GOI ตอนที่ 90 หยุนจิงชวงมาเยี่ยมเยือน!
เป็นครั้งแรกที่ป๋ายเสี่ยวเฟยรู้สึกว่าสมองของเขาช่างเบาปัญญาเหลือเกิน เขารู้สึกหมดหวังเป็นครั้งแรกในชีวิต
‘ข้าควรจะพูดอะไรกันแน่?’
‘อะไรที่ทำให้ทั้งสองพอใจ!?’
‘คำถามปลิดชีพเช่นนี้ไม่สมควรมีอยู่!’
“พี่หญิงเซียนเอ๋อร์ ปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะให้คำตอบดีๆ กับท่านแน่เมื่อพวกเรารู้จักกันดีพอ”
ในเมื่อเขาไร้หนทาง ป๋ายเสี่ยวเฟยได้แต่พึ่งท่วงท่าสุดท้าย
ยอมรับความผิดของตน...
‘ข้ายอมแล้ว ยังไม่พออีกหรือ!?’
“ก็ได้ ข้าจะรอ!”
หูเซียนเอ๋อร์ฝืนเอ่ยออกมา
ไม่ว่าจะอย่างไร ป๋ายเสี่ยวเฟยก็ได้ฝ่าด่านอันน่าหวาดหวั่นนี้ไปได้ และสำหรับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต นั่นไม่ใช่สิ่งที่ป๋ายเสี่ยวเฟยในปัจจุบันต้องเสียสมองครุ่นคิด
ชายหนุ่มหันไปมองศิษย์พี่ยโสโอหัง
เมื่อคนอื่นเห็นสายตาของป๋ายเสี่ยวเฟย โม่ข่าและพวกอดไม่ได้ที่จะไว้อาลัยสามวินาทีให้ศิษย์พี่ผู้นั้น ด้วยอารมณ์ของป๋ายเสี่ยวเฟยในเวลานี้ เขาจะต้องระบายอารมณ์แก่มันเป็นแน่...
“ศิษย์พี่ ยินดีที่ได้รู้จัก จนกระทั่งตอนนี้ข้ายังไม่รู้นามของท่านเลย”
ป๋ายเสี่ยวเฟยยิ้ม อารมณ์ดีขึ้นมา
การทรมานผู้อื่นคือสิ่งที่ป๋ายเสี่ยวเฟยชื่นชอบ ไม่มีสิ่งใดรู้สึกดีไปมากกว่านี้แล้ว!
ศิษย์พี่ไม่ได้ตอบกลับ เขาเพียงจ้องป๋ายเสี่ยวเฟยอย่างเย็นชา ราวกับไม่สนความตายเพราะรู้ว่าตนจะเกิดใหม่ในที่สุด
แต่ป๋ายเสี่ยวเฟยชอบเหลือเกินกับท่าทีไม่เย่อหยิ่งไม่อ่อนน้อมของมัน...
ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที ศิษย์พี่ล้มลงหมดสติโดยสมบูรณ์ และสิบนาทีนี้ราวกับเป็นนรกบนดินสำหรับเขา!
เขามีนามว่าโจวเว่ย ศิษย์พี่ปีสามจากคมมีดซ่อนเร้น เขามาจากตระกูลที่ครอบครองเหมืองขนาดเล็กในจักรวรรดิม่านเมฆา และเขาได้เริ่มงานเก็บค่าคุ้มครองตั้งแต่ตอนอยู่ปีสอง
นอกจากข้อมูลส่วนตัวอย่างสีของกางเกงใน โจวเว่ยได้มอบสิ่งของ ‘ผิดกฎ‘ ออกมาและป๋ายเสี่ยวเฟยเก็บไปทั้งหมดอย่างมีมนุษยธรรม โดยเหลือเงินค่าอาหารให้เขาเพียงหนึ่งเดือน
แน่นอนว่าคนที่ได้รับประโยชน์คือเขาคนเดียว...
ท้ายที่สุด เมื่อโจวเว่ยหลบหนีจากเงื้อมมือของป๋ายเสี่ยวเฟย น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้ว่าเพราะความยินดีจากการได้ว่ายออกจากทะเลอันน่าเศร้าหรือเป็นเพราะความโศกเศร้าจากความสูญเสียครั้งใหญ่...
ในอีกด้าน การจากไปของโจวเว่ยเป็นสัญญาณเตือนว่าไม่มีสิ่งใดให้ทำอีก พูดอีกอย่างคือ ป๋ายเสี่ยวเฟยได้รับอิสรภาพแล้ว!
