บทที่ 145.2 โปรมแกรมดูงานเจ้อเจีย(2)

บทที่ 145.2 โปรมแกรมดูงานเจ้อเจีย(2)

ผู้แปล loop

ดงซูบินกัดฟันของเขา “หัวหน้าเซงผมขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเลขานุการหยาง และก่อนหน้านี้ ผมทำมันเกินไป” เขาไม่ทราบว่าหยางเหล่ยพูดกับเซงอังเกาว่าอย่างไร แต่ดงซูบินไม่สามารถให้คำอธิบายใด ๆได้ และขอโทษแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด

เซงอังเกา พยักหน้า “ฉันคิดว่าทั้งคู่ผิด ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมงานและหากมีปัญหาในการทำงาน ทุกคนควรปรับแก้ร่วมกัน”

ดงซูฐินตอบกลับ "ครับ. หัวหน้าพูดถูก”

เซงอังเกากล่าวว่า "โอเค. กลับไปทำงาน."

ดงซูบินลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วออกไป เขาคิดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว แต่ก่อนสิ้นวันดงซูบิน ได้รับข่าวร้าย ๆ ชิ้นหนึ่ง

รายการชื่อ“แลกเปลี่ยนโปรแกรมการเรียนรู้” ได้รับการเผยแพร่แล้วดงซูบินไม่ได้อยู่ในรายการดงซูบินก็ไม่แปลกใจกับสิ่งนี้มาก หลังจากเรื่องทั้งหมดเขาและหยานเหล่ยโต้เถียงกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะถูกทิ้ง แต่ในเวลาต่อมาดงซูบินได้ยินว่หยานเหล่ยถูกรวมเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วม!

‘แม่งเอ๋ย !!!’

ดงซูบินโกรธจัด เขากระแทกโต๊ะด้วยความโกรธและขึ้นไปชั้นบนเพื่อตามหาเสี่ยวหยานในห้องทำงานของเธอ

“หัวหน้าเสี่ยว สิ่งนี้หมายความว่าหัวหน้าเซงทำอะไรลงไป” ดงซูบินตอนนี้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เขากำลังทำสิ่งนี้โดยไม่ให้ผมไปเที่ยวในวันหยุดนี้ แม้ว่านี่จะเป็นเพราะเหตุการณ์ระหว่างหยางเหล่ย กับผมทำไม หยางเหล่ยถึงรวมอยู่ในลิสต์รายชื่อนั้นด้วย? ผมไม่ใช่คนเดียวที่ผิดในเช้านี้ ผมซ่อนตัวอยู่ในออฟฟิศไม่ได้เมื่อ หยางเหล่ยพยายามหยามหน้าของผมทางอ้อม นี้ไม่ถูกต้อง! ผมจะผิดถ้าผมซ่อนตัวในออฟฟิศเมื่อหยานเหล่ยกำลังตำหนิคนของผม! เขาไม่เคารพผม! สิ่งที่เขาทำดันไม่ผิด หัวหน้าเสี่ยว ผมไม่รังเกียจที่จะไม่ถูกรวมอยู่ในรายการชื่อ แต่หยานเหล่ยก็ไม่ควรรวมอยู่ด้วย ทำไมหัวหน้าเซงอนุญาตให้เขาเข้าร่วมและไม่ใช่ผม หากคุณต้องการที่จะลงโทษผมโดยปล่อยให้ผมออกไปดังนั้น หยานเหล่ยก็ไม่ควรรวมอยู่ด้วย สิครับ!”

เสี่ยวหยานมองที่ดงซูบิน:“นั่งลงก่อน”

ดงซูบินนั่งบนโซฟาและหอบ “หัวหน้าเสี่ยว ผมพูดผิดอย่างงั้นเหรอครับ?!”

หากนี่เป็นอีกเหตุการณ์อื่นเสี่ยวหยานก็จะต้องตำหนิดงซูบินอย่างแน่นอน แต่เธอไม่สามารถดุเขาได้แล้ว เมื่อเธอได้ยินว่าหยานเหล่ย ถูกรวมเป็นหนึ่งในผู้เข้าร่วมเธอก็ขมวดคิ้ว เธอก็รู้สึกว่าหัวหน้าเซง มีอคติเกินไป หัวหน้าเซง อาจจะไม่ใส่ชื่อของหยางเหล่ย และผู้เข้าร่วมทั้งหมดจะถูกเลือกโดยคณะกรรมการพรรค แต่หัวหน้าเซงจะเป็นคนพูดเป็นคนสุดท้ายและนี่คือปัญหา

