เล่ม1 : บทที่ 23 – หมดแรง
กำเนิดดาบปีศาจ(BDS) เล่ม1 : บทที่ 23 – หมดแรง
โนอาห์หันกลับไปเผชิญหน้ากับฝูงแมงมุมจำนวนมากที่โถมเข้ามาจากทางด้านหลัง เขากระโดดขึ้นไปเหยียบพวกมันและฟันดาบสามครั้ง แมงมุมอันดับหนึ่งสามตัวล้มลงกับพื้นในสภาพขาดครึ่งท่อน พลังงานจิตของเขาช่วยเหลืออย่างเต็มที่ในการตัดสินใจขณะระดมสมองประเมินสถานการณ์
‘ฉันจะทำยังไงดี? เจ้าตัวอันดับสามต้องจำศีลเพื่อที่จะวิวัฒนาการ ดังนั้นมันจึงไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อย่างเหมาะสม นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เรารอดจากการโจมตีของมันครั้งนั้นได้อย่างง่ายดาย แต่ยังไม่คิดว่าฉันจะสามารถเผชิญหน้ากับมันได้’
โนอาห์เหวี่ยงดาบออกไปอีกสองครั้งจนศีรษะของแมงมุมอันดับสองถูกตัดขาดส่วนของแมงมุมอันดับหนึ่งขาดครึ่ง
‘ต้องมีทางอื่นในโถงทางเดินหลัก มันมีทางแยกอื่นที่เราไม่ได้เข้าไป บางทีเส้นทางนี้อาจจะนำไปสู่ทางเหล่านั้น’
เมื่อเขาค้นพบทฤษฎีที่น่าจะเป็นไปได้ เขาก็ไม่รีรอและรีบวิ่งไปยังทางซ้ายสุดของทางเดิน
แมงมุมจำนวนมากยังคงไล่ตามเขา และเขาก็กำจัดมันด้วยการใช้ “ลมหายใจ” ด้วยปริมาณที่น้อยที่สุด เขาตั้งใจมากที่สุดในชีวิตและคิดถึงความตายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ว่าเขาจะผ่านวัฏจักรที่สองของการรักษามาแล้ว ซึ่งต้องการเพียงแค่การอดทนต่อความเจ็บปวดเท่านั้น ความกดดันนี้ทำให้ทะเลแห่งสติของเขาคิดหาแต่หนทางที่จะรอดออกไปให้ได้
ทางเดินมีหลายเส้นทางแต่ส่วนใหญ่มีแสงสีฟ้าอยู่ที่ปลายทางซึ่งเชื่อมโยงโนอาห์ไปสู่ทะเลสาบที่มีปีศาจอันดับสามรอเขาอยู่ จึงเป็นเหตุผลที่โนอาห์ไม่เลือกเส้นทางเหล่านั้น
บางครั้งก็พบเส้นทางที่ปรากฏอยู่ด้านบน เมื่อโนอาห์เลือกใช้เส้นทางเหล่านั้นเขาก็จะพบว่าตัวเองวนกลับมาอยู่ ณ จุดเดิมที่ผ่านมาแล้ว เมื่อเขาพบทางเดินที่นำกลับไปสู่ที่ที่เขามาโดยตรง
ถ้ำแห่งนี้คล้ายกับเขาวงกตที่อยู่ใต้ดินและเนื่องจากว่ามันดูจะไม่เป็นรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น เขาจึงต้องลองใช้ทุกเส้นทางที่รู้สึกว่าปลอดภัยกว่าเส้นทางที่มีแสงสีฟ้าอยู่ตรงสุดทาง
ฝูงแมงมุมเดินสำรวจอย่างต่อเนื่องไม่มีตรงไหนที่ไม่พบพวกมันเลย
แม้ว่าพวกมันบางตัวจะเกิดใหม่เป็นอันดับหนึ่ง แต่พวกมันก็ยังต้องการ “ลมหายใจ” ปริมาณเล็กน้อยเพื่อใช้ต่อสู้เพราะพวกมันมีการป้องกันที่สูงอยู่แล้ว
โนอาห์ไร้หนทางและแม้จุดฝังเข็มของเขาจะทำงานอย่างเต็มที่ในสภาพแวดล้อมที่มีความหนาแน่นของ “ลมหายใจ” ที่สูงเช่นนี้แต่ไม่นานมันก็ย่อมหมดไป
เขาพบว่าตัวเองกลับไปอยู่ ณ จุดที่เบเลอร์ทำลายทางเดินอีกครั้งหนึ่ง
‘ฉันสำรวจเส้นทางอื่นเกือบหมดแล้ว เหมือนแค่เส้นทางเดียว แล้วถ้ามันเป็นทางตันล่ะก็ ฉันคงต้องกลับไปทะเลสาบนั่นอีกครั้ง’
เขาเข้าไปยังทางเดินเส้นสุดท้ายทางขวาสุด มีขนาดกว้าง น่าจะพอดีกับผู้ใหญ่สามคน
เมื่อเห็นว่าแสงสีฟ้าอยู่อีกไม่ไกลโนอาห์ก็เกือบพร้อมแล้วที่จะหันหลังกลับ แต่จากนั้นเขาก็เห็นทางเข้าช่องทางด้านซ้ายมือมันทอดยาวขึ้นไปและอยู่ตรงข้ามกับทิศทางของเขา
โนอาห์รู้สึกดีใจมาก
‘มันต้องเป็นทางนั้นแน่ เส้นทางเดียวที่จะนำไปสู่เส้นทางนั้น!’
เขาเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปแต่พบความแปลกที่ไม่มีแมงมุมเลยตั้งแต่เข้าเส้นทางนี้มา
‘นี่เราฆ่าพวกมันไปเยอะเลยหรือ? เป็นไปไม่ได้ ส่วนใหญ่ฆ่าไปแต่อันดับหนึ่ง และอันดับสองอีกประมาณสิบตัว รู้สึกไม่ค่อยดีเลย’
ราวกับเป็นการตอบลางสังหรณ์ของเขา จู่ๆ กำแพงทางด้านขวาก็พังครืนและปรากฏให้เห็นร่างขนาดใหญ่
โนอาห์ไม่รอให้ร่างนั้นปรากฏชัด เขารีบหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนีทันที แต่ทางเดินข้างหลังเขาก็พังทลายลงมาและมีบรรดาฝูงแมงมุมพยายามผ่านเข้ามา เขาหันกลับไปเผชิญหน้ากับร่างนั้นที่ยังคงยืนนิ่งขวางเส้นทางที่เหลือทั้งหมด
แมงมุมหุ้นเหราะเหล็กอันดับสามยืนอยู่ด้วยขาสี่ข้างอันแข็งแรงที่ค้ำจุนร่างกายให้ยกลอยขึ้น ส่วนขาอีกสี่ข้างชี้ตรงมายังจุดที่โนอาห์ยืนอยู่ และจะงอยปากของมันก็อ้าหุบเป็นจังหวะที่ไม่แน่นอน
ดูเหมือนว่ามันเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่มีเหยื่อมาติดกับและกำลังรอให้โนอาห์ตอบโต้
‘หากแกกำลังรอให้ฉันกลัวอยู่ล่ะก็ ฉันรับรองว่าแกจะผิดหวังแน่ จะความตายรูปแบบไหนแกก็ไม่สามารถทำอะไรฉฉันได้หรอก’
เขาตายมาแล้วครั้งหนึ่งและการรักษาก็จะทำให้เขาเห็นธรณีประตูทุกครั้ง ความตายไม่มีผลต่ออารมณ์ความรู้สึกของเขา
แม้ข้างหลังจะเต็มไปด้วยซากกำแพงที่พังลงมาและตรงหน้าที่กำลังเผชิญกับปีศาจขนาดมหึมา แต่ภายในจิตใจของเขากลับมีเพียงความสงบเยือกเย็น
‘ถ้าตายก็ไม่เป็นไร แต่มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมแพ้ตรงนี้’
เขานึกถึงบทเรียนแรกกับวิลเลียมเรื่องสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ แต่กระนั้น มดก็ยังคงมีสิทธิที่จะท้าทายความประสงค์ของมังกร
ความเย็นยะเยือกไหลออกมาจากร่างกายของเขาคล้ายกับส่วนขยายของสภาพจิตใจ
‘แต่ฉันไม่ใช่มด และแกก็ไม่ใช่มังกร! ฉันทำได้!’
