บทที่ 346 - เดม่อนลอร์ด (9) [26-03-2021]
บทที่ 346 - เดม่อนลอร์ด (9)
”
"ตายซะ"
ฉันที่สร้างกาารระเบิดของเครื่องบินรบนับพันเข้าใส่เดม่อนลอร์ดได้ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ยังไงก็ตามความแข็งแกร่งของเดม่อนลอร์ดก็ไม่ได้ลดลงเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำไป
[นี่คิดว่าฉันจะถูกเศษเหล็กพวกนี้จัดการงั้นหรอ!?]
เดม่อนลอร์ดได้ตะโกนออกมาผ่านระเบิดออกมาอย่างโกรธแค้นจนดังเข้ามาในหูของฉัน ปีกที่เหมือนค้างคาวขนาดใหญ่ของเขาได้กางออกระเบิดพลังปีศาจออกมาเพื่อเริ่มกลืนกินความเสียหายจากการระเบิดของเครื่องบินรบ
[ฉันจะไม่แพ้!]
"นี่ฉันหรือหมอนี่กันแน่เนี้ยที่เพิ่มพลังขึ้น?"
ฉันได้พูดเล่นขำๆออกมา ลิโคไรท์ได้หรี่ตาจ้องมองมาที่ฉัน
"นั่นก็เพราะที่รักแข็งแกร่งต่างหาก หากเทียบมนุษย์กับปีศาจแล้ว ปีศาจก็คือสิ่งมีชีวิตที่ไร้ขีดจำกัด ตราบใดที่พวกเขามีพรสวรรค์อยู่ พวกเขาก็จะพัฒนาไปได้อย่างรวดเร็วมากๆ"
"ทำไมเธอถึงได้มาบอกฉันตอนนี้ล่ะ?"
"ฉันไม่คิดว่าที่รักจะแกร่งขนาดนี้"
ในท้ายที่สุดการระเบิดก็สงบลง เดม่อนลอร์ดได้ได้ปรากฏตัวออกมาด้วยสภาพที่เสื้อผ้าฉีกขาดและตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ว่าเขาก็ยังคงมีพลังจำนวนมากพอที่ทำให้ฉันต้องขนลุกอยู่ดี
[ตายซะ]
"อ๊า!"
ฉันได้ไปอยู่ตรงหน้าพอในทันที เหล็กกล้าได้ส่งแสงสีดำออกมาและฉันก็ไอออกมาเป็นเลือดสีดำอยู่เต็มปาก เดม่อนลอร์ดได้ฉีกยิ้มขึ้นมา
[ป้องกันได้ดี แต่จะกันไปได้นานแค่ไหนกันนะ]
"นี่เขาทำอะไรน่ะลิโคไรท์?"
"ถ้าฉันรู้ฉันก็คงไม่เป็นจักรพรรดินีซัคคิวบัส แล้วไปเป็นเดม่อนลอร์ดแล้วล่ะ แต่ฉันคิดว่า... เป็นภาษาเวทย์"
ภาษาเวทย์?
"มันเป็นการข้ามขั้นตอนทั้งหมดที่น่ารำคาญในการใชเวทมนต์และแสดงอะไรก็ตามที่อยู่ในความคิดผู้ร่ายออกมา การทำแบบนี้จะใช้มานาเป็นอย่างมากแต่ว่ามันก็รวดเร็วและทรงพลังมากๆเช่นกัน"
[ร่วงหล่น]
ในตอนนี้เป็นสุมิเระ! เวทย์ที่ฉันมองไม่ออกได้ทำให้สุมิเระหล่นลงไปในทันที
ฉันได้ปล่อยคลื่นออร่าไปจับสุมิเระเอาไว้ แต่ว่าหนวดพลังปีศาจของเดม่อนลอร์ดก็มาขวางเอาไว้ พ่อได้เหวี่ยงหอกใส่หนวดนั่นและตะโกนออกมา
"ฉันถูกทำเหมือนตัวประกอบอยู่ตลอดเลย!"
