70 ดาวปีศาจหลี่เย้า
70 ดาวปีศาจหลี่เย้า
หลังจากที่ดูดกลืนความทรงจำทรงในช่วงแรกของโอเย่หมิงไปได้บางส่วนแล้ว หลี่เย้าก็ค้นพบถึงสิ่งที่น่าตกตะลึงว่า ความทรงจำที่มีสีสันก่อนหน้านี้ เริ่มมีประกายและสีสันมากขึ้น มันส่องประกายจนแสบตา!
เมื่อจิตของเขาเข้าไปสำรวจในกระจกบานนั้น เขาก็พบว่า ความทรงจำที่เขาทำได้เพียงแค่เป็นผู้เฝ้ามอง ได้กลายเป็นความทรงจำที่เขาสามารถเข้าไปควบคุมได้ทุกอย่าง และเฝ้ามองได้ซ้ำๆ!
หลังจากที่ได้ค้นพบเรื่องนี้ ความเข้าใจของเขาก็เพิ่มมากขึ้น ขอแค่จิตวิญญาณของเขาเติบโตขึ้น ชิ้นส่วนความทรงจำที่เดิมทีเขาไม่สามารถควบคุมได้ ก็ค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นอาหารรสเลิศสำหรับเขา พวกมันถูกเขากลืนกินจนหมด!
นับตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไป ก็ดูเหมือนว่า หลี่เย้าจะลืมเวลาไปโดยสิ้นเชิง
เขาเป็นเหมือนกับหัวขโมยโลภมาก และได้บังเอิญค้นพบขุมทรัพย์ที่รวมเอาความร่ำรวยของประเทศหนึ่งเอาไว้ เขาขโมยมันมาด้วยความสุขล้น กระโดดเข้าไปบนกองเงินกองทองและเพชรนิลจินดา ความคิดที่จะจากไป ไม่ได้อยู่ในหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย
ความทรงจำในช่วงแรกของโอเย่หมิงถูกหลี่เย้าพลิกกลับไปกลับมา และพวกมันก็ถูกเขาจัดการจนเรียบ
เขาเฝ้ามองการฝึกท่าค้อน 108 ฝ่ามือพัวพันครั้งแล้วครั้งเล่า จนมันฝังลึกลงไปในจิตวิญญาณของเขา และไม่มีวันลืมมัน
และในโลกของความเป็นจริง เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เพียงพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นบนเกาะมังกรปีศาจ ทำให้มีผู้เข้าแข่งขันเสียชีวิตไปทั้งหมดเก้าคน ผู้เข้าแข่งขันหนึ่งคนได้รับบาดเจ็บสาหัส และอีกหนึ่งคนอยู่ในอาการโคม่า
มันคือโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของการแข่งขันท้าทายขีดจำกัดของสหพันธรัฐ
การแข่งขันถูกยกเลิกทันทีที่เกิดเรื่องร้ายแรงนี้ขึ้น และได้มีการทำการสืบสวนเรื่องราวทั้งหมดเช่นกัน ไม่นาน ผลก็ออกมาว่า มีผู้เข้าแข่งขันคนหนึ่งได้ฝ่าฝืนกฎ โดยการนำสารเสพติดเข้ามาในการแข่งขันด้วย จากนั้น ยาก็ถูกสัตว์อสูรแย่งชิงไป และหลังจากที่ฉีดตัวยาเข้าร่าง มันก็ได้เกิดการกลายพันธุ์!
