บทที่ 143.2 ชามลายคราม(2)
บทที่ 143.2 ชามลายคราม(2)
ผู้แปล loop
ดงซูบินหยุดเดินเมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้!
‘คิดออกล่ะ! ใครบางคนที่สามารถตรวจสอบโบราณวัตถุด้วยวิธีที่บ้าคลั่งนี้ได้’
ซึ่งดงซูบินเป็นคนๆนั้น!
เจ้าของร้านเห็นผู้หญิงเดินออกไป แต่ชายหนุ่มคนนี้ยังยืนอยู่ “ชายหนุ่มโปรดดูด้วยความระมัดระวัง ชามนี้มาจากเตาเผาของหลวงจริงๆ”
"จริงๆ?" ดงซูบินหยิบชามขึ้นมาอีกครั้ง “ให้ผมดูใกล้ ๆนะ”
เจ้าของร้านหัวเราะ “แน่นอน เอาไปเลย”
ดงซูบินพยักหน้า เขายกแขนของเขาขึ้นมาทันใดนั้นก็ทุบชามบนพื้นตรงหน้าเจ้าของร้านที่ตกใจ เพ่ง! ชามแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“คุณกำลังทำอะไร เวรเถอะ?” เจ้าของร้านโกรธมาก
เสี่ยวหลานซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ตกตะลึงเช่นกัน “ซูบิน! เกิดอะไรขึ้น”
ดงซูบิน ตอบกลับอย่างใจเย็น “ฉันต้องการดูการตกแต่งภายในของชาม”
เจ้าของร้านชี้ไปที่ ดงซูบินและตะโกน:“ทุกคนเห็นคุณทำชามนี้แตก! 50,000 หยวน! จ่ายเงินฉันมา! จ่ายเงินให้ฉันตอนนี้!”
ดงซูบินเพิกเฉยต่อเสียงกรีดร้องของเจ้าของร้านและผู้ยืนดูอยู่ข้าง เขาหยิบเศษชามขึ้นมาจากพื้นอย่างระมัดระวังและตรวจดู เขาสัมผัสส่วนที่หักอย่างระมัดระวังเพื่อให้รู้สึกถึงพื้นผิว
หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของ ดงซูบินก็เปลี่ยนสี ถูกตัอง. ทุกอย่างลงตัว
ความหนาของสีเหมือนกันและการตกแต่งภายในของชามเป็นสีขาวและเรียบเนียน มันไม่เหมือนกับพอร์ซเลนปลอมที่สร้างขึ้นโดยเทคโนโลยีที่ทันสมัยใหม่ ชิ้นส่วนในมือของเขารู้สึกเหมือนกับชิ้นส่วนที่แตกหักที่เขาเคยเห็นมาก่อน!
ชามนี้เป็นของจริง!
มันมาจาก เมืองคิรินโบราณ !!!
‘ดีล่ะ! ย้อนกลับ!’
……
ดงซูบินใช้ “ย้อนกลับ” เพียงครั้งเดียวที่เขามี!
ฉากต่อหน้าเขาเป็นประกาย! เวลากลับไปสู่การเจรจาต่อรองระหว่างเสี่ยวหลาน และเจ้าของร้าน!
“นี่เป็นของเก่าจริงๆ มันของบรรพบุรุษของผมที่อาศัยอยู่ในปักกิ่ง”…
“เรามาคุยกันเรื่องราคาไม่ใช่เรื่องเล่า ตกลง?”