[นายก็ตายไปซะ]
"ฮ่าห์!"
พ่อดูจะรู้สึกถึงการโจมตีนี้จากครั้งก่อนแล้ว หลังจากพ่อได้สร้างคลื่นกระแทกที่ทรงพลังขึ้น พ่อก็บิดร่างกายอย่างละเอียดอ่อน นอกจากการไอออกมาเป็นเลือดแบบฉันแล้ว พ่อก็ไร้บาดแผลใดๆ
"หากว่าไม่ใช่การโจมตีจากภายใน การโจมตีอื่นๆก็จะต้องมีการเปลื่ยนแปลงพลังงานอยู่ภายนอก การคาดเดาการโจมตีของเขาก็ไม่ได้ยากเลย..."
[ถ้างั้นก็หลบต่อไปซะสิ!]
ฉันเข้าใจถึงสิ่งที่พ่อเป็นกังวล การโจมตีจำนวนมากได้ถูกปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง! ฉันได้ขยับเศษชิ้นส่วนโลหะของฉันไปรอบๆ แต่ว่าดูเหมือนว่าการโจมตีของเดม่อนลอร์ดจะไม่ใช่สิ่งที่ใช้ชิ้นส่วนโลหะป้องกันได้
ลิโคไรท์ได้ร่ายเวทย์บาเรียออกมาอย่างรวดเร็ว แต่ว่ามันก็ยังไม่พอที่จะป้องกันการโจมตีทั้งหมดของเดม่อนลอร์ดอยู่ดี
"อืมมมมมม"
เคนได้พูดออกมาพร้อมๆป้องกันการโจมตีที่มาหาเขา เยอึนได้บ่นออกมาด้วยความโกรธ
"ฉันไม่ใช่เหยื่อนะ!"
"เหยื่อ อย่ามาสร้างปัญหาให้กับคังชิน กลับไป"
เมื่อมีชื่อฉันขึ้นมา พลังของพระแม่กาลีได้ส่ายไหวอยู่ครู่หนึ่ง ในตอนนี้เองเดม่อนลอร์ดก็ได้โจมตีเข้ามาอีก และเมื่อฉันได้ใช้เส้นออร่าดึงเยอึนออกมา เธอก็หยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
"ไม่เป็นไร ฉันจะกลับไป"
[ใครปล่อยให้เธอไปกันล่ะ]
เดม่อนลอร์ดได้พูดออกมาอย่างไร้ยางอาย การโจมตีที่เล็งไปที่สมาชิกที่อ่อนแอในปาร์ตี้เราอย่างต่อเนื่องของเดม่อนลอร์ดูจะทำให้เคนโกรธ จนเขาขว้างหอกออกไปใส่เดม่อนลอร์ด
"ลองใช้เวทย์นั่นมาอีกทีสิ!"
[นายคิดว่าฉันไม่กล้างั้นหรอ!?]
ในเวลาต่อมาเดม่อนลอร์ดก็ได้ปลิวกระเด็นไป เขาได้เลือดไหลออกมาทั่วทั้งตัว ในเวลาเดียวกันเยอึนก็ได้พาสุมิเระกลับมาอย่างปลอดภัย พ่อยังคงถือหอกเอาไว้ราวกับไม่อยากจะจากไป แต่ว่าฉันก็ได้แต่ก้มหัวขอร้องพ่อ
"พ่อครับไปจัดการด้านล่างที ที่นั่นมีมอนสเตอร์อยู่เยอะเกินไป"
"ชิ ก็ได้ พ่อก็อยากจะระเบิดพลังเหมือนกัน แต่ว่าการโจมตีของพ่อดูจะไม่ได้ผลเลย... ระวังตัวด้วยนะ"
"ไว้ใจได้เลยครับ"
เมื่อพ่อออกไปจากพื้นที่แล้ว เดม่อนลอร์ดก็เดินโซเซกลับมา บาดแผลบนร่างเขาร้ายแรงอย่างแน่นอน แต่ว่ามันก็รู้สึกเหมือนกับว่าต่อให้เขาจะบาดเจ็บมากกว่านี้เขาก็ไม่ตายอยู่ดี พลังงานปีศาจที่ไม่สิ้นสุดได้ไหลออกมารักษาร่างกายของเขา
[การสะท้อนเวทมนต์....!]
