ตอนที่ 22 ตีฝ่าวงล้อม สุนัขยักษ์ ！
ตอนที่ 22 ตีฝ่าวงล้อม สุนัขยักษ์ ！
“บัดซบเอ๊ย คงจะเกิดเรื่องขึ้นกับป้าหวางและพี่หลี่แล้ว！”
ในขณะที่มองไปทางประตูที่ถูกกระแทกจนสั่นไปทั้งบานอย่างต่อเนื่องนั้น ราวกับหลิวซินนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
ป้าหวางที่หลิวซินพูดถึงคือ แม่บ้านที่ทำหน้าที่ทำความสะอาดและทำอาหารให้กับเจ้าของบ้าน ส่วนพี่หลี่คนนั้นก็คือผู้รักษาความปลอดภัย ที่พ่อของเขาจัดมาให้ ถึงอย่างไรวิกฤตการณ์ซอมบี้ในตอนนี้ก็ยังไม่คลี่คลาย พ่อของหลิวซินต้องการรับรองความปลอดภัยให้กับลูกหลานเฉพาะ ของเขา
“เก็บของแล้วไปกันเถอะ ขืนอยู่เงียบๆที่นี่ต่อไป ก็คงได้ดึงดูดความสนใจของซอมบี้เหล่านี้มากขึ้น ถึงตอนนั้นพวกเราก็ยากที่ฝ่าออกไปแล้ว” ศักยภาพของฮวางซางในตอนนี้ ซอมบี้เพียงแค่ 1- 2 ตัวในเขตนี้จึงไม่ได้อยู่ในสายตาเขานัก ดังนั้นเขาจึงรีบเก็บโทรศัพท์และโน๊ตบุค ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็เอาลิ้นขาด ที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางยัดใส่เข้าไปในกระเป๋าโน๊ตบุค
“ระวังตัวด้วย แล้วตามฉันมา！”
หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว ฮวางซางก็เดินไปที่ประตู ก่อนจะหันไปกำชับหลิวซิน แล้วก็เปิดประตูนั้นออก
โฮก！
เมื่อประตูเปิดออก เงาตนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาฮวางซางที่อยู่ตรงประตูทันที
แผละ！
แต่ทว่าพละกำลังและการตอบสนองของฮวางซางในตอนนี้ จะรอให้ซอมบี้พุ่งเข้ามาถึงตัวอย่างไง แทบจะพริบตาเดียวกับที่ซอมบี้ตัวนั้นพุ่งเข้ามา ฮวางซางได้ยกขาขึ้น แล้วเตะมันออกไปเต็มแรง
หลังจากที่วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่งบรรลุไปขั้นหนึ่งแล้ว พลังกำลังของฮวางซางในตอนนี้ มากกว่าคนทั่วไปอย่างน้อย 5 เท่า เมื่อเป็นเช่นนี้ ขาข้างนี้จึงได้ระเบิดพลังที่น่าตกใจออกมา แล้วเตะซอมบี้ตัวนั้นลอยละลิ่วออกไป จนชนเข้ากับซอมบี้อีกตัวที่อยู่ด้านหลังของมัน
“ป้าหวาง พี่หลี่.....”