ป๋ายเสี่ยวเฟยรู้สึกว่าจะต้องเสียชีวิตในเยาว์วัยเป็นแน่หากหลินหลีและหูเซียนเอ๋อร์ยังอยู่ข้างกาย เฉกเช่นอี้ต้าซือในหุบเขาวีรบุรุษ...
ป๋ายเสี่ยวเฟยฝันหวานบนเตียง สารรูปราวกับหมูที่ตายไปแล้ว
ในฝัน หลินหลีและหูเซียนเอ๋อร์สนิทสนมเข้ากันได้ดี ทั้งคู่อยู่ข้างกายซ้ายขวา ป๋ายเสี่ยวเฟยเพลิดเพลินไปกับความสุขที่ได้มีภรรยามากกว่าหนึ่ง แน่นอนว่าเสวี่ยอิ่งอยู่ที่นั่นด้วย แต่เพราะเหตุผลใดไม่ทราบ ในฝันมีตัวตนของฉินหลิงหยานเช่นกัน...
“พี่ใหญ่เฟย? พี่ใหญ่เฟย? ได้เวลาตื่นแล้ว!”
การปลุกป๋ายเสี่ยวเฟยได้กลายมาเป็นกิจวัตรประจำวันของโม่ข่า เพราะการขอให้ป๋ายเสี่ยวเฟยตื่นเองไม่ต่างอะไรจากฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง
“บัดซบ! ข้าต้องบอกเจ้ากี่ครั้งกัน!? ว่าวันนี้ไม่มีเรียน!”
นัยน์ตาของป๋ายเสี่ยวเฟยเบิกโพลง กระโดดเหยงออกจากเตียงทำท่าจะสั่งสอนโม่ข่าสักครา แต่ในวินาทีถัดมา เขากลืนทุกอย่างลงลำคอไป
“ศิษย์พี่หยุน! ท่านมาทำอะไรที่นี่?”
ป๋ายเสี่ยวเฟยรู้สึกกดดันจาก ‘การได้รับความสนใจ’ เล็กน้อย และเขารีบออกจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ท่าทางของเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า และโม่ข่าที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญอยู่ในใจ
‘อนิจจา เป็นมนุษย์เช่นเดียวกัน เหตุใดถึงได้รับการปฏิบัติแตกต่างกันเพียงนี้!’
“ข้าดำเนินเรื่องเสร็จแล้ว เลยไม่มีอะไรให้ทำอีก แต่ไม่คิดว่าเกือบจะเที่ยงแล้วเจ้ายังไม่ตื่น ศิษย์น้อง”
หยุนจิงชวงหัวเราะในลำคอ ใบหน้ามากเสน่ห์ปรากฎความหยอกเย้า
น่าเสียดาย ที่เขาเป็นผู้ชาย...
ป๋ายเสี่ยวเฟยตัวสั่นเทิ้มตามสัญชาตญาณ เขารีบปัดเป่าความคิดมิควรในใจออกไป ก่อนจะมองไปยังหยุนจิงชวงด้วยสีหน้าประหลาดระคนดีใจ
“เสร็จแล้ว? มีศิษย์พี่หญิงมากเท่าใดให้ความร่วมมือหรือขอรับ?”
ป๋ายเสี่ยวเฟยไม่เคยฝันเฟื่องว่าโฉมสะคราญทั้งหมดในอันดับบุปผาจะให้ความร่วมมือ แค่มีสักหนึ่งในสี่เขาก็พอใจแล้ว
“นอกจากผู้ที่มีคู่รักอยู่แล้ว มีโฉมสะคราญทั้งหมดเหลืออยู่แปดสิบเจ็ดคน ในหมู่พวกนาง มีสามสิบสองคนที่ตอบตกลง อีกยี่สิบสี่ขอเวลาตัดสินใจ ถึงแม้คนที่เหลือจะไม่ได้ปฏิเสธโดยตรง แต่โอกาสกล่าวได้ว่าริบหรี่”
หยุนจิงชวงรายงานอย่างละเอียด ใบหน้าของป๋ายเสี่ยวเฟยมีความปลื้มปีติขึ้นมา
“มากขนาดนั้นเชียว!?”
“มาก? ข้ารู้สึกว่าควรจะมีเยอะกว่านี้ พวกเราได้คนมาเพียงสามสิบจากหนึ่งร้อย จะเรียกว่าเยอะได้อย่างไร?”
หยุนจิงชวงเผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ แต่ป๋ายเสี่ยวเฟยเพียงตบไหล่หยุนจิงชวงเบาๆ
“ศิษย์พี่ ท่านไม่เข้าใจผู้ชาย!”
