66 ปืนใหญ่ปีศาจโลหิต
66 ปืนใหญ่ปีศาจโลหิต
เจิ้งตงหมิงในเวลานี้ ไม่เหลือภาพลักษณ์ที่หรูหราและสง่างามของคุณชายตระกูลสูงอยู่เลย เขาดูไม่ต่างไปจากกับหมาขี้เรื้อนขาเป๋หนึ่งข้างเลย เขาวิ่งหายใจเหนื่อยหอบและลิ้นหอยออกมาจากปาก อีกนิดเดียวเขาก็อาจจะมีน้ำลายฟูมปากและลมจับได้!
ในตอนที่เขามองเห็นหลี่เย้า ประกายของความหวังก็พาดผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา และพุ่งตัวเข้ามาด้วยความยินดี ไม่กี่ก้าวก่อนที่เขาจะเข้ามาถึงจุดเก็บเสบียงนั้น ดูราวกับเสือที่กำลังจะตะครุบเหยื่อ!
“เกิดอะไรขึ้น? แล้วสัตว์เลี้ยงปุจิของนายอยู่ที่ไหน?”
หลี่เย้ารู้สึกประหลาดใจมาก เพราะผู้เข้าแข่งขันทุกคนที่อยู่บนเกาะมังกรปีศาจ ต่างก็มีสัตว์เลี้ยงปุจิติดตามอยู่ด้วยคนละหนึ่งตัว สัตว์เลี้ยงปุจิไม่เพียงแต่จะทำหน้าที่คำนวณคะแนนเท่านั้น แต่มันยังหมายถึงด่านป้องกันสุดท้ายที่ใช้ช่วยชีวิตของผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนอีกด้วย!
“มันโดนกินไปแล้ว!”
เจิ้งตงหมิงกางแขนขาออกกว้าง เขานอนแผ่ลงไปกับพื้นพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก!” เขาสูดลมหายใจอย่างยากลำบาก เขาดูยินดีกับการได้รับโอกาสของการมีชีวิตต่อไป
“มันโดนกินไปแล้วเหรอ!? อะไรที่จะแข็งแกร่งและดุร้ายได้ขนาดนั้นกัน!?”
หลี่เย้ารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ทำไมสัตว์อสูรที่ดุร้ายขนาดนั้น ถึงมาปรากฏอยู่บนเกาะมังกรปีศาจนี้ได้? หากมันดุร้ายขนาดนั้นจริงๆ ก็หมายความว่า พวกเขาไม่เห็นค่าของชีวิตของเหล่าผู้เข้าแข่งขันเลยอย่างนั้นเหรอ?
ก่อนที่เจิ้งตงหมิงจะทันได้ตอบอะไร ก็ได้เกิดเสียงดังสนั่นฟ้าสะเทือนใกล้เข้ามา เสียงดังราวกับระเบิดได้เสียดแทงเข้าไปในหูของหลี่เย้า
ต้นไม้ขนาดใหญ่โอนเอนไปมาพร้อมกับเสียงคำรามที่ดังขึ้นเรื่อยๆ และต้นไม้อายุมากต้นหนึ่งถึงกับปลิวไปในอากาศ!
สัตว์ประหลาดที่มีความสูงกว่าสีเมตร และแทบจะมองไม่เห็นผิวหนังบนร่างกายของมัน ราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากกล้ามเนื้อล้วนๆ มันกระทืบลงไปบนต้นไม้ใหญ่ จนทำให้ต้นไม้แตกหะกกระจัดกระจาย แคร๊ก! และมันก็ได้เพิ่มความเร็วขึ้นอีกระดับหนึ่ง มันทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าและตรงมาที่จุดเก็บเสบียง
“นี่มันตัวบ้าอะไรกันน่ะ!?” หลี่เย้าจ้องมองมันด้วยความตกใจ
ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มต้นขึ้น เสี่ยวจี่สัตว์เลี้ยงปุจิของเขาได้แนะนำสัตว์อสูรและพืชอสูร ที่อยู่บนเกาะมังกรปีศาจให้เขาได้รู้จักทั้งหมดแล้ว และหลี่เย้าก็จำไม่ได้เลยว่า ในหมู่สัตว์อสูรที่เสี่ยวจี่แนะนำจะมีเจ้าตัวนี้อยู่ด้วย!
