ตอนที่ 2 ซอมบี้ ！ซอมบี้！
ตอนที่ 2 ซอมบี้ ！ซอมบี้！
"อะไรกันเนี่ย ยังไม่ตายเหรอ”
เมื่อมองไปยังคนขับรถที่ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านกลับขยับได้ขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด จนกระทั่งส่งเสียงร้องครวญครางต่ำด้วยน้ำเสียงแหบแห้งอีกด้วย จากประสบการณ์และความรู้ของตัวเอง ฮวางซางที่ได้รับการฝึกฝนมาให้เข้มแข็งและทรหดก็ยังอดตกตะลึงไม่ได้
หากพูดว่าศพขยับได้เนื่องจากเส้นประสาทที่ยังไม่ตายนั้นก็ยังพออธิบายได้ แล้วเสียงร้องต่ำ ๆแปลกประหลาดนั้นล่ะมันคืออะไรกัน? แต่ถ้าพูดว่าคนๆนี้ยังไม่ตายละก็ ความจริงนั้นยิ่งทำให้ฮวางซางที่เรียนแพทย์มาหลายปียากที่จะรับได้...
นี่มันไม่ใช่วิทยาศาสตร์!
"ฮ่องเต้ เป็นอะไรเหรอ?"
เมื่อเห็นฮวางซางหยุดการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน และก็ไม่พูดอะไร หลิวซินที่ถูกฮวางซางปิดกั้นการมองเห็นอดถามขึ้นด้วยความอยากรู้ไม่ได้
"เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นแล้ว คนๆนี้เหมือนกับ....
เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางก็หันหน้ากลับไป เตรียมพร้อมที่จะเอาเรื่องที่ตัวเองเห็นทั้งหมดบอกกับหลิวซิน
เพล้งง!
แต่เมื่อฮวางซางหันหน้าไป เสี้ยววินาทีที่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างกายที่บิดเบี้ยวนั้น ผู้ประสบเคราะห์ที่ได้รับบาดเจ็บเผาไหม้จนดำนั้นกลับขยับตัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน หลังจากนั้นแขนขวาที่โดนเผาจนไหม้เกรียมและเปอะเปื้อนไปด้วยเลือดนั้นก็ยื่นออกมาจากกระจกรถ จนกระทั่งเนื้อส่วนที่ไหม้เกรียมนั้นนถูกเศษกระจกและเหล็กของรถขูดทิ่มแทงจนฉีกขาด แต่ก็ยังคงยื่นออกมาจับเสื้อนอกของฮวางซางเอาไว้
ทันใดนั้น ฮวางซางสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ามหัศจรรย์ที่จู่โจมมา ทำให้เขาสูญเสียความสมดุล ร่างทั้งร่างจึงถูกแขนนั้นดึงไปทางหน้าต่างรถ สุดท้ายก็กระแทกเข้ากับหน้าต่างรถอย่างแรง เสียงอันน่าตกใจก็ดังขึ้น
การกระแทกที่รุนแรงนั้น ส่งผลให้หัวของฮวางซางมึนงงขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน ความเจ็บปวดที่หัวนั้นก็แผ่ขยายออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า หัวของเขาคงจะถูกกระจกรถที่มีปลายแหลมๆขูดจนหัวแตกแล้ว
แต่เรื่องที่น่ากลัวที่สุดนั่นคือหลังจากนี้!