เมื่อเห็นซอมบี้ทั้งสองตัวล้มลงไปกองกับพื้น จนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ดวงตาของหลิวซินก็แดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย
คนนะไม่ใช้ผักหญ้า ที่จะไร้ความรู้สึก สองคนนี้กับเขาก็คุ้นเคยสนิทสนมกันมาก ดังนั้นเมื่อเห็นพวกเขาล้มลงไปกองกับพื้น หลิวซินก็อดรู้สึกเสียใจขึ้นมาไม่ได้
แต่ทว่าในขณะที่หลิวซินกำลังรู้สึกเสียใจ กับการกลายร่างของทั้งสองคนอยู่นั้น ฮวางซางกลับเคลื่อนไหวอีกครั้ง อย่างรวดเร็ว ก่อนพุ่งออกไปจากห้อง หลังจากนั้นก็จับม้านั่งเหล็กที่อยู่ในห้องรับแขกตัวหนึ่งขึ้นมา แล้วทุบไปบนหัวซอมบี้ที่สวมชุดทหารคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม
บึม！
ภายใต้พละกำลังที่มหาศาลของฮวางซางนั้น ม้านั่งเหล็กที่แข็งแรงนี้ก็ได้ถูกทุบจนพังทลายอย่างคาดไม่ถึง หัวของซอมบี้ที่สวมชุดทหารคนนั้น ก็ถูกทุบจนระเบิดออกดังสะเทือนเลื่อนลั่น เลือดสดๆและมันสมองได้ทะลักออกมาเป็นจำนวนมาก
แต่การเคลื่อนไหวของฮวางซางกลับไม่ได้หยุดลงแค่นั้น เขาได้กวัดแกว่งม้านั่งเหล็กที่เหลืออยู่เพียงครึ่งหนึ่งในมือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้ขาม้านั่งแหลมๆที่หักออกนั้นเสียบไปที่ซอมบี้สาวตัวนั้นอย่างโหดเหี้ยม
แผละ！
หลังจากนั้น เสียงแตกหักอันน่าหวาดเสียวก็ดังขึ้นมา หัวของซอมบี้สาวตัวนั้นก็ได้ถูกปลายแหลมของขาม้านั่งเสียบจนทะลุไปด้านหลัง หลังจากนั้นก็ล้มลงไปกับพื้น แล้วไม่ขยับอีกต่อไป
“ฮ่องแต้............”
เมื่อเห็นฮ่องเต้ที่กำลังลงมือสังหารซอมบี้อย่างโหดเหี้ยมและรวดเร็วนั้น หลิวซินก็อึ้งงันไปทั้งตัว
“จำไว้ ในตอนที่พวกเขาได้กลายร่างแล้ว พวกเขาจะไม่ใช่คนที่นายรู้จักอีกต่อไป”
ฮวางซางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนั้นก็เก็บปืนพกสีดำ ที่เหน็บอยู่ที่เอวของทหารคนนั้นขึ้นมา แล้วยื่นให้กับหลิวซิน ก่อนพูดขึ้นว่า
“ซอมบี้ที่อยู่ด้านนอกในตอนนี้มีมาก ถ้าหากนายยังลังเลไม่ตัดสินใจเด็ดขาด งั้นนายก็ฆ่าตัวเองไปซะ อย่าลืมว่า พ่อแม่ของนายกำลังรออยู่！”
“ฉันรู้แล้ว！”
ถึงอย่างไรหลิวซินเองก็เป็นหมอนิติเวช ดังนั้นสภาพด้านจิตใจของเขาแม้ถือว่าไม่เท่ากับฮวางซาง แต่ก็แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปนัก หลังจากได้ยินฮวางซางพูดขึ้น เขาก็ทำได้เพียงกัดฟันกรอด หลังจากนั้นก็รับปืนมา แล้วก้มลงไปค้นหาบางอย่างที่อยู่บนตัวของซอมบี้ทหารคนนั้น
“เอาละ เดี๋ยวคอยอยู่ข้างฉันไว้！”
เมื่อเห็นหลิวซินสงบลงแล้ว ฮวางซางก็พยักหน้า หลังจากนั้นก็เดินไปที่ประตูใหญ่ ก่อนเปิดออกไป
หอพักครอบครัวทหารประจำการ ภายในเขตกองกำลังป้องกันประเทศ ที่หลิวซินและฮวางซางอยู่ในตอนนี้ หอพักหนึ่งมีทั้งหมด 8 ชั้น ภายในมีคนอยู่อย่างน้อย 70-80 คน เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะยังมีซอมบี้อีกหลายตัว ถูกขังอยู่ภายในห้องของตัวเองก็ตาม แต่ชั้นสามที่พวกเขาอยู่นั้นกลับปรากฏซอมบี้ขึ้นมาไม่น้อยเลย