แต่ผู้เข้าแข่งขันรายนี้ก็ได้ถูกสัตว์อสูรสังหารไปแล้ว เขาได้ชดใช้ความผิดด้วยชีวิตของเขาไปแล้ว
หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด ชายที่ขายยาให้กับผู้เข้าแข่งขันรายนั้นก็ได้จบชีวิตของตัวเองลง เรื่องราวทั้งหมดจบลงอย่างน่าผิดหวัง
ในการสืบสวนครั้งนี้ ได้มีการค้นพบว่า ร้านค้าใต้ดินที่ขายยาโกสต์ดราก้อน-7นั้น ไม่ใช่ของจริง พวกมันเป็นตัวยาถูกผสมขึ้นมาจากสารเสพติดหลายชนิด และยาเสริมความแข็งแกร่ง มันไม่สามารถบอกได้เลย ว่าในตัวยานั้นมีส่วนผสมอะไรบ้าง
มีเพียงร่างกายที่แข็งแกร่งของสัตว์อสูรเท่านั้น ที่จะสามารถทนรับความเสียหายจากยาเสริมความแข็งแกร่งชนิดนี้ได้ หากผู้เข้าแข่งขันรายนั้นฉีดให้กับตัวเอง จากนั้น ร่างกายของเขาก็อาจจะระเบิดและเสียชีวิตในทันที
เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ได้ทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างมาก เพราะนอกจากการเสียชีวิตของผู้เข้าแข่งขันทั้งเก้าคน และผู้เข้าแข่งขันที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสหนึ่งคนแล้ว ก็ยังมีผู้เข้าแข่งขันที่ต้องอยู่ในอาการโคม่าด้วยอีกหนึ่งคน ซึ่งคนคนนั้นก็คือ หลี่เย้า
สถานีข่าวเมืองฝูเกอได้ปล่อยซีรีส์ที่มีหัวเรื่องว่า “ดาวปีศาจหลี่เย้าที่หายวับไป”
“เดิมที นักเรียนหลี่เย้าคือดาวที่กำลังโชนแสง ในการแข่งขันท้าทายขีดจำกัด เขาได้ทำลายสติของการแข่งขัน และได้รับความสนใจจากทั้งเก้ามหาวิทยาลัยชั้นนำอย่างมาก
“คนหนุ่มเช่นเขา ควรจะมีอนาคตที่สดใส แต่เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ทำให้เขาต้องสูญเสียโอกาสที่จะเข้าสู่โลกของผู้ฝึกตนไป สมองของเขาได้การโจมตีทางจิตใจ จนต่อมไพเนียลแหลกละเอียด ทำให้อัตราการเติบโตของรากวิญญาณลดลงเหลือเพียง 7% ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับนักเรียนระดับประถม ถึงแม้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้ เขาก็จะไม่สามารถบ่มเพาะได้อีกต่อไป!”
หัวข้อข่าวนี้ ถูกเขียนขึ้นมาด้วยความโศกเศร้า
และบนหัวข้อในโลกออนไลน์ พลเมืองจำนวนมากต่างพากันพูดคุยถึงประเด็นนี้
มีคนจำนวนหนึ่งที่รู้สึกเสียใจต่อหลี่เย้า “น่าเสียดาย ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นละก็ เขาอาจจะได้รับการบรรจุให้เข้าเรียนในหนึ่งในเก้ามหาวิทยาลัยชั้นนำเป็นกรณีพิเศษเลยก็ได้ มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!”
และก็มีคนจำนวนมากที่มีความสุขบนความโชคร้ายของหลี่เย้า พวกเขาต่างใช้คำพูดที่เจ็บแสบ “ใครใช้ให้เขาอวดดีล่ะ? เขาจัดการศูนย์บันชาการของทีมสีน้ำเงินจนราบ แล้วยังเตะผู้เข้าแข่งขันออกจากการแข่งขันจนนับไม่ถ้วน เขาสุดยอดมากเลยล่ะสิ! แล้วรู้อะไรไหม? อุบัติเหตุครั้งนี้ ได้ส่งให้เขากลับไปในที่ที่เขาควรอยู่แล้ว!”
แต่สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว เรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญเลยแม้แต่น้อย
ข่าวใหญ่นี้เป็นที่สนใจของผู้คนได้เพียงแค่สามวันเท่านั้น ต่อไป ก็กลายเป็นข่าวของการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มากลบข่าวนี้ไป ทุกคนต่างฝึกฝนและเรียนรู้อย่างเต็มที่ ใครจะยังมาสนใจข่าวของคนอื่นอีกกัน?
เขาก็เป็นแค่อัจฉริยะที่ร่วงหล่นไปก็เท่านั้นไม่ใช่หรือ?
