ตอนที่ 36 รอดตาย ！

ตอนที่ 36 รอดตาย ！

  

“ให้ตายเถอะ ทำไมปีศาจตัวนี้ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้เนี่ย！”

ในขณะที่ฮวางซางนำพู่กันพิพากษา  เสียบเข้าไปในหัวใจของโกว๋หวางหลุน เมื่อดูซับพลังของโกว๋หวางหลุนนั้น ตั้วลั่วที่กำลังปะทะอยู่กับเจ้าลิกเกอร์  ก็ได้บ่นพึมพำออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความหงุดหงิด

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า  ในโลกใบนี้จะมีสัตว์ประหลาด  ที่น่ากลัวเช่นนี้  ถ้าไม่ใช่เพราะพลังเหนือมนุษย์  ที่ฟื้นตื่นขึ้นมาตอนที่ฝนตกลงมา  จนมีศักยภาพที่แข็งแกร่งขนาดนี้ละก็  เขาก็คงจะถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้  ฉีกร่างจนขาดกระจายไปแล้ว

แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว  ความกดดันในตอนนี้  จึงใหญ่ขึ้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้  อีกทั้งพลังเหนือมนุษย์  ที่สะท้อนกลับมาทั้งหมด  ที่ร่างกายแบกรับไว้นั้น  ก็ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป  เกรงว่าเขาก็คงจะควบคุมไว้ได้ไม่นานแล้ว！

หวือ！

แต่ในตอนนั้นเอง  แสงสว่างสีขาวอันแสบตานั้น  กลับเปล่งประกายออกมา  จากตัวของฮวางซางที่นอนอยู่  อย่างฉับพลัน  แทบจะสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้าที่มืดมิดเลยก็ว่าได้  และมันก็สร้างความตื่นตกใจให้กับตั้วลั่วไม่น้อยเช่นกัน

“เจ้าหมอนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?”

ในขณะที่มองไปทางฮวางซาง  ที่จับพู่กันพิพากษานั้นไว้แน่น  ภายใต้แสงสีขาวแวววาวนั้น   รูม่านตาของตั้วลั่วก็หดลงในทันที

เขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้อย่างแท้จริง  ไม่เพียงแต่จะชำนาญในด้านการต่อสู้เท่านั้น และก็ยังมีความสามารถ  ในการสังเกตการณ์  ของสนามรบที่แข็งแกร่งอีกด้วย  ดังนั้นถึงแม้ว่า  เขาจะไม่เห็นขั้นตอนในการต่อสู้  ของฮวางซางและโกว๋หวางหลุนก็ตาม  แต่จากการสำรวจร่องรอย  ของการต่อสู้ในตอนนี้ รวมไปถึงซากศพของโกว๋หวางหลุน  และสุนัขกลายพันธุ์ในบริเวณนี้เหล่านั้นแล้ว เขาก็สามารถรับรู้ถึง  ศักยภาพของฮวางซางได้ในทันที เขารู้ว่าเจ้าหนุ่มคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่า  ฮวางซางนั้น  เพิ่งจะได้รับบาดเจ็บที่แสนสาหัส  และมีชีวิตได้อีกไม่นานแล้ว  ดังนั้นตั้วลั่วจึงไม่เอาคนที่ใกล้จะตาย  มาใส่ใจของเขาให้วุ่นวายใจ

แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้  เขาชักจะดูถูกเจ้าหมอนี้เกินไปแล้ว！

“หนีจากเงื้อมมือพยายมได้ยังไงเนี่ยะ！”

“ถึงรอดตายมา แต่กระดูกก็ยังหักอยู่ดี จะทำอย่างไรได้ล่ะ！”

แต่อีกด้านหนึ่ง  เมื่อพลังงานอันแข็งแกร่ง  ภายในหัวใจของโกว๋หวางหลุน  ได้ถูกพู่กันพิพากษานั้นดูดซับแล้ว  ฮวางซางก็สัมผัสได้ถึง  การเชื่อมต่อกันของพู่กันพิพากษาและตัวเอง  ที่ดูเหมือนจะใกล้ชิดแน่นแฟ้นกันมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  เมื่อพู่กันพิพากษานั้น  ได้ดูดซับพลังงานของโกว๋หวางหลุน จนหมดไปได้เพียงชั่วเวลาหนึ่งแล้ว  ในที่สุดการเชื่อมต่อก็ถึงขีดจำกัด  พริบตาเดียวเขาก็สามารถ  ควบคุมวิธีการใช้อย่างแท้จริงของพู่กันพิพากษา  ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างนั้นไว้ได้

