ตอนที่ 62 โดนยิง
ตอนที่ 62 โดนยิง
ระดับความเร็วของเจ้าปลาตัวนั้นเร็วมาก แทบจะพริบตาเดียวที่ผิวน้ำถูกแหวกออก หลังจากที่มาถึงตัวของหลิวซินแล้ว มันก็อ้าปากออก จากนั้นก็กัดไปบนตัวของหลิวซินทันที！
“เหี้ย！”
แต่เพียงพริบตาเดียว ที่เจ้าปลาตัวนั้นพุ่งเข้ามากัดตัวหลิวซินอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนหลิวซินได้ระวังตัวไว้ก่อนแล้ว จากนั้นเขาก็กระโดดพุ่งออกไปด้านหน้า แล้วกลิ้งไปบนพื้น ทิ้งระยะห่างออกไปไม่กี่เมตร จนหลบหลีกการโจมตีของเจ้าปลายักษ์ตัวนั้นได้ในที่สุด！
ถึงแม้ว่าหลิวซินจะไม่เคยมีประสบการณ์ ในการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้มาก่อน แต่การต่อสู้ในหลายวันมานี้ กลับทำให้เขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตายของแม่ตัวเอง ทำให้เขาเข้าใจความน่ากลัวของวันจุดจบโลกกว่าคนอื่น
ดังนั้นต่อให้เขาขึ้นมาบนชายฝั่ง พร้อมกับผ่อนคลายได้ในระดับหนึ่งแล้วก็ตาม แต่ในใจของเขาก็ยังไม่กล้าชะล่าใจ ดังนั้นเขาจึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง โดยการกระโดดหนีปากของเจ้าปลาตัวนั้นได้ตั้งแต่ครั้งแรก！
ถ้าเป็นตัวเขาในช่วงก่อนหน้านั้น เขาก็คงจะกลายเป็นศพอยู่ในท้องปลาไปแล้ว！
หลิวซินนั้นได้เตรียมการป้องกัน ไว้เรียบร้อยแล้ว ฮวางซางและตั้วลั่วเอง ก็ไม่ได้ชะล่าใจเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว！
พริบตาเดียวที่หลิวซิน หลบหลีกจากปากของเจ้าปลายักษ์นั้นได้ ตั้วลั่วและฮวางซางก็หยิบปืนยาวจู่โจมและปืนกลขึ้นมา จากนั้นก็กราดยิงใส่เจ้าปลาดราก้อนฟิชตัวนั้นอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั้งตั้วลั่วได้เหนี่ยวไกปืนที่มีลูกระเบิดขนาดเล็กด้วย เพื่อยิงให้มันระเบิดใส่เจ้าปลาตัวนั้น！
บึมบึมบึมบึมบึม！
เห็นได้ชัดว่าเจ้าปลาตัวนั้นคิดไม่ถึงว่าตัวเองนั้นขโมยไก่ไม่ได้ กลับเสียข้าวสารอีกกำมืออีก มันถูกตั้วลั่วกราดยิงใส่อย่างบ้าคลั่ง กระสุนเหล็กและกระสุนเพลิงเจาะเกราะนั้นทำให้มันบาดเจ็บ เป็นแผลเหวอะหวะไปทั่งตัว แม้แต่ระเบิดลูกนั้นที่ตั่วลั่วยิงออกไป ก็ตกเข้าไปในปากกว้างๆที่เต็มไปด้วยฟันอันแหลมคมของมัน สุดท้ายก็ระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง！
ไม่เพียงแค่นี้ ระเบิดมือสองลูกที่ฮวางซางทิ้งลงไปก่อนหน้านั้นก็ระเบิดขึ้นในที่สุด ทำให้ท้องปลาที่อยู่ใต้น้ำตัวนั้นได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสเช่นเดียวกัน ห่ากระสุนและละอองน้ำก็ปกคลุมไปทั่วทั้งตัวของมัน จนปลายักษ์ตัวนั้นสั่นเทาไปทั้งตัวอย่างรุนแรง
แต่ต้องพูดได้ว่า พลังชีวิตของเจ้าปลายักษ์ตัวนี้น่ากลัวมากจริง ๆ ต่อให้มันจะได้รับบาดเจ็บ ตั้งแต่ภายในมาถึงด้านภายนอกร้ายแรงมากแค่ไหน แม้กระทั้งปากของมัน ก็ถูกระเบิดจนเปิดเหวอะหวะหนักหนามากก็ตาม มันก็ยังไม่ตาย อีกทั้งยังเริ่มบิดตัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะถอยลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว ดำดิ่งลงไปใต้น้ำ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้แค่เพียงเลือดปลาและเศษเนื้อที่ลอยขึ้นมาบนผิวน้ำเท่านั้น！
“บัดซบ ยังไม่ตายอีกหรือเนี่ย? พลังชีวิตเจ้านี้พอๆกับแมลงสาบเลยแฮะ！”
ในขณะที่มองไปทางปลายักษ์ ที่บาดเจ็บแสนสาหัส ถอยกลับลงไปในน้ำ หลังจากนั้นก็หายไปอยู่นั้น ตั้วลั่วก็อดสบถออกมาไม่ได้ หลังจากนั้นก็หันหน้าไปกระตุกยิ้มมุมปากกับฮวางซาง
“อย่าเข้าใจผิด ฉันหมายถึงแมลงสาบจริงๆ ไม่ใช่นาย！”
“น่าเสียดาย....”
