บทที่ 316 - แนวทางการขัดแย้ง (3) [25-01-2021]

บทที่ 316 - แนวทางการขัดแย้ง (3)

”

หลังจากที่จัดการเจ้าหมีแล้วพวกเราก็ได้เก็บศพของมันมาและขึ้นไปด้านบนเขา เนื่องจากว่าไม่มีมอนสเตอร์ตัวใดอีกที่กล้าจะพุ่งเข้ามาสู้กับเขาทำให้เราจัดการที่อลาสก้านี้เสร็จได้อย่างราบรื่นในวันนี้

ฉันก็ยังสงสัยในพลังที่ปฏิเสธในพลังของดันเจี้ยนแต่ว่ามันก็ไม่มีอะไรอีกแล้วในอลาสก้านี้ ฉันได้แต่เดาว่ามันจะต้องมีอะไรซักอย่างที่อยู่ภายในแคนนาดาหรืออเมริกา แน่นอนว่ามันก็เป็นไปได้ว่าที่อลาสก้านี่มันก็แค่ถ่วงเวลาให้กับสิ่งที่อยู่ในกรีนแลนด์จริงๆ

มันรู้สึกเหมือนว่าจะเสียเปล่าเกินไปด้วยหากจะไปจากอลาสก้าอย่างนี้พวกเราก็เลยได้ตั้งแคมป์พังและเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพในคืนนี้ แน่นอนว่าฉันได้จัดการเอาอุ้งตีนหมีมาทำอาหารให้กับทุกๆคนได้กินตามที่สัญญาเอาไว้ด้วย

[กรรรรร]

[กิ้ววววว?]

ดูเหมือนว่าลากิกับลูน่าจะคุยกันได้แม้ว่าลากิจะเป็นอันเดตแต่ว่าก็ยังมีสติปัญญา ในขณะที่ลากิกำลังคุยกับลูน่าเหมือนกับคนที่แก่กว่าให้คำแนะนำ ลูน่าก็ได้ตั้งใจฟังอย่างใกล้ชิด เดซี่กับยุยได้เฝ้ามองอันเดตกับสัตว์ของพวกเธอที่คุยกันอย่างสนใจ

ฉันได้นั่งอยู่ข้างๆและเริ่มที่เช็คสภาพหอกในมือ เนื่องจากว่าฉันไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรดังนั้นฉันคิดว่าฉันควรที่จะทำให้อาวุธอยู่ในสภาพดีที่สุด

"ชิน"

จู่ๆก็ได้มีคนมาเรียกฉัน

"เยอึน"

"ขอนั่งข้างได้ไหม?"

"ได้สิ"

ฉันได้ปักหอกลงบนพื้นและถ่ายมานาลงไปทำให้พื้นที่อยู่ใกล้ๆหอกได้ยกขึ้นเล็กน้อยและดอร์ตูก็ได้เคลือบมันด้วยโลหะจนกลายเป็นเก้าอี้ธรรมดาขึ้น จากนั้นในตอนท้ายชาราน่าก็ได้เป่าลมใส่โลหะให้มันร้อยขึ้น เยอึนได้นั่งลงมาด้วยความประหลาดใจ

"ว้าว มันอุ่นจัง"

"นี่เป็นพลังของภูติธาตุ"

"ฉันก็อยากจะมีภูติธาตุเหมือนกัน"

"อืมม... เธอจะต้องเกิดมาเป็นแบบนี้"

ฉันได้เกาหัวในขณะที่ตอบกลับไป แม้ว่าเคียร่าจะให้พลังในการใช้ภูติธาตุกับฉันแต่เธอก็ไม่สามารถจะให้ใครก็ได้ที่เธอต้องการได้ ที่มันเป็นแบบนี้ได้เพียงเพราะฉันมีพรสวรรค์ เป็นพรสวรรค์ที่หายากมากๆ มันไม่ใช่ว่าทุกๆคนจะกลายมาเป็นผู้ใช้ธาตุได้เพียงแค่เพราะว่าต้องการ

เยอึนได้เดาะลิ้นเบาๆแล้วก็ไอออกมาแห้งๆก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

"ชิน ขอโทษนะ วันนี้ฉันไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลย"

"ไม่นี่ เธอป้องกันเดซี่กับยุย"