ทำไมผู้จัดการแข่งขันถึงได้ปล่อยสัตว์อสูรที่แข่งแกร่งขนาดนี้ออกมาได้? มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่นักเรียนมัธยมปลายจะสามารถจัดการสัตว์อสูรที่ดุร้ายขนาดนี้ได้!
“ช-ช*เชี่ยเอ้ย ถ้าฉันรู้ก็ดีสิ ระวังเอาไว้ด้วยล่ะ เจ้านี่มันฆ่าผู้เข้าแข่งขันไปเจ็ดคนแล้ว!” เจิ้งตงหมิงพูดสิ่งที่น่าตกตะลึงออกมา
ราวกับจะยืนยันคำพูดของเจิ้งตงหมิง สัตว์อสูรตัวนี้กำลังพยายามที่จะทำลายอักขระที่ป้องกันจุดเก็บเสบียงอยู่!
อักขระโจมตีโปร่งแสงหลายสิบตัวถูกกระตุ้นให้ทำงานขึ้นมา พวกมันส่งกระแสไฟฟ้าออกมา และผสานกลายเป็นแห่ไฟฟ้า ทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้กรีดร้องออกมาและผิวหนังของมันก็ถูกเผาไหม้จนเกิดควันสีขาวลอยออกมาจากตัว
แต่สัตว์ประหลาดตัวนี้กลับไม่สนใจการโจมตีของแห่ไฟฟ้า และได้ก้าวเข้ามาข้างหน้าทีละก้าวๆ!
อักขระป้องกันกระพริบติดๆดับๆ แห่ไฟฟ้าสามารถถูกทำลายได้ทุกเวลา! และกำลังจะถูกทำลายจนแตกเป็นเสี่ยงๆ!
“แม้แต่อักขระป้องกันก็ยังไม่สามารถหยุดมันได้เหรอ? คุณชายเจิ้ง นายทำบ้าอะไรกับเจ้านี่มา? ทำไมมันถึงได้ตามล่าจนกว่านายจะตายแบบนี้กัน?”
หลี่เย้าขนหัวลุกครั้งแล้วครั้งเล่า สัตว์ประหลาดตัวนี้น่ากลัวเกินไป มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถต่อกรด้วยได้เลย
“ฉันแค่พยายามจะช่วยคนอื่น เลยแทงดาบไปที่ก้นของมัน ใครมันจะไปรู้ล่ะ ว่าฉันจะแทงเข้าไปในรูก้นของมันพอดีน่ะ!” เจิ้งตงหมิงถอนหายใจและพูดออกมาอย่างหมดหนทาง
ในเวลานี่ หลี่เย้าถึงกับพูดไม่ออก เขาจับจ้องไปที่บริเวณก้นของสัตว์ประหลาดที่มีเลือดไหลออกมา ใช่แล้ว เขาเห็นครึ่งหนึ่งของดาบโซ่แกว่งไกวอยู่ตรงนั้นด้วย
อีกครึ่งหนึ่งของดาบโซ่ได้เข้าไปอยู่ในร่างกายของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ มันเข้าไปลึกเกือบหนึ่งเมตรและไม่มากพอที่จะฆ่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ได้ พลังชีวิตของมันสูงมาก! และน่าตกตะลึงมากเช่นกัน!
