บทที่ 140.3 คำขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
บทที่ 140.3 คำขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
ผู้แปล loop
ดงซูบินก็รู้ว่าเขาสนิทกับเสี่ยวหลานมากขึ้นหลังจากเหตุการณ์นี้ แต่เขาไม่สามารถทำตัวสบาย ๆ กับเธอได้ในทันที นอกจากนี้ เสี่ยวหลานก็ยังดูเหมือนหัวหน้าอยู่ดีและมันก็ยากที่จะทำตัวปกติกับเธอ "ครับ. พักผ่อนก่อนเถอะ”
หลังจากปิดประตูดงซูบินก็ไปอาบน้ำ
เมื่อน้ำอุ่นตกลงบนร่างกายของเขามันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา จมูกที่เต็มไปด้วยโคลนถูกล้างออกจนหมด เสี่ยวหลาน ซึ่งน่าจะตายก็ได้รับการช่วยเหลือจากเขาด้วยพลังพิเศษ ทำให้เขาใช้พลังไปจนหมด ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปนับตั้งแต่เขากลับมาจากอุบัติเหตุครั้งนั้น มันทำให้ชีวิตของเขาเริ่มราบรื่น
หลังอาบน้ำดงซูบินก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาด
หลังจากเป่าผมให้แห้งแล้วดงซูบินต้องการรู้ว่าเสี่ยวหลาน กำลังทำอะไรอยู่ แต่ก่อนที่เขาจะออกจากห้องน้ำเขาได้ยินเสียงของการเปิดประตูห้องนอนและมีเสียงฝีเท้าที่รวดเร็วและหนักหน่วงใกล้ห้องน้ำ วินาทีต่อมาเสี่ยวหลานเปลือยกายปรากฏตัวที่ประตูห้องน้ำ เธอกำลังปิดปากและพุ่งเข้ามา เธอไม่แม้แต่จะมองดูดงซูบินที่ตกตะลึงและเริ่มอาเจียนเข้าไปในโถชักโครก
ดงซูบิน ยืนอยู่ตรงนั้นมองดูร่างกายที่ผอมเพรียวของเธอ ‘เธอ……เธอเป็น……อะไรไป! ทำไมเธอไม่ใส่อะไรเลย?’
โชคดีที่ดงซูบินไม่ได้เป็นพวกบริสุทธิ์อีกแล้วและการได้เห็นร่างของฉูหยวนหลายต่อหลายครั้ง เขาปิดตาของเขาอย่างรวดเร็วและเอื้อมมือไปตบหลังของเสี่ยวหลานเขาต้องการที่จะช่วยพยุงเธอเอง ดงซูบินหันหลังให้หรือหลับตาและเขาจะไม่เห็นร่างของ เสี่ยวหลาน แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นว่าเขาได้เห็นร่างของเธอหรือไม่ เขาต้องการให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้มองเธอนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาปิดตาด้วยมือข้างเดียว
หลังเสี่ยวหลานตัวชื้นและอบอุ่น ผิวของเธอเนียมมากและดงซูบินจะรู้สึกกระดูกของเธอ เธอผอมเพรียวมาก
หลังจากตบหลังเธอซักพักเสียงอาเจียนก็ดังขึ้นและเสี่ยวหลานพูดด้วยเสียงแหบห้าว "ขอบคุณ. ฮ่าฮ่า ฉันอายมาก”
ฮะ? ตอนนี้คุณยังสามารถหัวเราะได้เหรอ? “ผมจะช่วยคุณ พยุงตัวกับไปที่ห้อง?”