แทบจะไม่ทันรอให้ฮวางซางได้สติกลับคืนมาแต่อย่างใด ครึ่งร่างที่บิดเบี้ยวของคนขับที่ติดอยู่ในรถนั้นเหมือนกับสัตว์ร้ายอย่างคาดไม่ถึง เมื่อปากที่เต็มไปด้วยเลือดและฟันที่แหลมคมไม่น้อยก็อ้าขึ้น และยื่นตรงเข้ามาหมายจะกัดฮวางซางที่ถูกจับไว้
การเผชิญกับเหตุการณ์ที่มีความรุนแรงเช่นนี้ ทำให้ฮวางซางแทบจะอึ้งงันไป เขาทำได้เพียงเบิกตากว้างมองไปยังปากของใบหน้าที่แทบบจะมองไม่ออกกำลังอ้าปากเข้ามาใกล้ตัวเอง กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นไหม้ก็ได้พุ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน
ทันใดนั้นดูเหมือน ฮวางซางจะสัมผัสได้ถึงความตายที่เข้ามาใกล้หัวของตัวเองแล้ว
"ฮ่องเต้!"
แต่ทว่าฟ้าย่อมมีทางออกให้คนเราเสมอ เสี้ยววินาทีที่ฮวางซางเกือบจะถูกคนขับคนนั้นกัด หลิวซินที่ิอยู่ด้านหลังของเขากลับมีสติขึ้นมา จึงได้จับเขาดึงกลับไปทางด้านหลัง
กร็อบ !
เพราะการดึงของหลิวซิน ในที่สุดฮวางซางก็สลัดหลุดจากมือของคนขับคนนั้น ซึ่งคนขับคนนั้นก็งับอากาศเปล่าไปในเวลาเดียวกัน เสียงกรอบของฟันที่กระทบกันดังแผ่ขยายออกมา
แฮ่！
เมื่อกัดเข้ากับความว่างเปล่า คนขับคนนั้นก็เหมือนกับหมาบ้าที่ถูกยั่วยุให้โกรธ ไม่เพียงแต่จะไม่หยุดโจมตีเท่านั้น กลับยังส่งเสียงคำรามออกมาอย่างต่อเนื่อง แค่เพียงว่าเนื่องจากร่างกายของเขานั้นติดอยู่ในซากรถ ดังนั้นไม่ว่าเขาจะดิ้นพล่านยังไง เลือดเนื้อจะถูกกระจกหน้าต่างรถและโลหะรถทิ่มแทงจนฉีกขาดยังไง เขาก็ไม่สามารถสลัดหลุดออกมาได้ และก็ไม่สามารถเข้ามากัดฮวางซางแม้เพียงก้าวเดียวได้ด้วย
“อีเหี้ย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?”
เมื่อมองไปทางคนขับที่ติดอยู่ในรถนั้นส่งเสียงคำรามและดิ้นพล่านราวกับปีศาจที่หิวกระหายอย่างบ้าคลั่ง หลิวซินก็ตกใจจนล้มลงก้นกระแทกพื้น ก่อนส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรว่ะเนี่ย?"
"ที่บ้าก็คือคนนี้แหละ และที่บ้ายิ่งกว่าคือขนาดได้รับบาดเจ็บขั้นรุนแรงระดับนี้แล้วกลับขยับตัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ!"
เมื่อสลัดหลุดจากอันตรายเช่นนี้ได้ ฮวางซางก็ค่อยๆสงบสติลง หลังจากนั้นก็มองไปยังคนขับที่ถูกความแหลมคมของกระจกรถบาดจนไม่มีชิ้นดี กลับยังดิ้นพล่านส่งเสียงคำรามออกมา สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นครึ้มขึ้นมาอย่างหาที่สุดไม่ได้
" นี่มันเรื่องที่เป็นไปไม่ได้"
อ่าาาาาาาาาาา!