“ผมได้ชามนี้มาในราคา 40,000 หยวน กำไรของผมไม่มาก ผมไม่สามารถขายให้คุณต่ำกว่า 50,000 หยวนได้”
"ไม่เป็นไร." เสี่ยวหลาน วางชามลงเบา ๆ แล้วพูดว่า:“ซูบินไปกันเถอะ”
เจ้าของร้านไม่ได้หยุดพวกเขาเมื่อพวกเขากำลังจะจากไป เขาได้รับชามนี้จากบ้านเกิดของเขา แต่บรรพบุรุษของคนที่ขายชามนี้ให้เขาไม่ใช่คนที่ร่ำรวยในสมัยก่อน คนที่ขายชามนี้ให้เขาคือคนที่รวบรวมของเสียจากมณฑล เขาได้รับชามนี้ในราคา 2,200 หยวนจากบางหมู่บ้าน บ้านเกิดของพวกเขามีชื่อเสียงในการผลิตของโบราณ มีโรงงานเล็ก ๆ หลายแห่งและเจ้าของร้านคิดว่าชามใบนี้เป็นของปลอมด้วย เขาแค่พยายามพิสูจน์โชคของเขาเพื่อดูว่าเขาจะขายชามนี้ในราคา 50,000 หยวนหรือไม่
“พี่เสี่ยว รอสักครู่” ดงซูบิน เรียกเสี่ยวหลาน
"ฮะ?" เสี่ยวหลาน หันหลังกลับ
ดงซูบินกระซิบกับเธอเบา ๆ :“ชามนี้เป็นของจริง คุณควรซื้อมันตอนนี้”
เสี่ยวหลาน หยุดสักครู่แล้วยิ้ม“คุณบอกฉันว่าคุณไม่แน่ใจไม่ใช่หรอ? ฉันคิดว่าชามไม่ใช่ของจริง สีมันสว่างเกินไป”
“พี่เสี่ยว ซื้อมันเถอะครับ ผมจะไม่โกหกคุณ”
“ฮ่าฮ่าฮ่าไม่เป็นไร 50,000 หยวนแพงเกินไป”
ดงซูบินต้องการคืนความโปรดปรานของเสี่ยวหลาน และหวังว่าเธอจะลืมเหตุการณ์ที่น่าอับอายนั้น เขายิ้มอย่างอ่อนล้าเมื่อเห็น เสี่ยวหลาน ปฏิเสธที่จะฟังเขา เขารู้ว่าเสี่ยวหลานมีบุคลิกที่แข็งแกร่งและมีมุมมองของเธอเอง เมื่อเธอตัดสินใจแล้วเธอจะยึดติดกับมันและไม่ฟังคนอื่น ดงซูบินตัดสินใจไม่ชักชวนเธออีกต่อไป “……หากคุณไม่ต้องการซื้อผมจะซื้อมัน”
เสี่ยวหลาน มองเขา:“คุณมั่นใจไหม”
"ใช่. ผมแน่ใจมาก”
เสี่ยวหลานไม่ได้พูดอะไรและพยักหน้า
ดงซูบินเชื่อมั่นในการตัดสินของเขา นอกจากคนที่ทำของโบราณปลอมสามารถเลียนแบบได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้กระทั่งการตกแต่งภายในของเครื่องเคลือบ แต่ไม่มีใครที่จะทำเช่นนั้นได้ง่ายๆ เขาหันกลับมาแล้วเดินกลับไปที่ร้านแล้วชี้ไปที่ชามนั้น “ถ้าคุณต้องการขายจริง ๆ ผมจะซื้อ 40,000 หยวน นั่นคือข้อเสนอสูงสุดของฉัน ผมม่มีเงินมากกับฉัน”
เจ้าของร้านได้ยินสิ่งนี้และรู้สึกดีใจมาก “อ่า…… 40,000 หยวนน้อยเกินไป 50,000 หยวนเป็นราคาต่ำสุด”
ดงซูบินตอบ:“ผมบอกว่าผมไม่มีเงินมาก ถ้าคุณขายชามนี้ไม่ได้จริงๆที่ 40,000 หยวนผมก็ขอตัว”
เจ้าของร้านหยุดหยุดดงซูบินอย่างรวดเร็ว “45,000 หยวน แล้วประมาณ 45,000 หยวนล่ะ” ดงซูบินหันมาและเจ้าของร้านตะโกนทันที “42,000! นี่คือที่สุด!”
ดงซูบินลังเลอยู่พักหนึ่ง "เอ่อ. อีกสักผักผมจะเองมาให้คุณ”
มีธนาคารไอซีบีซีติดกับร้านค้าและดงซูบินไม่จำเป็นต้องเข้าไปธนาคารเพื่อถอน 40,000 หยวน เขากลับมาพร้อมเงินสดในไม่ช้าและทำธุรกรรมให้เสร็จสมบูรณ์
เจ้าของร้านดีใจมากเมื่อเขานับเงิน เขาห่อชามอย่างดีและมอบให้กับดงซูบิน“คุณค่าของชามนี้จะเพิ่มขึ้นอีกในไม่กี่ปี คุณควรเก็บมันไว้” เจ้าของร้านพูด แต่นี่ไม่ใช่ความคิดที่แท้จริงของเขา สินค้าปลอมจากบ้านเกิดของเขามักจะถูกส่งไปยังปักกิ่ง ทำไม? นั่นเป็นเพราะคนปักกิ่งงี่เง่า เฮ้มองชายหนุ่มคนนี้ เขายังคงคิดว่าเขาได้รับสมบัติ เขาเชื่อจริง ๆ ว่าของโบราณมีอยู่ทั่วทุกที่อย่างงั้นหรอ?
