ตอนที่ 94 หมูไปไก่มา และชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนที่ 94 หมูไปไก่มา และชายชุดดำปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“หยุดมือเร็ว！”
เมื่อเห็นทารกตัวน้อยนั้นตะโกนร้องเสียงแหลม เรียกซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัวพุ่งผ่านหน้าต่างเข้ามา เพื่อฆ่าจูเก๋อโหย๋วหลง ในใจของฮวางซางก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นก็ยกหมัดขึ้นมาชกกระจกที่จูเก๋อโหย๋วหลงขว้างเข้ามาใส่ แล้วเป็นเวลาเดียวกับที่หันไปตะโกนใส่ทารกคนนั้น
“เขาคือเพื่อนของฉัน อย่าทำร้ายเขา！”
“แว้！”
ถึงแม้ว่าการจิตสำนึกรับรู้ของทารกคนนี้ จะบริสุทธิ์ราวกับกระดาษเปล่าก็ตาม แต่เนื่องจากฮวางซางได้กลืนกินวิญญาณของเขาเข้าไป ดังนั้นระหว่างเขาจึงมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่น และพิเศษอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ต่อกัน ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฮวางซาง เจ้าทารกคนนั้นก็รีบร้องตะโกนขึ้นมาทันใด
หลังจากที่ทารกคนนี้ร้องตะโกนออกมาแล้ว ซอมบี้ทารกที่เดิมที ตั้งใจจะพุ่งเข้าไปหาจูเก๋อโหย๋วหลงราวกับหมาบ้า เพื่อเข้าไปกัดฉีกจูเก๋อโหย๋วหลงเหล่านั้น ก็ทยอยกันหยุดก้าวอย่างฉับพลัน ราวกับทหารที่ถูกคำสั่งอย่างไรอย่างนั้น อยู่ล้อมรอบๆตัวของจูเก๋อโหย๋วหลง
“อึก.....”
ถึงแม้ว่าการแสดงออกก่อนหน้านั้น จะห้าวหาญมากก็ตาม แต่เมื่อถูกซอมบี้ทารกจำนวนมหาศาลล้อมเข้ามา จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดที่จะเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไม่ได้ อีกทั้งยังกลืนน้ำลายอึกใหญ่อีกด้วย จากนั้นก็หันไปถามฮวางซางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า
“พี่ฮวางซาง.......นั่นใช่พี่ไหม? พี่ยังไม่โดนเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งชิงร่างไปใช่ไหม?”
“ยัง！”
ฮวางซางส่ายหน้า จากนั้นก็พูดขึ้นว่า
“หากเจ้านี่แย่งร่างฉันไปได้ ก็คงจะฉันถูกควบคุมไปแล้ว”
“จริงเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงจึงมองไปทางฮวางซางด้วยความระแวงแวบหนึ่ง เพื่อคาดเดาว่าฮวางซางควบคุมเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้สำเร็จ หรือเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นควบคุมฮวางซางได้สำเร็จ แล้วสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาหลอกเขา
“หากฉันถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นแย่งชิงร่างไปแล้วจริงๆ แล้วฉันจะมาเสียเวลาในการคุยกับนายทำไม ฆ่านายหรือใช้พลังควบคุมจิตใจนายไม่ดีกว่าเหรอ?
ในขณะที่มองไปยังท่าทางหวาดระแวงของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็เบะปากแล้วพูดขึ้น
“ก็จริง ทำไมผมถึงได้โง่เง่าขนาดนี้เนี่ย！”
คำพูดนี้ของฮวางซางสลายข้อสงสัยของจูเก๋อโหย๋วหลงลง ทำให้สีหน้าของเขาดูฮึกเหิมขึ้นมาทันใด แต่หลังจากที่มองไปทางซอมบี้ทารกที่ยังคงล้อมตัวเขาไว้อยู่ เขากลับอดที่จะตัวแข็งทื่อขึ้นมาไม่ได้ จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า
“เฮ้เฮ้ พี่ฮวาง ในเมื่อพี่ควบคุมสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้แล้ว งั้นสามารถควบคุมให้ไอ้เจ้าปีศาจพวกนี้ ออกไปไกลๆผมหน่อยได้ไหม? ผมกลัวอ่า......”
