Chapter 16-17 : สั่งสอนจ้าวเฟยเฟย (อ่านฟรี)
กู้หนิงได้แต่หวังว่าเพื่อนจะเข้าใจแทนที่จะสงสัยต่อการตัดสินใจของเธอ
เธอตัดสินใจที่จะคุยเรื่องนี้กับหยูหมิงซีทีหลัง
เป็นครั้งแรกที่หยูหมิงซีเห็นกู้หนิงแสดงความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว เธอไม่พูดอะไรเอาแต่นิ่งเงียบ
เมื่อเผชิญหน้ากับจ้าวเฟยเฟยและสมุนของเธออีกสองคน กู้หนิงยังคงดูสบายๆ
"งั้นบอกมาหน่อยสิ ทำไมเธอต้องมองฉันตลอดเวลาที่เล่าเรื่องของเธอ?"
ที่กู้หนิงทำแบบนี้เพราะมีจุดประสงค์จะทำให้จ้าวเฟยเฟยโมโห ทันใดนั้นจ้าวเฟยเฟยก็สวนกลับมาด้วยสีหน้าโกรธแค้น
"เพราะคนที่ฉันพูดถึงก็หมายถึงแกน่ะสิ! หรือแกจะปฏิเสธ? แกมันจนและยังกล้าเสนอหน้าเข้าไปในร้านระดับนั้น แกไม่มีปัญญาซื้อของพวกนั้นด้วยซ้ำและยังอิจฉาคนที่เขามีเงินซื้อ ถ้าแกอยากได้เครื่องประดับสักชิ้น ฉันแนะนำให้ได้นะ ไปหาชูการ์แดดดี้สิ บางทีเขาอาจจะ...."
จ้าวเฟยเฟยหยุดพูดกะทันหันเพราะจู่ๆก็มีลูกบอลกระดาษถูกขว้างเข้ามาในปากของเธออย่างแม่นยำขณะที่เธอกำลังอ้าปากพูด แน่นอนว่ามันถูกขว้างมาจากกู้หนิงอย่างเร็วและตรงเข้าเป้าอย่างพอดิบพอดี
ทุกคนยืนนิ่งเป็นหินด้วยความทึ่งแกมประหลาดใจ
"อะไร? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?"
“กู้หนิงขว้างลูกบอลกระดาษเข้าปากจ้าวเฟยเฟยที่อยู่ห่างตั้งสามเมตรเนี่ยนะ?”
"ใช่ ฉันว่าเธอพูดถูกแล้วล่ะ"
"จริงดิ? เป็นไปได้ไง?! มันต้องบังเอิญแน่ๆ!!"
"ก็อาจจะนะ"
คนในห้องที่เหลือต่างพากันพูดไม่ออก ทุกคนรู้สึกทึ่งแต่ยังเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า
จ้าวเฟยเฟยเกือบจะกลืนลูกบอลกระดาษลงคอ รู้สึกขยะแขยง เธอคายลูกบอลกระดาษออกมาแล้วตะโกนคำรามด้วยความโกรธสุดขีด
"นังบ้า!!! แกกล้าดียังไง!!!"
กู้หนิงยังคงไม่พูดอะไร เธอเดินตรงเข้าไปหาจ้าวเฟยเฟยทีละก้าว จนมาหยุดตรงหน้าจ้าวเฟยเฟย ท่าทีของกู้หนิงตอนนี้ทำให้จ้าวเฟยเฟยรู้สึกกลัวขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
ก่อนที่จ้าวเฟยเฟยจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอเงื้อมือขึ้นและตบเข้าไปที่หน้าจ้าวเฟยเฟยอย่างแรง
"เพี๊ยะ!" เสียงตบดังก้อง ทุกตกใจมากกว่าเดิม
กู้หนิงตบจ้าวเฟยเฟย?!!!!!!!