"ถูกแล้วล่ะ"
เคนได้พูดออกมาพร้อมทั้งรับหอกที่ลอยกลับมาของเขา ฉันได้ยกนิ้วให้กับเคนที่ทำการโจมตีก่อนหน้านี้จนเปลื่ยนกระแสของการต่อสู้ไปอย่างชัดเจน ยังไงก็ตามเดม่อนลอร์ดก็ได้รวมพลังปีศาจจำนวนมากไปไว้ที่ตาและตะโกนออกมา
[แต่ว่านั่นมันไม่ใช่สิ่งที่นายจะใช้ได้เป็นครั้งที่สองแน่...! ฉันยอมรับในพลังของนายนะ แต่ว่าในท้ายที่สุดนายก็จะถูกฉันกลืนกิน!]
กำลังจะมาแล้ว! ภาษาเวทย์ของเดม่อนลอร์ดได้พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทาง
ฉันได้ใช้ความคิดวิเคราะห์ถึงเวทย์ที่ตรวจจับได้ยากของเขาอย่างหนัก ในเวลาเดียวกันวงแหวนบนหัวฉันก็หมุนเร็วยิ่งขึ้น แสงของมานาที่สว่างจนไม่น่าเชื่อได้ปรากฏขึ้นมารอบๆเหล็กกล้า
[เข้าใจแล้ว นี่คืออาวุธสุดท้ายของนายสินะ! เป็นมานาที่เข้าใจได้ยาก... นี่นายใช้มานานั่นได้ยังไงกัน?]
"ก็เพราะเดิมทีมันเป็นของฉันอยู่แล้วไงล่ะ"
ฉันได้ตอบกลับไปพร้อมๆบีบอัดมานาอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าฉันจะมองภาษาเวทย์เขาไม่ออกและทำลายมันไม่ได้ แต่ว่าด้วยการใช้อินิกม่าเสริมเหล็กกล้าจนถึงขีดสุดก็จะทำให้ฉันทนการโจมตีของเขาได้ เดม่อนลอร์ดได้ถามออกมาอย่างสงสัย
[พลังของนาย...?]
"พลังนี่อยู่ในระดับเดียวกับพลังเทพเจ้า มันไม่ได้ต่างกับพลังของเทพเจ้าเลย อินิกม่าก็แค่มีรูปร่างที่ต่างออกไปเท่านั้น"
เมื่อฉันได้รับวงแหวนมาฉันก็เข้าใจในอินิกม่ามากขึ้น ถึงแม้แบบนั้นตัววงแหวนก็ยังคงลึกลับอยู่ดี ฉันรู้ว่านี่คือเครื่องหมายแสดงถึงพลังของฉันที่ได้ก้าวไปสู่ขั้นที่สูงขึ้น
เพราะวงแหวนนี่ทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันสามารถจะใช้อินิกม่าด้วยพลังของตัวเองได้ สกิลโอเวอร์ลอร์ดเป็นแค่สกิลที่ทำให้ฉันได้เห็นถึงตัวอย่างของพลังที่ฉันจะใช้ได้เท่านั้น แน่นอนว่าหากว่าหากฉันไม่พัฒนาขึนเลยนับตั้งแต่ได้รับโอเวอร์ลอร์ดมา ฉันก็คงจะใช้มันไม่ได้
ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันก็ไม่คิดว่านี่คือพลังที่เชอร์ราฟิน่าต้องการจากฉัน ถ้าเป็นแบบนั้นเดม่อนลอร์ดก็คงจะแสดงท่าทางที่ต่างออกไป และนี่ก็เป็นสิ่งที่โรเล็ตต้าก็ทำได้เหมือนกัน
นอกจากนี้การใช้พลังนี่ไม่ได้ทำให้ฉันเป็นเทพเจ้า การใช้พลังนี่คือสิ่งจำเป็นในการกลายเป็นพระเจ้า แต่ในท้ายที่สุดมันก็อยู่ในระดับเดียวกันกับพลังดันเจี้ยนที่เชอร์ราฟิน่ามี
[มานาของนายคล้ายกันกับพวกเทพเจ้านั่นอย่างแน่นอน! แต่ในท้ายที่สุดมันจะกลายมาเป็นของฉัน]
"ไอเจ้าบ้านี่ โลภจริงๆเลย!?"