หลี่เย้าถ่มน้ำลายออกมาด้วยความยุ่งยากใจ พร้อมกับหันไปมองทางด้านหลัง
“อย่าแม้แต่จะคิดที่จะวิ่งหนี สัตว์ประหลาดตัวนี้น่าจะเป็นสายพันธุ์เดียวกับลิงตายักษ์ ความเร็วของมันในป่านั้นเร็วกว่าเราไปไกลมาก เราไม่มีโอกาสที่จะวิ่งหนีมันได้ทันเลย! บ้าเอ้ย! พวกผู้ฝึกตนมันไปอยู่ที่ไหนกันหมด!? มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว และพวกเขาก็ยังไม่มาช่วยพวกเราเลย มันกำลังจะฆ่าพวกเราอยู่แล้วนะ!”
เจิ้งตงหมิงพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก เขาถ่มเลือดสดๆออกมาจากปาก พร้อมกับรอยยิ้มอันขมขื่นติดอยู่บนใบหน้าของเขา
หลี่เย้าเงยหน้าขึ้นและมองไปด้านบน ดวงตาทั้งสองข้างของเสี่ยวจี่พล่ามัว มันบินวนไปมาอยู่ในอากาศ ทุกครั้งที่เกิดเสียงฟ้าร้อง ตัวของเสี่ยวจี่ก็จะสั่นไหวอย่างรุนแรงและปล่อยเสียง “ซือออ ซืออออ” ออกมา
เห็นได้ชัดว่า เสี่ยวจี่ได้หลุดจากการควบคุมไปแล้ว
“เชี่ยแล้ว! ไม่ต้องไปพูดถึงพวกผู้ฝึกตนหรอก แม้แต่เจลที่ใช้ปกป้องก็ยังไม่พ่นออกมาเลย และถึงแม้ว่าเสี่ยวจี่จะพ่นเจลออกมาป้องกันได้ มันก็อาจจะไม่สามารถทนรับพลังโจมตีของเจ้านี่ได้!”
สีหน้าของหลี่เย้ากลายเป็นดูไม่ได้ขึ้นมาในทันที
“โฮกกกกก!”
ในเวลานี้ ลิงตายักษ์ได้เงยหน้าส่งเสียงคำรามขึ้นไปบนฟ้า และใช้กรงเล็บของมันฉีกอักขระโปร่งแสง!
ที่แห่ไฟฟ้าเกิดรอยแตกขึ้น และเจ้าสัตว์ประหลาดก็ได้ใช้โอกาสนี้ก้าวตรงมาด้านหน้าอีกก้าวหนึ่ง
“ไม่ดีแล้ว อักขระป้องกันไม่สามารถป้องกันมันได้ มันสามารถพังทลายได้ทุกเวลา!”
เจิ้งตงหมิงโงนเงนลุกขึ้นยืน เขาจับจ้องไปที่ลิงตายักษ์อย่างไม่วางตา และพูดออกมาอย่างตึงเครียดว่า “หลี่เย้า นายพุ่งทะยานขึ้นมาได้ราวกับฝนดาวตก แสดงว่านายจะต้องพบเจอกับโชคดีบางอย่างมา ดังนั้น ถ้านายมีไพ่อะไรซ่อนเอาไว้ก็ขอให้เอามันออกมาเถอะ หรือถ้าหากว่านายมีทักษะขั้นสุดยอดอะไร ที่นายสามารถใช้ออกมาเพื่อทำให้ความสามารถในการต่อสู้ของนายพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า หรืออะไรก็แล้วแต่...รีบเอามาออกมาใช้เร็วเข้า! นี่เป็นช่วงเวลาวิกฤติแล้ว เพื่อนนักเรียนหลี่เย้า! นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่นเสือกกินหมูอีกต่อไปแล้ว!”
หลี่เย้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ฉันต้องขอโทษเป็นอย่างสูง แต่นี่คือพลังทั้งหมดที่ฉันมีอยู่”
“อะไรนะ? นายไม่สามารถทำอะไรได้เลยเหรอ?”
เจิ้งตงหมิงมองดูหลี่เย้าด้วยสายตาดูถูกอย่างถึงที่สุด แล้วเขาก็พูดลอดไรฟันออกมาว่า “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันคงต้องลงมือเองแล้ว!”