ไม่เพียงแค่ตบเท่านั้นเธอยังฝากรอยฝ่ามือไว้บนใบหน้าจ้าวเฟยเฟยอีกด้วย
"กู้หนิง เธอนี่มันถ่อยจริงๆ เธอกล้าตบเฟยเฟยได้ยังไง?!!" จู่ๆหยางเฉิงจุนก็สวนขึ้นมาอย่างกับว่าเรื่องนี้เป็นความผิดกู้หนิง
ทุกคนรู้ดีว่าหยางเฉิงจุนแอบชอบจ้าวเฟยเฟยและเขาก็เข้าข้างเธอทุกเรื่องไม่ว่าเธอจะทำอะไร
แต่น่าเสียดายที่จ้าวเฟยเฟยไม่ได้ชอบเขา
ถึงแม้หยางเฉิงจุนจะหน้าตาดีแต่เขามาจากครอบครัวธรรมดาฐานะปานกลาง จ้าวเฟยเฟยเลยไม่ชอบเขาเพราะเด็กหนุ่มมีฐานะทางบ้านต่ำกว่าเธอ
แต่จ้าวเฟยเฟยชอบความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องจากเด็กหนุ่มซึ่งทำให้เธอคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์ ดังนั้นจ้าวเฟยเฟยก็ไม่ได้ปฏิเสธหยางเฉิงจุนซะทีเดียว
บางทีหยางเฉิงจุนคิดว่าตัวเองยังมีโอกาสหรือเขาอาจจะแค่สนุกกับการตามตื้อเด็กสาวก็ได้ เขาจึงไม่ยอมแพ้เรื่องจ้าวเฟยเฟย
"ไม่ใช่เธอหยาบคาบกับฉันก่อนหรอกเหรอ? กู้หนิงถามกลับ
"แต่เฟยเฟยก็ไม่ได้ทำร้ายเธอ" หยางเฉิงจุนยังยืนยันเสียงแข็ง
"ถ้างั้นฉันก็สามารถพูดหยาบคายกับเธอได้เหมือนกันสิ?"
"แก!!"
จ้าวเฟยเฟยตะคอกเธอ "กู้หนิง! แกกล้าตบฉัน!! นังร่าน!!"
จ้าวเฟยเฟยสบถใส่กู้หนิงและเงื้อมือขึ้นทำท่าว่าจะตบ ก่อนที่มือของเธอจะฟาดลงมา กู้หนิงก็จับแขนเธอค้างไว้ในอากาศ
ทุกคนประหลาดใจกับความว่องไวของกู้หนิง เธอสามารถจับแขนจ้าวเฟยเฟยได้ในพริบตา
“แก...”
"ถ้าเธอยังกล้าเรียกฉันว่านังร่านอีก ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าตบเมื่อกี้" กู้หนิงเตือนเจ้าเฟยเฟยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ฉับพลันจ้าวเฟยเฟยรู้สึกถึงแรงกดดัน เธอมองที่กู้หนิงพลันเม้มปากสนิท
นักเรียนที่เหลือต่างพากันเงียบเช่นเดียวกัน ไม่มีใครกล้ากระดุกกระดิก
กู้หนิงหมดความสนใจจ้าวเฟยเฟย จึงหันหลังกลับไปนั่งที่ตัวเอง วินาทีถัดมา จ้าวเฟยเฟยคิดได้ว่าเธอถูกกู้หนิงทำให้ขายหน้า เธอจึงพยายามที่จะเอาคืน
"กู้หนิง แกจะเดินหนีไปเฉยๆอย่างนี้เหรอ?" จ้าวเฟยเฟยตะโกนขึ้นอีกครั้ง เธอคว้าขวดน้ำดื่มที่วางบนโต๊ะเขวี้ยงออกไปที่ศีรษะกู้หนิง
ทุกคนในห้องต่างรอชมละครฉากถัดไป
ถึงแม้ว่าทุกคนจะพบว่ากู้หนิงเปลี่ยนไปและสู้คนมากขึ้น แต่พวกเขาก็ยังคงดูถูกเธอเหมือนเดิม
