ระบบใช้จ่ายตอนที่ 12
ตอนที่ 12: ฉันกำลังใช้เงินฟุ่มเฟือยจริง ๆเหรอ?
บ้านพักหวูซานของตระกูลหง
พ่อของหงต้าหลี่ถือหนังสือขึ้นและยืนอยู่กลางห้องเพื่ออ่านหนังสือศึกษาแผนที่เมืองเทียนจิงอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นเขาก็ได้พูดกับภรรยาของเขาว่า " ที่รัก จำตอนที่คุณได้พูดกับต้าหลี่ได้ไหม? ดูเหมือนว่าดวงตาของลูกเราจะเฉียบคมมากเลยนะ "
แม่ของต้าหลี่นั่งอย่างสบายๆและดื่มชาของเธอ " โอ้ ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นละ? "
" ก็ดูนี่สิ .. " พ่อของหงต้าหลี่ชี้ไปที่แผนที่และพูดเบา ๆ ว่า " ที่ตั้งของไนท์คลับเย่ไหลเซียงนั้นได้อยู่ทางทิศตะวันออกของบ้านพักหงหวูของเรา มันต้องผ่านถนนสายนี้เพื่อไปยังอีกเมือง ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงห้านาทีเท่านั้น ทางทิศเหนือคือสวนสัตว์เทียนจิงและสวนเทียนเหอ ไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือเป็นอุทยานแห่งชาติข้ามแม่น้ำเทียนจิง ไปทางทิศตะวันตกเป็นวิวภูเขาที่สวยงามและไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้คือสถานีรถไฟเทียนจิงทางตอนใต้
" งั้นคุณจะบอกว่า นี่เป็นสถานที่ที่ดีสินะ แต่ทำไมมันถึงดูไม่พัฒนาเลยละ? " ตอนนี้แม่ของหงต้าหลี่ก็ได้เริ่มสนใจขึ้นมาแล้ว ..ดูเหมือนว่าลูกชายที่ฟุ่มเฟือยของเราจะฉลาดกว่าที่เราคิด อย่างน้อยเขาก็สืบทอดฝีมือนักธุรกิจมาจากเรา การเลือกสถานที่ที่ดีในการลองครั้งแรกของเขาเรียกได้ว่าเก่งพอสมควร
" มีหลายปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาสถานที่ ตัวอย่างเช่น ปัญหาทางการเมือง " พ่อของหงต้าหลี่สูบบุหรี่อยู่นานก็ได้พ่นควันออกมาเป็นวงกลม เขาพูดอีกว่า " ฉันควรจะพูดคุยกับนายกเทศมนตรีเจียง ฉันตั้งใจจะลงทุน 300 ล้าน เพื่อที่จะลงทุน ที่รัก คุณคิดว่าไง? "
“ต้าหลี่ตกหลุมพรางไปแล้ว และคุณก็จะลงไปกับเขา จะใช้เงินถึง 300 ล้านหยวนในครั้งเดียวเลยเหรอ?” แม่ของหงต้าหลี่ยิ้มขณะที่จิบน้ำชา “แต่ยังไงฉันก็จะให้การสนับสนุนคุณ ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ ว่าแต่เรื่องผู้เช่าล่ะ? พวกเขาจะตกลงไหม?”
" อืม อาจจะยุ่งยากสักหน่อย ถ้างั้นเราเริ่มลงทุน 100 ล้านหยวนก่อน เราจะซื้อที่ดินราคาถูกและปล่อยขายที่ดินราคาแพงในภายหลัง ไม่ว่าในกรณีใด ราคาของอสังหาริมทรัพย์ก็คงจะไม่ลดลงง่าย ๆ เราสามารถเก็บรักษามันได้อยู่ดี เพราะมันเป็นสินทรัพย์ถาวร " พ่อของหงต้าหลี่วาดวงกลมบนแผนที่โดยใช้นิ้วมือ " มาดูพื้นที่รอบ ๆ ไนท์คลับกันก่อนและสังเกตสถานการณ์ล่ะก็ จากนั้นเราค่อยจะตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป หลังจากที่ฉันได้พบกับนายกเทศมนตรีเจียง "
" อืม ฟังดูดีนะ ให้ต้าหลี่ได้เล่นต่อไป ไอ้ลูกบ้านี้จะซื้อที่ดินให้กับสุนัขจริง ๆ หรอเนี้ย ตลกเป็นบ้าเลย " แม่ของหงต้าหลี่พูดเบา ๆ แม้ว่าเธอจะบอกว่าหงต้าหลี่ว่าเป็นตัวเลวร้าย แต่คนตาบอดก็ยังเห็นเลยว่าเธอตามใจเขาจนเสียคนมากแค่ไหน
…
หงต้าหลี่นั้นไม่รู้เรื่องการวิเคราะห์ของพ่อแม่หรอก สิ่งที่เขาใส่ใจคือการถลุงเงินอย่างบ้าคลั่งต่างหาก