“ให้ฉันล้างปากก่อน แคะ……” เสี่ยวหลาน ยังคงเซและยังรู้สึกหวิวๆ
“อย่าพยายามเดินด้วยตัวเอง เดียวเธอจะล้ม” ดงซูบินตอบกลับด้วยมือข้างเดียว แต่ยังปิดตาของเขาอยู่ "ขอมือหน่อย. ผมจะช่วยคุณเอง”
“ฮ่าฮ่ามันไม่เป็นไร คุณสามารถเปิดตาของคุณ ฉันไม่รังเกียจหรอก”
ดงซูบินกระโดดขึ้น "ฮะ? ผมจะทำอย่างงั้นได้อย่างไร” เขาได้ยินเสียง เสี่ยวหลานพยายามเดินต่อ เขากลัวว่าเธอจะล้ม พื้นห้องน้ำยังเปียกหลังจากอาบน้ำเสร็จ ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าหาญและเปิดตา เขาหรี่ตาของเขาและดึงเสี่ยวหลานขึ้นแล้วพาเธอเข้ามาใกล้อ่าง
เสี่ยวหลานไม่อายเท่าฉูหยวน เธอไม่ได้คลุมหน้าอกหรือส่วนลับของเธอและไม่อาย เธอเปิดก๊อกน้ำแล้วล้างหน้า เธอล้างปากเธอสองสามครั้งแล้วหันไปทางดงซูบิน เธอยิ้ม:“ฉันคิดว่าฉันต้องการให้คุณช่วยฉันพากลับไปที่ห้อง ตอนนี้ฉันรู้สึกหวิวมาก ๆ”
ดงซูบินปิดตาของเขาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง "ตกลง. ระวัง. เดินช้า ๆ นะ”
“แล้วคุณจะเดินยังไงถ้าคุณหลับตา สบายใจเถอะ. คุณสามารถเปิดตาเดินเลย”
“เอ่อ……” เธอไม่อายเกี่ยวกับเรื่องนี้และทำไมฉันถึงต้องรู้สึกอาย?
ดงซูบิน คอยๆลืมตา แต่เขาไม่ลืมตาอย่างเต็มที่ หากเขาลืมตาอย่างเต็มทีเขาจะเห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอ เขามองตรงไปข้างหน้าและช่วยเสี่ยวหลานเดินกลับไปที่ห้องนอนอย่างช้าๆ เขาหันไปหาเสี่ยวหลาน หลังจากที่เธออยู่ใต้ผ้าห่ม เขาไปที่ตู้เสื้อผ้าของเขาแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวออกมา “พี่สาวเสี่ยวนี่เป็นเสื้อผ้าใหม่ หากคุณไม่รังเกียจคุณสามารถใส่มันก่อนได้เลย ผมจะไปซื้อชุดใหม่ให้ในช่วงบ่าย” เสี่ยวหลานนั้นลุกไม่ไหว
“ฮ่า ๆ ขอบคุณ.”
หลังจากวางเสื้อผ้าลงบนเตียงดงซูบินก็เห็นกองผ้าเปียกบนเก้าอี้ เขาหันหลังกลับและต้องการถามเสี่ยวหลาน แต่เธอหลับไป ดงซูบินไม่ได้ปลุกเธอและเดินไปที่กองเสื้อผ้าออกและปิดประตู เขานำเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำแล้วแช่ในสบู่ เขายังแยกเสื้อผ้าสีเข้มออกเป็นถังอื่น
ชุดชั้นในเสี่ยวหยานเป็นสีดำมีดอกไม้สีแดงปักอยู่บนนั้น มันเซ็กซี่มาก
ดงซูบิน รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าหัวหน้าของรัฐบาลกลางจะสวมชุดชั้นในเซ็กซี่แบบนี้ เพราะจริงๆแล้วส่วนกลางนั้นค่อนข้างจะอนุรักษ์นิยมเป็นอย่างมาก พวกผู้บริหารระดับสูงเองก็เช่นกัน แต่……นี้เป็นชุดชั้นในและคงจะไม่รู้ว่ามันจะเซ็กซี่ขนาดนี้
ดงซูบิน กลืนน้ำลายของเขาและเริ่มช่วยล้างเสื้อผ้าของเธอ เขาใช้มือถูบราเบา ๆ
อืม……พี่สาวเสี่ยวแต่งงานหรือยัง เธอดูเหมือนจะอยู่คนเดียวและควรจะเป็นโสด อ่าห์ ...... หากเธอสามารถเป็นภรรยาของฉันได้มันจะเป็นเหมือนความฝันที่เป็นจริง ฉันอาจไม่เก่งด้านการเมืองแต่พี่สาวเสี่ยวเป็นคนฉลาด เธอสามารถช่วยผลักดันด้านการงานของฉันได้ นอกจากนี้เธอยังเป็นหัวหน้าในของข้าราชการ แต่…… ดงซูบินนั้นได้แต่คิดเพ้อฝันไปเท่านั้น เพราะเสี่ยวหลาน สวยมากและดำรงตำแหน่งระดับสูงในรัฐบาล อีกทั้งเธอยังแก่กว่าเขาด้วย ไม่มีทางที่เธอจะชอบเขา อย่างไรก็ตามดงซูบินต้องการคบกับฉูหยวน เขาต้องคิดยังไงกับการหักหลังฉูหยวนเช่นนั้นได้
กางเกงใน……เสื้อ……กางเกง……เสื้อ……
หลังจากซักเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วดงซูบินก็โยนพวกมันเข้าไปในเครื่องปันแห้ง สิ่งที่เหลืออยู่คือถุงน่องของเสี่ยวหลานเขาเริ่มขัดถุงน่องของเธอ
