MSL บทที่ 17 ร่วมงานกับน้องหลิว
MSL บทที่ 17 ร่วมงานกับน้องหลิว
จางปินหยดยาลงไปในดวงตาของเหลาลี่ จากนั้นเขาพูดกับ หลิวรั่วหลาน "น้องหลิว คิดว่าคุณคงยังไม่เชื่อดังนั้นผมแนะนำให้คุณลองมันด้วยตัวเองแม้จะไม่เป็นโรคเกี่ยวกับตา แต่มันสามารถเพิ่มสายตาให้กับคุณได้นะ"
"ไม่จำเป็นฉันเชื่อว่า เหลาลี่" หลิวรั่วหลาน พูดพร้อมรอยยิ้ม
ไม่ช้าก็ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง
ผู้เฒ่าลี่ลืมตาขึ้นจากนั้นใบหน้าของเขาก็ดูประหลาดใจเขารีบไปคว้าหนังสือพิมพ์มาดูเขากระโดดขึ้นมาทันที "เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ทำไมตาฉันมันถึงดีขึ้นได้ขนาดนี้ละ นี้ฉันอ่านตัวหนังสือเล็กๆแบบนี้เห็นด้วยงั้นเหรอ?”
หลิวรั่วหลาน ตกตะลึงและโทรหาใครบางคนให้ส่งแบบทดสอบการมองเห็นมาให้เธอ เธอทดสอบเหลาลี่และเสี่ยวลู่เป็นการส่วนตัว
สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงคือทั้ง 2 คนที่สายตาไม่ดีตอนนี้กลับดีเป็นปกติแล้ว
"มันเป็นไปได้ยังไง" คราวนี้ทั้ง 3 ในที่สุดก็ยอมเชื่อเรื่องราวที่เหมือนนิยายแบบนี้จนได้
"มีปาฏิหาริย์มากมายในโลกใบนี้ แน่นอนยาดวงตาสดใสก็เป็นหนึ่งในนั้น" จางปินกล่าวออกมา "พวกคุณเชื่อหรือยัง?"
"เชื่อแล้ว...เชื่อแล้วฉันขอโทษ ฉันสะเพร่าเกินไป ... " เหลาลี่พูดขอโทษออกมา
"ไม่เป็นไรใครก็ตามที่ฟังคงไม่อยากจะเชื่อหรอก" จางปินยิ้มเบาๆ
"จางปินฉันยังอยากจะขอโทษคุณ..." หลิวรั่วหลาน พูดด้วยความจริงใจ
"น้องหลิว คุณไม่เชื่อผมแต่คุณก็ยังยอมทำการทดสอบแค่นี้เขาก็เรียกว่าร่วมมือกันแล้ว" จางปินพูดอย่างไม่คิดมากอะไร
"ดี งั้นพวกเรามาคุยกันเรื่องร่วมมือกันแบบจริงๆจังๆเลยไหม"
หลิวรั่วหลาน พูดอย่างมีความสุข เหลาลี่และเสี่ยวลู่ก็ถอยกลับไปอย่างรู้ตัว
"คุณจะร่วมมือกับผมยังไง" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ หลิวรั่วหลาน มันเหมือนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ช่างสวยงามและทรงเสน่ห์
จางปินทำอะไรไม่ถูกจนเกือบเสียหน้าเขาพูดออกมา "ผมเป็นแค่ชาวนาไม่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้ น้องหลิว คุณมีข้อเสนอแนะยังไงละ?"
"ฉันยังไม่สามารถพูดคุยเรื่องนี้ได้มากเพราะ ฉันต้องเอามันไปทดสอบก่อนเพื่อดูว่ามีส่วนผสมที่เป็นอันตรายหรือไม่" หลิวรั่วหลาน พูดอย่างจริงจัง
"จากนั้นจำเป็นต้องมีการทดลองทางคลินิกหลายครั้งเพื่อขอใบอนุญาตการขายจากนั้นถึงจะสามารถวางขายได้อย่างเป็นทางการก่อนอื่นคุณต้องบอกฉันก่อนว่าคุณสามารถผลิตยาดวงตาสดใสได้มากน้อยแค่ไหน?"
