บทที่ 121 วินาทีเป็นวินาทีตาย!
บทที่ 121 วินาทีเป็นวินาทีตาย!
ผู้แปล loop
รถแท็กซี่ได้วิ่งไปตามถนนไปทางทิศใต้!
1นาทีผ่านไป……
2 นาทีผ่านไป…….
ดงซูบินเกือบทุบโทรศัพท์ของเขาเนื่อจากความโกรธของเขา ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นรถสองแถวที่จอดอยู่ในที่เงียบสงบด้านหน้าถนน มินิบัสนั้นไม่ใช่รถที่ดีนัก จากตำแหน่งของดงซูบิน เขาไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน แต่เขาเห็นบางคนผลักและดันกันอยู่ข้างรถดงซูบินนั่งตัวตรงแล้วชี้ไปที่ทิศทางนั้น:“นั่น! ไปที่นั่นตรงนั้นเดียวนี้! เร็ว!”
50 เมตร……
40 เมตร……
30 เมตร……
คนขับตอนนี้รู้สึกประหม่ามาก เขาเหยียบเบรคอย่างช้าแต่เขาไม่กล้าที่จะหยุดใกล้กับคนเหล่านั้น ดงซูบินไม่ได้ขอให้คนขับเข้ามาใกล้ เขาเปิดประตูแล้วกระโดดออกมา คนขับเห็นว่าดงซูบินลงจากรถแท็กซี่ของเขาแล้วเขาก็รีบขึ้นแท็กซี่และขับรถกลับอย่างรวดเร็ว เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับเรื่องอันตรายขนาดนี้
20 เมตร……
10 เมตร……
รถมินิบัสที่จอดอยู่ด้านหน้าของดงซูบินนั้นทำให้เขาสามารถเห็นผู้โดยสารในรถอีกด้านหนึ่งได้ เสียงตะโกนดังขึ้นขณะที่ ดงซูบินเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น เขาจำเสียงนั้นได้ มันเสียงของพี่สาวเฉา เธอตะโกน:“ฉูหยวน! วิ่ง!”ดงซูบินรู้สึกว่าเลือดของเขาเริ่มสูบฉีดมากยิ่งขึ้นและวิ่งเร็วขึ้น เขาวิ่งไปที่อีกด้านหนึ่งของมินิบัสจากด้านหลังและสิ่งที่เขาเห็นมันทำให้เขาโมโหมาก!
ผู้หญิงอายุประมาณ 26 ปีคุกเข่าบนพื้นกอดท้องของเธอ เธอน่าจะเป็นพี่สาวเฉามีรอยแดงบนใบหน้าของเธอและดูเหมือนว่าจะมีใครตบเธอ ข้าวของทั้งหมดของเธอกระจัดกระจายอยู่บนพื้นด้านหน้า มีกล่องเครื่องสำอางเล็ก ๆ กระจกบานเล็กกระเป๋าเงิน และอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีกล้องดิจิตอลซึ่งถูกทุบและสมุดฉีกขาด
ฉูหนวนอันมีค่าของดงซูบินเองก็อยู่ไม่ไกลออกไป ชายคนหนึ่งตัวพอๆกับจ้วงจือจับผมของฉูหยวนไว้ ไกด์นำเที่ยวหญิงผิวคล้ำกำลังพยายามแย่งกระเป๋าของฉูหยวน ฉูหยวนเจ็บปวดและมีรอยช้ำมากมายในมือของเธอ
“ฉูหยวน! ให้กระเป๋าพวกเขาไป ให้มันไปก่อน!” พี่สาวเฉาตะโกนออกมา
ฉูหยวนปฏิเสธที่จะปล่อยกระเป๋าถือของเธอ:“เอากลับมา! คุณทุกคนเป็นอาชญากร!”
คนขับรถใช้แรงมากยิ่งขึ้นเพื่อจะดึงกระเป๋ากลับมา “เวรเอ๋ย แก! เสี่ยวหง! ตรวจสอบว่าเธอมีกล้องตัวอื่นไหม ในกระเป๋าของเธอ! ตรวจสอบโทรศัพท์ของเธอด้วย! เราไม่สามารถปล่อยให้เธอรายงานพวกเราได้!”
ไกด์ทัวร์คนนั้นดุออกมา:“นังตัวดี! เอามา! ส่งกระเป๋าของแกมาให้ฉัน!”
“ฉูหนวน!” ดงซูบินสูญเสียความสุขุมไปแล้ว เขารู้สึกว่าเขาบ้าไปแล้วและอาจรู้สึกว่าเลือดเดือด “ถ้าแกสัมผัสเธออีกครั้ง! ฉันจะฆ่าแก!”
พี่สาวเฉาที่ยังอยู่บนพื้นถึงกับตะลึง:“ดงซูบิน?”
ฉูหยวนตกใจและตะโกนอย่างรวดเร็ว:“ซูบิน! อย่าเข้ามา! โทรหาตำรวจโดยด่วน! นายสู้พวกเขาไม่ได้หรอก!”