ถุงน่องคู่มีรอยขาดเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องซักมัน แต่ดงซูบินยังคงล้างมันอย่างหมดจด เขาไม่ค่อยซักเสื้อผ้าของผู้หญิง ไม่ใช่เพราะเขาต้องการที่จะใกล้ชิดกับเสี่ยวหลาน แต่เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น หากเขาพลาดโอกาสนี้เขาอาจไม่เคยซักชุดชั้นในและถุงน่องของหัวหน้าหญิงของรัฐบาลกลางเลย
ดงซูบินรู้สึกพอใจหลังจากซักเสื้อผ้าทั้งหมดแล้ว เขาแขวนคอพวกเขาด้วยฮีตเตอร์ในห้องนั่งเล่นเพื่อให้แห้ง
ดงซูบิน เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบ ๆ เพื่อดู เสี่ยวหลานสิ่งที่เขาเห็นคือเธอเปลือยกายนอนคว่ำอยู่ เธอจะต้องเตะผ้าห่มออกเมื่อเธอหันหน้ามา เขาสามารถมองเห็นเธอทั้งหลังจากคอถึงเท้าของเธอ หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้น เขาระงับความต้องการของเขาและเดินไปที่เตียงเบา ๆ เขาปิดตาเล็กน้อยและดึงผ้าห่มให้เธอ ที่จริงแล้วมันไม่ได้สนใจว่าเขาได้ปิดตาของเขาหรือไม่ แต่ใครจะรู้ว่าเสี่ยวหลานจะตื่นขึ้นมาทันทีหรือไม่ นี่เป็นการแสดงความเคารพต่อเสี่ยวหยาน
‘ว้าว……. วันนี้ฉันโชคดีมาก ฉันกอดเธอในแม่น้ำจูบเธอที่ริมฝีปากระหว่างทำ CPR พาเธอที่หลังเห็นเธอเปลือยกายอยู่ในห้องน้ำและยังคงแตะชุดชั้นในและถุงน่องของเธอ…….’
ดงซูบินกำลังรำลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาดูเวลาและออกไปซื้อเสื้อผ้าและรองเท้า เขานำส้นรองเท้าเสี่ยวหลาน ไปกับเขาที่ห้างสรรพสินค้าใกล้เคียงเพื่อเทียบเคียงส้นร้องเท้าทั้งคู่ที่คล้ายกัน จากนั้นเขาก็ไปที่แผนกผู้หญิงเพื่อซื้อชุดเสื้อผ้าของผู้หญิง หลังจากนั้นเขาแวะร้านขายยาเพื่อรับยาแก้หวัดและไข้
ดงซูบินออกไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมงและสงสัยว่าพี่เสี่ยว ตื่นขึ้นมารึยังแล้ว
ดงซูบินเปิดประตูอพาร์ทเมนต์ของเขาพร้อมกับถุงช็อปปิ้งในมือของเขา เมื่อเขาก้าวเข้ามาในหน่วยของเขาเขาได้ยินเสี่ยวหลาน คุยโทรศัพท์
“สวัสดีปีใหม่สำหรับคุณเช่นกัน……ฮ่าฮ่าฮ่า……คุณไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมฉัน……ฉัน……แคะๆ……ฉันไม่ได้อยู่กับครอบครัวของฉัน……ฉันสบายดี ฉันเพิ่งเป็นหวัด……. ใช่ขอบคุณ……. คุณไม่จำเป็นต้องไปเยี่ยมฉันเลย……. แค่นั้นแหละ.” เสี่ยวหลานยืนพิงขอบประตูห้องน้ำ ผมของเธอยังเปียกและมีกลิ่นของแชมพู เธอสวมเสื้อผ้าก่อนแล้วแล้วโดยดงซูบินก่อนหน้านี้ เสื้อผ้ามีขนาดใหญ่ขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเหมาะสม หลังจากวางสายโทรศัพท์เธอลูบกึ่งกลางคิ้วของเธอและดูที่ดงซูบิน จากนั้นเธอก็ดูชุดชั้นในและจอห์นที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่น “ฉันขอโทษที่ให้คุณซักเสื้อผ้าฉันให้”
ดงซูบิน เขินและตอบว่า:“เสื้อผ้าของคุณยังมีกลิ่นน้ำจากแม่น้ำส่งกลิ่น หากยังไม่ได้ล้างโดยเร็วที่สุดกลิ่นอาจยังคงอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันล้างพวกเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ…เอ่อ……ฉันแขวนเสื้อผ้าของคุณในห้องนั่งเล่นเพราะเครื่องทำความร้อนอยู่ที่นี่ หากคุณไม่ชอบฉันจะแขวนพวกเขาที่ด้านหลัง แต่มันจะแห้งช้าลง”
เสี่ยวหลาน โบกมือของเธอ "ไม่เป็นไร. ฉันบอกคุณว่าคุณไม่จำเป็นต้องเกร่งใจฉัน”
“โอ้……คุณอาบน้ำแล้วเหรอ? คุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่?”
