ตอนที่ 47 : วิหคนิรันดร
ติดตามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/novelth/
ปาหลุนเป็นนักเรียนต่างชาติที่ถูกยกย่องจากเมืองดราก้อน
ในตอนที่เขากำลังเรียนอยู่ที่เมืองดราก้อน นอกเหนือจากการเล่นเกมแล้ว งานอดิเรกของเขาอีกอย่างหนึ่งก็คือการฟังเพลงแนวร็อค
ด้วยดนตรีแนวร็อคนั้นเป็นสิ่งที่เขาชื่นชอบ เขาจึงได้ตั้งวงดนตรีร็อคขึ้นกับเพื่อนๆ เพื่อหวังต่อยอดในการเป็นศิลปินในอนาคต
หลังจากที่เขาได้เข้ามาสู่แบทเทิลออนไลน์แบบไม่ได้ตั้งใจ เขาก็ทุ่มเวลาให้กับเกม เขาได้ลืมความฝันที่เขาจะกลายเป็นนักดนตรีไปหมดสิ้น
ในเกม เขาเป็นคลาสเบอร์เซิร์กเกอร์ สมาชิกของกิลด์ใหญ่ ในตอนนี้กิจวัตรประจำวันของเขาคือการใช้เวลาไปกับเพื่อนร่วมกิลด์ ปะทะกับพวกล่าผู้เล่นอย่างดุดัน ลงทุนกับเกม อีกทั้งยังสำรวจสถานที่ต่างๆนอกเขตพื้นที่คฤหาสน์แห่งความตายอีกด้วย
เขานั้นได้ดื่มด่ำไปกับภาพกราฟฟิกที่สุดยอดและโลกที่เหมือนจริง ปาหลุนได้ปล่อยตัวเขาให้หลงใหลอยู่ในเกม
ในวันนี้ ตัวเกมได้ปิดลงหลังจาก 12 ชั่วโมงที่ปาหลุนนั้นได้เล่นมาอย่างต่อเนื่อง เขาถูกเตะออกจากเกม
หลังจากที่เขาถอดหมวกเครื่องเล่นเกมออก เขาเม้มปากและบ่นพึมพำถึงเกมว่ามันสร้างขึ้นมาแย่ เขาได้ล็อคอินเข้าสู่ฟอรั่มของเกมอยู่เป็นประจำเพื่อที่จะอัพเดทข้อมูลที่คนอื่นๆได้มาแชร์เอาไว้ รวมถึงเทคนิคการเล่นต่างๆอีกด้วย
อย่างไรก็ตาม ความสนใจของเขาก็โฟกัสไปที่หัวข้อของประกาศทางการจากเซิฟเวอร์ที่ปักหมุดเอาไว้ด้านบนสุดของหน้าเพจ :
“การประกวดธีมเพลง”
ในอันเดอร์เวิลด์ มันเคยมีสถานที่มากมายที่เงียบสงบ ภายใต้การครองบัลลังก์ของราชา กว่าพันเผ่าอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข การที่ได้อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้นั้นห่างไกลจากการทะเลาะเบาะแว้ง
แต่ถึงอย่างไร มันก็มีเส้นบางๆที่แบ่งแยกความสงบสุขกับสงครามเอาไว้ เมื่อปิศาจมังกรได้ถือกำเนิดขึ้น ความมืดมืดก็ได้เข้ามาเยือนดินแดนแห่งเป่ยฉี
ความมืดมิดนั้นแผ่ขยายไปในที่ๆแสงสว่างได้ดับลง และในช่วงเวลาเหล่านั้นกองทัพของปิศาจก็เริ่มต้นสงครามนองเลือดบนดินแดนแห่งนี้ที่เงียบสงบมานับพันปี
วันนี้เป็นวันที่เรารอคอย! พวกเจ้า ลูกหลานแห่งเป่ยฉี ถึงเวลาลับคมดาบและสวมเกราะของพวกเจ้า มันคือเวลาที่พวกเจ้าจะได้ทวงคืนความชอบธรรมบนผืนดินและแสดงความยุติธรรมต่อผืนทะเล ด้วยเลือดและน้ำตา พวกเจ้าจงเขียนประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของดินแดนแห่งเป่ยฉี!
