ตอนที่ 7 สูญเสียการควบคุมแล้ว！
ตอนที่ 7 สูญเสียการควบคุมแล้ว！
เนื่องจากรถที่อยู่บนท้องถนนภายใต้หมอกหนาแบบนี้ยังมีไม่มากนัก บวกกับความสามารถในการมองเห็นและการตอบสนองที่แข็งแกร่งขึ้นหลังจากที่ฮวางซางได้ฆ่าซอมบี้ไปหลายสิบตัวด้วย ดังนั้นสุดท้ายแล้วเขาก็ได้กลับมาถึงบ้านของตัวเองโดยใช้เวลาไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโชคดีของฮวางซาง หรือเป็นเพราะว่าพิษของซอมบี้ในเวลานี้ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการแพร่กระจาย ผู้ติดเชื้อจึงยังมีจำนวนไม่มากนัก สรุปแล้วตลอดเส้นทางฮวางซางกลับไม่เจอกับซอมบี้แม้แต่ตัวเดียว มีแต่เสียงปืนที่ดังลางๆขึ้นมาจากที่ไกล ๆ เสียงร้องอย่างน่าเวทนารวมไปถึงเสียงระเบิดในบางครั้งเท่านั้นที่สามารถเป็นตัวยืนยันให้กับฮวางซางได้ว่า เมือง C ในตอนนี้ได้ตกอยู่ในสถานการณ์หายนะอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล้ว
หลังจากกลับมาถึงบ้านของตัวเองแล้ว เรื่องแรกที่ฮวางซางทำคือการหยิบอุปกร์ทางการแพทย์ที่มักใช้ในบ้านบ่อย ๆ ขึ้นมาเริ่มจัดการกับบาดแผลบนน่องของตัวเอง ถึงอย่างไรซะบาดแผลนี้ก็ยังถือว่าไม่ใหญ่มาก บวกกับพิษของซอมบี้ดูเหมือนจะถูกสกัดกั้นไว้ภายในบาดแผลนี้ด้วย ดังนั้นบางทีถ้าเขาสามารถตัดเอาชิ้นเนื้อที่ถูกพิษทั้งหมดออกไปโดยขั้นตอนการผ่าตัด ก็อาจจะทำลายระเบิดเวลาชนิดนี้ภายในร่างกายลงก็เป็นได้
แต่ทว่าไม่นานฮวางซางก็ค้นพบว่า พิษของซอมบี้นี้ยุ่งยากมากกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก！เนื่องจากในขณะที่เขาใช้มีดผ่าตัดทำการตัดเอาชิ้นเนื้อที่เป็นสีม่วงดำนั้นออกมาอย่างเบามือ ความเจ็บปวดจนยากที่จะบรรยายออกมาได้แผ่ขยายออกมาจากบาดแผลที่เดิมนั้นได้ชาไปแล้ว อีกทั้งพื้นที่ที่เป็นสีม่วงดำบริเวณปากแผลนั้นก็ได้แพร่กระจายตัวเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว จนกระทั้งเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาราวกับตะขาบนั้นก็ทวีความน่ากลัวมากขึ้นอีกด้วย！
เหมือนกับว่า....พิษของซอมบี้ในบาดแผลของเขานั้นถูกกระตุ้นด้วยอะไรบางอย่าง！
“ซี้ดส์....”เมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แผ่ขยายออกมาจากน่องนั้น ฮวางซางก็อดที่จะผ่อนลมหายใจเย็นๆออกมาไม่ได้ พร้อมกับเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดมาบนหน้าผากของเขา และในเวลาเดียวกันสีหน้าของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมามากกว่าเดิม