หลี่เย้าแทบจะทนรับท่าทีของเจิ้งตงหมิงไม่ไหว “ในเมื่อนายมีไพ่ตายอยู่ ทำไมนายไม่ใช่มันออกมาตั้งแต่แรกล่ะ? นายจะมามัวพูดเรื่องไร้สาระไปเพื่ออะไร!”
ท่าทีของเจิ้งตงหมิงดูเจ็บปวด เขาเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกดดันออกมา พร้อมกับพูดลอดไรฟันออกมาว่า “นายจะไปรู้อะไร? นี่เป็นไม้ตายสังหารของฉัน มันจะต้องใช้พลังวิญญาณจากโลหิตแห่งชีวิตของฉัน เมื่อฉันใช้มันออกมา มันก็จะดูดกลืนพลังทั้งหมดของฉันไป และมันจะต้องใช้เวลากว่าสามเดือนในการฟื้นตัว! สามเดือนที่ฉันต้องทนทรมานโดยไม่สามารถยุ่งเรื่องบนเตียงได้!”
“สามเดือน! สามเดือนเต็มๆที่ไม่อาจแตะต้องสาวๆ! ได้สัตว์ประหลาดเชี่ยนี่! ฉันจะแยกร่างแกเป็นหมื่นๆชิ้นและทุบแกให้เละคามือเลย!”
สีหน้าของเจิ้งตงหมิงกลับกลายเป็นดุร้ายขึ้นมา บรรยากาศที่เร่าร้อนลอยอวลอยู่รอบๆร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง และถึงขนาดรุนแรงยิ่งกว่าลิงตายักษ์ด้วยซ้ำ
เขากางแขนออกและเกิดเป็นภาพของกลุ่มควันสีเลือดที่ลอยออกมาจากทุกรูขุมขนของเขา พวกมันรวมตัวกลายเป็นหมอกสีเลือดอยู่เหนือศีรษะของเจิ้งตงหมิง
เจิ้งตงหมิงพึมพำอะไรบางอย่างออกมา เขาประสานมือเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงแค่ไม่นาน เขาก็ทำท่าประสานมืออกมาได้ถึงหนึ่งร้อยรูปแบบ
ในตอนที่มือของเขายังคงเปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆอยู่นั้น หมอกเลือดที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาก็ได้เปลี่ยนแปลงกลายเป็นรูปร่างบางอย่างขึ้นมา จากหมอกเลือดที่ลอยฟุ้งกระจาย มันก็ค่อยๆกลายเป็นภาพของมังกร, เสือ, เสือดำ, หมี, อินทรีย์, และอีกมากมาย มันได้เปลี่ยนแปลงรูปแบบเป็นสัตว์ต่างๆ ไม่นาน มันก็กลายเป็นนักรบในชุดเกราะที่กำลังถือดาบอันคมกริบเอาไว้ในมือ สุดท้าย มันก็กลายเป็นรูปแบบของเทพโลหิตที่มีสามเศียรและหกกร กำลังหายใจออกมาเป็นหมอกเลือดและลอยอยู่เหนือเมฆหมอก!
เจิ้งตงหมิงเชื่อมต่อกับเทพโลหิตเอาไว้ด้วยเส้นเลือดจำนวนมาก หมอกเลือดได้ดูดกลืนโลหิตแห่งชีวิตจากภายในร่างกายของเขา ร่างกายที่ดูสมบูรณ์พูนสุขก็กลายเป็นแห้งเหี่ยวราวกับด้ามไม้กวาดภายในพริบตาเดียว ลักยิ้มที่น่าภาคภูมิใจของเขาค่อยๆจางและหายไป และแม้แต่ดวงตาของเขาก็กลายเป็นลึกโพรง เขาดูไม่ต่างไปจากศพของมนุษย์คนหนึ่งเลย
ในเวลานี้ ลิงตายักษ์ก็ทำลายอักขระอันสุดท้ายลงไปได้แล้ว!
