บทที่ 5: เจ้าชายรูปงามอยู่ประตูถัดไป (5)              

บทที่ 5: เจ้าชายรูปงามอยู่ประตูถัดไป5)                       

 

“ที่บอกว่าหยูเซิงกลับมาบ้านตลอด  หลังเสร็จงานเป็นเรื่องจริงหรือ?” นายผู้เฒ่ากู่ยิงคำถามอย่างไม่อ้อมค้อม

พ่อบ้านกำลังเตรียมจะตอบว่า ‘ใช่’  แต่ก็ถูกนายผู้เฒ่ากู่พูดขัดขึ้นก่อน “ถึงแม้ว่าคนที่จ่ายเงินเดือนให้เธอคือหยูเซิง แต่ฉันเองก็สามารถไล่เธอออกได้เหมือนกัน  เพราะฉะนั้นคิดทบทวนให้ดีก่อนที่จะตอบฉัน”

พ่อบ้านออกอาการเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด  แต่ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะตอบไปว่า “ใช่ครับ” และก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ  ผู้เฒ่ากู่ก็ตวัดสายตาคมกริบมองไปที่เขาอีกครั้ง พ่อบ้านตัวแข็งทื่อ  ก่อนจะก้มศีรษะลง และตอบด้วยน้ำเสียงเบาหวิวว่า  “แม้ว่านายท่านจะไม่ได้กลับมาทุกวัน แต่ก็กลับมาเกือบทุกวันครับ”

“ฉันคิดว่าเธอคงอยากโดนไล่ออกจริงๆใช่ไหม?” นายผู้เฒ่ากู่พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

พ่อบ้านที่ถูกนายผู้เฒ่าขู่เริ่มคิดหนัก  ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนที่จะยอมตอบออกไปด้วยน้ำเสียงจำนน “นายท่านเพิ่งจะเคยกลับมาบ้านแค่ครั้งเดียวเท่านั้นครับ…..”

นายผู้เฒ่ากู่หน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินคำตอบของพ่อบ้าน

“เป็นคืนที่นายผู้เฒ่ากำลังจะไปไหหลำครับ”

‘คืนที่ฉันไปไหหลำ?   ถ้างั้นก็หมายความว่าเจ้าลูกเต่าหยูเซิงไม่กลับบ้านมาหนึ่งเดือนแล้วสิ’  ผู้เฒ่าโมโหจนลมแทบจับกับพฤติกรรมของหลานชาย  “เธอหมายความว่า  หยูเซิงไม่เคยกลับมาบ้านเลยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมางั้นสิ?”

“ใช่ครับ.....” พ่อบ้านตอบรับด้วยที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

นายผู้เฒ่ากู่ขบกรามแน่นด้วยความโมโห  ดวงตาของเขาในตอนนี้ราวกับมีไฟลูกใหญ่ลุกโชนอยู่ในนั้น  แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้ระเบิดอารมณ์ใดๆใส่พ่อบ้านที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้าตอนนี้  “โทรหาหยูเซิง ให้มันมาหาฉันเดี๋ยวนี้!!”  ผู้เฒ่ากู่สั่งแม่นมจางเสียงดังลั่น

ตั้งแต่ที่กลับบ้านมาแล้วเจอนายผู้เฒ่ากู่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจนถึงตอนนี้   ที่แม้ว่าท่านจะกลับไปแล้ว แต่ซินเจียก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย  เธอรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเธอออกจากร่างไปแล้ว   มันเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก  เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงเงียบๆ โดยไม่แม้แต่ขยับตัว

แต่เธอยังนอนไม่ได้ เพราะว่าเธอยังไม่ได้อาบน้ำ  ที่หลับตาเมื่อครู่ก็แค่เพื่อพักสายตาเท่านั้น  เมื่อเริ่มรู้สึกโอเคขึ้นมาบ้างแล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ  เธอเดินไปเปิดน้ำอุ่นทิ้งไว้ในอ่างอาบน้ำ  ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมหยิบชุดนอนเข้ามาด้วย ดังนั้นเธอจึงเดินกลับออกมาเพื่อไปหยิบมัน

ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำนี้เอง  เธอเดินไปหยิบชุดนอนที่ได้เตรียมไว้ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องน้ำ  แต่เดินไปยังไม่ถึงห้องน้ำดี เดินไปได้เพียงสองก้าวอยู่ๆประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกแรงเสียงดังปัง!

ซินเจียตกใจยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิมตัวเธอสั่นเล็กน้อย  ก่อนที่จะเริ่มมองหาสิ่งที่เป็นต้นตอของเสียงเมื่อครู่  ใช่…เป็นเขา ผู้ชายที่เพิ่งจะทิ้งเธอไว้ที่ข้างถนนเมื่อช่วงค่ำ  กู่หยูเซิงกำลังยืนจ้องมองเธอด้วยสายตาแดงก่ำ ราวกับจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆอยู่ตรงกรอบประตู

เขาไม่แม้แต่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ ทำเพียงแต่ยืนจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นด้วยสีหน้าราวกับว่าจะฆ่าเธอให้ตาย ดวงตาของเขาลุกโชนไปด้วยความโกรธเต็มพิกัด

ซินเจียตกใจกลัวจนแทบไม่กล้าหายใจ  เมื่อเธอมองเห็นไอสังหารที่แผ่ออกมารอบๆตัวกู่หยูเซิง เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับขาเธอมีรากงอกออกมายึดไว้กับพื้น มีเพียงแค่ใบหน้าของเธอเท่านั้นที่กำลังประจันหน้ากับเขาอยู่ ส่วนร่างกายส่วนอื่นของเธอไม่มีความรู้สึกไปนานแล้ว

พ่อบ้านที่อยู่ชั้นล่างรีบวิ่งขึ้นมาชั้นบนทันที เมื่อคิดว่าอาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับซินเจีย  “คุณ......”

เมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้นบนและพบว่าคนที่ยืนอยู่เป็นกู่หยูเซิงไม่ใช่คนร้าย  เขาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปถามด้วยความระมัดระวัง“คุณกู่......คุณ...”

แต่เขายังถามไม่ทันจบประโยคดี  กู่หยูเซิงก็หันกลับมาพร้อมตวัดสายตาอันเย็นยะเยือกมาที่เขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำกับเขาว่า “กลับไปที่ห้องของคุณซะ และอย่าขึ้นมายุ่งวุ่นวายข้างบนนี้อีก”

พ่อบ้านหยุดการกระทำของเขาทันทีราวกับว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ที่เพิ่งโดนป้อนคำสั่ง  เขาสังเกตเห็นได้ชัดว่ากู่หยูเซิงกำลังโกรธมาก แต่เขาเองก็เป็นห่วงซินเจียกลัวว่าเธอจะโดนทำร้าย  เขาสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อข่มความกลัว และรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อพูดเกลี้ยกล่อมกู่หยูเซิง “นายท่าน.....”

“รีบไสหัวไปสะ!”

สิ้นคำของกู่หยูเซิง พ่อบ้านก็รีบวิ่งลงมาชั้นล่างทันทีด้วยความกลัว

เมื่อพ่อบ้านจากไปแล้ว  กู่หยูเซิงก็เดินสาวเท้าเข้าไปหาซินเจียทันที  เขาก้าวเดินอย่างไม่ช้าและเร็วเกินไป ค่อยๆเดินไปบนพื้นพรม

กู่หยูเซิงในคืนนี้มีออร่าความน่ากลัวแผ่ออกมาจากทุกอณูรูขุมขน เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนที่พบเห็นจะกลัว และอยากวิ่งหนีจากเขาในทันที

ซินเจียมองดูกู่หยูเซิงที่กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆด้วยสีหน้าหวาดกลัว มือของเธอกำชุดนอนในมือแน่น แถมเผลอเดินถอยหลังอย่างไม่รู้ตัวทั้งๆที่ขายังสั่นๆ