เมื่อเห็นฮวางซางและหลิวซินปรากฎตัว ซอมบี้ที่กำลังกัดกินซากศพอยู่ในชั้นนี้ ทั้งสองตัวก็รีบเงยหน้าขึ้น หลังจากนั้นก็ทิ้ง “อาหาร” ที่อยู่ในมือ ก่อนจะยืนขึ้นแล้วพุ่งเข้ามาหาทันที
ปังปัง！
ซอมบี้ทั้งสองตัวนั้น เพิ่งจะก้าวเข้ามาได้แค่สองก้าว หน้าผากของพวกเขาก็ปรากฏ รูปร่างดอกไม้สีเลือดขึ้นมา ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง
ปืนที่ยิงออกไปนั้นเป็นฝีมือของหลิวซิน ในฐานะที่เขาเป็นลูกหลานของทหาร ย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะได้ยิงปืนอยู่แล้ว ดังนั้นทักษะการยิงปืนก็ไม่ได้เลวร้ายเช่นกัน อย่างน้อยก็สามารถยิงได้ในระยะไกล้ๆ ที่ไม่ถึง 10 เมตรโดยที่ไม่พลาดเป้าได้
“สวยงามมาก พวกเราลงบันไดไปชั้นล่างกันเถอะ！”
ถึงแม้ว่าสมรรถนะของฮวางซาง จะสามารถจัดการซอมบี้สองตัวนี้ได้อย่างง่ายดายก็ตาม แต่ก็ไม่เร็วเท่ากับการใช้ปืนของหลิวซิน ดังนั้นเมื่อเห็นการกระทำของหลิวซิน เขาจึงได้เอ่ยปากชมหลิวซินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากนั้นก็พาหลิวซิน วิ่งลงบันไดทางออกฉุกเฉินไปทันที
ถึงอย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาอยู่เพียงแค่ชั้น 3 เท่านั้น จึงยังไม่อยากเสี่ยงลงลิฟต์แล้วถูกซอมบี้โจมตี สิ่งที่ยังเป็นความโชคดีก็คือ ภายในบันไดทางออกฉุกเฉินนี้ ยังไม่มีซอมบี้ปรากฏตัว ดังนั้นหลิวซินและฮวางซาง ออกจากอาคารหอพักนั้นอย่างรวดเร็ว
แต่การออกจากอาคารใหญ่ ก็ยังไม่นับว่าปลอดภัยนัก เพราะระยะไกล ๆ เบื้องหน้าของพวกเขา ก็ได้มีกลุ่มเงาที่โซซัดโซเซบางส่วนปรากฏตัวอยู่
“มากับฉัน！”
หลิวซินเติบโตอยู่ในเขตกำลังป้องกันประเทศ เขาจึงคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของที่นี่อย่างมาก ดังนั้นเขาจึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะฝ่าสายฝนที่ตกเทกระหน่ำลงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนั้น พุ่งตรงไปยังทิศทางของกองกำลังทหารสนับสนุน
“อูยย.. หนาวจัง！”
เส้นทางที่เพิ่งพุ่งออกไปนั้น เมื่อเขาถูกเข้ากับสายฝน หลิวซินกลับอดที่จะตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเข้าใจผิดของเขาหรือไม่ ดูเหมือนว่าน้ำฝนนี้จะหนาวมากขึ้น ราวกับถูกคนเอาน้ำเย็นมาราดลงบนตัวของเขา จนทำให้ร่างทั้งร่างแข็งไปทั้งตัว
แต่หลิวซินที่อยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ไม่อาจหยุดลงได้แต่อย่างใด เขากัดฟันไว้ แล้วพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง！
“เป็นพลังเหนือธรรมชาติแข็งแกร่งมาก！”
