Chapter 21- 22: ผู้หญิงนิสัยไม่ดี (อ่านฟรี)
Chapter 21: ดราม่าในโรงอาหาร
ฉินเจิ้งไม่แน่ใจความสัมพันธ์ระหว่างฉู่เพ่ยหานกับกู้หนิง พวกเธอดูไม่เหมือนเพื่อนกันเพราะฉู่เพ่ยหานมักพูดกับกู้หนิงอย่างที่เพื่อนไม่ควรพูดกับเพื่อน
ถึงอย่างนั้นเธอก็เข้าข้างกู้หนิง
ฉินเจิ้งไม่รู้ว่าที่ฉู่เพ่ยหานช่วยเหลือกู้หนิงเพราะเธอเกลียดเขารึเปล่า
ถ้าฉู่เพ่ยหานเกลียดเขา ด้วยความสัตย์จริงเขายังนึกไม่ออกเลยว่าเธอทำแบบนั้นทำไม
ในอีกด้านหนึ่งกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาไม่รู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้า พวกเธอจึงคิดว่าฉู่เพ่ยหานมาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะกู้หนิงด้วยเหมือนกัน
ในสายตาของกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยา กู้หนิงเป็นคนทำให้ตัวเองต้องอับอาย เธอเหมาะที่จะถูกรังแกที่สุด
พวกเธอไม่คิดว่าฉู่เพ่ยหานและกู้หนิงเป็นเพื่อนกันได้ มันเป็นไปไม่ได้จากการรับรู้ของพวกเธอ ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะเด็กสาวที่มาจากครอบครัวที่มีอิทธิพลครอบครัวหนึ่ง จะมาเป็นเพื่อนกับกู้หนิงที่มาจากครอบครัวยากจนได้ยังไง
ถึงอย่างนั้นภูมิหลังของฉู่เพ่ยหานก็ยังไม่ชัดเจน ทุกคนเพียงรับรู้ว่าเธอได้รับการสนับสนุนจากผู้อำนวยการโรงเรียน
ทุกคนรวมถึงกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาเชื่อว่าฉู่เพ่ยหานมาที่นี่เพียงเพื่อเล่นสนุกๆกับกู้หนิง ยกเว้นฉินเจิ้งที่ยังมองดูด้วยความสงสัย
ตอนนี้หยูหมิงซีตื่นตระหนกแต่ก็ปริปากพูดอะไร
"ฉันรู้นะว่าพวกเธออิจฉาความสวยของฉัน" กู้หนิงพูดติดตลกอย่างกับว่าความสวยทำให้เธอต้องลำบาก
จางอี้หมิงพลันหัวเราะขึ้นเสียงดัง
เขามองไปที่กู้หนิงอย่างดูถูกดูแคลน "กู้หนิง กล้ามากนะที่พูดอย่างนั้น ฉันยังมองไม่เห็นความสวยของเธอเลยแต่ความจนของเธอนั้นเห็นชัดเจนเลยทีเดียว
"ใช่แล้วล่ะ ไม่มีใครอิจฉาแกหรอก!”
กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาเห็นด้วย ถึงแม้พวกเธอจะรังแกกู้หนิงเพราะเธอสวยกว่าก็จริง แต่ให้ตายพวกเธอก็ไม่มีทางยอมรับหรอก
ไม่มีใครรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาจึงสนุกกับการรังแกกู้หนิง แต่โดยสามัญสำนึกทั่วไปกู้หนิงนั้นหน้าตาดีกว่ากู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยา
ดังนั้นคำตอบของกู้หนิงจึงไม่ได้เพิ่มความเกลียดชังมากนัก
กู้หนิงไม่โกรธเลยสักนิด "ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเธอถึงชอบมายุ่งกับฉันนัก? ฉันคิดว่าฉันไม่เคยไปทำร้ายพวกเธอก่อนนะ ถ้าไม่ได้อิจฉาเพราะฉันสวยกว่าแล้วเพราะอะไรล่ะ?"