ดงซูบินและเสี่ยวหลาน เก็บชามไว้
“ซูบินคุณควรมองหาคนมาการันตีชามนี้ให้คุณนะ” เสี่ยวหลานถามด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าฮ่าพูดตามตรงฉันยังไม่เชื่อเลยว่าชามมังกรราชวงศ์ชิงเฉียนหลงนี้เป็นของจริง”
ดงซูบินลังเล “นี่……” เขากลัวว่าเสี่ยวหลาน จะอายถ้าชามพิสูจน์แล้วว่าเป็นของจริง นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ต้องการส่งต่อไปให้ผู้เชี่ยวชาญของเธอ
แต่เสี่ยวหลานไม่ได้ให้โอกาสกับดงซูบินในการปฏิเสธเหมือนปกคิ “ไปที่โรงเบ้าไห่กันเถอะ ที่นั้นมันดงอยู่ ตกลง?”
ดงซูบิน ไม่มีทางเลือกนอกจากตอบกลับ:“ครับ”
โรงเบ้าไห่เงียบและมีลูกค้าไม่มากนัก อาจเป็นเพราะมันยังคงเป็นวันตรุษจีน ดงซูบินมองไปรอบ ๆ และเห็นใครบางคนที่ดูเหมือนผู้เชี่ยวชาญ เขาไปและถามว่า:“พวกคุณทุกคนรับซื้อชามมังกรจักรพรรดิราชวงศ์ชิงเฉียนหลงที่นี่ไหม” เสี่ยวหลาน ยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ
ชายชราคนนั้นมองดูดงซูบิน:“มันขึ้นอยู่กับของ ที่นายเอามาด้วย”
ดงซูบินวางชามใบเล็กไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง
ชายชรามองชามเครื่องลายครามและหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เขาตรวจดูอย่างถี่ถ้วนและถามว่า: "ชายหนุ่มรีบไหม? ฉันต้องการเวลาตรวจสอบ”
ดงซูบินหันมามองที่เสี่ยวหลาน
เสี่ยวหลาน ยิ้ม “ตามสบายเลย เราไม่ได้รีบ”
ดงซูบินกลัวเสี่ยวหลานคงจะเหนื่อยจากการยืนเขาดึงเก้าอี้ให้เธอ “นั่งก่อนครับ ผมจะไปซื้อน้ำหนึ่งขวดให้คุณ”
"ไม่เป็นไร." เสี่ยวหลานนั่งลงแล้วหัวเราะ “เดียวฉันไปเอาเก้าอี้มา ฉันก็ยืนโง่ตั้งนาน”
ชายชราหยิบแว่นขยายอันใหญ่โตและอุปกรณ์อื่น ๆ ออกมามากมาย เขาใช้เวลาของเขาในการตรวจสอบชามและหลังจาก 5 นาทีเขาถอดแว่นตาออกและเรียกชายวัยกลางคนลงมาจากชั้นบน หลังจากนั้นทั้งคู่พิจารณาและพูดคุยกันเกี่ยวกับชามนานกว่า 10 นาที
ดงซูบินรู้สึกว่าไม่เป็นไรที่เขาจะรอนานๆได้ แต่เวลาสำหรับหัวหน้ารัฐบาลกลางนั้นมีค่า เขาถามว่า: "เถ้าแก่เสร็จแล้วหรือยัง?"
ชายชราและชายวัยกลางคนมองหน้ากันและชายชราพูด “คุณต้องการขายมันราคาเท่าไหร่?”
ดงซูบินคิดอยู่พักหนึ่ง:“1 ล้าหยวน”
ชายวัยกลางคนส่ายหัว “สูงเกินไป คุณจะไม่ได้รับเงินจำนวนนี้ในการประมูล”
ชายชรามองดูดงซูบิน“นี่เป็นผลงานที่ดีและได้รับการเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่มันไม่คุ้มค่า 1 ล้าน ราคาสูงสุดที่ฉันให้ได้มากสุดคือ 600,000 หยวน”
เสี่ยวหลานนั้นหรี่ตาลงและมองที่ดงเซวปิง
ดงซูบินดีใจมาก ฮ่าฮ่าฮ่าฉันคิดถูก! มันมาจากเตาเผาของหลวงโบราณ!