แต่ความเร็วของเธอจะเทียบกับเขาได้อย่างไร เธอจึงทำได้เพียงมองดูเขาเข้ามาใกล้เธออย่างช้าๆ จนในที่สุดกู่หยูเซิงก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

ความใกล้ขนาดนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้นไปอีก  เธอไม่กล้าแม้แต่สบตาเขา เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังโดนจับจ้องด้วยพญามัจจุราช ที่แค่ขยับเบาๆก็สามารถทำให้หัวเธอหลุดออกจากบ่าได้

ระดับความสูงของเธอต่างจากเขามากพอสมควร  ทำให้ตอนนี้หัวของเธออยู่แค่ระดับไหล่ของเขาเท่านั้น  เธอได้แต่ก้มหน้าหลับตาแน่น เขาเองจ้องมองหัวของเธอครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือมากระชากผมของเธออย่างแรงโดยไม่บอกกล่าว  ก่อนจะค่อยๆเพิ่มแรงดึงในมือเพื่อบังคับให้ซินเจียเงยหน้าขึ้น

ความเจ็บปวดที่มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ซินเจียตกใจและเผลอตะโกนใส่หน้าเขา “หยูเซิง!!”

คำเรียกที่ดูสนิทสนมของเธอยิ่งไปกระตุ้นความโกรธของกู่หยูเซิง  เขาดึงหน้าตึง  รูในม่านตาก็ค่อยๆหดตัวลงบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างถึงขีดสุดเขาออกแรงกระชากผมของอีกครั้งอย่างแรง  “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

ใบหน้าของซินเจียเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  เธอขยับริมฝีปากด้วยความยากลำบาก และตอบเขาด้วยเสียงสั่นเครือ “คุณ....คุณกู่.....”

กู่หยูเซิงเค่นเสียงหัวเราะต่ำ “หึๆ....” เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป เขาโน้มตัวลงจูบซินเจียอย่างรวดเร็ว

จริงๆแล้วมันไม่ใช่การจูบ แต่มันคือการกัดมากกว่า

เขาไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง เขาบดขยี้จูบเธออย่างบ้าคลั่งและหยาบคาย เขากัดลิ้นของเธอจนเลือดคละคลุ้งเต็มปากของเธอ

ซินเจียพยายามดิ้นหนีจากเขาเพราะความเจ็บปวด เธอพยายามซ่อนลิ้นจากเขา แต่การกระทำเช่นนั้นยิ่งทำให้เขาโกรธและบดขยี้จูบเธออย่างหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม จนในปากของทั้งคู่มีแต่กลิ่นคาวของเลือดอบอวนเต็มไปหมด

ซินเจียเริ่มจะหมดแรง เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นหนีขนาดไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากอุ้งมือมารของกู่หยูเซิงได้เลย

กู่หยูเซิงเพิกเฉยกับการดิ้นรนที่เปล่าประโยชน์ของเธอ  เขากัดลิ้นของเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าทุกครั้ง ร่างกายของซินเจียเกร็งไปหมดด้วยความเจ็บปวด  เขาค่อยๆละออกจากริมฝีบากที่บวมเจ่อของเธอ  ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ ท่าทางราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องโรแมนติก  แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเย็นยะเยือกจนชวนขนหัวลุก  “เธอคงคิดว่าคำเตือนของฉันเป็นเรื่องไร้สาระงั้นสิ?”

“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วถ้าเธอกล้าปล่อยให้คุณปู่รู้เรื่องความบาดหมางระหว่างเรา มันจะเป็นยังไง?”

เขาหรี่ตาลงต่ำพลาง   “หรือเธอกลัวว่าจะไม่ได้ทำหน้าที่เมีย  ถึงกล้าแจ้นเอาเรื่องที่ฉันไม่เคยกลับบ้านไปฟ้องคุณปู่ จนทำให้คุณปู่ต้องบังคับให้ฉันกลับมาที่บ้าน  เธอคงอยากจะนอนกับฉันจนตัวสั่นละสิ?”