ในสายตาพวกเขา ไม่ว่ากู้หนิงจะเปลี่ยนไปหรือไม่ เธอก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเธอนั้นเกิดในครอบครัวยากจนไม่มีผู้สนับสนุน
สำหรับจ้าวเฟยเฟย เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีเงินทองและมีอำนาจ สุดท้ายกู้หนิงก็ต้องตกเป็นรองเธออยู่ดี
มันง่ายมากสำหรับครอบครัวจ้าวเฟยเฟยที่จะกำจัดปัญหาเล็กๆอย่างเช่นกู้หนิง
ฉะนั้นสิ่งที่กู้หนิงทำมีเพียงเพิ่มความเกลียดชังให้มากขึ้น
โดยที่ทุกคนไม่ทันคาดคิด ขณะที่กู้หนิงหมุนตัวกลับเธอยกแขนขึ้นกันไว้ทันและปัดขวดน้ำให้กระเด็นกลับไปกระแทกอย่างแรงที่หน้าผากจ้าวเฟยเฟย ส่งผลให้หน้าผากของเธอแดงและบวมปูดขึ้นมาทันที
และอีกครั้งหนึ่งที่ทุกคนต้องทึ่ง
ถ้าก่อนหน้านี้เป็นแค่ความบังเอิญ อย่างนั้นตอนนี้กู้หนิงจงใจเล็งไปที่จ้าวเฟยเฟย?!
ตอนนี้ความคิดของทุกคนที่มีต่อกู้หนิงเริ่มเปลี่ยนไป
จ้าวเฟยเฟยร้องไห้ออกมา...
"เฟยเฟย" หยางหลูลู่และอู่ฉินหยาวิ่งเขามาดูหน้าผากของจ้าวเฟยเฟย
(ขอแก้ชื่ออู่ฉินหย่าเป็นอู่ฉินหยานะคะ TT ชื่อจีนอ่านยากจริงๆค่ะ แงๆ)
"กู้หนิง แก!!" หยางเฉิงจุนโมโห เขาทำท่าขยับตัวเหมือนจะเข้ามาต่อยกู้หนิง
ในตอนนั้นเองครูใหญ่ก็เข้ามา
"เกิดอะไรขึ้น?" ครูใหญ่เอ่ยถามเสียงเข้ม
เมื่อเห็นว่าครูใหญ่ยืนอยู่ตรงนี้ หยางเฉิงจุนจึงพูดขึ้นว่า
"กู้หนิงทำร้ายจ้าวเฟยเฟยครับ"
หยางเฉิงจุนชิงโจมตีก่อนกู้หนิง แต่เขาลืมไปว่าครูใหญ่ไม่ด่วนสรุปหากยังไม่รู้สาเหตุทั้งหมด ดังนั้นครูใหญ่จึงหันมาหากู้หนิงและสอบถามว่า
“กู้หนิง เธอมีอะไรจะอธิบายรึเปล่า?”
"ค่ะ หนูยอมรับว่าตีจ้าวเฟยเฟย เพราะเธอสบประมาทหนูก่อน เมื่อวานหนูไปร้านขายจิวเวอรี่เครื่องประดับ หนูแค่อยากจะเข้าไปดู แต่เธอทำให้หนูอับอายโดยบอกกับทุกคนว่าหนูจน และวันนี้เธอยังหัวเราะเยาะหนูต่อหน้าทุกคน เธอบอกว่าหนูควรหาผู้ชายเลี้ยง หนูเลยขว้างลูกบอลกระดาษเข้าปากเธอ จากนั้นเธอก็ด่าหนูว่านังบ้า หนูโกรธมากเลยตบหน้าเธอ แต่เธอก็ไม่หยุด ยังขว้างขวดน้ำใส่หนู หนูยกแขนปกป้องตัวเองแต่ขวดน้ำมันกระเด็นกลับไปใส่หน้าผากเธอเอง"
กู้หนิงตอบ เธอไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด เธอไม่ได้พูดว่าจริงๆแล้วเธอตั้งใจปัดขวดน้ำให้กระเด็นใส่หน้าผากจ้าวเฟยเฟยต่างหาก
เถอะน่า มันก็ต้องมีปิดบังกันบ้าง
ครูใหญ่ได้ยินดังนั้นเธอจึงหันไปหาจ้าวเฟยเฟย "จริงรึเปล่า?"
