EP 126.2 อิทธิพลของชายที่ชื่อดงซูบิน
EP 126.2 อิทธิพลของชายที่ชื่อดงซูบิน
ผู้แปล loop
ชายหนุ่มคนนี้เพียงโทรออกไปเท่านั้นและหน่วยงานทั้งหมดก็ต้องหยุดสิ่งพิมพ์ เขามีอิทธิพลขนาดนไหนกัน พวกเขาจำสิ่งที่ดงซูบินพูดก่อนโทรศัพท์ได้ “ถ้าคุณทุกคนไม่ให้คำตอบกับฉันฉันจะตอบทุกข้อให้คุณ!” ทุกคนตระหนักว่าดงซูบินไม่ได้โอ้อวดเมื่อเขาพูดสิ่งนี้
หัวหน้าบรรณาธิการรู้สึกเสียใจทันที เหตุการณ์นี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา มันเกิดจากกงเหว่ยเพียงเพราะเขาเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งนี้เขาจึงถูกลากเข้าสู่ระเบียบนี้ นี่มันอะไรกันนะ? เขากำลังคิดที่จะขอโทษดงซูบินแต่ตอนนี้มีพนักงานอยู่มากจนเกินไป เขาไม่อยากเสียหน้าต่อลูกน้องของเขาที่รายล้อมอยู่ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยและยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อมองดงซูบินเท่านั้น
ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกและหัวหน้าสำนักข่าวก็ออกไป "เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?"
หัวหน้าบรรณาธิการถอนหายใจและเดินไปอธิบายหัวหน้า
หัวหน้าหน่วยงานของหน้าตาเริ่มเคร่งขรึมขึ้นเมื่อเขาฟังหัวหน้าบรรณาธิการ เขาโกรธและชี้ไปที่กงเหว่ยโดยไม่พูดอะไรเลย
ดงซูบินได้มองดูเหล่าผู้นำที่กำลังยืนคุยกันอยู่และพูดอย่างเยือกเย็น:“ผมต้องการที่จะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อผมมาถึงในตอนเช้าไม่มีใครอยากฟังผม พวกคุณทุกคนรู้วิธีใช้สิทธิ์ของคุณเพื่อปัดผมออกไป ถึงเวลาแล้ว. ตอนนี้คุณสามารถแก้ไขปัญหานี้ให้ผมได้หรือยัง” ในตอนแรกดงซูบินรู้สึกว่ามันเกินความจริงที่จะทำให้สำนักข่าวหนังสือพิมพ์รายนี้หยุดการตีพิมพ์ แต่หลังจากคิดไปซักพักพวกเขาก็เป็นคนที่ไร้เหตุผลก่อน แล้วทำไมดงซูบินจะต้องมีเหตุผลกับพวกเขาด้วย? หากคำสั่งนี้ไม่ได้เข้ามาไม่มีใครสนใจฟังดงซูบินแน่ๆ!
หัวหน้าสำนักข่าวมองดูดงซูบินเขารู้ว่าผู้บริหารระดับสูงขึ้นไม่ต้องการให้หน่วยงานหยุดสิ่งพิมพ์แน่ๆ พวกเขาแค่ต้องการเตือนว่าถ้าไม่รีบแก้ปัญหานี้จะมีการหยุดพิมพ์อย่างแน่นอน นี่คือสาเหตุที่หัวหน้าหน่วยงานตื่นตระหนก เขาฝืนยิ้ม:“สวัสดีเราพูดกันเป็นส่วนตัวที่ออฟฟิศของผมได้ไหม? เราจะทำให้แน่ใจว่าเราจะตรวจสอบข้อร้องเรียนทั้งหมดของคุณและให้คำตอบแก่คุณ”
ดงซูบินไม่ต้องการทำให้ฉูหยวนลำบากใจต่อหน้าผู้คนมากมาย เขาพยักหน้าและติดตามหัวหน้าสำนักพิมพ์ไป
ฉูหยวนตามหลังเขามาและถามเบา ๆ :“ ซูบิน, หนังสือพิมพ์จะหยุดเผยแพร่จริงๆหรือ เธอโทรหาใคร
ดงซูบินหันมาตอบ:“ผู้นำจากกรมประชาสัมพันธ์กลาง เธอเป็นหนี้บุญคุณฉันในอดีต”
ณ สำนักงานใหญ่
กงเหว่ยรู้ว่าเขามีปัญหาอย่างมาก ในเวลาเดียวกันเขารู้สึกผิด เขาเพิ่งย้ายยัยนั้นไปยังแผนกอื่น แล้วมันเรื่องใหญ่อะไร เขาไม่เข้าใจว่าทำไมดงซูบินจะโทรหาผู้นำจากกรมประชาสัมพันธ์กลางเพื่อช่วยเขาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ นี่ไม่ใช่ทั้งหมด ผู้นำยังสั่งให้ระงับการใช้งานต้นสังกัดของพวกเขาอีกเหรอ? ทั้งหมดนี้เพื่อกลับไปหาเขาและต้องการคำตอบ? กงเหว่ยเชื่อว่าดงซูบินต้องการอะไรมากกว่านั้น ดังนั้นเขาจึงพยายามทำตัวฉลาด ๆ และพูดว่า:“ผมจะถือว่ามองข้ามงานของฉูหยวนไป หัวหน้าผมขอแนะนำให้ย้ายฉูหยวนกลับไปที่แผนกโฆษณา เพราะมีตำแหน่งรองหัวหน้าอยู่ที่นั่น”
