ระบบใช้จ่ายตอนที่ 43
ติดตามผลงานของผู้แปลและนิยายทุกตอนได้ที่แฟนเพจ:แปลNiyay
บทที่ 43: ด่าฉันแค่ประโยคเดียว ฉันจะฆ่าครอบครัวของแกทิ้งซะ
" ปล่อย ... ปล่อยฉัน ... ฉันกำลังจะตาย ฉันกำลังจะตายแล้ว ... " เพื่อนร่วมงานของเขาถูกรัดคอจนเกือบหายใจไม่ออก " พี่ ... พี่ชางกำลังจะฆ่าฉันนะ ... "
จากนั้นชางเวินชีเปลี่ยนจากการรัดคอเป็นการกดไหล่เพื่อนเขาแทนและส่ายเขาอย่างรุนแรง " ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหน? พาฉันไปหาเธอเดี๋ยวนี้! เพลงของเธอเหมาะสมที่สุดสำหรับบทเพลงประกอบภาพยนตร์ มันเพอร์เฟคมาก!
เพื่อนร่วมงานของเขาหายใจเข้าลึก ๆ เขาได้หอบเหมือนวัวสีน้ำตาลแก่ที่ทำงานในทุ่งนา " นายจะรีบไปพะ..เพื่อ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่บอก นา..นาย…เป็นยังไงล่ะ ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ? เมื่อฉันฟังเธอร้องเพลงเมื่อวานนี้ ฉันก็กลายเป็นแฟนตัวยงของเธอทันทีเลยแหละ! "
ชางเวินชีกลายเป็นคนคลั่ง " อ้าาา หยุดพูด! ฉันรู้ว่านายเป็นแฟนตัวยงของเธอแล้ว ตอนนี้ฉันก็เหมือนกัน! แต่สิ่งที่ฉันถามคือ ฉันจะไปหาเธอได้ที่ไหน! ฉันจะหาตัวเธอได้ที่ไหนห๊ะ! ในตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดว่าใครเป็นแฟนตัวยงโว้ย! "
ตอนนี้ เพื่อนร่วมงานของเขาก็หยุดหายใจและพูดว่า " เมื่อคืนวานนี้ ฉันเบื่อ ๆ และได้ยินมาจากเพื่อนว่าที่ไนท์คลับเย่ไหลเซียงในสี่แยกทิศตะวันตกเปิดบริการฟรีทุกอย่าง ฉันก็เลยไปเที่ยวที่นั้น เมื่อฉันไปถึงที่ไนท์คลับ ผู้คนก็แออัดและ…อ๊ะ อย่ารีบสิ ฉันกำลังจะบอกว่า จริง ๆแล้ว.. !“เขารู้สึกถึงความจ้องเขม็งจากชางเวินชี เขารีบพูดว่า ” ฉันจะข้ามเล่าตอนที่เริ่มต้น เมื่อผู้หญิงคนนี้ขึ้นไปบนเวที ผู้คนก็ต่างตื่นเต้นมาก เธอร้องเพลงทั้งหมดสองเพลง ฉันรู้สึกว่าบทเพลง 'ไล่ตามฝันหาอัสนีบาต' นี้เหมาะที่จะเป็นบทเพลงประกอบภาพยนตร์ ดังนั้นฉันจึงให้ความสนใจเป็นพิเศษกับเธอ จากนั้นฉันพบว่าเธอดูเหมือนจะ ... ดูเหมือนจะเป็น ... ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ? "
" ดูเหมือนจะเป็นอะไร? นายจะทำให้ฉันบ้าตายที่ต้องกังวลใจนะ นั่นคือสิ่งที่นายต้องการรึไง? " ชางเวินชีกำลังโกรธเคือง เขาเริ่มเร่งให้เพื่อนร่วมงานเล่าต่อ
" อ๊ะ เธอดูเหมือนจะเป็นนักร้องคนโปรดของนายน้อยจากตระกูลร่ำรวยคนนึง แต่นั่นก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรา นายน้อยคนนั้น อายุเพียง 17 หรือ 18 ปี และความสัมพันธ์ของพวกเขา ดูแล้วไม่ได้สนิทกันมากนัก แต่ถ้ามีความสัมพันธ์อื่น ๆ ฉันก็ไม่รู้หรอก " หลังจากเพื่อนร่วมงานของเขาที่พูดยืดเยื้อมานาน เขาก็ได้ข้อสรุปในที่สุด " โดยพื้นฐานแล้ว เธอน่าจะมีความสัมพันธ์กับนายน้อยคนนั้นอย่างแน่นอน "