“ฮ่าฮ่า ก่อนหน้านี้ นายยังมีความกล้าหาญอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”
ในขณะที่มองไปยังท่าทางระมัดระวังของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางที่รู้สึกผ่อนคลายลง หลังจากผ่านสถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมา ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันใด หลังจากนั้นก็หันไปพูดกับทารกคนนั้นว่า
“เจ้าหนูน้อย ช่วยให้พวกมันถอยออกไปหน่อยได้ไหม?”
“แว้！”
ภายใต้ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นด้านจิตวิญญาณ ทารกคนนั้นจึงสามารถเข้าใจคำสั่งของฮวางซางได้ ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ทารกคนนั้นก็ร้องเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากที่เสียงร้องของทารกคนนี้ดังขึ้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้น ก็ทยอยวิ่งออกจากห้องทารกแรกเกิดไปอย่างรวดเร็ว หายไปจากสายตาของฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงทันที จูเก๋อโหย๋วหลงจึงได้ถอนหายใจออกมา ด้วยความโล่งอกใหญ่ๆอีกครั้ง
เพียงแต่หลังจาที่ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกแล้ว ความเจ็บปวดก็ทะลักเข้ามาอีกครั้ง ทำให้จูเก๋อโหย๋วหลง อดร้องตะโกนออกมาไม่ได้
“เจ็บเจ็บเจ็บเจ็บเจ็บ พี่ฮวาง พี่ลงมือแรงเกินไปแล้ว”
“หากลงมือเต็มแรง ตอนนี้นายก็ไม่เจ็บหรอก แต่ตายไปแล้วต่างหาก”
ฮวางซางส่ายหน้า หลังจากนั้นมือขวาของเขาก็กวัดแกว่งขึ้นมา พู่กันพิพากษาก็รวมตัวขึ้นมาในพริบตาเดียว จากนั้นลำแสงสีขาวที่เปล่งประกายอออกมา ก็สาดส่องไปบนตัวของจูเก๋อโหย๋วหลงทันที
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้น สงครามการต่อสู้กับสัตว์ประหลาด ที่กลายร่างมาจากทารกคนนั้น จะเป็นภาพความฝันก็ตาม แต่พลังเหนือมนุษย์ที่ฮวางซางใช้ไปจนหมด ในภาพความฝันนั้น ก็ฟื้นกลับมาในตัวของเขาอีกครั้ง ภายใต้การใช้พลังแห่งชีวิต กระดูกที่แตกหักภายในร่างกาย ซึ่งไม่รู้ว่าหักกี่ท่อน ของจูเก๋อโหย๋วหลง ที่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดรวดร้าวอยู่ภายในร่างกาย ก็บรรเทาลงอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำ
หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงความเย็นสบาย ไปทั่วทั้งร่างกาย ความแตกต่างที่รุนแรงนี้ ทำให้เขาอดร้องออกมาด้วยความสบายไม่ได้
“สบายดีจัง！”
“สบายบ้าบออะไรล่ะ ดีขึ้นแล้วก็รีบๆเข้าเถอะ เรายังต้องเดินทางไปหาอาวุธและเครื่องกระสุนเพิ่มเติมอีกนะ”
ในขณะที่มองไปยังท่าทาง ที่ดูสบายของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็อดที่จะด่าพร้อมกับหัวเราะออกมาไม่ได้
“แต่พี่ฮวาง ตอนนี้พี่ก็จัดการเจ้าสัตว์.....หนุ่มนี้แล้วไม่ใช่เหรอ งั้นก็สามารถออกคำสั่ง กับซอมบี้ทารกเหล่านั้นได้ด้วย แล้วเราจะหากระสุนอาวุธไปทำไมกัน เราก็ใช้ซอมบี้ทารกเหล่านั้น ต่อกรกับนักโทษเหล่านั้นไม่ได้เหรอ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้