เลขานุการหยานและดงซูบินเพิ่งจะมีความขัดแย้งและทั้งคู่ควรถูกลงโทษเสี่ยวหยาน รู้สึกว่าเลขานุการหยานนั้นปฏิบัติตัวเกินเลยมากเกินไปและควรได้รับการลงโทษที่รุนแรงกว่าซูบิน แต่หัวหน้าเซง ไม่ได้ลงโทษหยานเหล่ยและให้รางวัลเขาแทน ในตอนนี้ดงซูบินเป็นคนเดียวที่ถูกลงโทษ ทุกคนที่อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขาก็จะโกรธด้วย!

เสี่ยวหยานรู้สึกว่าหัวหน้าเซงไม่น่าจะไร้เหตุผลเช่นนี้ ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้?

“ซูบินหยานเหล่ยพูดอะไรกับหัวหน้าเซง เหรอ?”

ดงซูบินตอบด้วยความโกรธ:“เขาต้องเล่าส่วนที่เจาตะโกนในที่ทำงานของผมและทำให้ลูกน้องของผมร้องไห้เมื่อเขาบอกหัวหน้าเซงผมคิดว่าเขาไม่ได้บอกความจริงกับหัวหน้าเซง เมื่อผมไปหาหัวหน้าเซง หัวหน้าเซให้ผมยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 5 ถึง 6 นาที”

เสี่ยวหยานขมวดคิ้ว หยานเหล่ยคนนี้กล้าที่จะเล่นตุกติกแบบนี้เหรอ!

“หัวหน้าเสี่ยวผมจะไปหาหัวหน้าเซง ตอนนี้! ผมต้องการอธิบายให้เขาฟังและให้เขาเป็นคนตัดสิน!”

"กลับมาก่อน!"เสี่ยวหยานหยุดเขา “สิ่งนี้ได้รับการยืนยันแล้วและมันไร้ประโยชน์ไม่ว่านายจะอธิบายอย่างไร ลืมเหตุการณ์นี้ไปแล้วเราจะคุยเรื่องนี้อีกครั้ง”

ดงซูบินยังโกรธอยู่ “ให้เขาได้เป็นอย่างงั้นหรอ? หัวหน้าเสี่ยว หัวหน้าไม่คิดว่านี่มันมากเกินไปหรือ หัวหน้าควรรู้เกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของผมในสาขาในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ผมแค่อยากถามว่าหยานเหล่ยได้ทำอะไรไว้บ้าง เขามีผลงานหรอ? ไม่มี! เขารู้วิธีการใช้อำนาจของเขาภายใต้ชื่อหัวหน้าเซงเท่านั้น! ตอนนี้เขาได้รับอนุญาตให้ไปพักผ่อนในวันหยุดนี้และผมถูกขีดฆ่าออกจากหลายชื่อ? คนอื่นจะคิดอย่างไร? หัวหน้าเซงก็ลำเอียงเกินไป”

เสี่ยวหยานยังรู้สึกว่าหัวหน้าเซงได้ฟังเพียงด้านเดียวของเรื่อง แต่เธอไม่สามารถพูดสิ่งนี้ได้ “หัวหน้าเซงเป็นคนที่ให้การอนุมัติการเลื่อนขั้นของนาย นายต้องการอะไรอีก?”

ดงซูบินโกรธเกินไปและไม่รั้งคำพูดของเขาไว้:“หัวหน้า รองหัวหน้าแผนกของผมนั้นได้รับตำแหน่ง หัวหน้าทั้งหมดเซง ทำแค่พยักหน้า ถ้าไม่ใช่เพื่อหัวหน้าและหัวหน้าซองช่วยผม ผมจะไม่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งแม้แต่ใน 3 ปี ผมรู้แค่ว่าหัวหน้ปฏิบัติต่อผมและไม่ทำเช่นนี้กับคนอื่น”

“เสียเปล่า!” เสี่ยวหยานดุขึ้นมา แต่เธอรู้สึกดี เธอกับซองโฉจี ผลักดันให้การเลื่อนขั้นของดงซูบิน “อย่าคิดเช่นนั้น นายเพิ่งไปจังหวัดเจ้อเจียงเมื่อเร็ว ๆ นี้เหรอ?”