เมื่อเป็นเช่นนี้  ฮวางซางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ  พร้อมกับถือพู่กันพิพากษานั้นไว้แน่น  ก่อนออกแรงกวัดแกว่ง  แล้วเสียงตะโกนก็ดังขึ้น

ย่าห์！

หลังจากฮวางซางตะโกนออกไปแล้ว  ด้ามจับพู่กันดุจหยกสีขาวนั้น  ก็เปล่งแสงสีขาวแวววาวออกมาอย่างฉับพลัน  จากนั้นแสงสีขาวนั้นก็ยิงพุ่งออกไป  ก่อนแยกออกเป็นสองส่วน กลายเป็นคำว่า “ชีวิต”  ผสานเข้ามาในร่างของฮวางซาง และหลิวซินที่ดูเหมือนจะใกล้ขาดใจ  นอนไร้สติอยู่ข้างกายของเขาอย่างรวดเร็ว

ต่อจากนั้น  ภาพปฏิหาริย์ก็บังเกิดขึ้น！

หลังจากที่คำว่า “ชีวิต” สองส่วนนั้น  ได้ผสานเข้าไปภายในร่างกายของพวกเขาแล้ว   ร่างกายของฮวางซางและหลิวซิน  ก็เปล่งประกายแสงสีขาวอ่อนๆ  ออกมาอย่างฉับพลัน ภายใต้การปกคลุมของแสงสีขาวนี้  ร่างกายของพวกเขาที่เกิดอาการบาดเจ็บ  ที่น่ากลัวและโหดร้ายนั้น  ก็เริ่มจะสมานเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งหน้าอกที่ถูกโกว๋หวางหลุนทุบ  จนยุบลงไปของหลิวซิน ก็เหมือนจะได้รับพลังงานบางอย่าง  หล่อหลอมมันขึ้นใหม่อีกครั้ง  และค่อยๆฟื้นคืนสภาพเดิม  ทีละนิดๆดังเช่นตอนแรก！

3 วินาที！

สุดท้ายฮวางซางและหลิวซิน  ที่มีอาการบาดเจ็บแสนสาหัสปางตาง  ก็ได้หายเป็นปกติโดยใช่เวลาเพียงสั้นๆแค่ 3 วินาทีเท่านั้น  ไม่เพียงแค่เช่นนี้  แม้กระทั้งพลังชีวิตที่แข็งแกร่งเหล่านั้น  ก็ได้กระจายผสานอยู่ภายในตัวของพวกเขา ทำให้พละกำลังที่ใช้ไปอย่างเกินขีดจำกัด  ของพวกเขาได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ขึ้นมาอีกครั้ง！

“เหี้ย นี่มันขี้โกงชัดๆ！”

เมื่อเห็นภาพนี้ ตั้วลั่วก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้

ขนาดว่า“เสินหนง รุ่น 3” ผลงานวิจัยล่าสุด  ของ“บริษัท” ของพวกเขา  ก็ยังไม่สามารถ  รักษาอาการบาดเจ็บสาหัส  ของทั้งสองคน  ให้ฟื้นคืนกลับมาสภาพเดิม  ในเวลาเพียงแค่ 3 วินาที  ได้เลย

นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้！

“พลังความเป็นความตายหยินหยาง มีพลังอานุภาพสมดังชื่อจริงๆ！”

แต่ในเวลาเดียวกัน  เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานที่เต็มอิ่ม  และพลังชีวิตที่ฮึกเหิมภายในร่างกายแล้ว  ในดวงตาของฮวางซาง  ก็เปล่งประกายความมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันใด

แม้ว่า  พลังแห่งชีวิตและความตายของหยินและหยาง  ในร่างกายของเขา  เป็นเพียงการแย่งชิงมาจาก  โกว๋หวางหลุน และพลังของนั้นถูกดูดซับมาไม่มากเท่ากับหนึ่งในหมื่นของร่างจริง อีกทั้งเขาก็ยังไม่สามารถใช้พลังหยินหยางมาควบคุมพลังแห่งความเป็นความตายได้มากนัก  แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้  ความแข็งแกร่งพลังงานนี้กลับเหนือกว่าที่เขาจินตนาการได้