"แต่ว่าความฝันของฉันคือการสู้เคียงข้างกับชิน"

"อีกไม่นานวันนั้นก็จะมาถึงเอง เธอมีพรสวรรค์และเธอก็พัฒนาได้เร็วจนน่าทึ่งเลย ฉันไม่รู้ว่าทำไมนะ แต่ว่าทุกๆคนในรีไวเวิร์ลต่างก็เป็นอัจฉริยะกันไม่มากก็น้อย"

สำหรับฮวาหยาแล้วฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเลย และก็มีอีกสองคนที่มีการพัฒนาที่น่าทึ่ง หนึ่งก็คือสุมิเระที่อาจจะมีพรสวรรค์ในด้านหอกที่มากกว่าฉันอีก และอีกคนก็คือเยอึนที่ไต่ดันเจี้ยนมาอย่างรวดเร็วเพียงลำพัง

"อูววว แต่วันนี้ฉันน่าสงสารจริงๆ..."

เยอึนได้มองต่ำลงไป เธอได้ฝังใบหน้าของเธอไว้กับเขาและถึงแม้ว่าฉันจะเสียใจที่จะพูดแบบนี้ แต่ว่าเยอึนก็น่ารักจริงๆในตอนเธอเศร้า ฉันได้ลูบผมของเธอเบาๆ ทันใดนั้นเธอก็ดันหัวของเธอเข้ามาหาฉัน แน่นอนว่าใบหน้าของเธอยังคงก้มอยู่

"ช่วยลูบหัวฉันมากกว่านี้นะ"

"คำขอนั่นมันมีอะไรล่ะ"

"...มันดูสึกเหมือนกับว่าวิญญาณของฉันถูกรักษา"

"ขนาดนั้นเลย!?"

ฉันได้วางแผนที่จะพูดต่อไปจนกว่าเธอจะบอกให้ฉันหยุด แต่ว่าเพราะเธอไม่ได้พูดอะไรมาสักพักแล้วฉันก็เลยเอามือออกมา จากนั้นเยอึนก็พูดขึ้น

"ฉันรอก็เพราะชินบอกให้ฉันรอ...."

"อ่า ใช่แล้ว"

เมื่อไหร่กันนะที่ฉันบอกให้เธอรอ? เพื่ออะไรล่ะ? ฉันได้เอียงหัวออกมา และเยอึนก็ได้พูดออกมาเบาๆในตอนที่ฉันกำลังจะพูดอะไรออกไป

"ชินได้ไปเดทกับผู้หญิงอีกคนก่อนที่ฉันจะสังเกตุแล้ว...."

นี่สินะคือสิ่งที่เธอจะสื่อถึง! ฉันได้ยิ้มออกมาขมๆ หัวข้อนี้มันตรงกันกับสิ่งที่ฉันต้องการจะบอกเธอเลย

"จำสิ่งที่ฉันบอกเธอได้ไหมเยอึน? ฉัน...."

"มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ยอมแพ้ไป ชินพูดถูกแล้ว ชินบอกทุกๆอย่างกับฉันแล้ว ดังนั้นชินไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะ"

สิ่งที่เธอกำลังพูดออกมาได้ตรงกันข้ามเลย น้ำเสียงของเธอได้เต็มไปด้วยความเสียใจ

"จริงสิ เกี่ยวกับเรื่องนี้... ฉันไม่คิดว่าฉันจะมีเวลาสำหรับความสัมพันธ์นะ แต่ว่า... มันเกินกว่าที่ฉันจะควบคุมได้จริงๆ ขอโทษนะ"

ถ้าฉันเป็นเยอึน ฉันก็คงต่อยหน้าฉันสักที

"ชินฉันขอถามอะไรหน่อยนะ"

"ได้สิ"

"ชินไม่ได้ไปเดทกับแค่คนเดียวใช่ไหม?"

เธอเป็นฆาตกรอย่างที่ฉันคิดเคย เธอพูดได้ตรงจุดมา ฉันได้ตอบกลับไปอย่างเหงื่อตก

"อ่า...ใช่แล้ว"

"....มันไม่ใช่แค่สองคนด้วย"

ฉันได้มองไกลออกมาไปทำให้เยอึนไอออกมา

"ชินเจ้าชู้!"