เวทย์ยังคงลอยออกมาโดยไม่หยุดยั้ง ฉันได้กางแขนออกมาและปล่อยอินิกม่าออกไปทั่วทุกทิศทาง ในตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกับฉันเริ่มจะเข้าใจการทำงานของภาษาเวทย์แล้ว ฉันได้เปลื่ยนมานาไปเป็นกระสุนออร่าและยิงออกไปใส่เดม่อนลอร์ด
"เคน ลิโคไรท์! หยุดเดม่อนลอร์ดเอาไว้ซักเดี๋ยวนะ!"
"ฮึ่ม"
เคนได้ถือหอกขึ้นมาถึงแม้เขาจะแค่นเสียงก็ตาม ส่วนลิโคไรท์ได้พุ่งออกไปด้วยความเร็วศักดิ์สิทธิ์ในทันที พลังอินิกม่าได้ถูกรวบรวมเข้ามาที่มือของเธอเมื่อได้เข้าไปใกล้เดม่อนลอร์ด
[อะไรกัน!?]
"นี่คือพลังของที่รัก เพราะงั้นเมื่อเราอยู่ด้วยกันฉันก็ใช้มันได้!"
ลิโคไรท์ได้ข่วนเข้าไปที่เดม่อนลอร์ดซึ่งใช้มือของเขามาป้องกันเอาไว้ ในเวลาเดียวกันเคนก็พุ่งออกไปพร้อมสเลปนีย์และแทงหอกเข้าไปในจุดบอด แต่ว่าพลังปีศาจของเดม่อนลอร์ดได้ระเบิดออกมาผลักเคนจนต้องถอยกลับไป ตลอดเวลานี้ภาษาเวทย์ของเดม่อนลอร์ดก็ยังยิงใส่ทุกๆคนอย่างต่อเนื่อง
[ตาย!]
"ย่ะห์"
ในระหว่างลิโคไรท์กับเคนกำลังต้านภาษาเวทย์อยู่ จู่ๆลูกบอลพลังปีศาจจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ลูกบอลพวกนี้ได้ดูดพลังด้านลบภายในโลกจนส่องแสงน่าขนลุกออกมา
[ฉันคือราชันแห่งปีศาจทั้งมวล]
"กรี๊ดดด!"
"อั๊ก!"
ทั้งสองคนไม่อาจจะหลบการโจมตีนี้ได้เพราะมัวแต่คิดถึงคำขอจากฉันที่ให้หยุดเดม่อนลอร์ดเอาไว้ พวกเขาได้ใช้ร่างกายเข้ามาป้องกันฉันเอาไว้
"ตอนนี้ฉันพร้อมแล้ว"
เมื่อเคนกับลิโคไรท์ถูกแรงระเบิดผลักกระเด็นมา เศษโลหะจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้กวาดเข้าใส่เดม่อนลอร์ด เดม่อนลอร์ดได้ปล่อยพลังปีศาจออกมามากขึ้นเพื่อจัดหยุดเศษโลหะเอาไว้ หากมองจากภายนอกแล้วมันดูเหมือนว่าการโจมตีของฉันแทบจะไม่ได้ผลเลย
"...ทะ ที่รัก คุณขอให้เราหยุดเอาไว้เพื่อทำแค่นี้?"