หากเขาเอ่ยคำนี้กับชายอื่น เขาคงได้แต่สวดไว้อาลัยแต่ร่างกายที่จะโดนอัด แต่ในเมื่ออีกฝ่ายคือหยุนจิงชวง เหตุการณ์ที่แตกต่างอุบัติขึ้น
“เชอะ ใครจะไปอยากเข้าใจผู้ชายตัวเหม็น?”
เมื่อป๋ายเสี่ยวเฟยได้ยิน เขาพลันรู้สึกขนลู่ซู่ขึ้นมาทั่วตัว โม่ข่าและคนอื่นถึงกับถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ
ช่วยไม่ได้ ศิษย์พี่ผู้นี้เป็นดั่งยาพิษ!
“เอ่อ ศิษย์พี่ ท่านไม่จำเป็นต้องมองผู้ชายเช่นนั้น มีชายหลายคนที่นิสัยดี...”
ป๋ายเสี่ยวเฟยปกป้องชายชาตรีทั้งหมดบนโลก เขารู้สึกอับอายจนถึงกับมีเหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมาบนหน้าผาก แต่ที่เขาได้รับกลับเป็นการกลอกตาจากหยุนจิงชวง
“ข้าได้ยินว่าเจ้ายังไม่ได้แก้ปัญหาของจิ้งจอกน้อยกับสหายร่วมห้องของเจ้า?”
ไม่จำเป็นต้องเอ่ย คำถามนี้จู่โจมหนังศีรษะของป๋ายเสี่ยวเฟยจนชาหนึบ
“เอ่อ... ลืมมันไปเถิด ศิษย์พี่ เรามาคุยเรื่องเดิมดีกว่า”
‘ในเมื่อท่านพูดเช่นนั้น ข้าขอยอมแพ้...’
หยุนจิงชวงเชิดหัวขึ้นสูงอย่างพึงพอใจก่อนจะหยิบหนังสือเล็กๆ ออกมาจากแหวนมิติ
“นี่คือข้อมูลของทั้งสามสิบสองคนนั้น ถึงแม้พวกนางจะตกลงยอมรับ แต่ทั้งหมดล้วนมีเงื่อนไขแตกต่างกันไป เจ้าจงอย่าลืมไปเยี่ยมเยือนพวกนางทุกคนก่อนจะเริ่มดำเนินการตามแผน มิเช่นนั้น ข้าจะไม่แบกรับภาระตามเช็ดล้างให้เจ้า”
ขณะที่เขาเอ่ย หยุนจิงชวงโยนหนังสือให้ป๋ายเสี่ยวเฟยและเริ่มเดินจากไป
“ศิษย์พี่ ท่านจะไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยหรือ!?”
ป๋ายเสี่ยวเฟยอยากจะแสดงความเคารพ แต่เขากลับได้สายตาเหยียดหยามจากหยุนจิงชวง
“ข้าไม่สบายตัวเท่าใดนักหากต้องอยู่ในเล้าหมู!”
เรือนร่างของหยุนจิงชวงหายไปก่อนเสียงของเขาเสียอีก ปล่อยป๋ายเสี่ยวเฟยที่มีสีหน้าเหม่อลอยไว้
“พี่ใหญ่เฟย ท่านต้องการผู้ติดสอยห้อยตามไปด้วยหรือไม่?”
โม่ข่าเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลางเลิกคิ้วใส่ป๋ายเสี่ยวเฟย
“เจ้าคิดว่าเจ้าทำได้? เรื่องจูนั่วเจ้าจัดการได้แล้วหรือ?”
ป๋ายเสี่ยวเฟยกลอกตาพลางเอ่ยเสียงเย็น โม่ข่ามีสีหน้าสลดลง
‘ข้าก็ไม่เห็นเจ้าทำอันใดได้กับหลินหลีและหูเซียนเอ๋อร์...’
ถึงแม้เขาจะคิดเช่นนี้ในใจ โม่ข่าไม่กล้าเอ่ยปากออกมา มิเช่นนั้นเขาคงได้เห็นนรกบนผืนดินเป็นแน่แท้...
“หวู่จื๋อ สือขุย ไปกัน โม่ข่า เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่!!”
ป๋ายเสี่ยวเฟยหัวเราะในลำคอ ใบหน้าของโม่ข่ามืดคล้ำลงทันที...
“พี่ใหญ่เฟย ท่านทิ้งข้าไว้ไม่ได้!!!”
