ระบบใช้จ่ายตอนที่ 22
บทที่ 22 : ฉันแค่อยากได้ยินมัน
การที่จะทำภารกิจจากระบบโดยใช้โรงอาหารของโรงเรียนดูจะเป็นทางเลือกที่แย่พอสมควร
เห็นได้ชัดว่าโรงอาหารคงไม่พอแน่กับภารกิจของระบบ ในเวลานี้หงต้าหลี่เองก็ไม่ได้สนใจที่จะซื้ออาหารกลางวันทั้งหมดในโรงเรียน เขาจึงตัดสินใจจะไปรับประทานอาหารกลางวันดี ๆ ที่นอกโรงเรียนแทน ถือว่าเป็นการฟุ่มเฟือยดี อาหารในโรงเรียนมันถูกเกินไปที่จะกิน ดังนั้นหงต้าหลี่เรียกให้ผู้ติดตามของเขามารับเขาไปที่โรงแรมที่เขาเพิ่งซื้อเมื่อวันก่อนเพื่อทานอาหารกลางวัน นั่นสิถึงจะเหมาะสมกับฐานะของเขา
และเขาก็ไม่ได้สนใจค่าใช้จ่ายเรื่องน้ำมันเชื้อเพลิงสำหรับการเดินทางเลยสักนิดเดียว
เขาจะทำในสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น เมื่อระฆังดังขึ้นเป็นเวลาพักกลางวัน หงต้าหลี่ก็เก็บข้าวของและออกเดินทาง เขามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงและยี่สิบนาทีเท่านั้น
เมื่อออกจากห้องเรียน หงต้าหลี่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถังมู่ซินยืนรออยู่นอกห้องเรียน " ทำไมวันนี้ซินซินของฉันรุกหนักจัง? ดูเหมือนว่าเธอคงจะไม่ทำอะไรแล้วสินะ เว้นแต่ ... " หงต้าหลี่มองไปทางซ้ายและขวา ไม่มีใครอยู่ตรงนั่น " เว้นแต่ว่าซินซินของฉันอยากมีบทบาทในการเป็นคู่หมั้นของฉัน "
" ไม่ใช่นะ! " ทุกวันนี้ถังมู่ซินไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเหมือนคนทำงานหนักทุกครั้งที่เห็นหงต้าหลี่ " ฉันแค่อยากจะมาดูว่านายเป็นยังไงบ้าง และไปทานอาหารกลางวันกับนายเท่านั้นแหละ! " จริง ๆ แล้วถังมู่ซินไม่อยากไปทานอาหารกลางวันกับหงต้าหลี่ แต่พ่อของเธอเพิ่งโทรมาบอกเธอว่าครอบครัวหงได้โอนเงินฉุกเฉินมายังบัญชีของเขาแล้ว
ดังนั้นเมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ถังมู่ซินเลยต้องปฏิบัติต่อหงต้าหลี่ให้ดีขึ้น แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจก็ตาม
แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรนัก ถึงเธอจะสวยหรือไม่สวย แต่เธอคงเมินเฉยต่อหงต้าหลี่ไม่ได้ ถังมู่ซินนั้นเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดีตั้งแต่อายุยังน้อย เธอเชื่อว่าหากคนอื่นดีต่อเธอ เธอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อคนอื่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจแต่เธอก็เริ่มที่จะทำตัวเข้าหาหงต้าหลี่แล้ว
หงต้าหลี่ไม่สนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อถังมู่ซิน บางทีการที่ทะเลาะกันก็เป็นวิธีที่จะเข้าหากันได้ดี หงต้าหลี่หักนิ้วของเขาและได้พูดขึ้นมาว่า " แล้วเอายังไงดีล่ะ งั้นก็ออกไปทานอาหารกลางวันกันเถอะ " หากไปทานอาหารกลางวันกับผู้หญิงที่น่ารัก มันคงจะเป็นอะไรที่เหมาะสมสำหรับอาเสี่ยอย่างเขาแน่นอน
" โอเค " ถังมู่ซินเห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ " เราจะไปที่ไหนล่ะ? "
" เธออยากจะถามอะไรน่ะ? ก็แน่นอนว่าต้องเป็นที่เย่ไหลเซียงน่ะสิ " หงต้าหลี่นั้นเลือกที่ไว้เรียบร้อยแล้ว " การเป็นสุดยอดอาเสี่ยที่แท้จริงน่ะต้องเป็นแบบนี้ ถ้าฉันไม่เดินทางหลายกิโลเมตรเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน คนอื่น ๆ ก็ไม่คิดว่าฉันเป็นอาเสี่ยน่ะสิ! "
ถังมู่ซินเลือกที่จะเงียบในคราวนี้ แต่ความคิดของเธอก็ปรากฎบนใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน มันเป็นอะไรที่น่าอับอายมากที่ต้องมาคอยฟังคำพูดพวกนี้ ...