สำหรับคำพูดไร้สาระของตั้วลั่วนั้น ฮวางซางมักจะสร้างภูมิคุ้มกันได้เกือบตลอดเวลาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจคำพูดของเจ้าหมอนี้มากนัก ทำได้เพียงแค่มองไปยังทิศทางที่เจ้าปลาตัวนั้นหายตัวไป ด้วยสายตาที่ฉายแววเสียดายขึ้นมา
พลังของเจ้าปลาดราก้อนฟิชตัวนี้แข็งแกร่งมาก ในบรรดาศัตรูที่เขาเคยพบเจอมาทั้งหมด พูดได้ว่าเจ้านี้แข็งแกร่งรองลงมาจากเจ้าไทแรนท์ ภายในร่างกายของมัน ต้องมีแกนพลังงานอยู่อย่างแน่นอน ถ้าสามารถจัดการเจ้านี้ได้ เขาก็จะได้ผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่มหาศาลแน่นอน
แต่เรื่องที่น่าเสียงดายก็คือ พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ในน้ำได้เป็นเวลานาน บวกกับไม่มีใครรู้ว่าใต้น้ำนั้นจะยังมีภัยอันตรายอะไรอยู่ในนั้นบ้าง ดังนั้นถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าปลาประหลาดราก้อนฟิชตัวนั้น บาดเจ็บสาหัสมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะตามไปฆ่ามันใต้น้ำอยู่ดี.........
“ไปกันเถอะ การเคลื่อนไหวที่นี่เสียงดังมากเกินไป กลัวว่าต่อไป อาจจะถูกเหล่าซอมบี้ห้อมล้อม เข้ามาอีกครั้งก็ได้”
ฮวางซางส่ายหน้า จากนั้นก็สะกดความรู้สึก สับสนวุ่นวายใจนั้นเอาไว้ภายใน แล้วก็หันไปพูดกับหลิวซินและตั้วลั่วว่า
“เอาตามแผนก่อนหน้าละกัน พวกเราไปยังโรงยิมกันก่อน จากนั้นค่อยเดินไปข้างหน้าต่อ”
ในตอนนี้เขามีแต่เรื่องทะลวงสภาวะคอขวดอยู่เต็มหัว ดังนั้นเขาจึงต้องเร่งหาสถานที่ ที่ปลอดภัยที่สุดเพื่อจัดการมัน เพื่อให้วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งนั้นบรรลุถึงขั้นมหายาน พลังของเขาจะได้เพิ่มคว่ทแข็งแกร่งขึ้นไปอีกขั้น ถึงตอนนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับภัยอันตรายหลากหลายรูปแบบในเมืองเหลียน เขาก็จะได้มีพลังความแข็งแกร่งที่พอจะปกป้ปงตนเองและผู้อื่นได้！
“ใช่ใช่ใช่ ออกไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที！”
เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง หลิวซินเองก็นึกถึง การห้อมล้อมของซอมบี้ก่อนหน้านั้นขึ้นมาได้ หลังจากนั้นก็พยักหน้าตาม อย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้น ทุกคนก็เก็บข้าวของเพื่อเตรียมความพร้อม แล้วไปตามทางของแผนที่ มุ่งตรงไปยังโรงยิมทันที
ถึงแม้ว่าฮวางซางและพรรคพวก จะหนีรอดออกมาจากฝูงซอมบี้ที่หนาแน่นของเมือง C มาได้ก็ตาม แต่ในตอนนั้นยานพาหนะที่พวกเขานั่งมานั้น คือเฮลิคอปเตอร์ ดังนั้นในตอนนี้พวกเขาจึงได้เข้ามาในเมืองเหลียน และพวกเขาก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงแรงกดดันจำนวนมหาศาลใน “เมืองแห่งซากศพ” แห่งนี้อย่างแท้จริง！