“ในช่วงเวลานี้ นอกจากคนส่วนน้อยมากๆแล้ว คนส่วนใหญ่ หรือกระทั่งผู้มีพลังเหนือมนุษย์ ก็ยังไม่สามารถมองข้ามอานุภาพของกระสุนปืนไปได้หรอก”
เมื่อได้ยินคำพูดของจูเก๋อโหย๋วหลง ฮวางซางก็ส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า
“ดังนั้นแค่พวกเราต้องมีอาวุธกระสุนที่เพียงพอ มันจะทำให้เรามีตัวเลือกในการต่อสู้มากขึ้น และในเวลาเดียวกันก็ย่อมสามารถ ต่อกรกับศัตรูเหล่านั้นได้มากขึ้นอีกด้วย ถึงอย่างไรการต่อกรกับนักโทษธรรมดาทั่วไป กระสุนเพียงลูกเดียวก็สามารถจัดการพวกเขาได้แล้ว จึงประหยัดฝีมือของตัวเองในการต่อสู้ไปเยอะเลยทีเดียว”
“นอกเหนือจากนี้ อาวุธปืนสำหรับมนุษย์แล้วก็มีอานุภาพที่น่ากลัวมาก ถึงตอนนั้นประสิทธิภาพในการต่อสู้ก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วย”
“แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ศักยภาพของพวกเรา จะเพิ่มมากขึ้นแล้วเท่านั้น นักโทษในเรือนจำแห่งนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งไม่แพ้กันด้วย จนกระทั้งสามารถรวบตัว ผู้มีพลังเหนือมนุษย์ใหม่ๆมาอีกหลายคน ภายใต้สถานการ์เช่นนี้ พวกเราย่อมเป็นไปได้ยากที่จะชนะพวกมัน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นทันที
“เสี่ยวหลง นายต้องจำไว้ นี่คือหายนะวันสิ้นโลกที่ร้ายแรงที่สุด ไม่ใช่เกมส์ที่สามารถสร้างไฟล์ขึ้นมาได้ใหม่ ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องระวังตัว ไม่อย่างนั้นหากมีเรื่องเกิดขึ้น พวกเราจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะเสียใจ”
“ผมรับทราบครับ พี่ฮวางซาง！”
ในขณะที่มองไปยังท่าทางเคร่งขรึมของฮวางซาง จูเก๋อโหย๋วหลงก็พยักหน้าทันที
หลังจากนั้น ฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลงก็เก็บข้าวของง่ายๆ หลังจากนั้นก็พาทารกคนนั้นและซอมบี้ทารกกว่าร้อยตัว ออกจากโรงพยาบาลไป
สิ่งที่คุ้มค่าที่สุดก็คือ ในตอนที่พวกเขาออกมาจากโรงพยาบาล ก็พบกับเจ้าทีเร็กซ์ที่ถูกฮวางซางชกใส่จนร่วงลงไปบนถนนพอดี
พลังชีวิตของเจ้านี่แข็งแกร่งมากจริงๆ ต่อให้ต้องพบเจอกับการโจมตีของฮวางซาง ที่หนักหน่วงมากแค่ไหน มันก็สามารถฟื้นกลับคืนมาได้เหมือนเดิมอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแต่เมื่อมองไปแล้วเขากลับรู้สึกอึดอัดใจก็เท่านั้น
เมื่อหาเจ้าทีเร็กซ์เจอแล้ว ฮวางซางและจูเก๋อโหย๋วหลง ก็เดินทางได้อย่างสบายใจ แต่ก่อนที่จะออกจากที่แห่งนั้น ฮวางซางกลับหยุดก้าวลง แล้วมองไปทางตึกสูงๆ สองข้างทางเหล่านั้น
กระดาษที่เตือนพวกเขา ให้ระวังเด็กทารกก่อนหน้านั้น ก็ถูกโยนลงมาจากตึกเหล่านี้
หมูไปไก่มา ถึงแม้ว่าฮวางซางจะไม่สะดวก ที่จะพาคนเหล่านี้ออกไปจากที่นี่ และก็ไม่สามารถปกป้องคนเหล่านี้ ให้ปลอดภัยจากหายนะวันสิ้นโลกนี้ด้วย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาสามารถทำได้
“เจ้าหนูน้อย ให้ลูกน้องของนาย จัดการซอมบี้ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ ให้สิ้นซากเดี๋ยวนี้！”
เมื่อคิดได้ ฮวางซางก็ลูบไปบนหัวของเด็กทารกคนนั้น แล้วพูดขึ้น