แต่สิ่งที่แตกต่างจากหลิวซินก็คือ ฮวางซางที่กำลังอาบน้ำฝนนั้น กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นและพละกำลัง ที่ถูกชำระล้างอยู่ภายในร่างกายของเขาอย่างไม่ขาดสาย ไม่เพียงแต่จะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งตัวแล้ว ยังทำให้จิตวิญญาณของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดีมากขึ้นเรื่อย ๆอีกด้วย
เขาเพิ่งจะค้นพบว่า พลังเหนือธรรมชาติ ที่ปะปนอยู่ในสายฝนนี้ มีความหนาแน่นเข้มข้นจนน่าตกใจอย่างมาก แม้กระทั่งแค่เพียงเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที พลังเหนือธรรมชาติที่ชำระล้างอยู่ภายในตัวเขา แทบจะเทียบเท่ากับพลังเหนือธรรมชาติ ที่เขาได้รับจากการฆ่าซอมบี้ไป 1 ตัว
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เพียงแค่อาบน้ำฝน 1- 2 ชั่วโมง ก็จะสามารถบำเพ็ญวิชาหลอมรวมเป็นหนึ่ง ให้ถึงขอบเขตของการบรรลุได้แล้ว！ ประสิทธิภาพเช่นนี้ มันช่างเกินบรรยายไปจริงๆ
แต่น่าเสียดาย ที่ตอนนี้เขาดูเหมือนจะไม่มีเวลานี้！
โฮก โฮก โฮก！
ข้อดีของฝนที่ตกลงมานี้ ไม่เพียงแต่จะมีประสิทธิภาพที่ดีต่อฮวางซางแล้ว ก็ยังมีประสิทธิภาพที่ดี สำหรับซอมบี้เหล่านั้นด้วย ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำลงมานี้ ดูเหมือนซอมบี้ที่อยู่ไกลๆ ก็ได้รับความแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน ไม่เพียงแต่ได้กลิ่นของฮวางซางและหลิวซิน ในระยะไม่กี่ 10 เมตรแล้ว อีกทั้งยังพุ่งตรงเข้ามาหาฮวางซางและหลิวซิน ด้วยความเร็วที่มากกว่าซอมบี้ก่อนหน้านั้นหลายเท่าอีกด้วย
เมื่อเห็นภาพนี้ ฮวางซางก็เข้าใจได้อย่างฉับพลันทันที
มิน่าหล่ะ ทหารที่พ่อของหลิวซิน จัดให้มารับพวกเขา ถึงได้ตกอยู่ในน้ำมือของซอมบี้เหล่านี้ เพราะศักยภาพของซอมบี้เหล่านี้ ได้แกร่งมากขึ้นหลายเท่าแล้ว
ปังปังปังปังปังปังปัง！
และในเวลาเดียวกัน เมื่อเห็นซอมบี้พุ่งเข้ามา หลิวซินก็กัดฟันกรอดแล้วยิงปืนออกไป
ไม่รู้ว่าเพราะทำไม ท่ามกลางฝนที่ตกลงมานี้ ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะหนาวมากขึ้นก็ตาม แต่เขากลับยังมีการตอบสนองของตัวเอง แม้กระทั่งความสามารถในการมองเห็น ก็ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย รวมไปถึงต่อให้ฝนตกลงมาจนมืดครึ้มก็ตาม แต่ปืนของเขาก็ยังเล็งไปที่ซอมบี้ ที่อยู่ห่างออกไป 20 เมตร 10 กว่าตัวนั้นได้อย่างแม่นยำ อีกทั้งยังยิงระเบิดหัวได้อีกด้วย！
ทักษะการยิงปืนนี้ แทบจะเทียบเท่ากับนักแม่นปืนในกองกำลังระดับสูงซะอีก！
“ฉันยิงปืนได้แม่นยำขนาดนี้ตอนไหนเนี่ย?”
ในขณะที่มองไปยังซอมบี้ ที่ถูกจัดการด้วยปืนของตัวเองอยู่นั้น หลิวซินก็รู้สึกตื่นตกใจขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“ระวัง！”
แต่ทว่าในเวลานี้ เสียงของฮวางซางที่ดูตื่นตกใจก็ดังขึ้นมาทันที
หวือ หวือ ！
ต่อจากนั้น เงาสีดำที่ความเร็วน่าตกใจสองตัว ก็ได้พุ่งออกมาจากพุ่มไม้อีกด้านหนึ่ง มาขวางด้านหน้าของหลิวซินและฮวางซางไว้！
“อะไรกัน ?”
