บทที่ 14 : ทักษะการแสดงชั้นเลิศ
ผู้ชายคนนี้อยู่ในวัยทองหรือเปล่า?
หลินว่านว่าน เม้มริมฝีปาก หันกลับมา ก้มหัวเดินลงจากเฮลิคอปเตอร์
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านตระกูลหลิน เมื่อใกล้ถึงประตูรั้ว กูโมชะลอรถและหยุดลง
หลินว่านว่าน ผลักเปิดประตูรถออกไป กล่าวขอบคุณและเดินจากมา
มันค่ำมากแล้ว เธอคิดว่าเธอต้องเล่นเป็นคนโง่ต่อกับ เต๋าซินหยู
โชคดีที่นางไม่อยู่บ้าน ไม่งั้นเธอก็คงต้องต่อสู้อย่างหนัก
หลังอาบน้ำเสร็จ เธอก็หลับสนิททันที
เช้าวันถัดมา หลินว่านว่านตื่นขึ้นจากเสียงเคาะประตูหลายครั้ง
เธออารมณ์เสียจากการถูกปลุก เมื่อเปิดประตูออก เธอจึงจ้องคนรับใช้อย่างเย็นชา พร้อมสะบัดเสียง “อะไร?”
คนรับใช้ตกใจค้างเมื่อได้เห็นความเย็นชานั้น ก้มศรีษะในทันที “คุณหนูสอง นายท่านให้ลงไป.....”
“รอห้านาที!”
หลินว่านว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เมื่อออกมา เธอไม่มีความพร้อมเท่าที่ควร
คนรับใช้แอบมองเธอ พินิจทางสายตาว่าก่อนหน้านี้ว่านว่านกำลังเล่นอะไร
เมื่อหลินว่านว่าน เห็น หลินฉิงเทานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะทานอาหาร เธอก็เผยรอยยิ้มของเด็กดี
“มากินข้าวเถอะ”
“ขอบคุณค่ะ พ่อ”
หลินว่านว่านนั่งลง แม้ว่าเธอจะกินอย่างช้าๆ แววตาของเธอเปล่งประกายราวกับว่าเธอไม่ได้กินอาหารอร่อยๆมาเป็นเวลานานมากแล้ว
ใจของ หลินฉิงเทา อ่อนยวบลง อาการขึงขังก็ลดตามลงไปด้วย
“ว่านว่าน หนูรู้จักผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมอิมพีเรียล แคปปิตอล หรือไม่?”
“หนูไม่รู้....” หลินว่านว่าน หยุดทำท่านึก แต่เธอก็ยังดูสับสน
“เป็นโรงเรียนที่พี่สาวกำลังเรียนอยู่?”
หลินฉิงเทา สังเกตเธอเงียบๆและพบว่าไม่มีร่อยรอยของการโกหก
“ใช่ กินข้าวเสร็จเก็บของนะ ฉันจะส่งเธอไปเรียนที่ โรงเรียนมัธยมอิมพิเรียล แคปปิตอล”
“จริงๆใช่มั้ย?! ขอบคุณค่ะพ่อ พ่อเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของหนู ว่านว่านได้ไปเรียนแล้ว!”
ตาของหลินว่านว่านส่องประกายวิบวับ เธอตื่นเต้นมากที่จะได้สิ่งที่มองหา
หลินฉิงเทา ยิ้มและเริ่มมีลักษณะความเป็นพ่อใจดี
อันที่จริงแล้ว แม้ว่าเขาต้องการส่งหลินว่านว่านไปโรงเรียน เขาก็ไม่มีทางส่งเธอไปโรงเรียนที่ดีที่สุด
จนเมื่อเช้านี้ผู้อำนวยการของอิมพีเรียล แคปปิตอล โทรมาหาเขาเป็นการส่วนตัว โดยหวังว่าหลินว่านว่านจะเข้าเรียนในโรงเรียน ด้วยน้ำเสียงยินดีมาก และจะเสียใจอย่างยิ่งถ้าเธอจะไม่ไปเข้าเรียน
หลังอาหารเข้า หลินว่านว่าน ก็ได้ขึ้นนั่งรถยนต์สุดหรูของ หลินฉิงเทา
เมื่อกำลังถึงประตูโรงเรียนทันใดนั้นเธอก็พูดว่า “พ่อค่ะ ตกลงให้หนูอยู่ที่นี่”
หลังจากให้คนขับรถหยุดรถ เขาก็ถามว่า “ทำไม”
หลินว่านว่าน ยกมือเอานิ้วเคาะศรีษะของเธอเบาๆ
“ว่านว่านไม่ดีเท่าพี่ ถ้าคนอื่นรู้ว่าหนูเป็นลูกสาวของพ่อ พวกเขาจะเยาะเย้ยพ่อ....”
การแสดงออกนี้ มันคือการแสดง เป็นทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม!
เห็นได้ชัดเจนว่า ว่านว่านคงอดกลั้นรวมกับความเศร้า ก็ทำให้หัวใจของหลินฉิงเทาเจ็บปวด เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ
“เธอจะเป็นลูกสาวของฉันเสมอ ปฏิบัติตามวินัยของโรงเรียน ส่วนผลลัพธ์..... เธอไม่ต้องสนใจพวกเขามากนัก”
“ได้ค่ะ»”
แม้ว่าการแสดงออกของหลินฉิงเทา ยังคงแข็งกระด้าง หลินว่านว่านรู้สึกว่าเขามีความเห็นที่ดีต่อเธอมากขึ้น
“หนูจะเรียนโดยใช้หนังสือต่อจากพี่ทุกปี หนูจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง”
เธอยึดคำพูดเหล่านี้เพื่อเขาจะไม่สงสัยในอนาคต
หลินฉิงเทาไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเธอ และยังเกลี้ยกล่อมเธอราวกับเธอเป็นเด็กหกขวบเหมือนเดิม
“เข้าไปเลย มีคนรอเธออยู่ในสำนักงานวินัย”
“ตกลงค่ะ ลาก่อนค่ะพ่อ!”
หลังจากลงจากรถแล้วหลินว่านว่านก็โบกมือให้เขาและเข้าไปในโรงเรียน
ที่ประตูมีนักเรียนในเครื่องแบบเดินเข้าและออกกันขวักไขว่ แสงของดวงอาทิตย์ฉายแสงลงบนใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของพวกเขา กระตุ้นเตือนถึงความมหัศจรรย์ของวัยเยาว์