สหพันธรัฐนั้นกว้างใหญ่ มีทั้งผู้มีอำนาจและอัจฉริยะมากมายที่ร่วงหล่นไป และถูกสัตว์อสูรกลืนกิน หรือถูกนิกายฆ่าปิดปาก
หลี่เย้ามีอะไรเทียบพวกเขาได้กัน?
หลังจากวันที่มีสีสันได้ผ่านพ้นไป อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นบนเกาะมังกรปีศาจก็เงียบหาย หลี่เย้า ดวงดาวที่ร่วงหล่น ก็ถูกผู้คนลืมเลือนไปด้วยเช่นกัน
......
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ภายในโรงพยาบาลฝูเกอ ในส่วนของห้องผู้ป่วยหนัก
แคปซูลรักษาขนาดใหญ่ถูกล้อมไปด้วยอักขระจำนวนมาก จนกลายเป็นวงแหวนอักขระขึ้นมา
คริสตัลสีขาวครีมนับร้อยถูกฝังเอาไว้รอบๆอักขระ พวกมันส่องแสงอ่อนๆออกมา และทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงได้
หลี่เย้านอนไร้การเคลื่อนไหวอยู่ภายในแคปซูลรักษา ร่างกายที่นอนราบอยู่บนเตียงสีขาวด้านในนั้นดูอ่อนแอและเหี่ยวย่น มีท่อจำนวนมากต่อเข้ากับร่างกายของเขา เครื่องรางปลอบปะโลมวิญญาณติดอยู่ที่หน้าผากของเขา
เปลือกตาของเขาถูกเครื่องรางปิดเอาไว้ เขาได้จมลงไปในฝันร้ายอันยาวนาน
จ้าวชูเต๋อและเซี่ยทิงเสียนต่างยืนอยู่ที่ด้านข้างแคปซูล พวกเขารับฟังคำอธิบายเกี่ยวกับหลี่เย้า จากแพทย์ในชุดกาวน์
“ความจริงแล้ว นักเรียนหลี่เย้าไม่ได้รับความเสียหายร้ายแรงอะไร แต่จิตวิญญาณของเขาได้รับบาดเจ็บ จากการโจมตีของลิงตายักษ์กลายพันธุ์ รากวิญญาณของเขาเกิดการฉีกขาด ระบบประสาทของเขาได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง!”
“ร่างกายของเขาอยู่ในสภาวะหลับลึกเพื่อเป็นการปกป้องส่วนสมอง ในสภาวะนี้ สมองของเขากลายเป็นเหมือนกับหลุมดำ ที่ดูดกลืนพลังจากเส้นเลือด, แขนขา,และกระดูกทั่วทั้งร่างของเขาเอง ดูสิครับ ไม่ว่าเราจะฉีดยาเสริมความแข็งแกร่งและสารอาหารพลังงานสูงเข้าไปมากขนาดไหน มันก็ไร้ประโยชน์”
“จิตของเขาจะดูดกลืนพลังงานเข้าไปในปริมาณที่เทียบเท่ากับจิตของคนธรรมดา ที่ดูดกลืนเป็นเวลาหนึ่งเดือนหรือหนึ่งปีเข้าไปภายในวินาทีเดียวเท่านั้น!”
แพทย์ในชุดกาวน์พูดออกมาอย่างน่าเชื่อถือ
จ้าวชูเต๋อถามด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่นว่า “หมอกู้ ถ้าดูจากประสบการณ์ของคุณแล้ว นักเรียนหลี่เย้าจะตื่นขึ้นมาได้เมื่อไหร่? แล้วรากวิญญาณของเขาที่ได้รับความเสียหาย จนทำให้อัตราการตื่นลดลงเหลือแค่ 7% นั่นอีก หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา รากวิญญาณของเขาจะสามารถฟื้นตัวได้ไหม?”
