บทที่ 2 : เธอช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา
เมื่อคิดว่าจะได้รับรู้รสของการจูบเป็นครั้งแรก เธอก็ให้รู้สึกตื่นเต้น
ปัง!!!
ขณะนั้นประตูถูกเปิดออกอย่างแรง
“ใครช่างบังอาจมาขัดความสุขของฉัน?”
น่าเสียดาย.. แต่หลินว่านว่านจำต้องหยุดชะงักในสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ และหยิบเสื้อผ้าเท่าที่จะหาได้มาใส่ให้ตัวเอง
ผู้สื่อข่าวกว่าสิบคนสะพายกล้องบนไหล่ และเริ่มถ่ายภาพเธอกับเขาที่กำลังอยู่บนเตียงด้วยกัน เพื่อใช้ต่อรองราคา
ความตื่นเต้นบนใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่อยู่บนเตียงคือถังเฉิน
นักข่าวคนหนึ่งโพล่งถามขึ้นมาว่า “ทำไมไม่เป็นนักแสดงหญิงที่แต่งงานแล้วอย่างไบเหยา ที่แอบมานัดพบลับๆที่นี่?” ทำไม่เป็นนักแสดงสาวๆ ละคุณถัง ?
“เอ๊ะ? ผู้หญิงข้างๆเขาดูคุ้นๆ ใช่ลูกสาวคนที่สองของตระกูลหลินรึเปล่า? ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเธอมีความสัมพันธ์กับถัง แต่...”
“สิ่งที่เห็นอยู่ นี่คืออะไร?”
บรรยากาศในห้องสูทถูกทำลายลงจากเสียงกระซิบกระซาบอันเซ็งแซ่ของนักข่าว
ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของหลินว่านว่านก็ลุกโชนขึ้น เธอเป็นเด็กสาวที่ร่ำรวยงั้นหรอ? ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ได้เป็นเด็กสาวทั่วไปที่มีฐานะพื้นๆ นะ
แต่ชายหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ถูกต้องกับเจ้าของร่างนี้
หลินว่านว่าน แอบลอบมองถังเฉิน และเห็นรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา
การแสดงออกของชายหนุ่มนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว และรีบปล่อยมืออกจากเขาทันที แต่ร่างกายของเธอก็อ่อนยวบแทบทรุดลงกับพื้น
“คุณเป็นใคร ทำไมลักพาตัวฉันมาที่นี่?”
หลินว่านว่าน ถามออกไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาบนใบหน้า เธอหันหน้าซีดๆ เหมือนกระต่ายน้อยสีขาวที่น่าสงสาร ไปหานักข่าว
เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่เธอผลักเขาลงไปที่เตียง ถังเฉินก็ไม่แน่ใจว่าเขาควรยิ้มหรือทำหน้าแบบไหนดี อีกหนึ่งความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจเขา
ความสามารถในการร้องไห้ของเธอที่ปล่อยน้ำตาหยดลงเป็นสายอย่างง่ายดาย แม้แต่นักแสดงอันดับหนึ่งยังไม่สามารถทำได้
ผู้สื่อข่าวพากันเห็นใจในคำพูดของหลินว่านว่าน
นักข่าวหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ถามนักข่าวด้วยกันเองว่า
“ถังเฉินเป็นประธานของ เช็ง รุ่ย คอร์ปอเรชั่น! เขาจะลักพาตัวหญิงสาวทำไม? คุณเชื่อเธอเหรอ?”
“ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ?” มีคนโต้กลับและอธิบายด้วยเสี่ยงต่ำ
“คุณเพิ่งเข้ามาเป็นนักข่าวได้ไม่นาน ดังนั้นคุณอาจไม่รู้ หลินเป็นลูกสาวคนที่สองที่สติไม่สมประกอบ เอ่อสมองมีความผิดปรกติเล็กน้อย..”
เขายกตัวอย่างหลังจากหยุดใช้ความคิด
“กลางปีที่แล้วที่งานประชุมภาพยนตร์ของนักแสดงชื่อดัง ลั่วหาน หลินว่านว่าน พุ่งขึ้นไปบนเวทีและพยายามจูบลั่วหาน แต่เธอทำไม่สำเร็จ เธอพร่ำเพ้อว่าลั่วหานจะต้องแต่งงานกับเธอแค่คนเดียว ในที่สุด ตระกูลหลินก็ออกมายืนยันว่าลูกสาวคนที่สองป่วยด้วยไข้สมองอักเสบตอนเธออายุหกขวบ ทำให้สมองเธอมีปัญหา”
“โอ้ว...”
ทุกคนมองไปที่หลินว่านว่านด้วยความสงสารสลับกับมองไปที่ถังเฉินเหมือนเขาเป็นคนเลว
ถังเฉินเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่หลบอยู่ที่มุมห้องด้วยอาการสั่นเทา เขาลุกจากเตียงและมองกวาดไปรอบๆห้องพรางยกยิ้มที่มุมปาก
“พวกคุณพูดกันพอรึยัง?”
แม้ว่าเขายิ้มอย่างนุ่มนวล แต่นักข่าวก็ยังเหงื่อตก
“นี่คือคำเตือน พวกคุณควรระวังปากของพวกคุณ ไม่ว่าหลินว่านว่านจะเป็นแบบไหน เธอก็เป็นแฟนของผม”
ในขณะที่เขาพูดนั้น ทุกคนในห้องเงียบกริบ
แม้แต่หลินว่านว่านที่กำลังพยายามเรียกสติคืนความทรงจำจากร่างนี้ ก็ได้แค่แอบชายตามองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ผู้ชายคนนี้รู้วิธีที่จะลดความเสียหายของเขาได้อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอื้อฉาว เขายินดีที่จะให้คนปัญญาอ่อนถูกเรียกว่าแฟนสาวของเขา?
เมื่อนักข่าวพูดถึงชื่อของถังเฉิน เธอก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้จักผู้มีอำนาจในประเทศนี้
หากเธอไม่ได้ถูกเหมาให้อยู่ฝ่ายเดียวกับเขา ไม่ช้าเธออาจจะเจอกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่กว่านี้ก็เป็นได้
เธอคิดอะไร กำลังบ้ารึเปล่า? หรือมันอาจเป็นเรื่องปกติของเธอไปแล้ว? ใช่ไหม?
