่ามาขวางทางนะลุงหัวล้าน!”
เอสกับซาโบ้พุ่งตัวไปทางไซตามะ ระหว่างทางก็ตะโกนไปทั่ว “พวกเราเป็นโจรสลัดที่แสนจะดุร้าย ถ้ามาทำให้ยุ่งกับพวกเราแล้วล่ะก็-”
…
สิบนาทีต่อมา
ซาโบ้กับเอสที่ตามใบหน้าปูดบวม ในจมูกอุดสำลีไว้ไม่ให้เลือดกำเดาไหลก็ถูกลากกลับมายังหน้าโรงแรมโดยไซตามะ
กำปั้นแต่ละข้างกดลงบนหัวของสองเด็กแสบ บังคับให้ทั้งสองก้มหัวขอโทษเจ้าของโรงแรม “พวกผมขอโทษ …”
“กินบะหมี่ไปตั้ง 26 ชาม แถมยังทำกระจกแตกอีก ..”
เจ้าของโรงแรมเฝ้ามองเด็กแสบทั้งสองอย่างหมดหนทาง ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและกล่าว “เฮ้อ ลืมมันเถอะ ช่างมัน พวกเธอไปได้แล้ว แต่อย่ามาทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน”
“จิ๊ส์ …”
ดวงตาที่บวมเป่งของเอสเหลือบขึ้นไปมองชายหัวล้านที่แสดงใบหน้าราวกับกำลังเกียจคร้าน “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหมอนี่ พวกเราคงไม่ถูกจับหรอก!”
ซาโบ้ที่ยัดสำลีอุดเลือดกำเดาพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ ถ้าไม่มีเขา พวกเราคงหนีไปได้แล้ว!”
“เจ้าเด็กสองคนนี่ หยุดทำตัวก้าวร้าวได้แล้ว”
ไซตามะที่ยืนประกบข้างกับพวกเขากล่าวอย่างจริงจัง “เห็นได้ชัดว่าพวกเธอทำสิ่งที่มันไม่ดี ทำไมถึงยังคิดว่าตัวเองไม่ผิดอยู่อีก?”
“ถุย!”
เอสแลบลิ้นใส่เขา โวยวายด้วยความโกรธ “แบร่! นั่นมันความคิดของนายไม่เกี่ยวกับฉัน”
ได้ยินแค่เพียงเสียง ‘โป๊ก’ และ ‘โป๊ก’ ดังขึ้นติดๆกัน ซาโบ้กับเอสถูกกำปั้นของไซตามะเขกกะบาล แข้งขาอ่อนเปลี้ย ล้มตัวลงกับพื้นอย่างไม่อาจต่อต้าน
เอสกุมหัวที่เริ่มปูดบวม มุมปากกระตุกไม่หยุด “โอย .. ผมขอโทษ ...”
ซาโบ้อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันกลับไม่ไหลออกมา “เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นเอสที่เถียงกับคุณ แต่ทำไมผมถึงโดนลูกหลงไปด้วยเล่า”
เฝ้ามองมายังสองเด็กตัวน้อยที่ถูกทุบตีจนน่าสังเวช ความโกรธของเจ้าของโรงแรมก็สลายไป เขาหันไปขอร้องไซตามะ “เอาน่า ช่างมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมาย ได้โปรดยกโทษให้พวกเขาเถอะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือนะ เอาอย่างงี้เป็นไง ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน”
“โอ้ เรื่องของกินไม่ต้องหรอก แต่ขอเป็นถามอะไรบางอย่างแทนจะได้ไหม ..”
ไซตามะสะบัดมือ ปล่อยสองอันธพาลน้อย เอ่ยถามเจ้าของโรงแรม “นายพอจะรู้จักเมือง Z ไม่ก็สมาคมฮีโร่รึเปล่า … ตัวเชื่อมต่อกับทางสมาคมของฉันเหมือนจะถูกมนุษย์ประหลาดทำลายไป นายพอจะให้ฉันยืมโทรศัพท์จะได้ไหม?”
“โทรศัพท์?”
เจ้าของโรงแรมนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นทันใด “อ้า! คุณคงกำลังพูดถึงเด็นเด็นมูชิใช่ไหม? ของราคาแพงแบบนั้นฉันไม่มีเงินซื้อหรอก .. ส่วนเรื่องสมาคมฮีโร่หรือเมือง Z ที่คุณพูดถึง ฉันไม่เคยได้ยินหรือได้เห็นชื่อองค์กรแบบนั้นผ่านทางหนังสือพิมพ์มาก่อนเลย”
“อา .. ช่างเหอะ เข้าใจแล้ว”
เวลานี้ เหมือนกับว่าสิ่งที่คาดเดาอยู่ในจิตใจของไซตามะจะถูกยืนยันเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวถอนหายใจด้วยความสลด “ดูเหมือนว่าฉันจะถูกส่งเข้ามายังต่างโลกซะแล้วสิ … งั้นอย่างแรกที่ต้องทำก็คงจะเป็นหาที่อยู่แล้วก็อาหารเย็นวันนี้ แต่ที่กังวลก็คือ ในโลกใบนี้มันจะมีงานอะไรที่เหมาะจะให้ฉันทำรึเปล่าเนี่ยสิ ..”