ดงซูบินตอบด้วยความโกรธ:“การไปพักผ่อนในวันหยุดตัวเองแตกต่างจากการขออนุญาตจากสำนักงานเพื่อไปพักผ่อน”

เสี่ยวหยาน จ้องมองดงซูบินว่า“มันเป็นโครงการแลกเปลี่ยน! มันไม่ใช่วันหยุด!”

"ใช่ครับ. มันเป็นโครงการแลกเปลี่ยน คนที่ถูกเลือกนั้นเป็นคนที่น่าเชื่อถือของสำนักงาน จะเลือกใครที่ไม่มีผลงานใดได้บ้างและคนอย่างผมซึ่งทำคุณประโยชน์สำคัญให้กับสำนักจะถูกละทิ้งไปได้อย่างไร ผมไม่ได้รับความไว้วางใจจากสำนัก? หัวหน้าเสี่ยวนี่มันน่าผิดหวังมาก!” ดงซูบินถูกครอบงำด้วยความโกรธของเขา การลงโทษของเซงอังเกาสำหรับเขานั้นรุนแรงเกินไป ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขายังคงคิดว่าหัวหน้าเซง เป็นคนดี แต่เมื่อหยานเห่ยไม่พอใจเขาก็เกลียดเขาในตอนนี้

ติก, ต็อก, ติก โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นเสี่ยวหยาน โบกมือของเธอ "ตกลง. เพียงแค่ทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วกลับไปทำงาน”

ดงซูบินรู้ว่าหลังจากรายการได้รับการยืนยันจากหัวหน้าสำนักสาขาแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอีกต่อไป เสี่ยวหยานยังมีเรื่องอื่นที่ต้องทำและเขาก็ออกจากสำนักงาน

เสี่ยวหบาน รับสายโทรศัพท์ "สวัสดี?"

“หัวหน้าเสี่ยว……” มันเป็นยามรักษาการณ์เรียก “มีบางสิ่งที่ผมต้องรายงานให้คุณทราบ มีนักเรียนจำนวนหนึ่งที่อยู่นอกประตูหลักของเราปิดกั้นทางเข้า ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอใครบางคนและเขาบังทางเข้าออกของสาขา ผมขอให้พวกเขากลับไป แต่พวกเขาไม่สนใจผมเลย”

“พวกเขารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“ผมไม่คิดว่าพวกเขารู้นะ”

“โทรไปหาผู้อำนวยการหลี่ชิงและขอให้เขาจัดการสิ่งนี้!”

หลังจากว่างหูเสี่ยวหยาน คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะโทรไปที่สำนักงานของเซงอังเกา “สวัสดีหัวหน้าเซง?ผมอยากจะพูดกับคุณเกี่ยวกับรายชื่อโปรแกรมการแลกเปลี่ยน”

เซงอังเกาตอบว่า:“โอ้อะไรน่ะ?”

เสี่ยวหยานหยุดไปพักหนึ่งและพูดว่า:“ฉันคิดว่าหัวหน้าซูบินมีส่วนสำคัญในสาขาของเรา ไม่ควรมีคนอย่างเขารวมอยู่ในโปรแกรมนี้จริงหรอ เราไม่น่าจะทำให้คนที่ทำผลงานให้กับสาขาของเราผิดหวัง! หัวหน้าเซง ถ้าไม่มีจุดที่เหลืออยู่ในรายชื่อฉันไม่รังเกียจที่จะให้ซูบินไปแทน” หากเป็นคนอื่นเสี่ยวหยานคงจะไม่สนใจที่จะโทรไปเป็นแน่ แต่นี่คือหน่วยงานของรัฐและคุณจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งผู้มีตำแหน่งที่สูงกว่า แต่ความกังวลนี้ดงซูบินต้องให้เสี่ยวหยานเป็นคนช่วย

เซงอังเกา ตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เสี่ยวหยานคนนี้ปฏิบัติซูบินเป็นอย่างดี

เซงอังเกาเองยังมีความหวังสูงสำหรับกับดงซูบิน ถ้าไม่เขาจะไม่ลงโทษเขาอย่างนี้ เขาอาจได้รับการลงโทษที่รุนแรงขึ้นสำหรับการทุบโต๊ะโดยไม่มีเหตุผลกับหยานเหล่ย “หัวหน้าเสี่ยวชื่อของซูบินรวมอยู่ในรายการแรก แต่หลังจากการพิจารณาบางอย่างผมก็เอาชื่อของเขาออกมา ผมรู้ว่าซูบินมีความสามารถ แต่หัวหน้าคนอื่น ๆ ก็อยากเข้าร่วมในโปรแกรมนี้เช่นกัน นอกจากนี้หากมีปัญหาใด ๆ หลังจากจบการพิจารณาอาจมีการแก้ไขยางคน ซูบินมีความสามารถและน่าจะทำได้มากกว่านี้ ผมคิดว่ามันจะเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้ซูบินอยู่ในสำนักงาน เขาสามารถจัดการกับปัญหาใด ๆ ที่เกิดขึ้นเบื้องหลังการทำงานของสำนักงานได้”