ตอนอยู่ในสวนสาธารณะนั้นโชคดีหน่อย เพราะซอมบี้ส่วนใหญ่นั้นได้ถูกปลาดราก้อนฟิชตัวนั้นกลืนกินไปแล้ว และบางส่วนก็อาจจะถูกที่แห่งอื่นดึงดูดไป หลังจากที่ฮวางซางและพรรคพวกข้ามแม่น้ำมาได้ ก็แทบไม่พบเจอกับซอมบี้แม้แต่ตัวเดียว แต่ถึงแม้ว่าจะพบเจอ พวกเขาก็สามารถใช้กริชจัดการสังหารได้โดยง่าย โดยไม่ให้เกิดความเคลื่อนไหวที่ดังอึกทึกเกินไป ดังนั้นเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเขาจึงไม่ดึงดูดซอมบี้ที่อยู่ไกลออกไปให้เข้ามาได้
แต่หลังจากที่พวกเขา ออกมาจากสวนสาธารณะนั้น ตอนนี้ก็เข้ามาสู่เขตในเมืองแล้ว ซอมบี้ที่อยู่บนถนนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาต้องเจอกับซอมบี้หลายตัวแทบจะตลอดเส้นทาง ถ้าไม่ใช่เพราะฮวางซางและพรรคพวกมีฝีมือที่เก่งกาจมากกว่าคนทั่วไป จนสามารถจัดการซอมบี้เหล่านั้น ได้อย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่สร้างความเคลื่อนไหวที่อีกทึกมากมายนัก หากพวกเขาใช้ปืน ก็จะยิ่งดึงดูดซอมบี้เป็นจำนวนมาก จนกระทั่งดึงดูดพวกมันมาได้เป็นกองทัพเลยก็ว่าได้ ！
และเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮวางซางและพรรคพวก จึงต้องระมัดระวังมากเป็นพิเศษ เพราะกลัวว่าจะทำผิดพลาดเป็นครั้งที่สองอีก นั่นก็คือตกไปอยู่ในวงล้อมของกองทัพซอมบี้อีกครั้ง
แต่ทว่าก็เป็นดั่ง กฎของเมอร์ฟี ที่ว่าไว้ว่า ถ้าเรื่องไหนที่มันอาจจะทำให้แย่ลง ไม่ว่าจะเล็กมากแค่ไหนก็ตาม มันก็จะเกิดขึ้นอยู่ดี
เหมือนกับตอนนี้！
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย！”
“พวกเราอยู่นี้ มาช่วยพวกเราหน่อย！”
“ขอบคุณฟ้าดิน ขอบคุณพระโพธิสัตว์ที่คุ้มครอง พวกเรามีคนมาช่วยแล้ว ！”
……
ในขณะที่ฮวางซางและพรรคพวก กำลังเดินทะลุเข้าไปอย่างระมัดระวังอยู่นั้น บานหน้าต่างที่อยู่บนตึกข้างๆ กลับปรากฏเงาร่างหลายคนขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นคนเหล่านั้น ก็ตะโกนเสียงดังเพื่อขอความช่วยเหลือจากฮวางซางและพรรคพวกทันที
เห็นได้ชัดว่า ชุดลายพรางทางกลยุทธ ที่ฮวางซางและพรรคพวกสวมใส่ และกระเป๋าเป้ที่แบกอาวุธพวกนั้น ทำให้คนเหล่านั้นเกิดการเข้าใจผิดในสถานะของพวกเขาขึ้นมา คิดว่าฮวางซางและพรรคพวกเป็นทหารของกองกำลังที่มาช่วยเหลือไปในทันที
ในท่ามกลางสภาพอันอับจนหนทางเช่นนี้ เมื่อคนเหล่านั้นเห็นทหารปรากฏตัว ปฏิกิริยาตอบสนองในครั้งแรกคือขอความช่วยเหลือ！