“แว้！”
ดูเหมือนทารกคนนั้นจะรู้สึกชอบใจ กับการกระทำแบบนั้นของฮวางซาง ถึงได้หัวเราะคิกคิกชอบใจออกมา จากนั้นก็ตะโกนร้องขึ้น
หวือหวือหวือหวือหวือ！
วินาทีต่อจากนั้น ซอมบี้ทารกเหล่านั้น ก็ทยอยกันวิ่งพุ่งเข้าไปในตึกอาคารเหล่านั้น ด้วยความรวดเร็ว ราวกับทหารที่ถูกฝึกฝนมาอย่างสมบูรณ์แบบอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อเห็นซอมบี้ทารกที่เริ่มเคลื่อนไหว ฮวางซางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็ตะโกนออกไป
“ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกเหล่านี้ พวกคุณไม่ต้องกลัว สัตว์ประหลาดเหล่านี้ถูกผมกำราบหมดแล้ว ตอนนี้พวกมัน กำลังช่วยจัดการซอมบี้ ที่อยู่ในตึกเหล่านี้ตามคำสั่งของผม！”
“ตอนนี้ผมจำเป็นจะต้อง ออกไปรวบรวมอาวุธและกระสุน ภายในค่ายพลเรือนก่อน เดี๋ยวหลังจากที่พวกเรารวบรวมอาวุธเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับไปโรงพยาบาลในเมืองด้วยเส้นทางนี้ ในนั้นเป็นเขตปลอดภัยที่ผมสร้างขึ้น หากพวกคุณยินยอม ตอนนี้ก็เตรียมตัวให้พร้อม แล้วรอออกไปจากที่นี่พร้อมกับผม”
“แน่นอนว่า ถ้าหากพวกคุณไม่ยินยอม คุณยังมีเวลาในการรวบรวมอาหารวัตถุดิบ รอการช่วยเหลือ.....แต่ การช่วยเหลืออาจจะมาไม่ถึงก็ได้”
เมื่อพูดจบ ฮวางซางก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก นอกจากหันไปพยักหน้ากับจูเก๋อโหย๋วหลง หลังจากนั้นก็อุ้มทารกคนนี้ออกเดินทางต่อ
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ผู้รอดชีวิตที่อยู่ในตึกอาคารในละแวกนี้ ต่างก็ทยอยกันเคลื่อนไหว ถึงจะมีเพียงแค่สองถึงสามคนตามฮวางซางและพรรคพวกออกไปจากที่นี่ แต่ก็ยังไม่ทราบจำนวนที่แน่ชัด
และในเวลาเดียวกัน นักโทษที่ทาตัว ด้วยเลือดของซอมบี้เต็มตัว และมีอาวุธกลุ่มหนึ่ง ที่อยู่ในละแวกโรงยิมของเมืองเหลียน ก็เคลื่อนไหวออกไปด้วยความเร็ว
สาเหตุที่เขาสามารถเคลื่อนตัวได้เร็วเช่นนี้ ไม่ใช่เป็นเพราะในละแวกนี้ไม่มีซอมบี้หรอก แต่เป็นเพราะข้างกายของพวกเขามีเจ้าลิกเกอร์อยู่สองตัวต่างหาก ภายใต้กลิ่นอายของเจ้าลิกเกอร์สองตัวนี้ ทำให้ซอมบี้ทั่วไปเหล่านั้น ไม่กล้าเข้ามาใกล้นักโทษที่ถูกเลือดของซอมบี้ปกคลุมไปทั่วตัวแต่อย่างใด
ไม่นาน นักโทษกลุ่มนี้ก็มาถึงสถานที่ ที่ฮวางซางจัดการกับชายหัวล้านคนนั้นไป
ในเวลานี้ ซากศพบของชายหัวล้าน ที่ถูกฮวางซางจัดการจนไม่เหลือชิ้นดี ก็ถูกซอมบี้ที่ห้อมล้อมเหล่านั้น กัดกินไปเกือบหมด เหลือทิ้งไว้เพียงแค่เศษเนื้อและซากกระดูก ที่แตกหักเหล่านั้น ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยเดิม
แต่ปัญหาก็คือ นักโทษกลุ่มนี้กลับหยุดลงที่นี่
หวือ！
หลังจากนั้น ลำแสงสีดำสายหนึ่งก็พุ่งมาถึง ชายชุดดำแปลกประหลาด ที่บุกนำเข้าไปฆ่าคน ในโรงพยาบาลในเมืองก่อนหน้านั้น ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ท่ามกลางลำแสงสีดำนั้น จากนั้นก็มองไปทางซากศพที่อยู่บนพื้น นัยน์ตาฉายแววเย็นยะเยือก ออกมาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