เพียงเสี้ยววินาทีที่เสียงของฮวางซางสิ้นสุดลง เสียงเล็กๆแหลมๆก็ดังขึ้นมาไม่ไกลนัก
"อะไรกัน?" เมื่อได้ยินเสียงเล็กแหลมนั้นดังขึ้นมา สีหน้าของฮวางซางก็แข็งทื่อขึ้นมาทันใด เมื่อพบว่าที่ไม่ไกลนั้น ทีมแพทย์คนหนึ่งได้ถูกร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดพุ่งเข้าใส่จนล้มลง หลังจากนั้นก็กัดฉีกอย่างบ้าคลั่ง
ซึ่งมันเหมือนกับคนขับที่ยังคงดิ้นพล่านอยู่ในรถตรงหน้าของฮวางซางในตอนนี้ คนที่พุ่งใส่ทีมแพทย์คนนั้นก็คือร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเช่นกัน ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บจนเป็นแผลใหญ่โต ได้รับบาดเจ็บขนาดนี้อย่าเรียกว่าคนเลย ขนาดวัวกระทิงที่มีพลังชีวิตที่กล้าแกร่งกว่านี้ก็ยังลุกขึ้นมายืนไม่ได้เลย
แต่ในเวลานี้ คนๆนั้นกลับยังคงกัดกินทีมแพทย์ผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น ราวกับหมาป่าบ้าคลั่งที่กำลังเขมือบเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น แล้วก็ยังคงกัดกินอย่างบ้าคลั่งไปบนใบหน้าและคอของทีมแพทย์คนนั้นจนไม่เหลือชิ้นดี
พลังและการกัดกินอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ของเขา ขนาดฟันก็ยังไม่อาจทนทานการฉีกกินอย่างรุนแรงเช่นนี้ได้จนหลุดไปหลายซี่เช่นกัน แต่คนๆนั้นกลับไม่ได้สนใจสักนิด อีกทั้งยังคงกัดและกลืนกินเนื้อของทีมแพทย์คนนั้นอย่างต่อเนื่อง สุดท้ายในขณะที่กำลังตัวชาไปกับเสียงที่กัดแทะและเสียงกลืนกินอยู่นั้น ฟันและเนื้อก็ได้ถูกกลืนลงไปพร้อมกัน！
"เชี้ยย"
ขนาดฮวางซางที่คุ้นเคยกับชีวิตและความตาย แม้กระทั่งคนที่บาดเจ็บขั้นรุนแรงจนตายเขาก็เคยเห็นมาก่อน แต่ภาพการไล่ฆ่าทั่วไปเหมือนหนังเรื่อง เจิ้งไค ฮีโร่เกรียนกู้โลก กลับมาโจมตีเขาในตอนนี้ จึงทำให้เขาอดที่สบถออกมาไม่ได้
"ซอมบี้ นี่มันซอมบี้ชัดๆ!"
ในเวลาเดียวกัน หลิวซินที่ยืนอยู่ข้างฮวางซางกลับมีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมา ความกลัวที่ก่อเกิดขึ้นในไม่กี่นาที กลับสร้างความตื่นเต้นอย่างยากที่จะอธิบายออกมาได้ ก่อนจะร้องเสียงแหลมๆออกมาว่า
"ฮ่องเต้ เคยดูเรื่อง ผีชีวะ มาก่อนไหม สิ่งนี้นะเหมือนกับซอมบี้ในหนังไม่มีผิดเลย"
"ซอมบี้?" เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางก็อึ้งงัน
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบดูหนังซอมบี้และหนังแนวสยองขวัญก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ยังรู้ว่าซอมบี้คืออะไร เพียงแค่คิดว่า ซอมบี้นั้นคือภาพลวงตาเท่านั้น เนื่องจากเป็นสิ่งที่คนปั้นแต่งมันขึ้นมา กลับคิดไม่ถึงว่ามันจะปรากฏแก่สายตาของตัวเองจริง ๆในวันนี้！
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาตกตะลึงงัน แทบจะในพริบตาเดียว "ซอมบี้" อีกหลายตัวที่ติดอยู่ในรถนั้นก็ได้พรวดพราดออก หลังจากนั้นก็พุ่งใส่บนตัวทีมแพทย์ที่กำลังเตรียมพร้อมจะลาก "ซอมบี้" นั้นออกไป แล้วกัดฉีกอย่างบ้าคลั่ง