“นายน้อยคนนั้นคือใคร? นายรู้จักเขารึเปล่า?” ชางเวินชีถามด้วยความอยากรู้
" แน่นอน " เพื่อนร่วมงานของเขาผลักแว่นขึ้นจมูก " เขาคือ ท่านนายน้อยหงต้าหลี่จากตระกูลหง นายคงเคยได้ยินเรื่องราวของเขามาก่อนแล้วแน่ ๆ "
เมื่อได้ยินชื่อนี้ ชางเวินชีก็เกือบจะกัดลิ้นของตัวเองแล้ว หงต้าหลี่จากตระกูลหงอย่างนั้นเหรอ? อาเสี่ยวัยหนุ่มที่ใช้จ่ายไปวัน ๆ ทำตัวน่าอับอาย!? คนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนั้นไปพบนักร้องที่พิเศษแบบนี้มาจากที่ไหนกัน? "
" ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ? " เพื่อนร่วมงานของเขากระทุ้งข้อศอกไปที่ชางเวินชี " ฮิฮิ พี่ชาง ฉันได้ยินมาว่าในอีกสองวัน นายน้อยต้าหลี่คนนั้นจะจัดคอนเสิร์ตให้สำหรับนักร้องผู้หญิงคนที่นายดูในวิดีโอมือถือของฉันล่ะ และคอนเสิร์ตฟรีทุกอย่าง ในวันนั้น…"
มีอะไรให้ลังเล? ชางเวินชีตัดสินใจทันที " ไปแน่นอน เราจะไป! ฉันจะไปตามโปรดิวเซอร์ให้มารวมตัวกันและเดินทางไปด้วยกัน โอ้ ใช่ และบริษัทที่ถ่ายทำภาพยนตร์ ก็ขอร้องให้พวกเขามาด้วย พวกเราจะไปพบเธอในวันนั้น! อัยยา สวรรค์อยู่ข้างฉันจริง ๆ ด่วนเลย เล่นวิดีโอที่เธอร้องเพลงอีกครั้งสิ! ถึงแม้ว่าเสียงรอบข้างจะดังเกินไป แต่เสียงของเธอก็ยังคงน่าฟัง มันช่างมหัศจรรย์จริง ๆ! "
…
หงต้าหลี่ยังคงนอนหลับในคาบเรียนในตอนเที่ยง ด้วยความงุนงงและรู้สึกไม่มีความสุขเลย
สื่อบันเทิงในโลกนี้ มันแย่เกินไปจริง ๆ มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะกล่าว หากแต่ว่าสื่อบันเทิงในโลกก่อนหน้าของเขา ได้รับการจัดอันดับ 100 คะแนน แต่ในโลกนี้จะได้รับการจัดอันดับเพียงแค่ 50 คะแนนเท่านั้น หงต้าหลี่ไม่พบเพลงที่อยากจะฟังเลยสักนิด แม้ว่าดนตรีจะไม่มีขอบเขต แต่เพลงที่เขาได้ยินมักทำให้เขารู้สึกหนวกหูเหมือนมีคนเกาหลังอยู่ข้าง ๆ เขาซะงั้น
เมื่อเขาต้องการอ่านนวนิยาย นวนิยายในโลกนี้ก็โคตรน่าเบื่อ เขาเข้าไปดูเว็บไซต์จงเตียน ที่เขาได้ซื้อเมื่อวานนี้ นวนิยายต่าง ๆ ในเว็ปไซต์มันไม่สามารถอ่านได้เลย ... ถ้าพูดจากการอ่านแค่บทแรกแล้ว นิยายในโลกนี้เป็นเหมือนบทความมากกว่า ไม่ใช่ประเภทที่บรรยายเกี่ยวกับการจินตนาการต่าง ๆ แต่เป็นประเภทที่แสดงอารมณ์ เนื้อหาทั้งหมดนั้นเต็มไปด้วยคำพูดที่ไพเราะ ซึ่งบรรยายถึงฉากที่น่าประทับใจ แต่พวกเขาไม่มีเนื้อเรื่องหรือการบรรยายใด ๆ ที่น่าตื่นเต้นเลย นวนิยายประเภทนี้สามารถอ่านได้จริง ๆ อย่างนั่นหรือ? หงต้าหลี่นอนหลับในตอนเช้าด้วยผลของการสะกดจิตของนวนิยายบ้า ๆ พวกนี้ หลังจากอ่านนวนิยายสามตอน ของการเปิดตัวเว็ปไซต์นวนิยายจงเตียน เขาก็แทบจะผล็อยหลับไปทันที
ในที่สุดเมื่อเขาพบนวนิยายที่น่าสนใจมาก เขาก็กำลังจะเปิดอ่าน แต่มันดันไม่มีบทต่อไปซะงั้น ...