หัวหน้าหน่วยงานมองไปที่ดงซูบิน
แต่ดงซูบินระเบิดทันที:“เวร คุณ! มองข้าม? คุณนี้มันพวกหนีความรับผิดชอบจริงๆเลย! ฉันกำลังบอกพวกคุณทุกคนตอนนี้! ฉันมาที่นี่วันนี้ไม่ได้มาขอตำแหน่งให้กับฉูหยวน! ฉันมาที่นี่เพื่อให้เหตุผลกับคุณทุกคน! คุณคิดว่าผู้นำมีสิทธิและผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณไม่มีสิทธิมนุษยชนหรอ? เรามาตัดสินคะแนนของเราทีละคน ทำงานร่วมกับลูกค้าเพื่อกล่าวหาฉูหยวนย้ายเธอไปที่แผนกอื่นในฐานะเจ้าหน้าที่สนับสนุนเลือกเธอในที่ทำงานและบังคับให้เธอออกเดทกับน้องชายของกงเว่ย! หากคุณไม่สามารถอธิบายให้ฉันได้ ฉันก็ไม่รีบเหมือนกัน ฉูหยวนไปกันเถอะ!” ดงซูบินดึงฉูหยวนและกำลังจะเดินออกไป
หัวหน้าบรรณาธิการตื่นตระหนก “อย่า……เดี๋ยวก่อน……ครับ”
หัวหน้าสำนักพิมพ์ทุบโต๊ะด้วยความโกรธและชี้ไปทีกงเหว่ย:“มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นเหรอ? ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลย!” ไม่แน่ใจว่าเขาแกล้งทำเป็นหรือไม่รู้ตัวจริง ๆ
กงเหว่ยพยายามอธิบาย:“หัวไม่ใช่……”
ดงซูบินไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไป “ฉันมีคำขอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เรื่องแรกกงเหว่ยต้องขอโทษฉูหยวน เรื่องที่สอง เขาจะต้องถูกลดตำแหน่งจากตำแหน่งรองบรรณาธิการ เรื่องที่สาม ฉันไม่ได้ทำในสิ่งที่เขาจะทำในอนาคต แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันต้องการให้เขาทำงานเป็นผู้ดูแลลิฟต์เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์! ต้องครบกับความต้องการทั้งสามข้อ!” ตอนนี้ ดงซูบิน มีความได้เปรียบ เพราะเสี่ยวหยานได้ช่วยเขาจัดการสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดและเขาไม่สามารถปล่อยพวกเขาไปง่ายๆได้
ลดตำแหน่ง? บริการลิฟต์หรอ ใบหน้าของกงเหว่ยเปลี่ยนไป:“หัวหน้า!” เขาต้องการฆ่าดงซูบินตรงจุดนี้ นี่มันน่าละอายเกินไป!
หัวหน้าขมวดคิ้ว “คุณครับผมเข้าใจความรู้สึกของคุณแล้ว แต่เรายังไม่ได้ตรวจสอบเหตุการณ์นี้อย่างถี่ถ้วนและผมไม่สามารถตัดสินใจได้ตอนนี้ แล้วเรื่องนี้ล่ะ ถ้ารองบรรณาธิการมีบางอย่างเกี่ยวกับการถ่ายโอนของฉูหยวนและบังคับให้เธอออกเดทกับพี่ชายของเขาฉันสัญญาว่าฉันจะลดระดับเขาลง”
“การสอบสวนนี้จะใช้เวลานานเท่าใด คุณจะดึงเรื่องนี้ออกไปนานเท่าไร ไม่เป็นไรสำหรับผม เราจะกลับไปก่อน โทรหาผมเมื่อคุณได้รับหลักฐานเพียงพอแล้ว”
หัวหน้าหน่วยงานไม่ได้คาดหวังว่าอารมณ์ของดงซูบินจะโกรธขนาดนี้“คุณครับเรามีปัญหาเช่นกัน ผมไม่สามารถลดระดับรองบรรณาธิการโดยไม่มีหลักฐาน ผมไม่มีสิทธิ์นี้ ผมยังคงต้องรายงานสิ่งนี้ต่อผู้บริหารระดับสูง นอกจากนี้ขอให้เขาใช้ลิฟต์……”
“ตอนนี้คุณกำลังบอกฉันเกี่ยวกับหลักฐาน เมื่อกงเหว่ยกล่าวหาว่าฉูหยวนคุณทำอะไรอยู่ เมื่อฉูหยวนบ่นแจ้งกับคุณทุกคนทำไมคุณไม่ตรวจสอบและรับหลักฐานทั้งหมด หยุดพล่ามสักที!” ดงซูบินแสดง 3 นิ้ว “ผมมีข้อเรียกร้อง 3 ข้อเท่านั้นและไม่มีการเจรจาต่อรอง แค่พูดว่าคุณเห็นด้วยหรือไม่!”