เงื่อนไขสำหรับธีมเพลง:
เพลงจะต้องมีเนื้อหาไปในทางที่ดีและเกี่ยวข้องกับเนื้อหาของเกม
ผู้แต่งจะต้องเป็นเจ้าของเพลงอย่างเต็มตัว การคัดลอกลิขสิทธิ์ถือเป็นข้อห้าม
“บริษัทแบทเทิลออนไลน์” ถือเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ต่อผลงานที่เข้าประกวดในรอบสุดท้าย
รางวัล:
ผู้ชนะสามารถเลือกของรางวัลได้หนึ่งอย่างจากสองตัวเลือก:
3000 เหรียญวิญญาณ
เงินสดหนึ่งล้านดอลลาห์
เมื่อปาหลุนได้อ่านคำแนะนำของการประกวดการแต่งเพลงและรางวัลที่จะได้รับ ตาของเขาโตขึ้นด้วยความช็อค
เขาเลื่อนดูคอมเม้นอื่นๆในเพจและได้พบว่าคนอื่นๆก็ตะลึงกับรางวัลเช่นเดียวกันกับเขา
อินวิสิเบอร์_โลนลิเนส: “ฉันจะเอา 3000 เหรียญวิญญาณนั้น! ฉันจะไปจ้างคนเพื่อทำดนตรีให้ เหรียญวิญญาณจ๋า รอฉันหน่อย!”
เครย่อน_ซินชาน ตอบ อินวิสิเบอร์: “นี่พ่อเศรษฐี แล้วถ้าเพลงของนายไม่ได้รางวัลนายก็จะยอมเสียเงินทั้งหมดนั่นไป?”
อินวิสิเบอร์_โลนลิเนส ตอบ เครย่อน_ซินชาน: “ฉันไม่ได้ร้อนเงินนะ ฉันแค่กลัวว่าจะมีเหรียญวิญญาณไม่พอกับการถลุงแค่นั้นเอง!”
ซูหลีผู้แข็งแกร่ง: “3000 เหรียญวิญญาณ! โอ้มายก็อด ฉันรู้สึกเวียนหัวหน่อยๆแล้วตอนนี้ ไม่สิ ตาของฉันมันเบลอเล็กน้อยด้วย นั่นมันเป็นเงิน 2.4 ล้านดอลลาห์เลยนะ...ใครก็ได้ช่วยพยุงฉันที ฉันกำลังจะเป็นลม”
เย่เสี่ยวเอ้อผู้น่ารัก: “ฉันจะเลือก 3000 เหรียญวิญญาณ!”
สไตรก์_ก็อด: “มีเพียงพวกโง่เท่านั้นแหละที่จะเลือกหนึ่งล้านดอลลาห์แทนเหรียญวิญญาณ ตอนนี้มันเป็นช่วงที่เหรียญวิญญาณขาดแคลนอย่างหนักเลย คนที่ได้ไปนี่เอาไปขายในราคาสองล้านดอลลาห์สบายๆเลย”
อะ_แมมมอธ: “ฉันรู้จักเป็นการส่วนตัวกับนักแต่งเพลงดังๆด้วยนะ ฉันจะเอาเหล้าไปฝากเขาสักสองสามขวดและสร้างความสัมพันธ์กับเขาสักหน่อย รางวัลนี้จะต้องเป็นของฉัน!”
วอเทอร์เมล่อน_ทาโร่: “คนแพ้แบบฉันคงได้แค่นั่งเงียบๆดูพวกคนเก่งเขาแข่งกันไป!”