แต่ยิ่งพลังงานนี้  แข็งแกร่งมากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนออกไป  มากขึ้นเท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้หลิวซิน  และฮวางซางจะ  ฟื้นกลับมาสู่สภาพเดิมแล้ว แม้กระทั่งกำลังกายที่สูญเสียไปนั้น  ก็ได้ฟื้นคืนกลับมาสู่สภาพเดิม  เช่นเดียวกับตอนแรกแล้วก็ตาม แต่พลังงานของพู่กันพิพากษา  ที่ดูดซับมาจากโกว๋หวางหลุน  ดูเหมือนจะต้องสูญเสียไป 3 ใน 4 ส่วน  เหลือทิ้งไว้เพียงส่วนสุดท้ายเช่นกัน

เมื่อคิดได้ตรงนี้  ฮวางซางจึงรู้สึกเจ็บปวดใจโดยไม่รู้ตัว

เมื่อรู้ว่าพลังส่วนนี้  ไม่เพียงแต่จะรวบรวมมาจากจำนวนซอมบี้  ที่ถูกฆ่าตายหลายร้อยตัวแล้ว  อีกทั้งสิ่งสำคัญที่สุด  ก็คือความบริสุทธิ์และความแข็งแกร่ง  ของพลังงานเช่นนี้  ก็มากเกินกว่าจะเทียบเท่ากับ  พลังงานซอมบี้ทั่วไปซะอีก

ถ้าเขาสามารถกลืนกินพลังงานทั้งหมดนี้ได้ละก็  นอกจากจะเสริมสร้างศักยภาพที่แข็งแกร่งให้กับเขาแล้ว  การบรรลุวิชาหลอมรวมเป็นหนึ่ง  หลังจากนี้ก็จะสามารถจัดการกับ  สถานการณ์คอขวดนี้ได้ด้วยพลังความบริสุทธิ์นี้   วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งก็จะบรรลุเพิ่มขึ้นไปอีกขั้น

แต่ตอนนี้  ทุกอย่างมันไม่มีอีกแล้ว！

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งปวดใจ  เพราะตอนนี้ดูเหมือน  เจ้าลิกเกอร์ที่กำลังตื่นตกใจ  กับร่างกายที่ฟื้นคืนกลับมา จะหยุดชะงักโจมตีตั้วลั่วลง  จากนั้นก็กวาดสายตามองมาทางฮวางซางและหลิวซิน

แต่ตอนที่เจ้าสัตว์ประหลาดสีเลือดตัวนี้  กวาดสายมาหยุดลงที่ใบหน้าของฮวางซาง  รูม่านตาของมัน  ก็หดลงอย่างฉับพลัน  จากนั้นความกระหายในการสังหารอย่างโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นมา ！

มันจำใบหน้านี้ได้！

นี่คือเจ้าหนุ่มที่ตัดลิ้นของมันไป  ทำให้มันต้องทนกับความทุกข์ยากลำบาก！

“เหอ เจอกันอีกแล้วนะ！”

เมื่อเห็นสายตา  ที่เปลี่ยนไปของเจ้าลิกเกอร์  ฮวางซางก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นออกมา ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

“บัดซบ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย  ฉันควรตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ  หรือว่าทั้งหมดนี้มันคือภาพลวงตา? หรือว่าตอนนี้ฉันตายไปแล้วจริงๆ?”

ในเวลาเดียวกัน หลิวซินที่อยู่ข้างกายเขาก็ได้ฟื้นขึ้นมา  ในขณะที่มองไปยังร่างกายของตัวเอง  ที่แทบจะไม่บุบสลายแต่อย่างใด เขาก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที  จากนั้นก็ลูบไปที่หน้าอกของตัวเอง  ภายใต้จิตสำนึกทันที  ก่อนหันไปพูดกับฮวางซางว่า

“พี่  นี่...มัน...ลิกเกอร์.！”

เดิมที  หลิวซินเองเพิ่งจะเคยเห็น  เจ้าลิกเกอร์ที่ใกล้ขนาดนี้  จากนั้นท่าทางเขาเหมือนจะสตั้นไป  เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจ  จนเหงื่อเย็นได้ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเขา

เหมือนเปรียบเทียบกับ  โกว๋หวางหลุนแล้ว ลิกเกอร์เป็นเงามืด  และฝันที่โหดร้ายที่สุดในเรื่อง เรซิเดนต์อีวิล  ของเขา ！

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องไร้สาระแล้ว  เราจะต้องคิดหาทางจัดการเจ้าลิกเกอร์นี้ซะก่อน  จากนั้นก็ออกไปจากที่นี่！”

ฮวางซางส่ายหน้า  สายตายังคงจับจ้องไปที่เจ้าลิกเกอร์ไม่ละสายตาไปไหน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“ขืนถ้ายืดเวลาออกไปอีก  เจ้าไทแรนท์ต้องตามมาถึงแน่ๆ  พวกเราก็คงจะหนีไปไม่ได้อีกแล้ว！”