เพียงแต่การร้องขอความช่วยเหลือของพวกเขา กลับนำพาความยุ่งยาก มาให้กับฮวางซางและพรรคพวก！
พวกเขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองได้เข้ามาอยู่ในใจกลางเมือง ที่มีประชากรหนาแน่นแล้ว อีกทั้งยังเป็นย่านชุมชนที่พักอาศัยอีกด้วย！
โฮก！โฮก！โฮก！
ในตอนนี้ เสียงแหลมของผู้รอดชีวิตที่อยู่บนตึกเหล่านั้น ได้เป็นเสมือนระฆังสัญญาณอาหารมื้อค่ำต่อซอมบี้เหล่านั้น พริบตาเดียวซอมบี้ที่อยู่ระแวกนั้นก็ต่างถูกดึงดูดเข้ามา
และเมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้รอดชีวิตที่อยู่บนตึกเหล่านั้นไม่ได้เกิดปัญหาขึ้นแต่อย่างใด แต่กลับเป็นฮวางซางและพรรคพวกที่โชคร้ายแทน！
พวกเขาถูกซอมบี้กลุ่มหนึ่งโอบล้อมกันเข้ามาในทันที！
“แม่งเอ๊ย！”
ในขณะที่มองไปทางซอมบี้จำนวนมาก ที่ปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้า สีหน้าของฮวางซางก็แปรเปลี่ยนไปในทันที จากนั้นก็กัดฟันกรอด ตะโกนสุดเสียงออกไปว่า “ฝ่าออกไป พวกเราอยู่ไม่ไกลจากโรงยิมแล้ว เราต้องหลบเข้าไปข้างในให้ได้！”
ฮวางซางนั้นรับรู้ในใจได้อย่างชัดเจน พละกำลังของซอมบี้ทั่วไปนั้นต้องแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดามาก อีกทั้งยังได้เสริมสร้างความแข็งแกร่งจากน้ำฝนที่ตกลงมาอีกด้วย พละกำลังของซอมบี้เหล่านี้จึงเพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าประตูธรรมดาทั่วไป จะไม่สามารถต้านทานกองทัพซอมบี้ ที่บ้าคลั่งเหล่านี้ได้！
และเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮวางซางจึงต้องยอมฆ่าซอมบี้เหล่านี้เพื่อเปิดทางออกไป หลบซ่อนตัวในโรงยิม พวกเขาจะไม่ยอมหาที่ซ่อนตัวในตึกอาคารเหล่านี้อย่างเด็ดขาด เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตึกเหล่านั้นอาจจะไม่สามารถต้านทานแรงโจมตีของซอมบี้เหล่านี้ได้ หรือถ้าต้านทานเอาไว้ได้ แต่เมื่อถึงตอนนั้นก็เท่ากับว่า พวกเขาปิดกั้นตัวเองตายอยู่ในที่แห่งนี้ ยากที่จะสลัดหลุดออกไปได้
แต่โรงยิมที่พวกเขาต้องการไปนั้นแตกต่างจากที่นี่ เมื่อปีที่แล้วเมือง C และเมืองเหลียนได้จัดการแข่งขันแบตมินตันของเหล่าข้าราชการพลเรือนขึ้นมาครั้งหนึ่ง สถานที่จัดการแข่งขันก็คือในโรงยิมของเมืองเหลียนแห่งนี้ ดังนั้นฮวางซางจึงรู้ว่าทางเข้าของโรงยิมนั้นมีประตูเหล็กกล้าที่สามารถล๊อกได้อย่างแน่นหนา อีกทั้งภายในก็ยังมีบานประตูอีกหลายบาน เพียงแค่พวกเขาเข้าไปในโรงยิมได้ ซอมบี้เหล่านั้นไม่สามารถฝ่าเข้าไปได้ ในระยะเวลาสั้นๆอย่างแน่นอน