ระหว่างที่พูดกู้หนิงทำหน้าตาน่ารักโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกคนรวมถึงฉินเจิ้งต่างถูกดึงดูดด้วยใบหน้านั้น
กู้หนิงเป็นคนสวยจริงๆนั่นแหละ ก่อนที่ถังอันหนิงจะเกิดใหม่ในร่างนี้ เธอเป็นคนเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร ทั้งๆที่เป็นคนสวย ทุกคนเลยมองข้ามเธอไป
แต่ตอนนี้กู้หนิงเต็มไปด้วยความมั่นใจและมีพลัง ยากมากที่จะเดินผ่านเธอไปโดยไม่สนใจ
ขณะนี้นักเรียนส่วนใหญ่ที่ยืนอยู่รายล้อมพวกเขาเชื่อไปแล้วกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยารังแกกู้หนิงเพราะกู้หนิงสวยกว่าพวกเธอ
สักพักกู้หนิงจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา "และเฉินจื่อเหยาเพิ่งพูดว่าที่ฉันถูกกลั่นแกล้งรังแกเพราะความจนของฉัน ฉันไม่้เข้าใจจริงๆว่าทำไมความจนของฉันถึงเป็นเหตุผลให้ฉันต้องถูกรุมรังแก"
กู้หนิงเอ่ยอย่างใจเย็น ไม่มีความโกรธเกลียดชังในน้ำเสียง ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนที่ถูกรุมรังแก
เมื่อได้ยินดังนั้นความคิดของทุกคนต่อกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาจึงแปรเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี บางคนถึงกลับรู้สึกโกรธและความไม่ยุติธรรมต่อกู้หนิง
สิ่งที่กู้หนิงพูดเป็นความจริงที่เจ็ดปวดซึ่งทุกคนก็ได้เห็นกับตาและได้ยินตามนั้นจริงๆ
ช่วงเวลาสั้นๆกู้หนิงก็ได้รับการสนับสนุนจากนักเรียนส่วนใหญ่
"ใช่แล้วล่ะ ผิดตรงไหนที่เกิดมาจน?
“ไม่มีใครยอมอยู่เฉยๆโดยไม่ตอบโต้หนอกนะ พวกโง่!”
"เธอพูดจาไม่ดีให้ครอบครัวคนอื่น นิสัยไม่ดี!”
ทุกคนเริ่มตำหนิการกระทำของเฉินจื่อเหยา
"แก" เฉินจื่อเหยาโกรธมากแต่ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร
กู้เซียวเซียวได้แต่ยืนนิ่งอย่างกับคนเป็นใบ้
ในขณะที่ฉินเจิ้ง จางอี้หมิง และฝูหมิงเหลียง ยืนห่างออกมาจากดราม่าเหล่านี้
พวกเขาสังเกตุถึงสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรของทุกคนที่มองไปยังเฉินจื่อเหยา พวกเขาไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
อีกอย่างเด็กหนุ่มไม่อยากทำลายชื่อเสียงตัวเองเช่นเดียวกัน
"กู้หนิง ชาติก่อนเธอไปทำอะไรไว้เนี่ย? ทำไมความยากจนของเธอถึงได้เป็นปัญหาในสายตาคนอื่นล่ะ” ฉู่เพ่ยหานกรอกตามองไปยังกู้หนิงด้วยความไม่ชอบใจ
"หึ ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องทำให้ตัวเองรวยเร็วๆแล้วสินะ” กู้หนิงตอบ
ไม่ช้าไม่เร็วนี้อย่างแน่นอน...
กู้เซียวเซียวก็พูดเยาะเย้ย" เชอะ ฝันเอาเหรอ! กู้หนิง”
เธอไม่เชื่อว่ากู้หนิงจะกลายเป็นคนรวยขึ้นมาตราบจนชั่วชีวิตของเธอ
"ฉันคิดว่ามันเป็นไปได้นะ" ฉู่เพ่ยหานเอ่ยสวนขึ้นมาทันใด
ฉู่เพ่ยหายมีความรู้ว่ากู้หนิงไม่ใช่เพียงเด็กสาวธรรมดาทั่วไป
กู้เซียวเซียวประหลาดใจที่ฉู่เพ่ยหานยื่นมือเข้ามาช่วยกู้หนิง เธอควรจะหัวเราะเยาะกู้หนิงไม่ใช่หรอ?