เห็นได้ชัดว่า ความคิดที่จะเอาพิษของซอมบี้ออกจากร่างกายด้วยการผ่าตัดนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย เมื่อเป็นแบบนี้ เขาก็เหลือเพียงการใช้วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งเอาพิษนั้นออกได้ทางนี้ทางเดียวเท่านั้นแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮวางซางก็ส่ายหน้าทันที หลังจากนั้นก็พันแผลไว้พร้อมกับหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวี
วิกฤตอันรุนแรงของพิษซอมบี้เช่นนี้ ไม่รู้ว่ารัฐบาลจะใช้มาตการอะไรมาต่อกรกับหายนะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแบบนี้ แต่บางทีอาจจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันกัน หรือเป็นเพราะฝ่ายเบื้องบนได้ทำการปกปิดข่าวนี้ไว้ ดังนั้นข่าวที่เกี่ยวกับซอมบี้เหล่านี้จึงไม่มีการรายงานบนหน้าจอโทรทัศน์แต่อย่างใด ราวกับเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แต่ฮวางซางรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ เรื่องนี้ย่อมเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด และก็ไม่สามารถปกปิดมันไว้ได้ด้วย ไม่งั้นผลที่ตามมาก็คงจะรุนแรงและหนักหนาสาหัสมากกว่าเดิมเป็นแน่ ！
แต่ความจริงมันเป็นเช่นนี้ ！ ยังไม่ทันที่ฮวางซางจะจัดการบาดแผลเสร็จ หน้าจอที่กำลังถ่ายทอดสดภาพของละครทีวีอยู่ได้เปลี่ยนขึ้นกะทันหัน ต่อมาผู้นำของประเทศที่มักจะพบเห็นบ่อยบนหน้าจอโทรทัศน์ก็ปรากฏขึ้นมา
เดิมทีผู้นำประเทศคนนี้มักจะมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเสมอแต่ในเวลานี้กลับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างหาที่สุดไม่ได้ หรือพูดได้ว่าเคร่งขรึมอย่างหนักเลยทีเดียว และต่อมา คำพูดทั้งหมดของเขาราวกับลูกระเบิดอย่างไรอย่างนั้น ก็ได้สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน
“ตอนนี้ ผมอยากจะประกาศเหตุร้ายเรื่องหนึ่งให้ทุกท่านทราบ”
“จากการยืนยันจากกลุ่มการป้องกันเชื้อไวรัสชนิดพิเศษแห่งชาติ เชื้อไวรัสโรคพิษสุนัขบ้าประเภทหนึ่งได้เริ่มแพร่กระจายออกไปทั่วโลกแล้ว ไวรัสชนิดนี้ค่อนข้างอันตรายมาก มันสามารถติดเชื้อได้ทางอากาศ อีกทั้งการติดเชื้อนั้นก็รุนแรงมากด้วย จากการประเมินสถานการณ์ไว้เบื้องต้น คน 30% ขึ้นไปจากทั่วโลกได้ติดเชื้อไวรัสประเภทนี้เข้าไปแล้ว”
“กลไกการติดเชื้ออย่างฉับพลันของเชื้อไวรัสชนิดนี้นั้นพิเศษมาก สำหรับผู้คนทั่วไปที่มีร่างกายแข็งแรงเชื้อไวรัสประเภทนนี้แทบจะไม่เป็นอันตรายใด ๆเลย แต่มันจะไปมีผลกับคนที่มีร่างกายอ่อนแอย่างหนัก แม้กระทั่งกับร่างของคนที่ใกล้จะตายแล้ว เชื้อไวรัสชนิดนนี้จะเข้าสู่กระบวนการกลายร่างขั้นที่สอง ดังนั้นผู้ที่ติดเชื้อไวรัสนี้จะสูญสิ้นสติสัมปะชัญญะ และจะแปรเปลี่ยนเป็นการโจมตีที่รุนแรงมาก มันจะเข้าโจมตีสิ่งมีชีวิตทุกชนิดรวมไปถึงมนุษย์ด้วย”
“สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ไวรัสที่เข้าสู่กระบวนการกลายร่างขั้นที่ 2 ชนิดนี้สามารถกระจายเชื้อผ่านทางเลือดและน้ำลาย คนที่ถูกพวกมันกัดภายใน 3 นาทีจนถึง 1 ชั่วโมงก็จะเริ่มกลายร่างทันที ดังนั้นผู้ป่วยแต่ละประเภทไม่เพียงแต่จะถูกโรงพยาบาลกักตัวแล้ว อีกทั้งถ้าหากถูกค้นพบว่ามีร่างกายที่อ่อนแอลง และใกล้จะตาย หรือผู้ป่วยที่ติดเชื้อแล้ว รบกวนให้ทุกท่านโทรแจ้งตำรวจทันที และอยู่ให้ห่างจากผู้ป่วยที่คาดว่าจะเป็นประเภทนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกัดและติดเชื้อด้วย”
“นอกเหนือจากนี้ ร่างกายของผู้ติดเชื้อที่ได้เข้าสู่กระบวนการกลายร่างขั้นที่สองจะเกิดกระบวนการกลายพันธุ์บางอย่าง ทำให้ร่างกายของพวกเขานั้นน่ากลัวกว่าปกติทั่วไป ดังนั้นหากหลีกห่างจากพวกเขาไม่ได้ ให้โจมตีไปที่หัวของพวกเขา แค่เพียงทำลายส่วนหัวของพวกเขา พวกเขาก็จะหยุดโจมตีทันที”
“โปรดจำไว้ เนื่องจากตอนนี้ยังไม่มีการผลิตวัคซีนและยาที่จะรักษากับเชื้อตัวนี้ได้ จึงทำให้อัตราการเสียชีวิตของผู้ป่วยที่ติดเชื้อขั้นที่สองนี้สูงถึง 100% ดังนั้นหากมีการค้นพบผู้ติดเชื้อข้างกาย ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นครอบครัวของคุณ เป็นเพื่อนเป็นอาจารย์ก็ตาม ห้ามพวกคุณปล่อยไว้เด็ดขาด ให้หลีกห่างไม่ก็ทำลายพวกเขาซะ！”
“เนื่องจากการแพร่เชื้อของไวรัสชนิดนี้รวดเร็วมากและมีอัตราการตายที่สูงมากเช่นกัน ดังนั้นตอนนี้ประเทศของเราได้เข้าสู่กระบวนการเตรียมความพร้อมรบในขั้นแรกแล้ว ภายใน 24 ชั่วโมงทั่วทั้งเมืองจะเข้าสู่ช่วงเคอร์ฟิวส์และระบบการปฏิบัติการโดยทหาร โปรดให้ทุกท่านปฏิบัติตามรัฐบาลด้วย พยายามอยู่แต่ในบ้าน มิฉะนั้นจะทำการลงโทษอย่างรุนแรงตามกฎอัยการศึก！”
“สุดท้ายนี้ ขอให้ทุกท่านจงเชื่อมั่นในรัฐบาล รัฐบาลจะทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจปกป้องทุกคนให้ปลอดภัย วัคซีนที่สามารถป้องกันเชื้อตัวนี้ได้นั้นกำลังเข้าสู่กระบวนการผลิต เชื่อว่าไม่นานทุกคนจะผ่านพ้นหายนะในครั้งนี้ไปได้！”
การถ่ายทอดข่าวนี้จบลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ถ่ายทอดวนซ้ำอย่างต่อเนื่อง ไม่เพียงแต่ช่องนี้ หลังจากที่ฮวางซางลองเปลี่ยนเป็นช่องอื่นแล้ว เขาก็ค้นพบว่าสถานีโทรทัศน์ทุกแห่งได้เปลี่ยนเป็นการถ่ายทอดข่าวนี้วนซ้ำไปซ้ำมาอย่างต่อเนื่อง
“เป็นอย่างที่คิดไว้ ต้องการเปิดเผยข่าวสู่สาธารณะชนเพียงเท่านั้นเหรอ?”