" ซินซิน เธอชอบสุนัขไหม? " หงต้าหลี่ถามในขณะที่เอนกายลงบนโซฟา ขาของเขาอยู่บนโต๊ะน้ำชา ขณะที่เขาดื่มเครื่องดื่มของเขา " ถ้าเธอชอบสุนัข ฉันจะซื้อให้เธอสักสองสามตัว เธอคิดว่าไง? ถ้าฉันกำลังจะใช้เงินอีก ฉันอาจจะออกไปข้างนอกตอนนี้เลยและไปหาสัตวแพทย์มืออาชีพ เพื่อที่สุนัขของเราจะได้รับการตรวจสุขภาพทุกสัปดาห์ หรือทุก ๆ สามวันและต้องแปรงขนพวกมันทุก ๆ สองวัน งั้นก็จ้างผู้ฝึกสอนเฉพาะเพื่อฝึกสุนัขก็ดี ฮึ่ม นี่สินะคือการใช้เงินอย่างมืออาชีพ "
ใครกันที่ไม่ชอบสุนัขขนยาว? แม้แต่หงต้าหลี่ผู้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยก็พบหนทางในการใช้เงินกับสุนัขอย่างสิ้นเปลือง ถังมู่ซินเองก็ได้ตอบกลับมาว่า " แน่นอนว่าฉันชอบสุนัข แต่พอได้ยินว่านายสิ้นเปลืองไปกับพวกมันด้วยการใช้เงินจำนวนมากขนาดนี้ ฉันก็ไม่ต้องการที่จะเลี้ยงพวกมันในตอนนี้หรอก "
" ตราบใดที่เธอชอบพวกมัน ฉันก็จะชื้อมา ว่าแต่เธอชอบสุนัขสายพันธุ์อะไรละ? ลองเลือกมาทีสิ " หงต้าหลี่หันหน้าไปทางอื่น ผู้ติดตามก็ได้ปอกเปลือกองุ่นให้เขาทาน เขากินอย่างมีความสุขและได้หัวเราะ ก่อนจะถามว่า “สรุปแล้วเธอคิดยังไง? ฉันเองก็ชอบสุนัขเหมือนกันนะ เราทั้งคู่ช่วยเลี้ยงมันด้วยกันได้”
" อืม..." ถังมู่ซินยกนิ้วที่บอบบางและวางไว้บนริมฝีปากของเธอ “สุนัขพันธุ์เชาเชา บางทีพวกมันดูขนฟูและอ่อนโยน ฉันชอบพวกมันมากเลยแหละ”
สุนัขพันธุ์เชาเชาพวกมันควรจะเหมือนกันกับโลกก่อนของเขา หงต้าหลี่พยักหน้า “หาสุนัขพันธุ์เชาเชาที่หายากที่สุด เอาทุกสีทุกแบบ ส่วนที่ฉันชอบคือสุนัขพันธ์ฮัสกี้ พวกมันดูงี่เง่าดี ดูจะตรงกับนิสัยฉันพอสมควร”
ถังมู่ซินพูดไม่ออก เธอตอบด้วยความโกรธ " ตามใจนายละกัน ในเมื่อเราเลี้ยงสุนัขเอาสุนัขพันธุ์เชาเชามาให้ฉันก็พอ อย่างน้อยฉันก็คงจะรู้สึกดีกว่ามามองหน้านาย "
" ไม่มีปัญหา " หงต้าหลี่ก็ได้บิดขี้เกียจและสั่งงานต่อ " คนขับรถ จัดเตรียมคนเพื่อไปรับสุนัข ใช่! ไปรับสุนัขพันธุ์เชาเชามาสักหนึ่งร้อยตัว สุนัขพันธุ์ฮัสกี้หนึ่งร้อยตัว และสุนัขพันธุ์ซามอยด์อีกหนึ่งร้อยตัวด้วย โอ้และก็สุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์สินะ? รับมาอีกหนึ่งร้อยตัวด้วย "
คนขับรีบทำตามคำสั่งทันที
ถังมู่ซินได้แต่ฟังและเธอก็ตัวสั่นด้วยความกลัว " หงต้าหลี่! นายควรจำกัดการใช้เงินที่สิ้นเปลืองแบบนี้ซะทีเถอะ ทำไมนายถึงต้องการสุนัขจำนวนมากขนาดนี้ด้วย?! "
" ก็ฉันจะได้พาผู้ติดตามออกไปเดินเล่นกับสุนัขของฉันได้ไง ไม่คิดว่ามันยอดเยี่ยมเลยหรือไง! " หงต้าหลี่พูด " ฉันสามารถเดินกับสุนัขพันธุ์ฮัสกี้วันหนึ่ง และเดินกับสุนัขพันธุ์ทิเบตันอีกวันหนึ่ง และในวันพรุ่งนี้เดินกับสุนัขพันธุ์เชาเชาอีกวันหนึ่ง หลังจากนั้นก็ ... "
ถังมู่ซินยอมแพ้อย่างสมบูรณ์ เธอปิดปากและไม่สนใจหงต้าหลี่อีก
เกือบเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่ก็ยังมีผู้หญิงที่สวยแค่รูปลักษณ์อยู่ไปทั่วเมืองแห่งนี้
บางคนดูไร้เดียงสาแค่ภายนอก แต่ข้างในกลับร้ายลึก บางคนไม่ระวังตัวเองและไม่กังวลกับเรื่องไม่สำคัญ บางคนผิวขาวดั่งราชินีน้ำแข็ง ผู้หญิงทุกประเภทแตกต่างกัน ตั้งแต่เรื่องขนาดไซส์คัพ A ถึง G ซึ่งไม่มีใครรู้หรอกว่าพวกหล่อนต้องการอะไรอีกในชีวิตนี้?