เขาจำได้ว่าไทแรนท์  และลิกเกอร์เข้ามาเขตป้องกันประเทศพร้อมกัน  เพียงแต่ความเร็วของไทแรนท์  ไม่เร็วเท่ากับลิกเกอร์นัก   แต่ถ้าคิดคำนวนเวลาดีๆละก็  ตอนนนี้เจ้านั้นก็กำลังใกล้มาถึงแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้  ฮวางซางจึงหันไปพูดกับตั้วลั่วว่า

“ถ้าไม่รีบจัดการเจ้านี้  พวกเราไม่ว่าใครก็จะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้  เรามาร่วมมือกันดีกว่า นายคิดว่าไง?”

“เอาสิ เชิญคุณก่อนเลย！”

เมื่อได้ยินคำพูดของฮวางซาง ตั้วลั่วก็พยักหน้า  หลังจากนั้นก็เปลี่ยนคลิปกระสุนปืน  พร้อมพูดกับฮวางซางว่า

“คนอย่างผมก็ไม่มีพลังชีวิตดังเช่นคุณแมลงสาปหรอก  ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้  คือให้คุณลงมือก่อน ผมสัญญาว่าจะช่วยสนับสนุนคุณอยู่ข้างๆ”

ตั้วลั่วคือนักฆ่า  แต่นักฆ่ามักจะไม่เชื่อคนอื่นง่ายๆ  ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าอีก  ดังนั้นในตอนนี้เขาจึงไม่คิดที่จะลงมือก่อนยังไงละ

“ได้！”

ฮวางซางคาดเดาไว้แล้วว่า  ตั้วลั่วจะไม่ลงมือก่อนง่ายๆแน่  ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของตั้วลั่ว  เขาจึงไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด กลับพยักหน้าด้วยซ้ำ  จากนั้นก็ก้าวเท้าไปทางทหารรักษาการณ์ข้างถนน แล้วชักร่มกันแดดขนาดใหญ่ออกมาจากทหารรักษาการณ์นั้น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วออกแรงดึงเหล็กก้านร่มและด้ามร่มออกมาอย่างรุนแรง

ซือ！

พริบตาเดียว เสียงแตกหักก็ดังขึ้น  เมื่อเหล็กก้านร่มและด้ามของร่วมกันแดดอันนั้น  ก็ถูกฮวางดึงออก  เหลือทิ้งไว้เพียงเหล็กด้ามจับความยาว 2 เมตรในมือของฮวางซางเท่านั้น

ขวานที่ใช้ก่อนหน้านั้นของเขาก็ได้ชำรุดไปแล้ว ตอนนี้จึงไม่มีอาวุธที่เหมาะสมอีกแล้ว  ดังนั้นจึงจำเป็นต้องฝืนใจใช้เจ้าสิ่งนี้แทน

“ฮู้！”

จากนั้น ฮวางซางก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ  พร้อมกับจับด้ามเหล็กร่มนั้นทั้งสองมือ แล้วชี้ปลายแหลมของด้ามร่มราวกับหอกแหลมด้ามหนึ่ง ไปทางเจ้าลิกเกอร์โดยตรง ก่อนจะตะโกนออกไป

“ฉันมาแล้ว！”

สิ้นเสียง  ฮวางซางก็พุ่งไปด้านหน้าอย่างรุนแรง  ก่อนที่ร่างกายของเขาจะระเบิดพลังออกมา  ราวกับสายฟ้า พุ่งตรงเข้าไปหาเจ้าลิกเกอร์ทันที！

เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนภายในใจว่า เจ้าลิกเกอร์และเขา  มีความแค้นเก่าต่อกัน  ถึงแม้ว่าหลิวซินจะลงมือก็ตาม แต่ไม่แน่ว่าเจ้าลิกเกอร์ อาจจะหันมาโจมตีเขา  ด้วยพลังทั้งหมดของมัน ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นเขาก็ขอลงมือเองซะจะยังดีกว่า เขาจะทำการล๊อกเจ้าลิกเกอร์ไว้ แล้วให้หลิวซินและตั้วลั่ว  เข้ามาสบทบในการต่อสู้ครั้งนี้！

มีเพียงทางนี้เท่านั้น พวกเขาจึงจะสามารถ  จัดการเจ้าลิกเกอร์แล้วออกไปจากที่นี่ได้  ก่อนที่เจ้าไทแรนท์จะมาถึง！