ในขณะที่มองไปยังข่าวที่ถ่ายทอดวนซ้ำไปซ้ำมาอย่างต่อเนื่องบนหน้าจอโทรทัศน์ ความรู้สึกสะเทือนใจของฮวางซางก็ปะทุขึ้นมา การเปิดเผยข่าวนี้ต่อสาธารณะชน ต่อให้เปลี่ยนชื่อจากเชื้อไวรัสซอมบี้เป็นเชื้อโรคพิษสุนัขบ้าก็ตาม แต่มันก็ยังก่อให้เกิดความตื่นตระหนก ความปั่นปวน จนไปถึงการจลาจลขึ้นมาในหมู่มวลชนอยู่ดี และสุดท้ายก็ก่อเกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุดขึ้นตามมา
ผลลัพธ์นี้ ไม่เพียงแต่ฮวางซางเท่านั้นที่คิดได้ คาดว่าผู้นำประเทศระดับสูงก็คงจะรับรู้ชัดเจนอยู่แล้วเช่นกัน แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ นอกจากจะประกาศข่าวนี้ออกไป แล้วให้ทุกคนปิดประตูปกป้องตัวเอง เพื่อลดอัตราการติดเชื้อแล้ว ยังมีวิธีไหนอีกละ? ถ้าไม่ประกาศข่าวนี้ออกไป ก็กลัวว่าเชื้อไวรัสชนิดนี้จะแพร่กระจายออกไปเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว แล้วทำให้สถานการณ์นั้นรุนแรงมากขึ้นไปอีก！
ตอนนี้สิ่งที่หวังได้เพียงอย่างเดียวก็คือให้รัฐบาลทำการผลิตวัคซีนขึ้นมาโดยเร็วที่สุด หลังจากนั้นก็ให้กองกำลังทหารเข้าควบคุมสถานการณ์นี้ไว้ ！
ถึงอย่างไรก็ตามถ้าเป็นไปตามการรายงานข่าวนี้จริง ๆ คนที่ตายหรือคนที่ใกล้จะตายที่เพิ่งจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไป มีเพียงรัฐบาลที่สามารถเข้าควบคุมต้นตอของเรื่องนี้ได้ แต่พละกำลังของรัฐบาลเพียงอย่างเดียวก็อาจจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดไว้ได้
แต่ว่า.......เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮวางซางก็นึกถึงคำพูดสุดท้ายที่ระบบผลักเขาออกจากในมหาสมุทรไม่สิ้นหวังขึ้นมาได้
ระบบจะฟื้นคืนสติขึ้นมาหลังจากนั้น 3 วัน ！ทำไมต้องฟื้นคืนสติขึ้นมาหลังจาก 3 วันละ? หลังจากสามวันมันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้ฮวางซางถึงได้รู้สึกถึงความหวาดผวาแปลกประหลาดบางอย่างขึ้นมาในใจ เหมือนกับว่าสิ่งที่อันตรายที่สุดบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามา
“ระบบเคยพูดว่า ซอมบี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ถ้างั้นต่อไปจะมีอะไรปรากฏขึ้นมาละ?”
ฮวางซางนำคำพูดของระบบกลับมาคิดทบทวนอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจออกไปว่า “ช่างเถอะ ไม่ว่าต่อไปจะมีอะไรปรากฏขึ้น หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหลังจากสามวันนี้ก็ตาม สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการเข้าฌานบำเพ็ญวิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งให้บรรลุ เพื่อกำจัดไวรัสซอมบี้เหล่านี้ออกไป！”
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮวางซางก็ถือโอกาสนี้เปลี่ยนเป็นชุดออกกำลังกายที่สบายขึ้น หลังจากนั้นก็หยิบเหล็กงัดที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดขึ้นมา แล้วออกจากบ้านไป เขาไม่ได้ชำระล้างเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนตัวเขาแต่อย่างใด เพราะเขารู้ดีว่า ต่อให้ชำระล้างจนสะอาดยังไง สุดท้ายไม่นานเลือดสกปรกเหล่านั้นก็เปรอะเปื้อนมาบนตัวของเขาใหม่อยู่ดี！
เพราะตอนนี้เขาออกจากบ้านมาเพื่อตามหาเหยื่อยังไงละ ！เขาต้องกำจัดไวรัสนี้ออกจากร่างกายก่อนที่สถานการณ์จะเปลี่ยนเป็นเลวร้ายขึ้น หรือก่อนที่กองกำลังทหารจะเข้าควบคุมเมือง C ไว้ ！
อันดับแรกเพื่อเพิ่มกำลังในการรักษาตัวเอง อันดับต่อมา ...... ในกรณีที่กองกำลังทหารเข้าควบคุมเมืองไว้ได้แล้ว กลัวว่าจะถูกทำการคัดกรองออกทันทีน่ะสิ พวกเขาจะออกค้นหาคนที่ติดเชื้อเหล่านั้นแล้วเข้าควบคุมตัวหรือไม่ก็จัดการซะ ถ้าถึงตอนนั้นถ้าเขายังหาวิธีการกำจัดเชื้อไวรัสนี้ออกจากร่างกายไม่ได้ละก็ ก็คงจะมีจุดจบที่ไม่ดีแน่ๆ！
หลังจากออกจากบ้านมา ฮวางซางก็ขี่มอเตอร์ไซต์ตรงไปยังโรงพยาบาลของประชาชนแห่งแรกในเมือง C ที่อยู่ไกล้บ้านที่สุด ในข่าวก็ได้พูดไว้แล้วว่า มีเพียงคนที่ใกล้จะตายและคนที่เพิ่งตายเท่านั้นที่จะมีโอกาสกลายร่างเป็นซอมบี้ ดังนั้นโรงพยาบาลนี้จึงกลายเป็นแหล่งล่าเหยื่อที่ดีที่สุดแล้วยังจะมีสถานที่ไหนที่มีคนที่ใกล้ตายและคนที่เพิ่งจะตายมากกว่าโรงพยาบาลอีกละ?