"ใช่. แต่ฉันก็ยังรู้สึกหวิว ๆ บางทีฉันอาจมีไข้”
“อา……ผมซื้อยาแก้ไข้ โอ้ฉันซื้อชุดของรองเท้าและรองเท้าส้นสูงให้คุณ คุณสามารถเปลี่ยนมันได้นะ มันไม่ดีสำหรับคุณที่จะใส่เสื้อผ้าของผม” ดงซูบินโบกมือพร้อมของช็อปปิ้งในมือของเขา ดวงตาของเขาเดินไปที่เสื้อของเสี่ยวหยาน และหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น เสื้อของเขาเป็นสีขาวและวัสดุบาง ๆ เสี่ยวหลาน ไม่ได้สวมใส่อะไรใต้เสื้อของเขาและเขาสามารถเห็นโครงร่างของหัวนมของเธออย่างชัดเจน
เสี่ยวหลานน่าจะสังเกตุ แต่เธอก็ยังทำตามปกติ เธอหัวเราะ:“เสื้อของคุณใส่สบายดี มันค่อนข้างสะดวกสบาย ฮ่าฮ่าฉันจะใส่เสื้อผ้าที่คุณซื้อตอนที่ฉันกลับไป ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนแอมาก แค่ๆ……โอ้เสื้อผ้าตัวเท่าไร ฉันจะจ่ายให้คุณ”
ดงซูบินเดินไปข้างหน้าและสนับสนุนเธอด้วยแขนของเธอ “คุณไม่ต้องจ่ายอะไรเลย ตรวจสอบอุณหภูมิของคุณก่อนแล้วค่อยกลับกัน”
ดงซูบินดึงเทอร์โมมิเตอร์ออกมาจากลิ้นชักแล้วส่งไปที่เสี่ยวหลาน เขาไปที่ห้องครัวและทำโจ๊กจากข้าวที่เหลือในคืนสุดท้าย เมื่อเขากลับมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับชามข้าวต้ม เสี่ยวหลาน ก็อ่านค่าอุณหภูมิของเธอ 38.9 องศาเซลเซียส
ดงซูบินมองไปที่เทอร์โมมิเตอร์ “ไม่น่าแปลกใจที่คุณรู้สึกเวียนหัว ตอนนี้คุณมีไข้สูง คุณควรกินโจ๊กก่อนทานยา” เขาส่งชามโจ๊กร้อนๆให้เธออย่างระมัดระวัง "ระวัง. มันร้อน." ดงซูบินดูแลเธอเหมือนคนที่ดูแลแฟนของเขา แต่เขาไม่ยอมให้ เสี่ยวหลาน
รู้เกี่ยวกับความรู้สึกนี้ ถ้าไม่ความสัมพันธ์ที่เขาสร้างขึ้นจะจบลง นั่นเป็นเหตุผลที่ดงซูบินทำตัวเหมือนผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาเพื่อดูแลหัวหน้าของเขาเอง
หลังจากทานข้าวและยาเรียบร้อยแล้วดงซูบินก็ช่วยเสี่ยวหลานกลับเข้าห้องนอน
ดงซูบินคิดว่า คงเป็นเสี่ยวหลานเพิ่งสำลักน้ำและควรจะดี แต่ตอนนี้เธอกำลังมีไข้และควรไปโรงพยาบาล แต่ ดงซูบินไม่ได้แนะนำสิ่งนี้กับเธอ ที่ฝั่งแม่น้ำ เสี่ยวหลานปฏิเสธที่จะไปโรงพยาบาล หากเขาขอให้เธอไปโรงพยาบาลในตอนนั้นเธออาจคิดว่าเขากำลังพยายามไล่เธอออกไป
หลังจากอยู่ใต้ผ้าห่ม เสี่ยวหลาน มองไปที่ดงซูบิน:“ไม่เพียง แต่คุณได้ช่วยชีวิตฉันเท่านั้นคุณยังต้องดูแลฉันในช่วงตรุษจีนด้วย แคะๆ……”
ดงซูบินช่วยเธอดึงผ้าห่มขึ้นมา "ไม่เป็นไร. ผมว่างมากช่วงสองสามวันนี้เช่นกัน มันไม่ใช่ปัญหาแม้ว่าผมจะดูแลคุณอีก 3 ถึง 5 วัน โอ้คุณต้องแจ้งสามีของคุณไหมกัลเหตุการณ์นี้?” ดงซูบินหลอกถามโดยใช้คำถามนี้ประเมินว่าเสี่ยวหลานนั้นโสดหรือไม่อย่างไร
เสี่ยวหลาน ยิ้มและปิดผมยาวๆของเธอไว้ข้างหลังหูของเธอ "ฉันยังโสด. แล้วคุณล่ะ? คุณมีแฟนไหม?"