"หนู.." จ้าวเฟยเฟยอยากตอบกลับแต่เธอกลัวครูใหญ่ สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่ผงกหัวยอมรับ
หยางเฉิงจุน อู่ฉินหยาและหยางหลูลู่ ต่างนิ่งเงียบเช่นเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดไม่อยากพาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
ตอนนี้ครูใหญ่รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
"เป็นความผิดจ้าวเฟยเฟยที่ทำตัวหยาบคายกับกู้หนิงในตอนแรก แต่พวกเธอทั้งสองก็มีความผิดร่วมกัน เธอทั้งคู่จะยอมถูกลงโทษหรือจะขอโทษกันและกัน พวกเธอเลือกเองก็แล้วกันนะ"
การลงโทษไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไรหากทัศนคติของทั้งสองไม่ถูกปรับเปลี่ยน
ครูใหญ่ไม่สนใจว่าพวกเขาจะตบตีกันอีกหรือไม่ตราบใดที่พวกเขาไม่ตบตีกันในโรงเรียนก็พอ
กู้หนิงเห็นด้วย นี่คือสิ่งที่เธอต้องการอยู่แล้ว
ดังนั้นเธอจึงเอ่ยเสียงเรียบกับจ้าวเฟยเฟยว่า "จ้าวเฟยเฟย เธอเลือกสิ ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไรฉันก็ไม่สนหรอก"
แน่นอนว่าจ้าวเฟยเฟยไม่ขอโทษกู้หนิง ก็เธอเป็นคนเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อยากถูกทำโทษเช่นเดียวกัน
จ้าวเฟยเฟยหงุดหงิด สุดท้ายก็เอ่ยปากขอโทษ แต่เธอสัญญากับตัวเองว่าเธอต้องเอาคืนกู้หนิงสักวัน
"เอาล่ะ จ้าวเฟยเฟยไปห้องพยาบาลดูแผลหน่อย" ครูใหญ่พูดขึ้น จากนั้นหยางหลูลู่จึงพาจ้าวเฟยเฟยไปยังห้องพยาบาล หยางเฉิงจุนมองมาที่กู้หนิงก่อนจะกลับไปนั่งที่ตัวเอง
คาบเรียนที่สอง...
ระหว่างเดินไปห้องพยาบาล จ้าวเฟยเฟยพูดอย่างโกรธแค้น "กู้หนิง คอยดูเถอะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฉันจะเอาคืนแกให้สาสมแน่!!!"
"ใช่ พวกเราต้องให้บทเรียนนังนั่น" หยางหลูลู่เอ่ยสำทับทันที
ครูใหญ่สอนวิชาคณิตศาสตร์ เธอเป็นครูที่เข้มงวด และไม่มีใครกล้าก่อเรื่องในชั่วโมงของเธอ
กู้หนิงตั้งใจเรียน แม้ว่าเธอจะมีพลังจากหยกแต่เธอก็ยังต้องตั้งใจเรียนอยู่ดี
โชคดีที่ชีวิตก่อนกลับมาเกิดใหม่ของถังอันหนิง เธอเป็นเด็กเรียนดีมาก่อน มันจึงไม่ยากสำหรับเธอนักที่จะเรียนเนื้อหามัธยมปลาย
สำหรับหยูหมิงซี เธอกระวนกระวายใจตลอดคาบ เธอไม่สบายใจเมื่อรับรู้ถึงการเปลี่ยนไปของกู้หนิง แต่สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดคือจ้าวเฟยเฟยจะกลับมาแก้แค้นกู้หนิงเพื่อนของเธอ
เมื่อคาบเรียนที่สองจบลง หยูหมิงซีจึงเอ่ยถามกู้หนิงอีกครั้ง
"กู้หนิงเธอทำให้จ้าวเฟยเฟยโกรธ เธอไม่กลัวว่า..."
