ตอนที่ 10 สังหารในยามราตรี
เสียงใบไม้กระทบกันอยู่ใกล้ๆ ลูกน้องของเขารีบยิงธนูใส่ทันที
ความเงียบสงัดยิ่งเพิ่มความเครียดขึ้นเป็นทวีคูณ
'มันตายรึยัง'
ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่ก็ยังแน่ใจไม่ได้จนกว่าจะเห็นด้วยตาตนเอง
ลูกศรปรากฏขึ้นเมื่อจางแทกซ็อกกำลังจะขยับ
“อั๊คค”
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาที่ถือคันธนูสั้นถูกยิงจากข้างหลัง เลือดสดทะลักออกมาจากช่องท้อง
'ต้องเป็นมัน''
วิธีเดียวที่จะหลบซ่อนท่ามกลางความมืด คือต้องใช้ความสามารถของมาเชเต้สีดำเท่านั้น
'ฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องจัดการมันด้วยตัวเอง'
เขาต้องฆ่านักธนูด้วยตัวเอง ก่อนที่จะมีคนเจ็บมากกว่านี้ เขารู้ตำแหน่งของนักธนูแล้ว จากการโจมตีก่อนหน้านี้ ด้วยมาเชเต้ดำและพลังในการมองกลางคืน เขาจะได้เปรียบมาก
“อ้า”
"ได้โปรด"
เสียงกรีดร้องดังมาจากกลุ่มของเขา ขณะที่เขาจากไปเพื่อตามล่าภัยคุกคามนี้ด้วยตัวเอง
จางแทซอกขมวดคิ้ว
'มันกำลังจัดการพวกเราทีละคน'
เขาจะต้องฆ่าผู้ชายคนนี้ให้ได้ แต่นับตั้งแต่เขาเริ่มสำรวจอย่างจริงจัง ความเงียบสงบก็แผ่ซ่านไปทั่วผืนป่า
'มันอยู่ที่ไหน?'
เขามองไปรอบ ๆอย่างระมัดระวัง แต่ไม่พบอะไรเลย
'หาไม่เจอ ... จะเกิดอะไรขึ้นถ้า ... '
จาง แทซอก โพล่งออกมาด้วยความเย็นชา ไม่มันเป็นไปไม่ได้
เป็นไปไม่ได้ที่คนๆเดียวจะฆ่าปาร์ตี้ได้ทั้งหมด
ขณะที่เขากำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ควรทำ เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“และตอนนี้แกอยู่คนเดียว จางแทซ็อก”
“...”
เขามองไปรอบ ๆ ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก และเห็นอูฮยอคจ้อง
มองมาที่เขา ด้วยมีดที่ชุ่มเลือด
“ฉันเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าแกตั้งแต่ตอนที่เราต่อสู้ในหุบเขา ครั้งนั้นแกเป็นผู้นำกองกำลังพิเศษและทำให้ฉันลำบากมากจริงๆ หลังจากนั้นแกยังตั้งรางวัลค่าหัวฉันอีกด้วยย”
"อะไร … แกพูดเรื่องบ้าอะไร"
“ยังไงก็เถอะ สุดท้ายแกก็ถูกฆ่าด้วย 1 ในผู้ติดตามของฉันอยู่ดี แต่มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าฉันได้ฆ่าแกกับมือตัวเอง”
หลังจากจบประโยค อูฮยอคก็ตัดแขนทั้ง 2 ข้างของจางแทซอกทันที
“อ๊าคคคค!”
เลือดสดพุ่งทะลักออกมาราวน้ำพุ ความเจ็บปวดอัดแน่นทั่วร่างกาย
มาเชเต้ฟันเร็วเกินไป เขามองไม่ทันด้วยซ้ำ
'ค่าสถานะแตกต่างกันมาก'
ช่องว่างที่ไม่น่าเชื่อได้ถูกสร้างขึ้นระหว่างพวกเขาในช่วงเวลาเพียงสองวัน
เขาฝึกฝนอย่างหนัก แต่มันก็ไร้ค่า จาง แทซอก เงยหน้าขึ้นมองอย่างสิ้นหวังขณะที่เงาแห่งความตายปรากฏขึ้นเหนือเขา
* * *
“ฉันดีใจมากที่ อูฮยอคเป็นส่วนหนึ่งของค่ายเรา”
มา กวางพิล พูดขณะที่เขายังคงดึงขนออกมา ปาร์คกุนวูพยักหน้าอยู่ข้างๆ
“เขาเงียบ แต่ก็เป็นคนดี เขายังแบ่งอาหารให้พวกเราด้วย”
ผู้รอดชีวิตทั้งหมดถือขนนก ซึ่งพวกเขาได้รับจากอูฮยอคเพื่อแลกกับการช่วยถอนขนทั้งหมดออก
“ทำไมคุณไม่บอกอะไรเราซักอย่างเกี่ยวกับตัวคุณเองล่ะ? คุณไม่ได้พูดอะไรมากนัก ทุกคนต่างก็สงสัยเกี่ยวกับตัวคุณอูฮยอค”
ใบหน้าของอูฮยอคหันมามองด้วยความหงุดหงิด
'หมอนี่อีกแล้ว .... '
ถึงกระนั้นเมื่อมองใบหน้าของคนรอบข้างเขาก็ตระหนักว่าเขาจะต้องแนะนำตัวเอง อย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ต้องการให้ข่าวลือแปลก ๆ แพร่กระจาย
“ที่จริงนี่เป็นครั้งที่สองของฉันที่นี่ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้มากกว่าพวกคุณ”
“คุณแบ่งปันข้อมูลสำคัญกับเราได้ไหม? อย่างที่คุณเห็นหลังจากการบุกเข้าค่ายคืนนี้ทุกคนตื่นตระหนกอย่างมากและหลายคนยังไม่กล้าเข้าไปในป่า”
" ไอ้คนเจ้าเล่ห์ "
หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ในที่สุดอูฮยอคก็ตอบ
“ถ้าคุณตามฉันไปพรุ่งนี้ ฉันจะสอนพวก 2-3 อย่าง”
“คุณวางแผนจะไปที่ไหน?”