ตอนนี้ดงซูบินไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เขาเหวี่ยงกล่องเงินที่ถูกล็อคไว้และวิ่งไปข้างหน้าไปยังคนขับคนนั้น เขามีเพียงสิ่งเดียวในใจของเขา เขาจะต้องฆ่าแม่คนนี้ให้ได้ **!
ไกด์นำเที่ยวหญิงเห็นว่าฉูหยวนเผลอและรีบคว้ากระเป๋าจากเธอ เธอไม่ได้มองไปที่ดงซูบิน
คนขับเองก็ไม่ได้กลัวชายหนุ่มที่กำลังเดินมาหาเขา เพราะด้วยร่างกายของเขาที่สูง 1.9 ม. และร่างกายสมส่วน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับการฝึกฝนด้านศิลปะการต่อสู้มา แต่ด้วยขนาดของเขาก็เพียงพอที่จะจัดการดงซูบิน เขาไม่เคยแพ้ในการต่อสู้ใดๆเลย และตัวเท่าดงซูบินจะทำอะไรเขาได้? รูปร่างของดงซูบินนั้นตัวเล็กกว่าไกด์นำเที่ยวเสียอีก ซึ่งเขาไม่น่าจะชนะในการต่อสู้ในครั้งนี้
ความแตกต่างนั้นชัดเจนเกินไป! สองคนนี้ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน!
ดงซูบินยังรู้ว่าเขาจะไม่ต่อสู้กับไกด์เท่านั้น แต่เมื่อเขาเห็นว่าฉูหยวนถูกกระฉากผมอยู่ มันทำให้เขาทนไม่ไหว!
2 เมตร…….
1 เมตร…….
ตอนนี้ดงซูบินวิ่งเหมือนคนบ้าและกำกำปั้นของเขา เขาเหวี่ยงกำปั้นใส่คนขับ “ปล่อยเธอไป!”
มันเป็นการชกหน้า! ดงซูบินใช้แรงทั้งหมดของเขาในการชกครั้งนี้
คนขับที่จับผมยาวๆของฉูหยวนด้วยมือของเขาและเยาะเย้ย เขาไม่ได้พยายามหลบหมัดของดงซูบินเขารอขณะที่กำปั้นของ ดงซูบินใกล้ชิดกับเขาและยกเท้าขึ้นแล้วเตะดงซูบินที่ท้องของเขา แขนของดงซูบินไม่ได้ยาวเท่ากับขาของเขา ในท้ายที่สุดหมัดของดงซูบินไม่แม้แต่จะถึงตัวของคนขับ!
มันผิดพลาด!
“ซูบิน!” ดวงตาของฉูหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดง!
ดงซูบินตัวปลิวกระเด็นออกมา 2 เมตรแล้วนอนราบกับพื้นและลุกขึ้นไม่ได้อีก
คนขับหัวเราะและดึงผมของฉูหยวนต่อไป:“นี่หรอน้องชายของแก? ทำไมมันอ่อนแอเหลือเกิน มันยังไม่สามารถแตะตัวฉันได้เลย!”
“เจอแล้!” ไกด์นำเที่ยวถือกระเป๋าถือของฉูหยวนไว้ข้างๆและฉีกสมุดบันทึกเป็นชิ้น ๆ “พวกเขาได้บันทึกสิ่งที่เราทำในสมุดบันทึกนี้ด้วย! นังโง่! แกมาจากปักกิ่งเหรอ? ทำไมพวกแกมาที่นี่พวกแกมาเพื่ออะไรกัน?”
มีคนจำนวนมากบนรถสองแถวมองพวกเขา แต่พวกเขาทั้งหมดยังเงียบอยู่
ดงซูบินที่อยู่บนพื้นกำลังกรีดร้องขณะที่เขาเห็นคนขับกระชากผมของฉูหยวน เขาต้องการที่จะช่วยชีวิตเธอ แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับได้ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดทันทีที่เขาขยับและไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้!
“ซูบิน! นายโอเคไหม?”
ความโกรธ! เสียใจ! โกรธ! ทำอะไรไม่ถูก! ทั้งหมดนี้เป็นความคิดของดงซูบินในขณะนี้!
‘ไร้ประโยชน์! ฉันมันตัวไร้ประโยชน์!’
“ซูบิน! อา! ปล่อยฉันไป!”
ฉูหยวน ตะโกนด้วยความเจ็บปวด ตาของซูบินตาแดงก่ำขณะที่เขาจ้องมองที่คนขับตัวใหญ่ ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าเขายังไม่ได้ใช้พลังกวิเศษของเขาในวันนี้!
“ย้อนกลับ!”
“ฉากเปลี่ยนไปและเวลากลับไปที่จุดเดิม!”
ความเจ็บปวดในท้องของเขาหายไปดงซูบิน รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเอนไปข้างหน้าและยกแขนขึ้น หมัดของเขาอยู่ในอากาศและด้านหน้าของเขาคือคนขับรพคนนั้น เขากำลังจะต่อยเขาและคนขับรถคนนั้นไม่พยายามหลบ เขายังคงเย้ยหยันเขาและคว้าผมของฉูหยวนไว้!