นี่มันแย่เหลือเกิน!
หงต้าหลี่โกรธมากจนเขาอยากทุบโทรศัพท์ของเขาลงบนพื้น เมื่อเขาได้อ่านไปถึงตอนที่สำคัญ แต่ไม่มีให้อ่านต่อ เขาไม่สามารถคาดหวังกับบทที่เหลือได้ เพราะผู้เขียนไม่เขียนต่อแล้ว อย่างไรก็แล้วแต่ ทำไมเขาต้องมาเจอกับนวนิยายที่ขาดตอนแบบนี้กัน?
ดังนั้นเมื่อหยุดพักกลางวัน หงต้าหลี่ก็เข้ามาในรถของเขาและถามเสี่ยวหยี่โดยตรงว่า " เสี่ยวหยี่ เว็บไซต์จงเตียน นวนิยายส่วนใหญ่มันไม่น่าสนใจเลย แล้วเมื่อฉันเจอนิยายที่น่าสนใจ แต่ผู้เขียนกลับไม่เขียนต่อแล้ว นั่นมันทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ชะมัด ช่วยฉันค้นหานักเขียนคนนั้นที่มีสไตล์การเขียนที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง เพื่อเขียนนวนิยายที่มีเนื้อเรื่องและบรรยายเพิ่มเติมที แล้วก็ระบุในงานของพวกเขา คือเขียนนวนิยายเต็มเวลา "
" คะ? " เมื่อได้ยินคำพูดของหงต้าหลี่ หลิงเสี่ยวหยี่ก็งุนงงและถามว่า " โครงเรื่อง? เปลี่ยนนิยาย? ให้นิยายไม่เป็นเหมือนตอนนี้งั้นเหรอคะ? "
" ฉันคิดว่าพวกเขาคงเขียนได้อย่างสบาย ๆ แหลชะ เพราะฉันอ่านเป็นครั้งคราว ไม่อ่านมากเกินไปหรืออ่านภายในครั้งเดียว ถ้าอ่านมากเกินไป มันจะทำให้ง่วงนอนได้ นั่นคือสิ่งที่ฉันจะบอก นี่ไม่ใช่นิยายแล้วเห้ย มันเป็นหนังสือใช้สะกดจิตชัด ๆ ฉันอ่านนวนิยายไปห้าเล่มในเว็บนี้แล้ว แล้วฉันก็หลับไปถึงสี่คาบเรียน นิยายพวกนี้มีประสิทธิภาพมากกว่ายานอนหลับซะอีก " หงต้าหลี่พูดอย่างง่วงซึมอีกว่า " ประเภทของนวนิยายที่ฉันต้องการไม่ใช่แบบนี้เลย ฉันต้องการประเภทนวนิยายที่ไม่ใช่ประเภทนี้ แต่เป็นประเภทการต่อสู้และฆาตกรรม แบบว่า 'ถ้าแกจ้องมาที่ฉัน ฉันจะฆ่าแก ..ถ้าแกด่าฉันเพียงแค่ประโยคเดียว ฉันจะฆ่าครอบครัวของแกทิ้งซะ' ประมาณนี้ มีไหม? "
หลิงเสี่ยวหยี่แทบจะสำลักน้ำลายออกมาเพราะคำพูดของหงต้าหลี่ เธอมองเขาอย่างปวดหัวและพูดว่า " ฉัน ... ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด ... มันน่าจะมีอะไรแบบนั้นอยู่แหละค่ะ ... "