จางปินขมวดคิ้ว "ผมไม่คิดว่าต้องทำอะไรให้ลำบากขนาดนั้น ก่อนอื่นเลยพวกเราแค่ต้องขายมันแบบเป็นการส่วนตัว เพราะในตอนนี้ยังไม่สามารถ ผลิตมันออกมาเป็นจำนวนมากได้ อย่างมากได้แค่ 3 วัน 2 แก้ว"
ตอนนี้เขามีต้นไม้ดวงตาสดใสเพียงต้นเดียว ผลไม้สามารถสร้างน้ำยาออกมาได้แค่ 3 วันต่อน้ำ 2 แก้ว
ต้นไม้ดวงตาสดใสนั้นหายากมากแถมจะปลูกมันให้ได้ผลก็ยากเข้าไปใหญ่จะขยายพันธุ์มันก็เหมือนต้องใช้เวลา ไม่รู้ว่าต้องเทน้ำจิตวิญญาณกี่วันถึงจะมีต้นที่ 2
"ได้แค่ 3 วัน 2 แก้วงั้นเหรอ? ไม่มีวิธีเพิ่มการผลิตเลยเหรอ" หลิวรั่วหลาน รู้สึกผิดหวังอย่างมาก
"ยากมากแต่ในอีกไม่กี่ปีอาจมีวิธีเพิ่มการผลิต แต่มันอาจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็ได้ ไม่กี่ปีมันอาจเร็วกว่าตอนนี้หลายสิบเท่า" จางปินกล่าว
ในอีกไม่กี่ปีเขาจะแข็งแกร่งขึ้นและเขาจะข้ามสะพานไปอีกฝั่งหรือไม่ก็ลงไปใต้เหวเพื่อหาต้นไม้ดวงตาสดใสมาปลูกเพิ่ม
ยิ่งไปกว่านั้นในอีกไม่นาน ต้นไม้ดวงตาสดใสก็จะมีต้นกล้าออกมาทำแบบนี้น่าจะเพิ่มผลการผลิตได้เรื่อยๆ
"มันช้าเกินไปงั้นก่อนอื่นฉันต้องไปขอใบอนุญาตขายยาตัวนี้มาเก็บไว้ก่อนวางใจได้ว่าเลยฉันจะทำงานนี้ให้สำเร็จอย่างรวดเร็วเลยละ"
หลิวรั่วหลาน กล่าว "ในช่วงเวลานี้ยาทั้งหมดที่คุณผลิตส่งมาที่นี่ด้วยละ”
"ตกลง." จางปินพยักหน้า "ราคาและกำไร จะสรุปกันยังไง"
"ฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการขาย คุณมีหน้าที่รับผิดชอบในการจัดหาตัวยาและตั้งบริษัทยาขึ้น ฉันคิด 20% และคุณ 80% เป็นยังไง?"
หลิวรั่วหลาน กล่าว
“แล้วราคายาละ คุณจะขายเท่าไร?” จางปินถามออกมา
"หยดละ 2 พันหยวนคุณคิดว่ายังไง?" หลิวรั่วหลานตอบทันที
"ก็ดีเอาราคานั่นแหล่ะ" จางปินตอบแบบเชื่อใจอีกฝ่าย
“ว่าแต่คุณเชื่อฉันเหรอคุณไม่กลัวว่าฉันจะทดสอบจนรู้ส่วนผสมของยาแล้วไปยื่นขอจดสิทธิบัตรก่อนคุณหรือไง” สีหน้าแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ หลิวรั่วหลาน
"แค่ผมเห็นน้องหลิว ผมก็เชื่อใจคุณตั้งแต่แรกเห็นแล้ว" จางปินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
แถมอีกอย่าง เขาถามเกาส์มาแล้วเรื่องยาดวงตาสดใสมันสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยเทคโนโลยีหรือไม่? คำตอบคือได้มันสามารถผลิตได้ แต่ค่าใช้จ่ายสูงเกินไปจนไม่คุ้มค่า ยิ่งไปกว่านั้นเกาส์กล่าวอย่างมั่นใจว่าตราบใดที่เทคโนโลยีของโลกยังเป็นแบบนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงเลยเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างขึ้นมาเองอย่างแน่นอน ดังนั้นจางปินจึงไม่เป็นห่วงเลยแม้แต่น้อย