แพทย์ในชุดกาวน์สีขาวหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “ครูใหญ่จ้าว ผมละอายใจจริงๆ หลายปีที่ผมได้เข้าสู่โลกของผู้ฝึกตนมา เขาไม่เคยได้พบเจอกับคนที่มีสภาพเหมือนกับนักเรียนหลี่เย้ามาก่อนเลยสักครั้ง! ลิงตายักษ์ที่โจมตีเขา ได้ฉีดสารเสพติดเข้าไปในร่างกายจนเกิดการกลายพันธุ์ขึ้นมา แต่ยาตัวนี้กลับเป็นยาที่ผสมยาเอาไว้มั่วไปหมด ไม่มีใครรู้ส่วนผสมของมัน และไม่มีใครรู้ว่าการโจมตีของลิงตายักษ์รุนแรงมากแค่ไหน และสิ่งที่ไม่รู้ยิ่งกว่าก็คือ ผลกระทบที่เกิดกับสมอง...เรื่องนี้ เราคงได้แต่ต้องรอเท่านั้นครับ!”
สีหน้าของจ้าวชูเต๋อมืดครึ้มมากขึ้นเรื่อยๆ เขาพูดออกมาอย่างหมดหวังว่า “หมอกู้ คุณคือมือหนึ่งในเรื่องการรักษาของเมืองฝูเกอ จิตวิญญาณของคุณมีความรู้อันยิ่งใหญ่อยู่ แม้แต่คนอย่างคุณก็ไม่รู้อะไรจริงๆน่ะเหรอ?”
แพทย์ในชุดกาวน์พูดออกมาว่า “สมองของมนุษย์คือส่วนที่ซับซ้อนและเป็นปริศนามากที่สุด จิตใจของมนุษย์ของยิ่งลึกลับมากขึ้นไปอีก!”
“ตั้งแต่ยุคเริ่มต้นของอารยธรรมมนุษย์มาจนถึงปัจจุบัน เราสามารถทำความเข้าใจร่างกายของมนุษย์ได้ราวกับพลิกฝ่ามือ แต่สมองก็ยังคงเป็นส่วนต้องห้ามที่ไม่สามารถแยกส่วนมันออกมาดูได้!”
“ผมได้พยายามเข้าไปในส่วนระบบประสาทของหลี่เย้าแล้ว แต่ทุกครั้งผมก็จะถูกพลังงานบางอย่างขัดขวางเอาไว้ มันคล้ายกับว่า สารเสพติดที่ลิงตายักษ์ได้รับเข้าไป ทำให้การโจมตีทางจิตของมันรุนแรงจนถึงจุดสูงสุด!”
“ไม่มีใครรู้ได้เลยว่า นักเรียนหลี่เย้าจะสามารถตื่นขึ้นมาได้เมื่อไหร่ ถ้าหากโชคของเขาดีพอ เขาก็จะสามารถฟื้นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ได้ แต่ถ้าเขาโชคร้าย เขาก็อาจจะหลับลึกอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่มีอะไรที่แน่นอน”
หลังจากที่หยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “แต่ความจริงแล้ว เมื่อ 300 ปีก่อน ก็เคยมีเหตุการณ์คล้ายกันที่ส่วนต่อมไพเนียลได้รับความเสียหาย จนทำให้อัตราการเติบโตของรากวิญญาณลดลงไปอย่างพรวดพราด เมื่อต่อมไพเนียลส่วนใหญ่ได้รับความเสียหาย มันก็จะส่งผลเสียต่อรากวิญญาณ ทำให้ไม่สามารถบ่มเพาะได้อีกต่อไปและกลายเป็นคนพิการ มีคนอยู่น้อยมาที่สามารถหายดีได้ ผมคิดว่า อย่างมากที่สุดก็มีแค่ 7-8 คนเท่านั้น ดังนั้น ตอนที่คุณถามผมว่า นักเรียนหลี่เย้าจะยังสามารถบ่มเพาะต่อไปได้หรือไม่นั้น คำตอบของผมก็คือ...ความเป็นไปได้มีอยู่ไม่ถึง 1%!”
จ้าวชูเต๋อถอนหายใจ พร้อมกับแสดงอาการสิ้นหวังออกมา
เขาเดินไปที่มุมหนึ่งและเปิดไมโครคริสตัลโพรเซสเซอร์ที่ข้อมือของเขาขึ้นมา ชายวัยกลางคนที่ดูน่าเชื่อถือและสุภาพก็ได้ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอโฮโลแกรม เขาก็คือผู้อาวุโสของนิกายซื่อเซียว โจวหยิน!