ปาหลุนเงียบไปหลังจากที่ได้อ่านคอมเม้น
คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเขานั้นอยากจะเข้าร่วมการประกวดแทบคลั่ง มากกว่าเรื่องของรางวัลนี่ล่อใจแล้ว เขายังได้มีโอกาสในการแต่งธีมเพลงให้กับเกมที่เขาชื่นชอบอีกด้วย ความฝันในการเป็นร็อคเกอร์ของเขาได้ถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง
ในที่สุดเขาก็หาสมุดของเขาเจอ เขาหยิบปากกาขึ้นมาและเริ่มเขียนเพลงทันที...
เช้าวันต่อมา เพื่อนเก่าของเขารีบมุ่งหน้าไปที่ห้องดนตรีของโรงเรียนหลังจากที่พวกเขาได้รับโทรศัพท์ของปาหลุน พวกเขาต้องตกใจและจ้องมองไปที่ปาหลุนผู้ที่มีวงดำลึกอยู่ใต้ตา
“ช่วยฉันหน่อยเถอะ เพื่อน!” ปาหลุนพูดอย่างอ่อนแรง
เมื่อได้เห็นเพื่อนของเขามองหน้ากันด้วยความงุนงง ปาหลุนก็ได้ยื่นสำเนาโนตเพลงที่เขาได้เตรียมเอาไว้ก่อนหน้าแล้วให้กับเพื่อนๆ :
“เดอะฟีนิกซ์(วิหคนิรันดร)”
“ปาหลุน นี่นายเขียนเองเหรอ? ฉันได้ยินว่านายหมกมุ่นอยู่กับวิดิโอเกมนะช่วงนี้ อะไรทำให้นายกลับมาเล่นดนตรีเนี่ย?” เพื่อนของเขาอุทานออกมา
“ปาหลุนส่ายหัวด้วยความอ่อนเพลียและบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องของการประกวดเขียนเพลง
“แล้ว..ตกลงพวกนายจะช่วยฉันไหม?” ปาหลุนถาม
เมื่อได้เห็นปาหลุนจ้องไปที่พวกเขาด้วยความหวัง เพื่อนของเขามองหน้ากันก่อนที่จะหัวเราะคิกคักออกมา
ปาหลุนยิ้มกว้างเมื่อเข้าได้รับคำตอบจากเพื่อนๆของเขา
พวกเขาตั้งวงด้วยมือกีตาร์ มือเบส มือกลอง นักร้องนำและสมาชิกที่ดูแลในเรื่องของจังหวะเพลง
พวกเขาทั้งห้าคนรวมตัวกันในห้องดนตรีหลังจากที่ปาหลุนได้พักผ่อนเรียบร้อยแล้ว พวกเขาหยิบเพลงสำหรับการประกวดขึ้นมา:
“ทาหน้าเพื่อเตรียมออกรบซะ
แกมันคือก้อนอิฐที่มัดติดกับฉันเพื่อฉุดรั้งฉันเอาไว้
จุดไม้ขีด แล้วฉันจะเผาแกให้เป็นจุล
เราคือแจ็ค โอ แลนเทินในเดือนกรกฎาคม
จุดไฟขึ้นสู่ท้องฟ้า
มาแล้ว คลื่นน้ำสูงขึ้นแล้ว มาสิ
ทาหน้าเพื่อเตรียมออกรบซะ”
…
ผนึกก้อนเมฆไว้ด้วยเส้นสีเทา
เราจะกู้เอาโลกใบนี้กลับมาจากการหัวใจวาย
...
และฉันจะเลี้ยงดูเธอให้เหมือนนกฟีนิกซ์
ทาหน้าเพื่อเตรียมออกรบซะ
เสียงดนตรีสะท้อนก้องทั่วห้องดนตรี ดึงดูดความสนใจของนักเรียนจำนวนมาก
เมื่อได้ฟังเสียงของเพลง พวกเขาก็หยุดเดินโดยจิตใต้สำนึก พวกเขารู้สึกถูกกระตุ้นด้วยเสียงที่ดังสนั่นของดนตรีและถูกปกคลุมไปด้วยความหวังที่มาจากเนื้อเพลง
...