"กู้เซียวเซียว รอดูเถอะ! ตอนนี้ฉันยังจนแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะจนตลอดไป!!"
กู้หนิงตอบกลับด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม
ก่อนที่กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาจะโต้ตอบ กูหนิงก็เอ่ยขึ้นมาก่อน
"กู้เซียวเซียว เฉินจื่อเหยา ฉันแนะนำให้เธอทั้งสองอยู่ห่างฉันจากนี้เป็นต้นไปหรือไม่อย่างนั้นพวกเธอได้เสียใจแน่" กู้หนิงเตือนพวกเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น
กู้หนิงไม่สนใจว่ากู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาจะฟังคำเตือนหรือไม่ เธอจะยืนหยัดสู้และต่อต้านพวกเขาเอง!
กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาแน่นอนย่อมไม่พอใจกับคำเตือนของกู้หนิง "กู้หนิง แกคิดว่าแกเป็นใคร? ห๊ะ!! แก...."
ชั่วขณะนั้น ฉินเจิ้งก็พูดขัดขึ้นมา "พอได้แล้ว"
กู้เซียวเซียวคือแฟนสาวของเขาและเขาควรปกป้องเธอ
Chapter 22: ผู้หญิงนิสัยไม่ดี
ฉินเจิ้งเข้าใจแล้วว่าฉู่เพ่ยหานมาเพื่อช่วยกู้หนิง หากเขาไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง ดราม่านี้ก็คงจะไม่จบ
"แต่กู้หนิงตบจื่อเหยา..." กู้เซียวเซียวไม่อยากยอมแพ้
ก่อนที่ฉินเจิ้งจะตอบ กู้หนิงพูดขึ้นมาก่อนว่า "เธอสมควรได้รับแล้ว ถ้าเธอยังปากดีแบบนี้อีก ตบครั้งเดียวคงไม่พอ"
จากนั้นจึงส่งสายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งไปยังเฉินจื่อเหยา เธอขนลุกด้วยความกลัว ตอนนี้เฉินจื่อเหยากลัวกู้หนิงขึ้นมาจริงๆแล้ว
"กู้หนิง แกคอยดูเถอะ เราจะได้เห็นดีกัน" แม้ว่าเฉินจื่อเหยาจะยังหวาดกลัว แต่เธอไม่ต้องการที่จะหนีออกไปอย่างนี้ เธอจึงแกล้งทำเป็นสงบและเดินจากไปพร้อมกู้เซียวเซียว
หรือหนีออกไป
ฉินเจิ้งและเพื่อนของเขามองมายังกู้หนิง จากนั้นจึงพากันเดินออกไปจากห้องอาหาร
พวกเขาต่างคิดในใจว่าตอนนี้กู้หนิงเปลี่ยนไปอย่างกับคนล่ะคน
เมื่อเห็นว่าพวกเขาจากไปแล้ว กู้หนิงจึงเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของเธอ
นักเรียนที่เหลือต่างสลายหายตัวไปในทันใด
เด็กสาวอีกคนยังไม่จากไปเธอนั่งลงข้างกู้หนิง "หิวจะตายอยู่แล้ว อาหารบ้าของฉันอยู่ไหนเนี่ย"
น้ำเสียงหงุดหงิดอย่างเช่นเคย
กู้หนิงไม่ใส่ใจ
หยูหมิงซีประหม่าเมื่อฉู่เพ่ยหานนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเธอ
เธอสับสนเช่นเดียวกันกับคนอื่น ก่อนหน้านี้ฉู่เพ่ยหานโจมตีกู้หนิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้พวกเขาถึงดูสนิทกันแล้วล่ะ?