"ในเมื่อคุณเชื่อใจฉันมาก ฉันก็จะเชื่อใจคุณ ฉันตัดสินใจแล้วฉันจะใช้วิธีการขายแบบพิเศษ ให้คนที่ซื้อใช้ยาทันทีวิธีนี้ยาก็จะไม่แพร่กระจายออกไป" หลิวรั่วหลาน กล่าวอย่างจริงจัง
"น้องหลิว คุณมั่นใจได้เลยไม่มีใครสามารถพัฒนาตาดวงตาสดใสขึ้นมาเองได้หรอก" จางปินพูดพร้อมรอยยิ้ม "ดังนั้นคุณไม่ต้องระวังเลย"
"ไม่ได้ เรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรป้องกันได้ 100%" หลิวรั่วหลาน พูดด้วยความระมัดระวัง
เธอดูมีเสน่ห์มาก มากจนจางปินแทบใจหาย เพียงแค่มองเธอ เขาก็พูดพึมพำในปากของตัวเองออกมาแบบไม่รู้ตัว
"น้องหลิว คุณสวยจริงๆ"
"คุณนี้ มุกแบบนี้ มันเก่าไปแล้วนะรู้ไหม?" หลิวรั่วหลาน ทำให้จางปินเงียบไปเลย
"ฉัน….ฉันพึ่งอายุ 20 ปีในปีนี้ ฉันไม่เคยเจอ…..ผู้หญิงแบบคุณมาก่อนฉันเลยทนกับสิ่งล่อตาล่อใจแบบนี้ไม่ได้ ขอโทษทีนะ" จางปิน กล่าวอย่างอึดอัดใจ
"หึหึ..."
หลิวรั่วหลาน หัวเราะเบาๆเหมือนเสียงระฆังเงิน "วันนี้ยาดวงตาพวกนี้จะถูกทิ้งไว้ให้ฉัน ฉันจะไปทำการทดสอบและขอใบอนุญาตยามาให้ว่าแต่ฉันจะติดต่อคุณได้ไหน อ้อเวลา...ครั้งต่อไปที่คุณมาส่งยาดวงตาสดใสพวกเรามาเซ็นสัญญากันนะ"
จากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากห้องแล้วออกจากประตูร้านขายยา
"ฉันจะไปส่งคุณเอง" หลิวรั่วหลาน กล่าว
"ผม...ผมมาที่นี่ด้วยจักรยานไม่ต้องไปส่งหรอก" จางปินรู้สึกปลื้มนิดหน่อย
"หา…..ไม่ได้ๆฉันจะไปส่งคุณเอง" หลิวรั่วหลาน อดไม่ได้ที่จะดึงจางปินขึ้นไปบนรถ
"แล้วรถของผมล่ะ?" จางปินชี้ไปที่จักรยานของเขา
"ทิ้งมันไป คุณกำลังจะเป็นเจ้าของบริษัทแล้ว คุณจะมาใช้จักรยานแบบนี้ ได้ยังไง?" หลิวรั่วหลาน กล่าว
“แต่วันนี้ผมยังต้องไปทำเรื่องอื่นต่อ” จางปินพูดเบาๆ
สาวงามที่น่าทึ่งคนนี้จะไปส่งเขากลับบ้านแน่นอนว่าเขามีความสุขมาก แต่เขากลัวว่าเสี่ยวฟางจะเข้าใจผิดและเขาก็ต้องไปทำอย่างอื่นจริงๆ
"ฉันจะพาคุณไปเองวันนี้ฉันต้องพาคุณไปส่งไปที่หมู่บ้านให้ได้" พูดจบแล้วหลิวรั่วหลาน ก็กลั่นแกล้งเขาโดยการเหยียบคันเร่งทันทีและเธอก็พูดออกมา "ว่าแต่? คุณจะไปทำอะไรที่ไหนกัน?"
"น้องหลิว คุณรู้จักหอวิทยายุทธ์ไหมฉันจะไปทดสอบความเร็วและความแข็งแกร่งของฉัน" จางปินกล่าวอย่างเขินอาย