ก่อนที่หยูหมิงซีจะพูดจบ กูหนิงก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
กู้หนิงทำหน้าจริงจังเคร่งขรึม เธอเอ่ยเสียงต่ำ
"หมิงซีฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ การที่เธออยู่เฉยๆไม่ทำอะไรนั้นไม่ช่วยอะไรเธอเลย ฉันทนมามากแล้วและฉันไม่คิดว่าจ้าวเฟยเฟยจะทำร้ายฉันได้"
"ถ้าเธอกลัวเขา ก็อยู่ให้ห่างจากฉัน ฉันไม่โทษเธอหรอก แต่ถ้าเธออยากจะเป็นเพื่อนฉัน จงทำตัวให้คุ้นเคยกับการเปลี่ยนไปของฉันซะ และฉันก็อยากให้เธอเปลี่ยนด้วยเหมือนกัน เธอต้องหัดปฏิเสธกับอะไรก็ตามที่เธอไม่ชอบ เธอต้องสู้กลับหากว่ามันไม่ยุติธรรมกับเธอ สิ่งสำคัญที่สุดเธอต้องสู้เพื่อสิ่งที่เธอต้องการ ฉันจะไม่บังคับเธอ ทุกอย่างอยู่ที่เธอตัดสินใจ"
กู้หนิงไม่อยากบังคับให้หยูหมิงซีเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอแค่อยากจะช่วย
สิ่งที่กู้หนิงพูดนั้นพุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของหยูหมิงซี
เธอคิดว่ากู้หนิงพูดถูก ถ้าเรามัวแต่อ่อนแอและยอมอยู่เสมอ จะไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเรา
การได้เห็นกู้หนิงเป็นคนกล้าแสดงออกและมั่นใจ หยูหมิงซีจึงมีความมั่นใจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ถึงแม้ตัวเธอจะยังกลัวจ้าวเฟยเฟย แต่เธอจะไม่อยู่เฉยอีกแล้ว เธอต้องการใช้ชีวิตของเธอ เธออยากจะพูดคำว่า ไม่ ให้กับสิ่งที่เธอไม่ชอบ สู้กับความไม่ยุติธรรมและสู้เพื่อสิ่งที่ตัวเธอเองต้องการ
หยูหมิงซีมีคำตอบในใจเธอแล้วแต่เธอยังมีความลังเลสงสัย
“กู้หนิง เธอพูดถูก การเป็นคนอ่อนแอและยอมอยู่เสมอไม่ช่วยเราผ่านปัญหาไปได้ ฉันไม่อยากถูกรังแกอีกแล้ว ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนตัวเอง แต่ว่าต้องทำยังไงล่ะ?”
“ตราบใดที่เธอต้องการ เธอทำได้แน่” กู้หนิงพูดอย่างมั่นใจ
“อื้ม ฉันจะทำให้ได้!”
“หมิงซี ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนฉันแล้ว ฉันสัญญาว่าถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ฉันจะช่วยเธอเท่าที่ฉันช่วยได้ และจำไว้ว่าฉันเกลียดการหักหลังที่สุด บอกกับฉันมาตามตรงดีกว่าถ้าเธอไม่ต้องการที่จะเป็นเพื่อนฉันแทนที่จะทำร้ายฉันเพื่อผลประโยชน์” กู้หนิงเอ่ยเตือนและให้คำสัญญาในเวลาเดียวกัน
------------------------------------------------
ที่แปลควบสองตอนลงในตอนเดียว เพราะรู้สึกว่าตอนมันสั้นเกินไปค่ะ บางตอนที่สั้นก็จะควบให้แบบนี้นะคะ อ่านแล้วงงๆกับประโยคก็ต้องขออภัยด้วย คนแปลตอนนี้ก็เบลอๆค่ะ ?