การประกวดธีมเพลงนั้นเริ่มมาจากลู่หวู่ ที่คาดว่าเขานั้นจะมีโอกาสได้ประหลาดใจกับพรสวรรค์ของผู้เล่น เขาเฝ้ารอคำตอบจากหวู่กิวอี้
การเป็นผู้ตัดสินคนเดียวในการประกวด งานในมือของลู่หวู่ก็เพิ่มขึ้นมากมายนับตั้งแต่วันที่ได้ประกาศการประกวดธีมเพลงอย่างเป็นทางการ เขาตกใจกับอีเมลที่ส่งเข้ามาในอีเมลสำรองของเขาจนนับไม่ถ้วน
ลู่หวู่ต้องการผู้ช่วย เขามองไปที่เป่ยลี่ที่กำลังลิ้มรสอาหารของเธออยู่ อย่างไรก็ตาม เธอตอบกลับลู่หวู่ด้วยสายตาที่เฉยชาและท่าทางให้กำลังใจ
ลู่หวู่ไม่มีตัวเลือกนอกจากรวบรวมสติและเริ่มตรวจสอบผลงานที่ส่งเข้ามา
เพื่อความมั่นใจว่าเขาจะแฟร์กับผู้เล่นทุกๆคน เขาฟังทุกเพลงด้วยความตั้งใจก่อนที่จะร่อนเพลงที่ห่วยแตกทิ้งไป จากนั้นเขาก็เปรียบเทียบเพลงที่เหลืออยู่และเลือกอันที่ดีกว่า
หลังจากงานที่ล้นมือลู่หวู่มาห้าวันเต็ม เขาก็เหลือเพลงอยู่อีกสามเพลง
ลู่หวู่นั้นชอบทั้งสามเพลงอย่างมาก เพลงที่ผ่านเข้ารอบก็คือ:
“ใครเป็นผู้ครอบครองโชคชะตาของดินแดนแห่งเป่ยฉี” โดย อินวิสิเบอร์_โลนลิเนส
“ราชาที่ตื่นขึ้น” โดย มิดไนท์
“เดอะฟีนิกซ์(วิหคนิรันดร)” โดย ปาหลุน
ถึงแม้ว่าเขาจะชอบทุกๆเพลง แต่จะมีผู้ชนะแค่เพียงคนเดียว ลู่หวู่ครุ่นคิดเพื่อตัดสินผู้ชนะ
หลังจากที่ฟังเพลงซ้ำๆ ลู่หวู่ก็ตัดสินใจมอบมงกุฎให้แก่เพลง “เดอะฟีนิกซ์(วิหคนิรันดร)” ของปาหลุน เป็นผู้ชนะเลิศ
ในการเปรียบเทียบกับอีกสองเพลง เพลงของปาหลุนนั้นสามารถกระตุ้นผู้เล่นได้ดีกว่า ดังนั้นมันจึงเหมาะที่จะเป็นธีมเพลงในเกมแห่งสงคราม
หลังจากที่ผลลัพธ์ได้ถูกตัดสิน ลู่หวู่ได้ส่งอีเมลไปให้ปาหลุนเพื่อแจ้งกับเขาเกี่ยวกับชัยชนะ ในขณะเดียวกัน ลู่หวู่ก็ได้บอกกับปาหลุนว่าของรางวัลนั้นจะถูกส่งให้ทางบัญชีของเขาหลังจากที่เพลงได้ปล่อยออกมาอย่างเป็นทางการ
ขั้นต่อไป ลู่หวู่เพียงแค่ต้องรอหวู่กิวอี้จ้างนักร้องมืออาชีพเท่านั้นเอง