แต่ทว่าก็เป็นอย่างที่หลิวซินและฮวางซางคาดเดาไว้ เงาสีดำที่พุ่งออกมาจากพุ่มไม้สองตัวนั้น ไม่ใช่ซอมบี้แต่อย่างใด อีกทั้งยังมีร่างกายที่แข็งแรง มัดกล้ามปูดนูน เขี้ยวยืดออกมาด้านนอก ดวงตาแดงฉาน ดูเหมือนยักษ์ที่ทั้งโหดร้ายทั้งแปลกประหลาด ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเหรียญทองแดง ห้อยอยู่บนคอของสุนัขตัวนี้ คาดว่าพวกมันน่าจะเป็นสุนัขฝึกของกองทัพแห่งนี้
เพียงแต่ไม่มีใครคาดคิดว่า สุนัขเดิมทีที่เป็นเหมือนเพื่อนของมนุษย์ กลับเกิดการกลายพันธุ์เช่นนี้ด้วย กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่กินมนุษย์เป็นอาหาร！
วู้！ วู้！
หลังจากที่สุนัข ที่ไม่รู้จะเรียกว่าสุนัขกลายพันธุ์ หรือสุนัขซอมบี้ดีพุ่งออกมาจากพุ่มไม้แล้ว แทบจะเป็นเวลาเดียวกับที่ฮวางซางและหลิวซิน ยังไม่ทันตั้งตัว มันได้กระโดดพุ่งพรวดมาด้านหน้า แล้วตรงเข้ามาหาฮวางซางและหลิวซินราวกับสายฟ้าสีดำที่ฟาดลงมาอย่างไรอย่างนั้น
“ระยำเอ๊ย！”
สุนัขยักษ์สองตัวที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วนี้ เร็วกว่า ลิกเกอร์ ที่ฮวางซางประสบพบเจอก่อนหน้านั้นซะอีก เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เป็นหลิวซินที่ได้อาบน้ำฝน จนมีการตอบสนองและความเร็วเพิ่มขึ้นไม่น้อยก็ตาม แต่สำหรับสุนัขยักษ์ที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าอย่างรวดเร็วนี้ เขาก็ยังไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันเวลาได้ นอกจากทำได้เพียงเบิกตามองสุนัขตัวนั้นเข้ามาใกล้ตัวเองเรื่อย ๆเท่านั้น
แต่สิ่งที่ถือว่ายังโชคดีก็คือ ถึงแม้ว่าหลิวซินจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ไม่ทัน แต่กลับไม่ได้หมายความว่าฮวางซางจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ไม่ทันด้วย！
“ไสหัวออกไป！”
วิชาหลอมรวมเป็นหนึ่ง ได้นำพาพละกำลัง และความเร็วที่เหนือกว่าคนทั่วไป มาให้กับฮวางซาง ในขณะที่สุนัขทั้งสองตัวนี้โจมตีเข้ามา ฮวางซางก็ได้ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธ แล้วคว้าซากศพซอมบี้ตัวหนึ่ง ที่อยู่บนพื้นที่แทบจะเร็วกว่าสุนัขยักษ์ตัวนั้น ก่อนทุบไปบนตัวของสุนัขตัวหนึ่งอย่างรุนแรงและรวดเร็ว พร้อมกับบยื่นมือขวาออกไปราวกับสายฟ้า จับไปที่คอของสุนัขยักษ์อีกตัวได้อย่างแม่นยำ！
ผละ！
ถึงอย่างไรก็ตามสุนัขตัวนี้ก็ไม่ใช่เจ้าลิกเกอร์ ถึงแม้ว่ามันจะเร็วแต่พละกำลังกลับไม่มากพอ ดังนั้นในเวลาต่อมา เสียงกระแทกที่น่าหดหู่ใจก็ดังขึ้น สุนัขตัวหนึ่งได้ถูกซากศพของซอมบี้ทุบไปอย่างโหดเหี้ยม ส่วนสุนัขอีกตัวก็ถูกฮวางซางจับเอาไว้แน่น ไม่ว่าจะดิ้นพล่านอย่างไรก็ไม่มีทางสลัดหลุดได้
แต่ว่า....
วู้ ！
หลิวซินที่ได้รับการช่วยเหลือจากฮวางซาง พริบตาเดียวที่กำลังถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกนั้น กลับมีสุนัขยักษ์อีกตัวพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ก่อนจะกระโจนใส่หลิวซินที่อยู่ใกล้ จนล้มลงไปกองกับพื้น แล้วอ้าปากกว้าง ก่อนจะกัดลงที่บนตัวของหลิวซินอย่างโหดเหี้ยม！