แต่ตอนที่ฮวางซางไปถึงหน้าโรงพยาบาลของประชาชนแห่งแรกของเมือง C ผลกระทบที่เกิดขึ้นตามที่ได้รายงานไว้ในข่าวนั้นก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาเป็นวงกว้างในมือง C แล้ว เรื่องที่เกี่ยวข้องกับไวรัสซอมบี้ได้ปรากฏขึ้นผ่านเครือข่ายในขณะนี้แล้ว ช่องทางโทรทัศน์แล้วก็สื่อต่าง ๆได้ทำการประกาศแจ้งเตือนแก่ทุกคน หลายคนจึงตระหนักได้ว่าจุดจบของโลกและภัยพิบัติจริง ๆ ใกล้มาถึงแล้ว หรือพูดได้ว่ามันได้คืบคลานเข้ามาตรงหน้าของพวกเขาแล้ว
หลังจากตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมอยู่บ้านตามข่าวที่ประกาศออกมา กลับมีหลายคนที่ออกจากบ้านของตัวเอง มายังถนนแห่งนี้ ！ไม่มีคนโง่คนไหน ในเมื่อรัฐบาลประกาศว่าภัยพิบัติกำลังมาเยือน พวกเขาจึงคว้าโอกาสในช่วงเวลาสุดท้ายออกมาซื้อวัตถุดิบบางส่วนเพื่อไปดำเนินชีวิต ถึงตอนนั้นเมื่อจุดจบของโลกมาถึง อย่างน้อยพวกเขาก็ยังพออาศัยวัตถุดิบนี้ประทังชีวิตไปได้ช่วงเวลาหนึ่ง！
ดังนั้นบนถนนในเวลานนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คนทั่วทุกหนทุกแห่ง มีคนต่อแถวยาวราวกับมังกรอยู่หน้าตู้ATM ภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตน้อยใหญ่ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนชนิดที่ว่าน้ำยังเข้าไปไม่ได้ แม้กระทั้งปั้มน้ำมันเองก็เต็มไปด้วยคนที่ต้องการมาซื้อน้ำมัน เห็นได้ชัดว่าผู้คนกำลังสำรองอาหารและเงินสดไว้ เผื่อเหตุฉุกเฉินในกรณีนี้
คนยิ่งเยอะ การโต้เถียงย่อมเยอะขึ้นตามไปด้วย บวกกับความตื่นตระหนกเกี่ยวกับจุดจบของโลกที่แผ่คลุมอยู่บนหัวของพวกเขา จึงทำให้พวกเขาร้อนรนและหวาดกลัว ดังนั้นในฝูงชนจึงเกิดการทะเลาะวิวาทน้อยใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
สิ่งสำคัญที่สุดคือ กำลังตำรวจส่วนใหญ่ของเมือง C ในตอนนี้ได้ออกไปต่อสู้กับเหล่าซอมบี้อีกด้าน จึงไม่กำลังมากพอที่มารักษาความสงบเรียบร้อยในบริเวณนี้ ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้จึงค่อยๆขยายขึ้นจนยากที่จะควบคุม！
ในที่สุด การแย่งซื้อวัตถุดิบครั้งนี้จึงนำมาซึ่งคดีฆาตรกรรม！
“ฆ่าคน！”
ตอนที่ฮวางซางได้ขับผ่านปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เสียงร้องตะโกนเสียงหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของเขาอย่างไม่คาดคิด