แผนของเขาคือวิ่งผ่านแมงมุมไปให้ได้และวิ่งไปยังเส้นทางที่ขึ้นไปข้างบน เขากระโดดเข้าไปหามัน รับมือกับการโจมตีรูปแบบต่างๆ ที่เป็นไปได้ด้วยเคล็ดวิชาของเขา
ขาเหล็กสองข้างสกัดการโจมตี ส่วนอีกสองข้างใช้โจมตีโนอาห์ เลือดสีแดงฉานไหลออกจากบาดแผลบนร่างกายของโนอาห์ เขาหลบการโจมตีแต่ขาของมันก็ยังได้โอกาสข่วนผิวหนังของเขา
เขาผ่านไปไม่ได้ หากเขาป้องกันเขาก็จะกระเด็นไปชนกำแพง หากเขาหันเหไปยังขาอีกสองข้างมันก็พร้อมที่จะรอใช้เพื่อโจมตีเขา
เกิดการโจมตีร่วมสิบครั้งแลกเปลี่ยนกันไปมาระหว่างเด็กตัวน้อยๆ กับปีศาจ ความแข็งแกร่งของแมงมุมนั้นแทบจะไม่จำกัดและมันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันคุ้นชินกับร่างกายใหม่หลังจำศีล
ในทางกลับกัน ร่างกายของโนอาห์กลับถูกเติมแต่งด้วยบาดแผลและแม้จะไม่สาหัสแต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ทำให้สูญเสียเลือดไปเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น “ลมหายใจ” ก็เกิดบาดแผลขึ้นในร่างกายของเขา และดาบของเขาก็เริ่มบิ่นหักไปทีละน้อยในทุกครั้งที่ทั้งสองต่างโจมตีใส่กัน
‘ฉันทนไปนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว คิดสิ! คิดทุกอย่างที่พอเป็นไปได้ คิดถึงทุกประสบการณ์ที่ฉันได้ผ่านมาถึงสองชีวิต มันต้องมีเรื่องที่ฉันทำได้สิ ฉันไม่ยอมตายอยู่ที่นี่ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มการเดินทางสู่การเป็นผู้ฝึกตนเลยแม้แต่นิดเดียวแน่นอน!’
เขาป้องกันและโจมตีกลับจนกระทั่งใบหน้าของเขาถูกแทรกด้วยความสุข
‘มันต้องได้ผลแน่’
แผนถูกวางไว้ในความคิดของเขาขณะที่เขากำลังเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งสุดท้าย เขาพุ่งตรงใส่แมงมุมและสกัดการโจมตีจากขาข้างหนึ่งของมันด้วยดาบ เขาปล่อยให้ขาอีกข้างหนึ่งของมันแทงเข้าที่ไหล่ซ้าย
เขายอมให้แมงมุมโจมตีเขาด้วยการเปิดช่องโหว่เล็กๆ จากนั้นเขาก็เหวี่ยงดาบข้างขวาใส่ใบหน้าของแมงมุม ดาบทำอะไรมันไม่ได้มากแต่เพียงพอที่จะทำให้มันเสียสมาธิ
ทันใดนั้นแมงมุมก็เบี่ยงเบนดาบของเขา โนอาห์ใช้จังหวะนี้ปลดปล่อยตัวเองจากขาข้างที่แทงหัวไหล่และเข้าไปใกล้ใบหน้าของมันมากขึ้น เขาใช้มือขวาที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปในเสื้อ
แมงมุมหันกลับมามองโนอาห์ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตรแล้ว กำลังคลี่แผ่นกระดาษในมือ พร้อมทั้งชี้ไปยังจุดที่แมงมุมมองเห็นได้ เกิดแสงสีฟ้าประกายออกมาจากทางด้านหลังมันทำให้เกิดเป็นรูปร่างของรูนเขียนไว้บนนั้น
ครี๊กกกกก!
เสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นจากแมงมุม ขณะที่เกิดปฏิกิริยาต่อรูนคีเซอร์ที่สร้างความเสียหายต่อทะเลแห่งสติของมัน และทำให้มันมึนงงไปชั่วขณะ
‘ตอนนี้ล่ะ!’
นี่คือโอกาสที่โนอาห์แลกด้วยไหล่ข้างซ้ายและดาบในมือขวา เขายกดาบอีกเล่มขึ้นมาด้วยสองมือและใส่ “ลมหายใจ” ทั้งหมดให้กับการแทงครั้งสุดท้ายโดยเล็งไปที่ศีรษะของมัน
ดาบเจาะทะลุศีรษะของแมงมุมด้วยความยากลำบากและทำให้มันร้องโหยหวนออกมา หลังจากที่ดาบโผล่ออกมาอีกด้านหนึ่งของศีรษะ ดาบก็แตกสลายจากรอยร้าวที่ได้รับจากการโจมตีก่อนหน้าและจากปริมาณ “ลมหายใจ” ที่ดาบต้องรับไว้ด้วย
โรอาห์ล้มลงกับพื้นพร้อมร่างกายที่ไร้ซึ่งกำลัง
ตึ้ง
เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านข้างของโนอาห์เนื่องจากร่างของแมงมุมยักษ์ล้มลงกับพื้น ร่างกายของมันไม่เคลื่อนไหว มันตายแล้ว!
โนอาห์มองดูซากแมงมุมเล็กน้อยด้วยความกลัวว่ามันจะลุกขึ้นมาแต่ในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายเมื่อไม่เห็นสัญญาณการเคลื่อนไหวใดๆ จากซากศพนั่น
เขากอดแผ่นกระดาษที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้และจำต้องหลับตาลงจากอาการหมดแรง