"เธอไม่น่าปล่อยพวกมันไปง่ายๆแบบนั้นเลย ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะล้มพวกมันให้หมด!! เธอต้องสอนบทเรียนพวกมันซะบ้าง พวกมันจะได้ไม่กล้ายุ่งกับเธออีก" ฉู่เพ่ยหานบ่น เธอไม่เห็นด้วยกับกู้หนิง
กู้หนิงยกมุมปากขึ้น ฉู่เพ่ยหานคนนี้ช่างเป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดีจริงๆ ดูเหมือนว่าจะชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว
ถึงอย่างนั้นกู้หนิงก็รู้สึกประทับใจกับสิ่งฉู่เพ่ยหายพูดและทำ ตัวเธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่สาวน้อยมัธยม วิญญาณของเธอคือหญิงสาวอายุยี่สิบห้า
กู้หนิงไม่สู้กับใครถ้าไม่จำเป็นจริงๆ และเธอก็ไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาวเหมือนกัน
"ถ้าฉันตีพวกเขา ฉันก็ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลน่ะสิ ฉันไม่อยากเสียงตังหรอกนะ" กู้หนิงพูด
อืม...
ฉู่เพ่ยหานนิ่งไปทันที จากนั้นจึงคิดได้ว่ากู้หนิงยากจน เธอรู้สึกละอายใจหน่อยๆ
แต่ฉู่เพ่ยหายกลับรู้สึกอึดอัดหน่อยๆ กู้หนิงบอกว่าเธอชอบจ่ายค่ารักษาให้คนอื่น? ฉู่เพ่ยหานจ่ายค่ารักษาพยาบาลทุกครั้งที่เธอมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับใคร
เธอจ่ายเงินไปเยอะมากสำหรับเรื่องนั้น แต่ก็ยังมีคนมาทำให้เธอรำคาญใจอยู่บ่อยๆ
ขณะนั้นอาหารก็ถูกเสิร์ฟวางบนโต๊ะ ฉู่เพ่ยหานจึงยุติหัวข้อสนทนาและเริ่มลงมือกับอาหารมื้อกลางวันแสนอร่อยของเธอ
อาหารมื้อนั้นเพียงพอสำหรับสามคน
อีกด้าน ฉินเจิ้งและเพื่อนพาเฉินจื่อเหยาที่บาดเจ็บไปห้องพยาบาล พวกเขาจึงยังไม่ได้ทานข้าว
หลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จ ยังเร็วเกินไปสำหรับคาบบ่าย
นักเรียนปีสุดท้ายส่วนใหญ่จะกลับเข้าห้องเรียนไปทบทวนเนื้อหาเนื่องจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามาแล้ว
อย่างไรก็ตามมันไม่จำเป็นสำหรับกู้หนิงที่จะใช้เวลาว่างของเธอในการทบทวนบทเรียนดังนั้นเธอจึงยังไม่กลับเข้าห้องเรียน
"เธอจะกลับไปที่ห้องเรียนเลยหรือว่าจะออกไปเดินเล่นรอบๆกับฉัน?" กู้หนิงถาม
"ไม่ ฉันยังไม่เข้าห้องเรียนตอนนี้ โง่มากถ้าทำอย่างนั้นตอนเวลาพัก” ฉู่เพ่ยหานดูท่าจะไม่ชอบเรียน
เธอมักโดดเรียนออกไปเล่นข้างนอกและแน่นอนว่าคงโง่มากถ้าเธอเข้าไปเรียนในชั่วโมงพัก
ถึงอย่างนั้นฉู่เพ่ยหานมักทำคำแนนได้สูงถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดการเรียนมากแค่ไหน
และจะมีนักเรียนบางคนที่ได้คะแนนต่ำเสมอไม่ว่าจะเรียนหนักแค่ไหน
จริงๆแล้วถ้าอยากทำคะแนนได้สูงคุณจำเป็นต้องฉลาดและคิดสร้างสรรค์แทนที่จะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างในหนังสือ
ฉู่เพ่ยหานเป็นเด็กสาวฉลาดที่รู้วิธีใช้ความรู้ของเธออย่างเต็มที่
“ฉันไปด้วย!”