ในขณะนั้นฮวางซางได้ค้นพบว่า การเคลื่อนไหวของซอมบี้เหล่านั้นไม่เร็วนัก แต่กำลังของมันกลับสร้างความน่าประหลอดใจขึ้นไม่น้อย ทีมแพทย์ที่มาทำหน้าที่ช่วยชีวิตนั้นมีร่างกายกำยำแข็งแรง การพุ่งเข้ากัดของซอมบี้กลับทำให้พวกเขาล้มลงไปบนพื้นไปทีละคน แทบจะไม่มีแรงสู้กลับแต่อย่างใด
"ฮ่องเต้ พวกเราวิ่งหนีกันเถอะ ถ้าซอมบี้เหล่านี้แพร่เชื้อได้เหมือนในหนังจริง ๆละก็ ถ้าไม่วิ่งตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วนะ" ตอนที่ฮวางซางกำลังสังเกตการณ์ซอมบี้เหล่านั้นอยู่ หลิวซินที่อยู่ข้างกายเขาก็ได้พยายามดึงเสื้อของเขา พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เขาคือคนที่หลงไหลซอมบี้เต็มร้อย แต่เขาเพิ่งได้เข้าใจว่าซอมบี้นั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวขนาดไหน สิ่งที่อยู่ในสายตาตอนนี้ถ้าเป็นซอมบี้ มีความสามารถในการแพร่เชื้อเหมือนซอมบี้จริง ๆละก็ มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาจะทำได้ในตอนนี้คือ--วิ่ง!
"พวกเราต้องไปแล้ว แล้วก็โทรหาตำรวจด้วย!" เมื่อได้ฟังคำพูดของหลิวซิน ฮวางซางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หลังจากนั้นก็พยักหน้า แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรแจ้งตำรวจ
พื้นที่ตรงนี้ได้ถูกกักบริเวณไว้เรียบร้อยแล้ว ทีมแพทย์ส่วนใหญ่ก็ถูกซอมบี้พุ่งใส่ไปหมดแล้ว เหลือเพียงไม่กี่คนที่ร้องเสียงแหลมด้วยความตื่นตระหนก ในสถานการณ์นี้ ถ้าขืนเขาและหลิวซิน ยังอยู่ต่อก็คงจะเป็นอาหารของซอมบี้เหล่านี้้เป็นแน่
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ต้องออกจากที่นี่ไปก่อน หลังจากนั้นก็ให้ตำรวจหรือไม่ก็กองกำลังทหารมาจัดการซอมบี้เหล่านี้
เผละ!
เคล้ง!
แต่ทว่า ตอนที่ฮวางซางได้ตัดสินใจออกจากที่นี่ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมโทรแจ้งตำรวจ เสียงที่กัดกินจนน่าอึดอัดใจและเสียงโจมตีก็ได้โผล่ออกมาจากรถที่เกิดอุบัติเหตุที่อยู่ด้านข้างเขาคันนั้น
หลังจากนั้น ฮวางซางก็สัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่จับขาข้างขวาของเขาเอาไว้ หลังจากนั้นก็ดึงเขาไป ทำให้เขาสูญเสียการสมดุล ล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
"อะไรกัน?" ฮวางซางมองไปทางนั้น กลับเห็นเพียงมือที่เปื้อนลือดจับขาขวาเขาไว้ อีกทั้งเจ้าของแขนข้างนั้น คือคนขับที่ตายอยู่ในซากรถก่อนหน้านั้นด้วย
เพียงแต่ร่างกายของคนขับในเวลานี้กลับมีแค่เอวเท่านั้น ร่างกายท่อนล่างยังคงติดอยู่ในซากรถ แต่ร่างกายท่อนบนนั้นกลับปีนออกมาทางหน้าต่างรถ แล้วตกลงมาบนพื้น แล้วถือโอกาสนี้จับขาขวาของเขาไว้! คนๆนี้ ได้ฉุดร่างกายของตัวเองไว้แล้ว!
