บทที่ 12 : เขาเป็นสัตว์ร้าย!

หลินว่านว่านตื่นตระหนกและรีบเดินไปข้างหน้า แต่โดยไม่ได้ตั้งใจเธอเผลอสะดุดเท้าขวาของตัวเอง

จิตใต้สำนึกบอกเธอให้พยุงตัวอย่างมั่นคง อย่าล้มเด็ดขาด แต่มันเปลี่ยนไปในวินาทีต่อมา –  ตัวเธอโอนเอนไปหา ลู่ซานเป่ย

ลู่ซานเป่ย กำลังจะผละจากไป แต่ก็ต้องประหลาดใจ มือสองข้างของเธอคว้าต้นขาของเขาไว้ และจากแรงเซที่จะล้มลง โดยสัญชาตญาณเธอดึงสิ่งที่มือคือคว้าไว้ติดมือลงมาด้วย

พรึบ!

กางเกงของ ลู่ซานเป่ย ถูกดึงลงมา

หลินว่านว่านไม่สามารถควบคุมการทรงตัวไว้ได้  หน้าของเธอซุกเข้าตรงเป้าของชายหนุ่มอย่างบังเอิญ

“......” เปลือกตาของกูโมขยายกว้างขึ้นเป็นสองเท่าอย่างอัตโนมัติ

ลู่ซานเป่ย ล้มลงไปนั่งกระแทกกับโซฟาที่เขาเพิ่งลุกมา พร้อมกับกางเกงของเขาที่ลื่นหลุดไปอยู่ที่ข้อเท้า

หน้าของหลินว่านว่านยังคงซุกอยู่ตรงส่วนนั้นของเขา ไม่ว่าจะมองจากมุมใด ไม่สามารถหยุดจินตนาการอันร้อนแรงได้เลย แต่แบบ.....

“โอ้ย มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน!”

ขณะที่หลินว่านว่านพึมพำออกมานั้น ลมหายใจของเธอก็รินรดผ่านผ้าบางๆ กระทบจุดยุทธศาสตร์ ศูนย์รวมของ ลู่ซานเป่ย

เขารู้สึกได้ทันทีถึงความร้อนที่พุ่งวาบจากท้องส่วนล่าง และมันก็ตื่นตัวขึ้นมาโดยธรรมชาติ เป้าที่ตั้งชันของเขาพุ่งเข้าที่หน้าของหลินว่านว่านแตะไปมาข้างแก้มเบาๆ

อะไรกันเนี่ย!!!

ไม่จำเป็นต้องมีใครบอกก็รู้ว่ามันคืออะไร เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานี้!

ไม่ว่าหลินว่านว่านจะเป็นนักแสดงที่เก่งกาจขนาดไหน แต่ก็ไม่สามารถปกปิดความร้อนที่ส่งมาที่แก้มของเธอจนแดงแปร๊ด

ต้องทำยังไง ต้องทำยังไง?

ถ้าฉันวิ่งหนีไปตอนนี้  ลู่ซานเป่ย จะคิดว่าเธอเสียสติมั้ย?

มันบ้าไปแล้ว!

แม้จะผ่านเหตุการณ์ต่างๆ ความคิดฟุ้งซ่านยุ่งเหยิง เธอก็ยังคงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่หน้าแดงๆของเธอ เปิดเผยความคิดของเธอมากเกินไป

แสงที่ส่องมาทางด้านหลัง ลู่ซานเป่ย เผยให้เห็นริมฝีปากที่ระบายยิ้มของเขา

เฮ้ยเธอจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จริงๆหรอ

ดวงตาของ หลินว่านว่าน หลุกหลิกไปมาราวกับอยู่ในความทรมาน ลู่ซานเป่ยรู้ดี แต่ไม่พูดอะไร ปล่อยให้เธอทำตัวอยู่อย่างนั้น

เขาจึงแกล้งทำเป็นขยับไปมา เขารู้สึกได้ว่าหลินว่านว่านสั่นสะท้าน ริมฝีปากของเขายิ่งระบายยิ้มมากขึ้น

รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความชั่วร้าย

เขาไม่สนใจในความที่เธอยังเป็นเด็ก ถ้าเธอจะแกล้งไม่รู้เรื่องอย่างลูกแมว เหมือนว่าไม่มีอันตรายใดๆ จากการหยอกล้อของเธอ

ในที่สุด หลินว่านว่านก็เงยหน้าที่ไร้เดียวสาและแสร้งทำเป็นเอามือจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย เธอถามว่า “ทำไมคุณห้อยพวงกุญแจขนาดใหญ่ไว้ที่นี่ละ?”ใหญ่พอไหม?”

โอ้.....ฉันจะอ้วก!

คำพูดเหล่านี้น่ารังเกียจและสกปรก พวกเขารู้ถึงการแสร้งทำท่าไร้เดียงสาของเธอ – เธอแกล้งทำทั้งหมด เธอเป็นมืออาชีพ!

“เอ่อ ฉันคิดว่า..ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่”

ลู่ซานเป่ย พยักหน้า เมื่อเขาเห็นเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและลูกขึ้นยืน เขาเปลี่ยนการพูดทันที

“ได้โปรด ช่วยฉันเอาพวกมันออกมาที”

“......”

นี่มันห่าเหวอะไร! แบบไหน?

ภาพไม่เหมาะสมเกิดขึ้นในใจของเธอ หลินว่านว่านเขินหน้าแดงจัด และจ้องมองเขาอย่างเหลือเชื่อ

ชายคนนี้กำลังเล่นเกมเจ้าชู้ของผู้ใหญ่กับเด็กอายุหกขวบ?

เขาเป็นสัตว์ร้าย!

เมื่อเห็นการกล่าวหาที่แอบแฝงของหลินว่านว่าน ลู่ซานเป่ยทำตัวราวกับไม่รู้ว่าเขาพูดคำน่ารังเกียจออกมา และยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขายกคิ้วด้วยความสนใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงเรื่อเพิ่มขึ้นอีก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพินิจหลินว่านว่านอย่างระมัดระวัง และพบว่าผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะ..... ครบครัน

เธอมีใบหน้าที่สะดุดตาและหวานหยดย้อย ผิวเนียนละเอียด ซึ่งรวมแล้วมีเสน่ห์และมีความเป็นผู้หญิงสูงหรือเรียกได้ว่ามีเสน่ห์ทางเพศ ซึ่งแตกต่างจากดวงตาอันบริสุทธิ์ของเธอ