“ทะเลสาบกลาง”
การแสดงออกของผู้รอดชีวิตจำนวนมากรวมถึง มา กวางพิลกลายเป็นแข็งทื่อทันที การพูดถึงทะเลสาบทำให้ความทรงจำอันเลวร้ายหวนกลับมา
“มันอันตรายเกินไปโปรดพิจารณาอีกครั้ง”
“ทางเลือกขึ้นอยู่กับคุณ”
“คุณสามารถรับรองความปลอดภัยของเราได้หรือไม่”
“ชีวิตของทุกคนเป็นของตนเอง”
ความเงียบอันน่าอับอายเกิดขึ้น อูฮยอคยิ้มอย่างขมขื่น
'มันแรงเกินไปเหรอ?'
สำหรับคนอื่นๆ มันฟังดูเหมือนการไปหาที่ตาย แต่เขาก็มีแผนไว้อยู่แล้ว เพียงแค่ไม่แน่ใจว่าพวกที่เหลือจะจัดการได้
'คงมีแค่ไม่กี่คน ที่จะตามไป'
ในอดีตมีบางคนที่กล้าหาญและมีประโยชน์ แม้ว่าบางอย่างในไทม์ไลน์จะเปลี่ยนไป แต่ก็ไม่ควรส่งผลกระทบต่อนิสัยของคนมากนัก อูฮยอคตัดสินใจรอต่อไป
"ฉันจะไป."
ลีแจซองยืนขึ้นและทำลายความเงียบ เขาได้เห็นความมั่นใจในแววตาของอูฮยอค จึงทำให้เขาตัดสินใจที่จะไป
“มีใครอีกไหม”
แทนการตอบคำถาม อาสาสมัครอีก 2-3 คนรวมเป็น 10 คน ในหมู่พวกเขามีแม้แต่นักเรียนมัธยมปลายและเด็กหญิงอายุเก้าขวบ
'มันค่อนข้างน่าแปลกใจ'
ในอดีตเขาจำกลุ่มคนพวกนี้ไม่ได้มากนัก อาจเพราะพวกเขาตายในการต่อสู่ครั้งแรก หรือไม่ก็แอบซ่อนจนกว่าทุกอย่างจะจบลง
'ฉันจะไม่หยุดพวกเขา'
พวกเขาสามารถกลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่มีประโยชน์ได้ หรือไม่ก็วิ่งหนีหางจุกตูด เพียงแค่ได้เจออันตรายเล็กน้อย
“โอเค ฉันจะนำทางเอง”
มันจะเป็นภาระแทนถ้ามีคนมากเกินไป
'ค่าสถาะนะของฉัน มันต่ำเกินไป'
การล่าสัตว์เป็นกลุ่มสามารถทำงานได้หากมีผู้นำที่ดี
มันสามารถช่วยเขาหลีกเลี่ยงอันตรายบางอย่าง แต่ยังคงท้าทายถ้าไปยังพื้นที่ล่าสัตว์ระดับสูง
'พวกเขาจะใช้แรงงานทางกายภาพมากกว่าสิ่งใด'
อูฮยอคเริ่มย่างนกขนแดงเสียบกับไม้ ขณะที่แจซองเข้าหาเขาและถาม
“คุณช่วยบอกแผนของคุณหน่อยได้ไหม?”
“อย่าลืมขลุ่ย”
"อะไร? คุณเป็น .... ?”
อูฮยอคพยักหน้ากลับมาหาเขาทำให้สีหน้าของลีแข็งทื่อ
“มันฟังดูไม่ดีเลย…”
“ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง”
เขาไม่ต้องการที่อธิบาย เพราะนั่นจะทำให้เกิดคำถามมากขึ้นก็เท่านั้น ข้อมูลเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์อะไรกับพวกเขา ..
"...ตกลง."
“มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถบอกคุณได้”
อูฮยอคพูดกับลีแจซองผู้ดูผิดหวัง
“ถ้าคุณกลับมาในวันพรุ่งนี้ คุณจะสามารถจัดการกับปัญหาของคุณได้”
ดวงตาของพวกเขาสบกัน เมื่ออูฮยอคพูดจบ
“ฉันจะตั้งตารอเลยละ”