ฉูหยวนถูกย้าย เธอไม่ได้พูดอะไรเลยและใหดงซูบินจัดการทุกอย่าง
หัวหน้าหน่วยงานมีอาการปวดหัว ทำไมเขาต้องมาเจอกับคนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ด้วย? เขาลูบจมูกและมองไปที่หัวหน้าบรรณาธิการ
หัวหน้าบรรณาธิการก็ต้องรีบดูแลตัวเองและไม่มีเวลาดูแลกงเหว่ยเขากระพริบและพยักหน้า
กงเหว่ยตื่นตระหนก:“หัวหน้า! หัวหน้า!”
หัวหน้าหน่วยงานถอนหายใจและมองดูนาฬิกาของเขา เขามีเวลาไม่มากนักถึงตอนเที่ยงเวลาที่เอกสารเผยแพร่ หากเขาไม่สามารถจัดการสิ่งนี้ได้โดยเร็วที่สุดและผู้นำคนนั้นในแผนกประชาสัมพันธ์ส่วนกลางก็โกรธเขาอาจถูกลากลงมาและเสียตำแหน่ง หัวหน้าหน่วยงานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตัดสินใจ "ตกลง! ฉูหยวนจะกลับมาดำรงตำแหน่งเดิมและจะถูกโอนกลับไปยังฝ่ายโฆษณา รองบรรณาธิการกงจะถูกลบออกจากตำแหน่งของเขา ก่อนที่การจัดการงานต่อไปของเขาจะหมดลงเขาจะต้องให้บริการในลิฟต์!“หัวหน้าจึงหันไปหากงเหว่ย:” ขอโทษหัวหน้าทีมฉูตอนนี้!”
"กัมหัว! ฉันไม่ได้ละเมิดสิทธิอำนาจของฉันจริงๆ…….”
หัวหน้าหน่วยจ้องมองมาที่เขา “เร็วเข้า!” คุณต้องรับผิดชอบต่อความยุ่งเหยิงนี้และคุณยังไม่เต็มใจที่จะรับผิดชอบ?
กงเหว่ยยอมแพ้ เขารู้ว่ามันจบแล้วสำหรับเขา เขาต้องการที่จะเพียงแค่โยนจดหมายลาออกของเขาและออกไป เขามีประสบการณ์ในการเป็นรองบรรณาธิการที่ปักกิ่งรายวันและน่าจะได้งานที่สำนักหนังสือพิมพ์อื่น ๆ แต่เขารู้ว่าถ้าเขาไม่ได้จัดการเรื่องนี้ในวันนี้ผู้นำคนนั้นจากกรมประชาสัมพันธ์กลางจะไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ เขาจะไม่สามารถอยู่รอดในที่ทำงานใด ๆ กงเว่ยหันไปหาคฉูหยวนและมองเธอเป็นเวลานาน เขายิ้มให้ฟันแล้วพูดว่า:“ฉันขอโทษ”
หัวหน้าหน่วยงานกล่าวว่า“เราได้ทำตามที่คุณขอแล้ว ตอนนี้คุณสามารถ……”
ดงซูบิน มองที่ ฉูหยวนและเธอพยักหน้า เขาหันไปหาหัวหน้าหน่วยงาน:“สบายดี ทุกอย่างจะจบที่นี่ แต่ก่อนที่ฉันจะไปฉันต้องใช้ลิฟต์ที่เกาเหว่ยเป็นคนบริการ”
กงเหว่ย: คุณ!”
ข่าวของกองบรรณาธิการกองปฏิบัติการลิฟต์กระจายไปทั่วหน่วยงาน หลายคนไม่เชื่อและวิ่งไปที่ลิฟต์เพื่อดูด้วยตาตัวเอง อดีตบรรณธิการกงผู้ยิ่งใหญ่ยืนอยู่ที่นั่นกดปุ่มลิฟท์
ดงซูบินรู้สึกยอดเยี่ยม กลับไปที่ชั้นสองเขาจำได้ว่าเขาทิ้งบัตรประจำตัวของเขาไว้ที่แผนกนักข่าว เขาเอาบัตรประจำตัวของเขาและเก็บไว้ในกระเป๋าของเขา เฉาปิงและคนอื่น ๆ กำลังมองเขาขณะที่เขาเดินออกจากสำนักข่าว ระหว่างทางเขาโทรหาเสียวหยาน “พี่สาวเสี่ยวทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากครับที่จัดการให้.”