เกิดเสียงดัง “ปัง!” ดังขึ้นมา กำแพงที่มองไม่เห็นสั่นไหวอย่างรุนแรง และกระแสไฟฟ้าก็ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ลิงตายักษ์ร้องคำรามออกมา และทุบหน้าอกของมันแรงๆสองครั้ง มันก้าวขายาวๆเข้ามา และตรงมายังคนทั้งสอง!
เจิ้งตงหมิงสูดหายใจเข้าลึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในตอนที่เขาสูดหายใจเข้าไปลึกๆอยู่นั้น เทพโลหิตก็ได้ถูกสูดเข้าไปในร่างกายของเขาด้วย ร่างกายที่เคยซูบผอมก่อนหน้านี้ ก็ค่อยๆพองออกกลายเป็นลูกบอลที่ถูกอัดด้วยอากาศ ผิวหนังของเขาขยายตัวออกจนแทบจะกลายเป็นโปร่งใส จนสามารถมองเห็นเลือดที่อยู่ภายในกายของเขาได้จางๆ
“ปืนใหญ่ปีศาจโลหิต...อ้ากกกกก!”
เจิ้งตงหมิงเปิดปากออกกว้าง จนคล้ายกับว่าจะสามารถมองเห็นฟันทั้งปากของเขาได้ หมอกเลือดสีแดงเข้มถูกพ่นออกมาจากลำคอของเขา และกลายเป็นเสาโลหิตพุ่งโจมตีไปยังหน้าอกของลิงตายักษ์!
บูม!
ฟ้าดินสั่นสะเทือน! คล้ายกับว่าหลี่เย้าจะได้ยินเสียงร้องคำรามของสัตว์ร้ายมากมายและวิญญาณที่กำลังกรีดร้อง! เกิดโพรงที่สามารถมองทะลุไปอีกฝั่งหนึ่งได้ที่บริเวณหน้าอกของลิงตายักษ์!
หมอกเลือดมีพลังในการกัดกร่อนสิ่งต่างๆสูงมาก มันค่อยๆกัดกร่อนอวัยวะภายในของลิงตายักษ์ จนเกิดเป็นเสียงดัง “ซี่ๆๆๆ ซี่ๆๆๆ” พร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าที่ลอยออกมา
“โฮกกกกก!” ลิงตายักษ์กรีดร้องออกมา ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ตุบ!”
เพียงการโจมตีด้วยท่าปืนใหญ่ปีศาจโลหิตแค่ครั้งเดียว เจิ้งตงหมิงก็ดูราวกับเสียพลังชีวิตของตัวเองไปกว่าครึ่งหนึ่ง เขาล้มลงไปกับพื้นด้วยร่างกายอย่างหมดสภาพ และไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น
และลิงตายักษ์ที่บ้าคลั่งพร้อมกับพละกำลังมหาศาล ที่มีดาบโซ่ปักรูทวาร, รูโหว่ที่หน้าอกและอวัยวะภายในที่ถูกกัดกร่อนด้วยหมอกเลือด ยังคงฝืนก้าวเข้ามาอยู่ แขนที่ยาวเฟื่อยของมันเหวี่ยงฟาดไปมาและพยายามที่จะเข้ามาฉีกเจิ้งตงหมิงออกเป็นชิ้นๆ!
หลี่เย้าเดาะลิ้นอยู่ภายในปาก เขาชี้ไปที่เจิ้งตงหมิงและตะโกนออกมาว่า “พี่ใหญ่ลิง! เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางหรือเกลียดกัน ส่วนคนที่เอาดาบทิ่มก้นนายก็คือเจ้านั่น! พวกนายค่อยๆเคลียร์ปัญหากันเองนะ น้องชายคนนี้คงต้องขอตัวก่อนล่ะ!”
เขากำลังพยายามที่จะหลบหนีออกไป!
“ไม่จริงน่า! เขาคงจะไม่ทรยศกันหรอกใช่ไหม?”