"เชี้ย!"
ในขณะที่มองไปทางมือที่จับขาขวาเขาไว้ และกำลังถือโอกาสนี้ปีนขึ้นมา คือซอมบี้ที่พยายามจะกัดตัวเขา แผ่นหลังของฮวางซางก็ผุดเหงื่อเย็นจนเปียกชุ่มไปทั่วทั้งหลัง ราวกับแมวที่ขนลุกด้วยความตกใจตัวหนึ่ง ก่อนที่เท้าซ้ายของตัวเองจะกางออกแล้วเหยียบไปบนหัวของซอมบี้นั้นด้วยความเกลียดชัง
แผละ!
รองเท้าหนังหนาส้นเตี้ยที่ฮวางซางมักจะใส่ไปเวลาออกไปทำงานข้างนอก บวกกับกำลังของร่างกายที่มีไม่น้อย ดังนั้นภายใต้กำลังที่เขาเหยียบไป ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของซอมบี้นั้นก็คงจะถูกรองเท้าหนังนั้นกระแทกจนเป็นชิ้นเนื้อ แม้กระทั่งฟันก็หักเหลือเพียงสองซี่ เลือดที่เหม็นคาวจำนวนมากเริ่มไหลอออกมาจากใบหน้าของเขา มันช่างสยดสยองและน่าเวทนามาก
แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ซอมบี้ตัวนั้นกลับยังคงจับขาขวาของฮวางซางไว้แน่น อีกทั้งปากที่ฉีกขาดไปกว่าครึ่งนั้นก็ ยังพยายามเข้ามาประชิดตัวฮวางซาง พยายามที่จะกัดตัวของฮวางซางออกให้เป็นชิ้น
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!" เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ ฮวางซางทำได้เพียงยกขาซ้ายขึ้น หลังจากนั้นก็เหยียบไปบนหัวของซอมบี้นั้นอีกครั้งและอีกครั้ง ขัดขวางไม่ให้ซอมบี้นั้นเข้ามาใกล้ได้
ภายใต้ความตื่นเต้นอันน่าหวาดกลัวที่รุนแรงนี้ ฮวางซางก็ได้ระเบิดพลังที่แข็งแรงมากกว่าปกติออกมา เห็นแค่เพียงเสียงที่ปะทะกันอย่างดุเดือดตามมาเท่านั้น ใบหน้าของซอมบี้ตัวนั้นก็เริ่มเละเทะภายใต้การเหยียบของฮวางซาง แปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ หลังจากนั้นก็ฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี
ในที่สุด หลังจากไม่กี่วินาทีสั้นๆนั้น หัวของซอมบี้ตัวนั้นก็ไม่สามารถแบกรับแรงเหยียบของฮวางซางได้ ใบหน้าทั้งหน้าก็ยุบลงเป็นหลุมลึกตามรอยแตกของกระดูก พร้อมกับมันสมองและเลือดสีดำๆได้ไหลออกมาจากสมองนั้น เปรอะเปื้อนไปทั่วรองเท้าหนังของฮวางซาง
พริบตาเดียว แขนทั้งสองข้างของซอมบี้ตัวนั้นก็ได้สูญเสียกำลังไป และปล่อยฮวางซางในที่สุด ส่วนฮวางซางก็รีบยกขาที่อยู่บนหัวที่ยุบลงไปของซอมบี้ออกมา หลังจากนั้นก็ปีนไปตามพื้นดินอย่างโซซัดโซเซ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
หวือ!
แต่ในตอนนั้นเอง แสงสีฟ้าที่ไม่ชัดเจนกลับเปล่งแสงออกมาจากซากของซอมบี้ตัวนั้น หลังจากนั้นก็ผสานเข้ากับหยกที่แขวนอยู่บนคอของฮวางซาง ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากนั้น ฮวางซางก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ดวงตาได้มืดลง ก่อนจะหมดสติไป