"นี่นายทำอะไรพลาดไปหรือป่าว?"
ลิโคไรท์กับเคนได้มองมาที่ฉันอย่างตกตะลึง ฉันได้หยักไหล่ตอบกลับไป ลิโคไรท์ได้หยักหน้ารับรู้เมื่อฉันได้ส่งต่อความคิดไปให้เธอ แต่ว่าเคนก็ดูจะยังไร้เบาะแสใดๆ
ยังไงก็ตามอีกไม่นานเขาก็จะได้รับคำตอบแล้ว
[...แค่ก!]
เศษชิ้นส่วนโลหะทรงพลังอย่างแน่นอน แต่ว่าก็ยังไม่เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับคนอย่างเดม่อนลอร์ดได้
ยังไงก็ตามหลังจากเศษชิ้นส่วนโลหะถูกพลังปีศาจระเบิดทำลายไป เดม่อนลอร์ดก็เริ่มตัวซีดและมีพลังปีศาจสีดำไหลออกมาจากร่าง พลังปีศาจนี้ไม่ได้เป็นเขาตั้งใจปล่อยออกมา แต่ว่ามันไม่อยู่ในการควบคุมของเขาต่างหาก
[นะ นาย...! นายทำอะไรกับฉัน?]
"ว้าว"
ฉันได้พูดออกมาด้วยความกลัว
"เรื่องคำสาปนายพูดได้ถูกเลย แม้กระทั่งเดม่อนลอร์ดก็ยังสลัดไม่หลุด!"
ใช่แล้วเศษชิ้นส่วนโลหะที่ฉันเพิ่งจะใช้ไปได้เก็บเลือดของปีศาจตัวสุดท้ายที่ฉันได้ฆ่าไปในทวีปลูก้า หากว่าเขาได้รู้ว่าคำสาปของเขามีประโยชน์เขาจะต้องมีความสุขแน่ๆ
[นี่มันเหมือนกับ... เหมือนกันเลย!]
เขาของเดม่อนลอร์ดได้หดลงไป ในทางกลับกันพลังปีศาจของเขาได้ระเบิดออกมาในหลายๆจุด เมื่อได้เห็นการระเบิดที่ทำให้โลกล่มสลายได้ทำให้ลิโคไรท์ร้องออกมา
"เราจะทำยังไงกันดีที่เรา! เขาคลั่งยิ่งกว่าเดิมแล้ว!"
"แต่ว่ามันได้ผลดีเลยล่ะ คำสาปนี้ได้ลดระดับพลังเขาลงไปขั้นหนึ่งแล้ว"
"ได้ผล? ได้ผลอะไร? ...กรี๊ดดด!"
ลิโคไรท์ที่หันมาหาฉันได้ร้องออกมาทั้งๆที่หน้าแดง ฉันได้ให้ดอร์ตูสร้างกระจกขึ้นมาทันทีด้วยความกังวลอย่างมาก
ภาพสะท้อนในกระจกคือหญิงสายที่งดงามจนไม่มีใครเทียบได้
"โอ้"
ฉันได้อุทานออกมาอย่างตกใจ จากนั้นฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งจากเสียงที่ตัวเองเปล่งออกมา เพราะพลังของฉันได้ทำให้ทุกๆส่วนของฉันได้เปลื่ยนไปเป็นผู้หญิง
"ฉันยอมรับเลยนะว่านายสวยมาก เดม่อนลอร์ดนายคิดยังไงล่ะ"
[นะ นายคือฮีโร่!?]
แรงระเบิดได้สงบลงเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเดม่อนลอร์ด ฉันก็ได้ขยิบตาให้เขาและตะโกนออกมา
"การล่อลวงของลิลิธ!"
