Chapter 5: ช่วยคน, เช็ค 500,000 หยวน (อ่านฟรี)
Chapter 5: ช่วยคน, เช็ค 500,000 หยวน
กู้หนิงยังคงเฝ้ามองต่อไป เธอยังไม่ลงมือตอนนี้กำลังรอจังหวะที่เหมาะสม
คนร้ายยกปืนชี้ไปยังหมอผู้หญิง ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ถ้ากู้หนิงไม่สามารถเข้าประชิดตัวเขาได้เร็ว เขาอาจจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่และยิงออกไปซึ่งอาจส่งผลร้ายตามมา
กู้หนิงมองไปที่ระเบียงเปิดโล่ง มีของวางไว้ด้านขวาตรงทางออก กู้หนิงใช้มันเป็นที่กำบังตัว เธอเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้พวกเขา
"หยางฮ่าว นาย.. นายต้องการอะไร?" เมื่อเผชิญหน้ากับปืน หมอสาวตัวสั่นสะท้านขึ้นมา
"ฉันต้องการอะไรงั้นรึ?" หยางฮาวหัวเราะหึหึ ทันใดก็พูดด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตมุ่งร้าย
"อันเฉียน ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก ฉันถึงต้องมาเป็นอย่างนี้ ฉันต้องการอะไรงั้นรึ? โรงพยาบาลไล่ฉันออก เมียฉันก็ทิ้งฉันไปกับชายชู้ เพราะแก!! ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก!!!!"
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้อันเฉียนรู้สึกเจ็บปวดใจ เธอแย้งว่า
"นั่นเป็นเพราะพฤติกรรมที่ผิดศีลธรรมของนาย ในฐานะหมอ นายไม่ทำตามกฏพื้นฐานแต่กลับรับเงินใต้โต๊ะจากครอบครัวผู้ป่วยโดยไม่คำนึงถึงชีวิต ฉันเพียงแค่ช่วยคน"
"หุบปาก นั่นมันธุรกิจของฉัน แกไม่มีสิทธิ์เสนอหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง!!" หยางฮ่าวกำปืนแน่น
"แกต้องโอนเงินเข้าบัญชีฉันห้าล้าน ไม่งั้นฉันยิง"
อันเฉียนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามข่มความกลัวเอาไว้ "ฉัน.. ฉันไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นแต่ฉันมีสองล้านหยวน"
"ไม่ ฉันต้องการห้าล้านหยวน นังสารเลวนั่นมันทิ้งฉันเพราะเงินห้าล้านหยวน ฉันจะไปทวงเมียฉันคืนมาด้วยเงินจำนวนเดียวกัน " หยางฮ่าวคุ้มคลั่งและเกือบจะยิงออกไป
ในขณะเดียวกันกู้หนิงที่อาศัยที่กำบังเคลื่อนตัวเข้าไปด้านหลังหยางฮ่าว เธออยู่ห่างจากเขาสองเมตร เมื่อเห็นว่าอยางฮ่าวเริ่มจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ กู้หนิงกังวลใจว่าเขาจะเผลอยิงออกมา
หยางฮ่าวอยู่ในช่วงอารมณ์ไม่ปกติเขาอาจจะทำอะไรโง่ๆออกมาได้
สิ่งที่หยางฮ่าวทำลงไปในวันนี้ผิดกฏหมาย ถึงแม้หยางฮ่าวจะได้เงินห้าล้านหยวนไปแต่เขาคงหนีไม่พ้นถูกจับ เขาไม่มีทางที่จะเอาภรรยาเขากลับคืนมาได้
ส่วนภรรยาเขาก็ไม่กลับมาหาเขาด้วยเช่นกัน
ผู้ชายที่ให้เงินกับภรรยาหยางฮ่าวห้าล้านหยวนนั้นต้องมั่งคั่งพอสมควร ถ้าหากภรรยาของหยางฮ่าวทิ้งเขาไปเพราะเงิน ก็ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งผู้ชายที่ร่ำรวยคนนั้นกลับมาหาเขา
หรือถ้าหล่อนไม่ได้ทิ้งเขาไปเพราะเงิน หยางฮ่าวก็ตกเป็นคนร้ายอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องถูกจับกุมในที่สุด ถ้าหล่อนเลือกที่จะยืนเคียงข้างเขา หล่อนจะต้องสูญเสียทั้งหยางฮ่าวแล้วก็เงิน
กู้หนิงกังวลว่าอันเฉียนจะพูดอะไรออกมาแล้วทำให้หยางฮ่าวควบคุมตัวเองไม่ได้และเผลอลั่นไกออกไป ถ้าอย่างนั้นกู้หนิงจะไม่มีโอกาสที่จะช่วยชีวิตเธอไว้ได้
โชคดีที่อันเฉียนฉลาดพอที่จะรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาของหยางฮ่าว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและพยายามเกลี้ยกล่อมเขาว่า
"ไม่มีปัญหา ฉันจะโอนเงินห้าล้านให้นายแต่ตอนนี้ฉันมีเพียงสองล้านในบัญชี ฉันต้องโทรหาครอบครัวเพื่อเอาอีกสามล้านหยวน"
หากมันจะช่วยให้เธอมีชีวิตรอด ถึงแม้ต้องจ่ายห้าล้านหยวนเธอก็ยอม
เธอได้แต่หวังว่าตำรวจจะสามารถจับหยางฮ่าวได้ภายหลัง
กู้หนิงกลับคิดตรงกันข้าม หยางฮ่าวไม่โง่พอที่จะปล่อยอันเฉียนไป ถ้าเขาปล่อยหล่อนไป อันเฉียนต้องโทรหาตำรวจแน่
ถึงแม้หยางฮ่าวจะได้เงินมาเขาก็ไม่มีทางที่จะหนีออกไปได้
ได้ยินอันเฉียนพูดอย่างนั้น หยางฮ่าวรู้สึกพอใจ
"ดี แต่แกต้องเปิดลำโพงด้วย!"