เสี่ยวหยานขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ ยิ่งคุณมีความสามารถมากเท่าไหร่คุณก็จะไม่ได้รับรางวัลมากขึ้นเท่านั้นอย่างงั้นหรอ? คนอย่างหยานเหล่ยที่ไม่ได้มีส่วนร่วมควรได้รับรางวัล? ความสามารถและการมีส่วนร่วมควรได้รับรางวัล! ซูบินจะทำอะไรได้มากขึ้นเพียงเพราะเขามีความสามารถ

หัวหน้าเซงยังคง “คุณน่าจะได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนเช้า ซูบินยังเด็กเกินไปและหุนหันพลันแล่น นี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะบอกให้เขารู้ว่าเขาไม่ควรตบโต๊ะกับเพื่อนร่วมงานของเขา” นี่คือเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมหัวหน้าเซง ทำเช่นนี้ เขาต้องการที่จะดูแลและฝึกฝนดงซูบิน

หลังจากวางโทรศัพท์แล้วสี่ยวหยานก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนสีไป เขาใช้สองมือตบมือ ถ้าซูบินยังไม่บรรลุนิติภาวะแล้ว หยานเหล่ย ก็ถือว่าบรรลุแล้ว? เขาดุลูกน้องของซูบินในสำนักงานของซูบินและนี้ไม่ถือว่าเป็นการทำให้ขายหน้าหรือยังไง? ผู้ที่ควรถูกรวมไว้ในโปรแกรมจะถูกละทิ้งและผู้ที่ไม่ควรถูกรวมไว้กับได้เดินทางไป? เสี่ยวหยานก็โกรธเช่นกัน เธอคิดว่าถึงแม้หัวหน้าเซงจะเอนเอียงไปทางหยานแหล่ยแต่เขาก็ไม่ควรจะไม่ทำเช่นนี้ มันต้องเป็นหยานเหล่ยที่เล่นเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง! เลขานุการเป็นกระบอกเสียงของหัวหน้าและผู้รายงานหยานเหล่ยได้บิดเบือนข้อเท็จจริงเพื่อประโยชน์ของเขาเอง!

……

ดงวูบิยบุกกลับไปที่ชั้นล่างและเห็นหยานเหล่ยกับกลุ่มคนบางกลุ่มอยู่

“พี่ชายหยานขอแสดงความยินดีด้วย”

“พี่หยานผมได้ยินว่าวิวที่เจ้อเจียงสวยงาม ผมไม่มีโอกาสไปที่นั่นแม้แต่ครั้งเดียว”

“เลขาธิการหยาน ไม่มีใครสามารถเข้าร่วมในโครงการแลกเปลี่ยนประจำปีนี้ได้เลย”

หยานเหลียนยิ้มอย่างสดใส:“มันเป็นเพราะหัวหน้าคาดหวังสูงในตัวฉันนะ” แฟนของหยานเหล่ยมาจากจังหวัดเจ้อเจียง หัวหน้าเซง ต้องการยกเลิกชื่อหยานเห่ลยในขั้นต้นเนื่องจากเหตุการณ์ระหว่างเขากับดงซูบินแต่หยานเหล่ยอ้อนวอนเขาและบอกเขาเกี่ยวกับคำบ่นของแฟนสาว ในท้ายที่สุดหัวหน้าเซงก็ให้เกียรติเขาและรวมชื่อของเขาเข้าไปด้วย

เมื่อกลุ่มนั้นเห็นดงซูบินเขาก็มองดงซูบินด้วยแววตาอาฆาต

หยานเหล่ยอารมณ์ดีในขณะที่หัวหน้าเซงช่วยให้เขา แต่กลับมาที่ดงซูบินที่ถูกลบออกจากรายการ เขายิ้มเยาะบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขามองดูดงซูบิน แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรสักคำ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขามันพูดทุกอย่างออกมาแล้ว!

‘แม่งเอ๋ย!’

ตอนนี้ดงซูบินกำลังโกรธจัด!