ยังไม่แต่งงาน? ดงซูบริยิ้มอย่างอาย ๆ "ฮะ? ผม……ผมถือว่าเป็นโสดและไม่มีแฟนเลย”
“ฮ่าฮ่าคุณยังเด็กมากและเป็นรองหัวหน้าแผนกอยู่แล้ว หลายคนต้องต้องซุบซิบภายคุณแน่ๆ มันเหมือนกันสำหรับฉันแล้ว ฉันมีข้อเสนอแนะสำหรับคุณ คุณควรหาครอบครัวได้แล้ว อย่างน้อยก็มีคนจำนวนน้อยที่บอกว่าคุณยังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างแน่นอน” เสี่ยวหลาน หัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนี้ ฉันก็ยัง……เป็นโสดก็สนุกดี คุณไม่คิดอย่างนั้นไหม?”
“ ใช่ อืม คุณพูดถูก
“คุณ……” เสี่ยวหลาน ส่ายหัวและหัวเราะ “ไม่ต้องคิดว่าฉันเป็นหัวหน้าของคุณนะ เข้าใจใช่ไหม?”
"ฮะ? ใช่." ดงซูบินพูดในใจของเขา ‘ดูน้ำเสียงของเธอเมื่อเธอพูดกับคำที่เธอใช้ ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อเธอในฐานะหัวหน้าได้อย่างไรกัน’ แต่นี่ไม่ใช่ความผิดของเสี่ยหลาน ถ้าดงซูบิน อยู่ในตำแหน่งของเธอเขาก็จะพูดเหมือนน้ำเสียงของเธอหลังจากไม่กี่ปี “ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นหรือไม่”
"ดีขึ้นหน่อย. ฉันไม่ค่อยจะไอแล้ว”
"ดีแล้ว. คุณอยากทานอาหารเย็นเป็นอะไรล่ะ คุณอยากได้อาหารเบาๆหรือหนักๆเลย? ผมเองก็ทำอาหารไม่เก่ง เดียวผมจะออกไปหาซื้อให้?”
“ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก ฉันทานโจ๊กก็ได้” เสี่ยวหลานตบข้างเตียง “ซูบิน มานั่งเถิด”
ดงซูบิน ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วนั่งตัวตรงโดยก้นของเขาครึ่งหนึ่งแตะที่เตียง
ทันใดนั้นเสี่ยวหลาน ก็เอื้อมมือไปจับมือของดงซูบิน
ดงซูบินเขาก็ตกใจมาก ‘เวรล่ะ อะไรกันเนี่ย? นี้เธอพยายามทำอะไรกัน? ทำไมเธอถึงจับมือฉัน’
ดงซูบินมีความคิดมากกมายเข้ามาในหัวเสี่ยวหลาน ยิ้มและตบหลังมือของดงซูบิน ด้วยมืออื่น ๆ ของเธอ “ซูบินฉันจะจำสิ่งที่คุณทำเพื่อฉัน ขอบคุณ. ฮ่าฮ่าฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่ถูกต้อง แต่ในปักกิ่งฉันยังพอมีอิทธิพลอยู่บ้าง หากคุณพบปัญหาใด ๆ ในอนาคตคุณสามารถโทรหาฉันได้ตลอดเลย”
ดงซูบินเองสังเกตว่าเสี่ยวหลานพูดว่าปักกิ่งและไม่ใช่แค่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ส่วนกลาง
‘เธอมีอิทธิพลในปักกิ่งเหรอ? เธอไม่ได้มาจากแผนกข่าวเหรอ?’