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือโรงยิมนั้น มีพื้นที่ครอบคลุมขนาดใหญ่ การคมนาคมและการจราจรเชื่อมต่อทั่วถึงกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกซอมบี้ปิดกั้นก็ตาม แต่พวกเขาก็ยังสามารถออกไปทางอื่นได้ ไม่ถูกปิดกั้นไว้แค่เพียงในนั้นอย่างแน่นอน
เนื่องจากซอมบี้ที่ปรากฏตัวขึ้นมาด้านหน้านั้น มีจำนวนมากจริงๆ อีกทั้งการเคลื่อนไหวในครั้งนี้ ก็อึกทึกมาเกินไปด้วย ในเมื่อไม่สามารถรักษาความเงียบได้อีกครั้ง ดังนั้นจึงได้ตะโกนออกไปสุดเสียง จากนั้นฮวางวางก็เหนี่ยวไกปืนกลออกไปทันที เพื่อยิงกวาดใส่ซอมบี้ด้านหน้าเหล่านั้นโดยตรง
บึมบึมบึมบึมบึม！
กระสุนเพลิงที่มีอานุภาพเจาะเกราะอันน่ากลัวในปืนกลรุ่น 89 ที่ยิงออกไปนั้น ร่างกายของซอมบี้ที่ดูค่อนข้างอ่อนแอเหมือนกับหญ้าแห้งเหล่านั้น ภายใต้การกราดยิงใส่อย่างบ้าคลั่งของฮวางซาง ก็ได้พุ่งเข้าใส่ซอมบี้ที่เข้ามาขวางทางพวกเขาจนล้มระเนระนาดราวกับข้าวสาลีที่ถูกตัดไปทีละชั้นๆอย่างไรอย่างนั้น จนกลายเป็นซากศพที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้น！
หลังจากนั้น ฮวางซางก็นำเปิดทางออกไป พุ่งตรงไปข้างหน้า ส่วนหลิวซินและตั้วลั่ว ก็ใช้ปืนสั้นและปืนยาวจู่โจมยิงกราดใส่ ทำหน้าที่ปกป้องฮวางซางและฆ่าปลาที่รอดจากร่างแหไปได้จนหมดสิ้น！
หลังจากที่ผ่านการทำศึกสงครามมาหลายสนาม ทั้งสามคนต่างก็รู้สัญญาณลับของกันและกันในสนามรบลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่นาน พวกเขาก็ฆ่าซอมบี้เหล่านั้น จนเปิดทางออกไปได้ พุ่งออกไปจากซอย จนมาถึงถนนใหญ่！
หลังจากที่พวกเขามาถึงถนนใหญ่แล้ว ซอมบี้จำนวนมากก็เริ่มทะลักออกมาจากถนน จากนั้นพุ่งเข้ามาหาฮวางซางและพรรคพวกอย่างบ้าคลั่งราวกับหมาป่าดุร้าย
“ไปเร็ว！”
เมื่อเห็นซอมบี้จำนวนมาก ทะลักเข้าจากทั่วทุกทิศทาง รูม่านตาของฮวางซางก็หดลง จากนั้นก็ใช้ปืนกลกราดยิงใส่ซอมบี้เหล่านั้นอย่างต่อเนื่อง เพื่อทำการเปิดทาง จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังโรงยิมที่ปรากฏขึ้นมาในสายตาอย่างชัดเจนด้วยความรวดเร็ว！
แต่ในตอนนั้นเอง ภัยอันตรายอย่างรุนแรงกลับปรากฏขึ้นมาในใจของฮวางซาง และในเวลาเดียวกัน ฮวางวางก็หันไปด้านข้างอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวราวกับถูกผีอำ
ปัง！
วินาทีต่อจากนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้นเล็กน้อย ฮวางซางสัมผัสหน้าอกของตัวเอง ที่ดูเหมือนถูกใครบางคนใช้ค้อนทุบลงไปอย่างโหดเหี้ยม ความเจ็บปวดมหาศาลได้แผ่ขยายออกมา ทำให้เข้าสั่นเทาไปทั้งตัว！
เขาถูกยิง！
มีคนลอบยิงเขาในความเงียบ！