ดงซูบินพยายามเรียกราคาสูงเผื่อโชคดีถ้าเขาได้ 1 ล้านหยวน เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะขายชามในราคานั้น ตอนนี้เขารู้ว่าชามนี้เป็นของเก่าจริงเขาเริ่มต่อรอง ในท้ายที่สุดพวกเขาสรุปที่ 700,000 หยวน ดงซูบินไม่เคยคิดที่จะใช้พลังของเขาเพื่อขายชามนี้ในการประมูล ท้ายที่สุดมันผิดกฎหมายสำหรับเจ้าของผลิตภัณฑ์ที่จะเข้าไปแทรกแซงการประมูล มันเป็นเรื่องบังเอิญในช่วงการประมูลครั้งสุดท้ายเมื่อเขาขายสร้อยคอไข่มุกของเขา มันคือครูซุนที่ใช้บัตรประจำตัวของเขาเองในการลงทะเบียนสำหรับดงซูบิน หลังจากการประมูลเขาตำหนิดงซูบินสำหรับการประมูลสร้อยคอของเขาเอง นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าประมูลอีกครั้ง
“ชายหนุ่มคุณต้องการให้เราจ่ายเงินให้คุณอย่างไร”
“ขอตรวจดูเงินก่อน”
"ตกลง. กรุณารอสักครู่”
หลังจากรับเช็คแล้วดดงซูบินก็ออกจากโรงเบ้าไห่และดูท่าทางอารมณ์ดี แต่เขาจำได้ว่าเสี่ยวหลาน ยังคงอยู่เคียงข้างเขาและเขาก็จัดร่างกายตัวเองอย่างรวดเร็ว “พี่เสี่ยวมาแบ่งเงินกัน หากคุณไม่ได้สังเกตชามนั้นผมก็จะไม่ซื้อมัน เครดิตมันเป็นของคุณทั้งหมด”ดงซูบินกล่าว เขารู้ด้วยว่าเสี่ยวหลานจะไม่ต้องการเงินของเขาอยู่แล้ว
เสี่ยวหลานหัวเราะ:“ซูบิน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะเก่งเช่นนี้ คุณสะสมของเก่ามานานแค่ไหนแล้ว”
“ฮะ ผมโชคดีเท่านั้นแหละ”
“ฮ่าฮ่าหยุดถ่อมตัวได้แล้ว คุณซื้อชามมาราคา 42,000 หยวนนั้นโดยไม่ลังเล คุณต้องมั่นใจมากว่ามันเป็นของจริง ฉันตาไม่ดีเท่าคุณ” เสี่ยวหลานมองที่ดงซูบินและยิ้ม “ฉันคิดว่าฉันต้องพาคุณไปด้วยเมื่อฉันต้องการซื้อของที่ตลาดโบราณในครั้งนี้”
ดงซูบินคิดในใจของเขา ตราบใดที่คุณไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับถุงน่องของคุณผมจะไปทุกที่ที่คุณต้องการให้ผมไป
……
ณ เวลา 16.00 น.
ดงซูบินฝากเงิน 700,000 หยวนเข้าไปในบัญชีธนาคารของเขาและรู้สึกประหลาดใจกับเงินออมปัจจุบันของเขา 2 ล้าน! 2 ล้านหยวน!
ดงซูบินเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเขาและโทรหาฉูหยวน อย่างมีความสุข “ฉูหยวนฉันซื้อชามเครื่องลายครามที่และต่อรองราคาในหลิวหลี่ฉาง ก่อนหน้านี้”
ฉูหยวน รู้สึกประหลาดใจ:“หืม? นายค้นพบสมบัติอีกแล้วหรอ ทำไมนายถึงโชคดีอย่างนี้”
ดงซูบินตอบกลับ "ฮิฮิ……. ตอนนี้ฉันทำเงินได้ 700,000 หยวน เรามีทั้งหมด 2 ล้านในขณะนี้”
ฉูหนวน:“……”
“ฉันคิดว่าฉันไม่ควรเก็บเงินไว้มากในบัญชีของฉัน หากถึงห้ององฉันจะทำการตรวจสอบกับฉัน……ฉันตัดสินใจที่จะโอนเงินทั้งหมดของฉันไปยังบัญชีของเธอ ในอนาคตถ้าฉันทำเงินจะฝากเงินเข้าบัญชีของเธอ เธอจะจัดการเงินของฉันให้ฉัน เพียงแค่ตั้ง บริษัท ตามที่เธอต้องการและทำเงินร่วมกัน ตกลง?” ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจที่เขาพูดเหมือนเสี่ยวหลานโดยไม่รู้ตัว
“นายขายได้ตั้ง 700,000 หยวนเลยหรอ”
“ฮ่าฮ่าเธอจะรู้เมื่อคุณตรวจสอบบัญชีธนาคารของเธอในภายหลัง”
“คนโง่! นายมีความสามารถมากๆ! พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้ว มาฉลองกันเถอะ!”
"ฮะ? เราจะกลับไปดูหนังเรื่องเดียวกันเพื่อฉลองหรือเปล่า?”
"จะบ้าหรือยังไง!"