ดงซูบินอยู่ห่างจากใบหน้าคนขับประมาณ 80 ซม.!
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น 1 นาทีที่ผ่านมา!
คนขับไม่ได้กลัวดงซูบินเลย เขามั่นใจในตัวเองมากและเขาสามารถเอาชนะชายร่างผอมคนนี้ได้ต่อให้มาสี่คนก็ตาม! มันเหมือนเด็กที่พยายามต่อสู้กับผู้ใหญ่ คนขับสามารถบอกได้เลยว่าดงซูบินนั้นไม่เคยทะเลาะชกต่อยมาก่อนแน่ๆ เขาเตรียมพร้อมที่จะเตะดงซูบินอย่างเต็มกำลัง!
ดงซูบินผู้ซึ่งเพิ่งจะควบคุมร่างกายของเขาได้รู้ว่าหมัดของเขาจะไม่เชื่อมโยงกัน เขาเปลี่ยนน้ำหนักตัวเป็นขาซ้ายอย่างรวดเร็วและไม่ได้ดึงหมัด เขารู้ว่ามันสายเกินไปที่จะดึงหมัดของเขากลับคืนมา เขายกเท้าขวาและเตะไปข้างหน้าคนขับ
คนขับยกขาของเขาในเวลาเดียวกัน!
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปและมีบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น!
พี่สาวเฉาและ ฉูหยวนทุกคนที่อยู่บนมินิบัสถึงกับตกใจดงซูบินเตะขึ้นไปในอากาศ ด้านหน้าของเขาไม่มีอะไรเลยและทุกคนก็สับสนกับการกระทำของเขา แต่ในวินาทีต่อมาคนขับก็เตะออกมายังพื้นที่ว่างหน้าดงซูบิน!
มุมเตะของคนขับนั้นแม่นยำมาก หากการเตะของเขาขยับไปข้างหน้าเล็กน้อยมันจะกระทบท้องของ ดงซูบิน
แต่เมื่อทุกคนเห็นมุมและความสูงของการเตะของดงซูบิน ไม่มีใครรู้สึกว่าการเตะของคนขับนั้นถูกต้อง!
ขาของคนขับดูเหมือนว่ากำลังวิ่งไปข้างหน้าเพื่อรับการเตะของดงซูบิน ‘ปัง’ การเตะของดงซูบินเตะไปที่หน้าขาของคนขับเข้าอย่างจัง!
‘การเตะครั้งนี้ร่อนลงบนน่องของผู้ขับขี่!’
คนขับล้มลงไปด้านหลัง เขาไม่เชื่อสายตาของเขา! เกิดอะไรขึ้น? ‘ชายหนุ่มคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขาจะเตะไปที่ไหน เป็นไปไม่ได้! เขากำลังจะต่อยฉัน! ทำไมเขาถึงเปลี่ยนเตะอย่างกะทันหัน? ประณาม! ชายหนุ่มคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้!’
คนขับไม่ยอมแพ้ วินาทีก่อนที่เขาจะล้มเขาเหวี่ยงขาแล้วพยายามกวาดขาของ ดงซูบิน!
ดงซูบินเกือบจะล้ม
คนขับพยายามยืนขึ้นทันที แต่ขาของเขาบาดเจ็บมากเกินไปที่จะลุกขึ้นมาได้!
ดงซูบินลุกขึ้นและมองไปรอบๆ เขาอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าเขาจะไม่ชนะถ้าเขาพยายามต่อสู้กับคนขับในการต่อสู้ใกล้ชิดในเวลานั้นดงซูบินเห็นก้อนหินกลมขนาดประมาณบาสเกตบอล 2 เมตรจากเขา เขาก้าวไปข้างหน้าและหยิบหิน 5 กิโลกรัมขึ้นมา จากนั้นเขาก็หันไปทางคนขับและอุทานออกมา:“ไอ้เวร แก!” เขายกหินขึ้นมาแล้วโยนมันใส่คนขับ!
หลังจากบาดเจ็บที่ขาของเขาคนขับไม่สามารถหลบก้อนหินได้!
หินกระแทกที่เอวของคนขับคนนั้นและทำให้เกิดแผลลึก!
“อ๊าห์ !!!!” คนขับล้มลงบนพื้นอีกครั้งและเขาก็กุมเอวของเขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลออกมาจากแผลที่เอวของเขาและเสื้อสีส้มของเขาก็กลายเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว!
ฉูหยวน, พี่สาวเฉา, ไกด์นำเที่ยวหญิงและนักท่องเที่ยวทั้งหมดบนรถมินิบัสตกตะลึง
คนขับรถที่ดูแข็งแรง เขาดูเหมือนว่าเขาจะทุบหินก้อนใหญ่ด้วยหมัดของเขาได้ และร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ…… แต่เขาทำร้ายจากชายร่างผอมอย่างดงซูบิน เขาไม่สามารถแม้แต่จะสวนกลับได้!
‘เป็นไปไม่ได้!’
‘กล้ามเนื้อพวกนั้นทำให้คนอื่นกลัว?’
‘ดงซูบินไม่น่าจะชนะเขาได้สิ!’