ที่ประตูโรงเรียน จิจือยั่วกำลังรอ เมื่อเห็นว่าหงต้าหลี่เดินมาหาเธอ เธอก็ต้อนรับเขาแล้วก็กระซิบ “ท่านนายน้อยต้าหลี่ ฉันขับรถของหลิวหมิงเฉิงมาที่นี่แล้ว มันจอดอยู่ตรงนั้น” เธอชี้ไปที่รถ
เมื่อมองไปในทิศทางที่จิจือยั่วชี้ไปนั้น หงต้าหลี่ก็เห็นรถสปอร์ตสีส้มเหลืองที่จอดอยู่ข้างถนนกว้าง มันมีรูปร่างที่เพรียวบาง รถทรงโหลดต่ำ ฝากระโปรงรถมีสีทองมันวาวพร้อมกับมีปีกรถทั้งสองข้าง หงต้าหลี่ไม่แน่ใจเรื่องแบรนด์หรือมูลค่าของรถสักเท่าไหร่ แต่พอดูรถแล้ว มันไม่ใช่ราคาถูกอย่างแน่นอน
หงต้าหลี่หันกลับมาถามถังมู่ซิน " ซินซิน หลิวหมิงเฉิงพูดว่า เขาจะให้รถคันนี้กับฉัน แต่ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะขับได้ ทำไมเธอไม่ลองขับดูล่ะ "
ถังมู่ซินส่ายหัว " ฉันจะไม่แตะต้องของ ๆ เขา ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น แม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตามที! "
" ฉันแค่ล้อเล่นน่า " หงต้าหลี่หัวเราะและโบกมือให้กับผู้ติดตามที่ยืนห่างไกลจากเขา " เฮ้ มานี่สิ! "
ผู้ติดตามได้เห็นหงต้าหลี่ออกมาจากประตูโรงเรียน แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะจิจือยั่วก็อยู่ตรงนั่นเช่นกัน พวกเขาไม่กล้ารบกวนหงต้าหลี่และจิจือยั่ว แต่พอหงต้าหลี่โบกมือมา พวกเขาก็รีบวิ่งไปหาทันที " ครับ ท่านนายน้อย มีอะไรให้รับใช้ครับ? "
หงต้าหลี่จับที่จมูกของเขาอย่างเมินเฉยและพูดว่า " ไปหาก้อนอิฐ ท่อเหล็กและค้อนมาสิ แล้วรีบกลับมาหาฉัน เร็ว ๆ ฉันเริ่มหิวแล้ว "
" รับทราบครับ ท่านนายน้อย " ผู้ติดตามทั้งสามวิ่งออกไปทันที ทำให้มีผู้หญิงหกคนรออยู่ข้าง ๆ หงต้าหลี่
หลิงเสี่ยวหยี่ถามด้วยความอยากรู้ " ท่านนายน้อยต้าหลี่ คือว่า ... "
" เธอต้องการจะถามอะไรกัน? ฉันกำลังถลุงเงินยังไงล่ะ " หงต้าหลี่ยังคงทำตามอำเภอใจ
ในไม่ช้า ผู้ติดตามทั้งสามก็วิ่งกลับมาพร้อมแบกค้อนหนักสองอันและท่อเหล็กหนาหนึ่งอัน พวกเขาดูกระตือรือร้นขึ้น ท่านนายน้อย มีคนกลั่นแกล้งท่านหรือครับ? พวกเราจะไปหักขาของมันให้เอง! " ราวกับแก๊งค์มาเฟียกำลังร่วมตัวกันไปก่อการร้าย
" ไม่มีใครรังแกฉันหรอก " หงต้าหลี่ชี้ไปที่รถสปอร์ตหรูของหลิวหมิงเฉิง " ทุบรถคันนี้ ทำลายมันเป็นชิ้น ๆ ไม่มีใครต้องการของเส็งเคร็งชิ้นนี้อยู่แล้ว อืม ใช่ ระวังอย่าทำให้มันระเบิดล่ะ ... "
เธอได้แต่อ้าปากค้าง! ถังมู่ซินพูดไม่ออก จิจือยั่วก็ด้วยเช่นกัน เช่นเดียวกันกับหลิงเสี่ยวหยี่และคนอื่น ๆ
จิจือยั่วกล้าหาญมากขึ้นเมื่อได้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของหงต้าหลี่ เธอเลยเดินเข้ามาหาเพื่อโน้มน้าวเขา " ท่านนายน้อยต้าหลี่ นี่เป็นรถยี่ห้อโพไซดอน รถคันนี้มีมูลค่า 700,000 หยวน มันไม่น่าเสียดายไปหน่อยหรอที่จะทำลายมัน? "
" ฉันรู้ " หงต้าหลี่มองไปที่จิจือยั่วอย่างไร้อารมณ์ " ฉันก็แค่ขี้เกียจที่จะทำลายมันเท่านั้นแหละ ในเมื่อมันมีราคาถึง 700,000 หยวน ... ฉันก็แค่อยากเห็นมันเละ " เขาหันกลับมามองที่ผู้ติดตามทั้งสาม " ทำลายมัน! "
" รับทราบครับ ท่านนายน้อย " ในบ้านของหงต้าหลี่ แม่ของเขาหลานรูซีได้สั่งให้ลูกน้องทำตามคำสั่งของหงต้าหลี่ทุกคน แม้ว่าจะเป็นนรกที่รอคอยอยู่ข้างหน้าพวกเขาก็ตามที ตราบใดที่หงต้าหลี่ต้องการให้พวกเขาลง พวกเขาก็ต้องกระโดดลงไป ตอนนี้หงต้าหลี่แค่ขอให้พวกเขาทำลายรถ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ลังเลเลย
" ปังปังปังโปะโปะโปะบูมบูมบูม! "
ผู้ติตตามทั้งสามที่ถือค้อนในมือก็ได้เริ่มทำลายรถโพไซดอนที่มีมูลค่าถึง 740,000 หยวน เสียงดังกึกก้องไปทั่ว เมื่อหน้าต่างรถแตกออกเป็นชิ้น ๆ ภายในไม่กี่นาทีรถก็ดูเหมือนถุงข้าวถูกเหยียบย่ำด้วยหมูป่า รถที่ดูดีกลับพังลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