เมื่อผู้คนในไนท์คลับเพิ่มมากขึ้น ห้องโถงในชั้นหนึ่งก็เต็มจนล้นขอบ มันเกือบจะเป็นสองเท่าของพื้นที่ความจุ ที่ไหนที่มีลูกค้าที่นั้นก็จะมีธุรกิจ ทุกคนซุบซิบเกี่ยวกับชายหนุ่มที่เป็นสุดยอดอาเสี่ย นั่นก็คือหงต้าหลี่ ซึ่งมันเป็นหัวข้อยอดฮิตรอบ ๆ แถวนี้ ในขณะที่ผู้คนยังคงอยู่เต็มห้องโถง คนอื่น ๆ ก็เริ่มมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารและโรงแรม
แม้ว่าหงต้าหลี่สัญญาว่าจะวางบิลค่าใช้จ่ายสำหรับไนท์คลับ แต่นั้นก็ไม่ได้รวมถึงร้านอาหารและโรงแรม
จำนวนเงินที่ได้ใช้จ่ายเรียกว่าทะลุขีดจำกัดไปแล้ว สิ่งพวกนี้เป็นเพียงความคิดในใจของหงต้าหลี่เท่านั้น ไม่นานหลังจากนั้น หนึ่งในผู้ติดตามก็ได้นำค่าใช้จ่ายโดยรวมมาให้เขา มันคือค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคืนนี้ หงต้าหลี่รีบมองดูและตกใจทันที " เฮ้ ฉันเชิญผู้คนมาที่ไนท์คลับและค่าใช้จ่ายก็ฟรี แต่นายกำลังจะบอกฉันว่า ฉันได้กำไรมากกว่า 20,000 หยวนคืนนี้ใช่มั้ย! "
“ใช่…ใช่ ครับ…” ผู้ติดตามที่ส่งข่าวเหงื่อไหลลงมาที่หน้าผากของเขา นายน้อยคนนี้ยากที่จะทำนายอารมณ์ ใคร ๆ ก็คงดีใจที่ได้รู้ว่ามีรายได้ แต่เจ้านายของเขากลับบอกว่าสิ่งนี้มันแย่มาก
หงต้าหลี่ลูบคางของเขา “ดูเหมือนว่าฉันจะถลุงเงินไม่ถูกวิธีสินะ อืม..บางสิ่งบางอย่างต้องผิดพลาดที่ใดสักแห่งแน่ ๆ มันไม่ถูกต้องอย่างนั้นหรอ ฉันควรทำยังไงดี?”
ขณะที่เขากำลังคิดทบทวน คนขับรถกลับถือโทรศัพท์ " ท่านนายน้อยต้าหลี่ ท่านพ่อและท่านแม่ ขอให้ท่านกลับบ้าน เพราะท่านจะต้องไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ "
ร …โรงเรียนเหรอ? หงต้าหลี่ขมวดคิ้ว เขาพยักหน้าพร้อมกับเหงื่อออกอย่างประหม่า เฮ้ โรงเรียน! ถึงฉันจะรู้ก็เถอะว่าฉันจำเป็นที่จะต้องเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในโลกใบนี้ แต่ฉันจะไปถามใครเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนที่ฉันเข้าล่ะเห้ย ตัวเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเรียนที่ไหน
นี้มันแย่มาก เขาสามารถหาข้อแก้ตัวเรื่องอื่นได้อยู่หรอก แต่เรื่องนี้ไม่ได้แน่ เขาต้องรีบคิดแผนขึ้นมาแล้วสิ!