" หากไม่มีก็ให้ไปค้นหาผู้เขียนบางคนที่เขียนด้วยภาษาง่าย ๆ แล้วขอให้พวกเขาเขียนนวนิยายสักสองสามเล่มให้ฉัน " หงต้าหลี่กล่าวเสริมอีก " มีนวนิยายที่ฉันพบ ฉันสนใจอยู่เรื่องนี้ ชื่อเรื่องว่า "พลังปีศาจ" ขอให้บรรณาธิการติดต่อผู้แต่งที ฉันไม่สนใจหรอกว่าเขาทำอะไรอยู่ แต่จะต้องทำให้ผู้เขียนคนนั้นเขียนเรื่องราวต่อไปเพื่อให้ฉันอ่านให้ได้ "
หลิงเสี่ยวหยี่: " รับ ... รับทราบค่ะ "
" ฉันเบื่อจนจะบ้าตายอยู่แล้ว โอ้ ใช่ ทำสำเนาเพลงของน้องสาวเนียนเหว่ยให้ฉันด้วย เพลงของเธอเป็นอะไรที่ฉันชอบมาก " หงต้าหลี่เอนกายพิงหน้าต่าง " และที่ร้านหนังสือตุรกีนั่น สถานการณ์ปัจจุบันเป็นอย่างไร? เล่ารายละเอียดแบบ ๆ เต็ม ๆ มาซิ "
" ได้ค่ะ " หลิงเสี่ยวหยี่รายงานทันที " ร้านหนังสือตุรกีเป็นฐานข้อมูลนวนิยายที่ใหญ่ที่สุดในรัฐสวรรค์ ปริมาณการใช้งานเว็บไซต์ IP ของเว็บไซต์ ... นั้นประมาณ 10 เท่าของเว็ปไซต์จงเตียนของเรา จำนวนของผู้เขียนนั้นก็สูงกว่าที่เว็ปไซต์จงเตียนเช่นกัน ในปัจจุบันที่พูดเกี่ยวกับนวนิยายออนไลน์ ร้านหนังสือตุรกีมีความโดดเด่น เว็ปไซต์ของเขาเสถียรมาก "
ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามนี้จะไม่อ่อนแอเลย หงต้าหลี่ถามว่า " ถ้าอย่างนั้นเราจะชนะพวกเขาได้ยังไง? "
หลิงเสี่ยวหยี่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก เธอได้พูดว่า " ฉันไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับการใช้งานเว็บไซต์ ท่านนายน้อยค่ะ ทำไมเราไม่ทำงานให้ยุติธรรมและจ้างคนบางคนมาช่วยเราจัดการล่ะคะ? ”
" เอ่อ..ท่านนายน้อยต้องการให้ทำตอนไหนเลยคะ? "
หงต้าหลี่จึงตัดสินใจทันที “เอาตอนนี้”
" รับทราบค่ะท่านนายน้อย ฉันเข้าใจแล้ว " หลิงเสี่ยวหยี่ถามอย่างระมัดระวัง " ท่านนายน้อย ท่านวางแผนที่จะแข่งขันกับหลิวหมิงเฉิงจริง ๆ หรือคะ? "
" เธอยังต้องถามอีกเหรอ? " หงต้าหลี่กล่าวอย่างใจเย็น " ความสัมพันธ์ของเราไม่ดีอยู่แล้ว เราจะต้องต่อสู้กันเองในไม่ช้าก็เร็ว คนที่ยิงนัดแรกได้ก่อนก็จะได้อยู่สูงกว่า ใช่ไหมล่ะ ฮ่าฮ่า เคยได้ยินคำพูดสมัยก่อนไหมล่ะ ‘ผู้ที่มีวิธีการใช้เงินใช้สมองกับผู้ที่ไม่มีหนทาง ย่อมมิอาจเทียบกันได้อยู่แล้ว’