"ได้" อันเฉียนล้วงมือหยิบมือถือออกมา
หยางฮ่าวเมื่อยที่แขนเล็กน้อยที่ต้องคอยถือปืนเล็งอยู่ตลอด เขาลดแขนลงชั่วขณะ
เสี้ยววินาทีนั้นกู้หนิงก็สบโอกาส เธอเคลื่อนตัวออกไปหาหยางฮ่าวด้วยความรวดเร็ว เขาถูกเธอกระแทกล้มลงบนพื้นอย่างแรง เนื่องจากเขาไม่ทันระวังตัว ปืนในมือถูกเหวี่ยงออกไปหลายเมตร
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อันเฉียนยืนตะลึงอยู่กับที่โดยไม่รู้ตัวว่าทำมือถือหล่นลงพื้น
แต่มันยังไม่จบแค่นั้น เมื่อไม่มีปืนหยางฮ่าวเปลี่ยนเป้าหมายมาที่กู้หนิง ยังไม่ทันที่เขาจะสู้เธอกลับ กู้หนิงก็ฟาดเขาจนสลบไปก่อน
กู้หนิงหาเชือกมามัดเขาไว้และอุดปากเขาด้วยผ้าขี้ริ้ว
"โทรเรียกตำรวจ!" กู้หนิงหันไปมองอันเฉียนที่กำลังยืนตกใจอยู่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร
"โอ้ ได้ ได้!" ในที่สุดอันเฉียนก็ได้สติ เธอพบว่ามือถือตัวเองหายไป เธอยืนกระวนกระวายสักพักจึงพบว่ามือถือตัวเองหล่นไปที่พื้น เธอก้มลงเก็บ
แต่ก่อนที่เธอจะกดเบอร์โทรออก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาและกรอกเสียงไปในมือถือว่า
"สวัสดีค่ะพ่อ"
"อันเฉียนตอนนี้ลูกอยู่ไหน?"
"หนูอยู่บนระเบียงที่ตึกผู้ป่วยค่ะ..." อันเฉียวเล่าทุกอย่างให้พ่อเธอฟัง และถามเขาว่า" พ่อว่าหนูควรโทรหาตำรวจหรือ...?"
กู้หนิงขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอันเฉียนถึงพูดแบบนั้น หล่อนต้องการทำจะอะไรนอกจากโทรเรียกตำรวจ?
"อะไรนะ? เป็นไปได้ยังไง? ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" น้ำเสียงของพ่ออันเฉียวดูตกใจ หัวใจของเขาราวกับถูกปักด้วยลูกธนู
"พ่อ หนูไม่เป็นไรค่ะ" อันเฉียนตอบ
"รอพ่ออยู่ที่นั่น พ่อจะไปเดี๋ยวนี้และอย่าเพิ่งโทรหาตำรวจ" พ่ออันเฉียนตอบกลับมา อันเฉียนตกลงแล้วจึงวางสาย
กู้หนิงมีประสาทการได้ยินที่ยอดเยี่ยม เธอได้ยินทุกอย่างที่พ่ออันเฉียนพูด กู้หนิงจึงถามขึ้นว่า "ทำไมคุณไม่เรียกตำรวจ?"
"เพราะว่าถ้าฉันโทรเรียกตำรวจ ทั้งโรงพยาบาลก็ต้องรู้ ผู้คนก็จะแตกตื่นนั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้น" อันเฉียนอธิบาย
กู้หนิงคิดว่าสิ่งที่อันเฉียนพูดมีเหตุผล เธอจึงปิดปากเงียบ
อันเฉียนพูดเสริมขึ้นว่า "หยางฮ่าวจะถูกส่งตัวไปสถานีตำรวจแน่นอน แต่ไปแบบไม่ใครรับรู้ ฉันบันทึกบทสนทนาไว้ทั้งหมดแล้ว รอยนิ้วมือเขาก็อยู่บนปืน นี่จะเป็นหลักฐานมัดตัวเขา"
อัดเสียง?
กู้หนิงนึกชื่นชมอันเฉียน ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ หล่อนยังสามารถอัดเสียงไว้ได้
"แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณมากที่ช่วยฉันไว้" อันเฉียนกล่าวขอบคุณกู้หนิงด้วยความจริงใจ เธอหยิบเช็คขึ้นมาเขียนจำนวนเงินลงไปและยื่นไปยังกู้หนิง
"ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไง นี่เป็นเช็คจำนวนห้าแสนหยวน โปรดรับไว้เถอะค่ะ"
กู้หนิงมองไปที่เช็ค ถึงแม้เธอจะต้องการเงินมากขนาดไหน แต่เธอไม่เต็มใจที่จะรับเงินก้อนนี้
เธอมีหลักการของตัวเธอเอง เธอยื่นมือเข้ามาช่วยเพราะเธออยากช่วย ไม่ได้ต้องการรางวัลตอบแทนแต่แรก กู้หนิงจึงปฏิเสธ
"ฉันไม่ได้ช่วยชีวิตคุณเพื่อต้องการเงิน เก็บเช็คคุณกลับไปเถอะค่ะ"
อันเฉียนประหลาดใจ
เธอรู้ว่าที่กู้หนิงไม่ยอมรับเช็คไม่ใช่เพราะจำนวนเงินน้อยเกินไป แต่เป็นเพราะจิตใจที่ดีงามของเด็กสาว
--------------------------------------------------------------