“สรุปคือไม่มีหวังใช่ไหม?” โจวหยินคาดเดาได้จากสีหน้าของจ้าวชูเต๋อ และถามออกมาอย่างสงบ
“ครับ หมอก็ไม่รู้ด้วยว่า เขาจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ และถึงแม้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้ โอกาสที่เขาจะสามารถบ่มเพาะได้อีกครั้งก็มีแค่ 1% เท่านั้นครับ” จ้าวชูเต๋อพูดออกมาอย่างเสียดาย
โจวหยินผงกหัวและพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งสงบว่า “มันก็น่าเสียดายนะ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ โลกแห่งการบ่มเพาะมันโหดร้าย มีอัจฉริยะเกิดขึ้นทุกวินาทีและในทุกวินาทีก็มีอัจฉริยะร่วงหล่นลงไปจนนับไม่ถ้วน เพื่อที่จะกลายมาเป็นผู้ฝึกตน จะขาดพรสวรรค์, ความขยัน, เส้นสาย, และโชคอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้ เขาเป็นอัจฉริยะ แต่กลับขาดโชค แล้วจะไปโทษใครได้ล่ะ? ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทรัพยากรทั้งหมดที่เดิมทีเราเตรียมเอาไว้สำหรับเขาจะถูกยกเลิก ผมจำได้ว่า โรงเรียนของคุณยังมีเฮ่อเหลียนเลี่ยและซือเขียเสวี่ย ที่มีความสามารถไม่เลวอยู่ ให้เอาทรัพยากรพวกนั้นให้ทั้งสองคนไปก็แล้วกัน!”
“ครับ ผู้อาวุโสโจว ผมจะทำตามที่คุณสั่ง โอ้ จริงด้วย ตอนที่อยู่บนเกาะมังกรปีศาจ หลี่เย้ากับเฮ่อเหลียนเลี่ยจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่ด้วย ดูเหมือนว่า มันจะทำให้สมาชิกฝ่ายบริหารเฮ่อเหลียนไม่พอใจ แล้วถ้าเกิดว่า หลี่เย้าฟื้นขึ้นมาและพวกเขา...”
จ้าวชูเต๋อถามหยังเชิง
โจวหยินหัวเราะเบาๆและพูดว่า “เดิมทีที่ผมพอใจในตัวของหลี่เย้า ก็เพราะผมคิดว่า เขาคือคนหนุ่มที่มีพรสวรรค์ที่ควรค่าแก่การอุ้มชู แต่ในตอนนี้ เขากลายเป็นขยะไปแล้ว เขาจะมีอะไรมาเกี่ยวข้องกับผมอีกล่ะ? ดังนั้น ไม่ต้องพูดเรื่องของเขาให้ผมฟังอีกต่อไปแล้ว”
“เข้าใจแล้วครับ”
จ้าวชูเต๋อปิดคริสตัลโพรเซสเซอร์ลง เขาเดินเข้าไปหานายแพทย์และพูดว่า “ในเมื่อหมอกู้พูดมาแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้น ผมก็คงทำได้แค่รอและดูว่าจะเกิดอะไรต่อไป หมอกู้ ผมคงต้องขอตัวก่อน...ศาสตราจารย์เซี่ย แล้วคุณล่ะ?”
เซี่ยทิงเสียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาว่า “ผมจะยังรอต่อไปครับ”
จ้าวชูเต๋อพยักหน้าและเดินออกไป
ก่อนที่เขาจะเดินพ้นไปจากประตูห้อง เขาก็หมุนตัวกลับมาดูหลี่เย้าที่นอนอยู่ภายในแคปซูลอีกครั้งหนึ่ง
สีหน้าของครูใหญ่โรงเรียนมัธยมซื่อเซียวที่สอง จ้าวชูเต๋อ เปลี่ยนเป็นเย็นชาไร้ความรู้สึก มันราวกับว่า เขากำลังมองดูขยะชิ้นหนึ่งอยู่ยังไงยังงั้น