เจิ้งตงหมิงตกตะลึง เขามองดูหลี่เย้าที่วิ่งหางจุกตูดหนีเข้าไปในป่า อย่างทำอะไรไม่ได้ เจิ้งตงหมิงถ่มเหลือดออกมาจากปากด้วยความโมโห
ในหมู่เพื่อนกินของเขา หลี่เย้าคือคนที่ต่ำช้าที่สุด! เขาต่ำยิ่งกว่าสุนัขซะอีก!
ลิงตายักษ์ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย ดูเหมือนว่า มันจะเดาได้อยู่แล้วว่าหลี่เย้าจะต้องหนีไป มันก้มลงมองเหยื่อของมัน แล้วยกมือของมันที่หนายิ่งกว่าเอวของเจิ้งตงหมิงขึ้นสูง
“พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว นายให้โอกาสฉันอีกสักครั้งจะได้ไหม?”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกำปั้นขนาดใหญ่ของลิงตายักษ์ เจิ้งตงหมิงก็แสดงความจริงใจออกมาผ่านทางสีหน้าของเขา เขาพูดคำขอโทษออกมาจากใจจริงของเขา
ลิงตายักษ์ส่งเสียงหึออกมา ในตอนที่มันกำลังจะทุบศีรษะของเจิ้งตงหมิงจนแหลกเหลวด้วยกำปั้น อยู่ๆร่างกายของมันก็แข็งทื่อไป และได้ปรากฏรอยเส้นสีส้มที่บริเวณคอของมัน
กลิ่นเนื้อไหม้ได้ลอยอยู่ในอากาศ
เส้นแสงสีส้มลากยาวออกไปและหนาขึ้นเรื่อยๆ และสุดท้ายมันก็พาดผ่านจนรอบลำคอของลิงตายักษ์จนหมด
ลิงตายักษ์เปิดปากร้องคำรามออกมา แต่ก็ไม่มีเสียงดังลอดออกมาเลยแม้แต่น้อย ร่างกายของมันสั่นไหวและศีรษะขนาดใหญ่ของมันก็ร่วงลงไป แล้วกลิ้งหลุนๆไปบนพื้น ร่างกายที่แข็งแกร่งทรุดลงไปกับพื้น!
เจิ้งตงหมิงมองดูด้านหลังของลิงตายักษ์ด้วยความสงสัย
หลี่เย้ากำลังถือขวานเบิร์นนิ่งสกายเอาไว้ในมือของเขา เขายังคงยืนอยู่ในท่าที่เพิ่งจะใช้ตัดศีรษะของลิงตายักษ์ไป ฝ่ามือของเขามีเลือดไหลออกมา จากการที่ใช้แรงมากจนเกินไป ร่างกายของเขาเปียกโชกไปทั้งตัว ราวกับเพิ่งจะออกมาจากหม้อที่กำลังต้มน้ำเดือด ไม่รู้ว่า มันเป็นเพราะฝนที่ตกลงมา หรือว่าเหงื่อ
“ฟู้ววว...”
เจิ้งตงหมิงพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ศีรษะของเขาร่วงลงไปบนดินโคลน และไม่สามารถยกมันขึ้นมาได้อีกแม้แต่มิลเดียว
“ขอบคุณมาก! เพื่อนกินที่รักของฉัน!” ชายร่างเคยอวบพูดออกมาด้วยความจริงใจ
“ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันต้องทำเท่านั้น เพื่อนกินยังไงก็เป็นเพื่อนเหมือนกันแหละน่า” หลี่เย้ายิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขาเดินตรงเข้าไปหาเจิ้งตงหมิงช้าๆ พ้รอมกับลากขวานเบิร์นนิ่งสกายไปด้วย
“ต่อไป นายก็จะฆ่าฉันใช่ไหม?” เจิ้งตงหมิงฝืนหัวเราะออกมาและถามอย่างเยือกเย็น
“ใช่” หลี่เย้าถอนหายใจ