ถึงแม้หนูหมิงซีจะเรียนหนัก เธอก็ต้องการเวลาพักผ่อนบ้างเช่นกัน
หยูหมิงซีเป็นหนึ่งในนักเรียนท็อปเท็นของห้องสี่ เธอมีความหวังว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ ถ้าเธอสามารถทำข้อสอบได้ดี
หยูหมิงซีรู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะผ่อนคลายและเมื่อไหร่ที่จะเรียนอย่างหนัก
ดังนั้นทั้งสามจึงเดินไปยังบริเวณป่าเล็กๆในโรงเรียน
ถึงแม้หยูหมิงซีจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่ออยู่กับฉู่เพ่ยหาน เธอไม่ได้รับท่าทีที่เป็นมิตรจากฉู่เพ่ยหาน หยูหมิงซีจึงพยายามผ่อนคลายตัวเธอเอง
กู้หนิงสัมผัสได้ถึงความกลัวจากหยูหมิงซีต่อฉู่เพ่ยหานแต่เธอไม่ได้กล่าวอะไรออกมา
เธอต้องการให้หยูหมิงซีรู้สึกและตัดสินด้วยตัวเอง
ในขณะเดียวกันเฉินจื่อเหยาที่ไปห้องพยาบาลและทายาแต้มลงบนแก้มของเธอ แต่แก้มของเธอก็ยังแดงและบวม เธอจึงต้องกลับบ้าน
เวลาพักผ่านไปอย่างรวดเร็ว เด็กสามทั้งสามคนจึงเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง
ทุกครั้งที่กู้หนิงเดินเข้าห้องเรียนของเธอ เธอมักจะได้รับสายตาไม่เป็นมิตรแต่ครั้งนี้กู้หนิงพบว่าสายตาไม่เป็นมิตรนั้นดูน้อยลง
เพื่อนร่วมห้องของเธอส่วนใหญ่ต่างเป็นพยานรู้เห็นสิ่งที่กู้หนิงทำกับจ้าวเฟยเฟยในช่วงเช้าและยังได้ยินดราม่าที่โรงอาหารอีกด้วย พวกเขาตระหนักได้ว่านิสัยของกู้หนิงเปลี่ยนไป
แต่ยังมีเพื่อนร่วมห้องบางคนที่เชื่อว่ากู้หนิงมักหาเรื่องให้ตัวเอง
กู้หนิงไม่สนใจ เธอแค่อยากจะอยู่เงียบๆโดยไม่ต้องมีใครมาก่อปัญหาให้เธอ
เธอเพียงสู้กลับคนที่บังอาจมายืนขวางทางเธอ
จ้าวเฟยเฟยและเพื่อนของเธอหลีกเลี่ยงไม่สบสายตากับกู้หนิง
คาบเรียนช่วงบ่ายสิ้นสุดลงหลังจากเวลาอันสั้น กู้หนิงไปทานข้าวกับหยูหมิงซีตามปกติ
พวกเขาไม่เจอฉินเจิ้งแต่เจอมู่เค่อแทน
เมื่อมู่เค่อมองเห็นกู้หนิง ดวงตาพลันสดใสขึ้น เขาวิ่งมาหากู้หนิงทันที
"กู้หนิง บังเอิญจัง ให้ฉันเลี้ยงข้าวเธอนะ" มู่เค่อพูดขึ้น
"ทำไม?" กู้หนิงถาม เธอไม่ได้สนิทกับมู่เค่อสักหน่อย
เมื่อเห็นว่ามู่เค่อทำตัวสงบเสงี่ยม กู้หนิงรู้ว่าเขามีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ
มู่เค่อเกาศีรษะอย่างอายๆ จากนั้นจึงตอบว่า "คือว่าเมื่อวานฉันเห็นที่ทำตอนอยู่ที่ถนน และฉันอยากให้เธอช่วยสอนฉันหน่อย"
แม้ว่ามู่เค่อจะไม่ชอบการต่อสู้ แต่เขาชอบดูฉากแอ็คชั่นต่อสู้นี่นา
--------------------------------------------------------------------
ตอนนี้มีกลุ่มลับอ่านเรื่องนี้แล้วนะคะ สนใจเข้าไปดูได้ที่เพจ Buaella translation world