"นี่มันเป็นเพียงแค่ทางเลือกเดีวที่ฉันมี ฉันใกล้ชิดกับพวกเธอเกินไปและฉันก็ยังต้องคอยเฝ้ามองพวกเธอ"

"...ใช่แล้วล่ะ ชินคือฮีโร่ของโลก ไม่ใช่แค่โลกของเราแต่เป็นโลกอื่นด้วย"

แม้ว่าเธอจะยิ้มขมๆแต่เธอก็หยักหน้า

"ฉันรู้ ชินได้สร้างสายสัมพันธ์ สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นและยากที่จะตัด"

"ขอโทษนะ ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นแบบนี้"

"ฉันก็บอกแล้วไงชินไม่ต้องรู้สึกขอโทษหรอกนะ มันก็แค่...."

เยอึนได้เงยยหน้าของเธอขึ้นมา ฉันคิดว่าเธอจะร้องไห้แต่มันกลับไม่ใช่ ดวงตาของเธอได้ส่องประกายออกมาซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยพลังงานความมีชีวิตชีวาทำให้ฉันผงะไป

"ฉันเป็นคนผิดเองที่ไม่ยอมแพ้"

"แม้ว่าจะมีมากกว่า 3 คนอะนะ?"

"อื้อ"

ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าเยอึนเป็นคนแปลกหน้าไป

"ฉันอาจจะดูไม่เหมือนแบบนั้น แต่ว่าฉันขี้หวงมาก ชินก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมฉันอยู่ในรีไวเวิร์ล"

"ฉันรู้"

เยอึนได้เข้ามาในรีไวเวิร์ลเพราะความรู้สึกที่มีต่อฉัน นั่นมันคือตอนเริ่มต้นและมันก็อาจจะยังเป็นเหมือนเดิม แม้ว่ามันจะเป็นปัญหาแน่หากเธออกไตอนนี้ เมื่ออันตรายที่โลกได้เจออยู่ถูกจัดการไปแล้วมันจะต่างออกไป

"ฉันบอกเธอไปก่อนแล้วด้วยใช่ไหม? สิ่งนี้มันจะไม่จบแค่ที่โลกเรา"

"ใช่แล้ว... ชินยังบอกอีกด้วยว่าทุกคนไม่ต้องตามชินไป"

ปัญหาของโลกต้องแก้ด้วยพวกเรา แต่ว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะต้องไปแก้ปัญหาให้กับโลกอื่นด้วย

เพราะสัญญาที่ฉันทำกับพรรคพวก เป้าหมายส่วนตัวและ ผู้บุกรุกและความลับของดันเจี้ยน ฉันได้วางแผนที่จะไปช่วยโลกอื่นๆต่อ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทุกๆคนจะต้องตามฉันไป

"ฉันจะตามชินไปจนกว่ามันจะจบลงไป"

"เยอึน เธออายุ 22 แล้วนะ มันยังมีอย่างอื่นที่ดีกว่าการไปเสี่ยงนะ คิดให้ดีกว่านี้สิ"

"ชินก็อายุ 22 เหมือนกันนี่"

เมื่อเธอพูดถึงมันฉันก็นึกขึ้นได้ทันที....

"นอกไปจากนี้ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะจบลงไปแค่การฆ่าเดม่อนลอร์ดแล้วก็ศัตรูของลกอื่น"

"... มันจะเป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็บนโลก"

"อย่ามาหลอกฉันน่าชิน.... ชินรู้อะไรบางอย่างใช่ไหมล่ะ"

ฉันได้ผงะไป เยอึนได้ยิ้มขึ้นและพูดต่อไป

"ฉันเฝ้าดูชินมาตลอด ดังนั้นอย่างน้อยฉันก็รู้เรื่องนี้ นอกไปจากนี้อาจไม่ใช่แค่ฉันด้วยแหละ"

"อืมมม"

"ชิน ฉันจะยังอยู่ข้างๆชินได้ไหม?"

ฉันไม่จำเป็นต้องไปอธิบายเรื่องของเดซี่กับโรเล็ตต้า และรูเดียกับฮวาหยาก็ไม่ได้มีชีวิตที่ปกติธรรมดาเลย รูเดียวได้มีประสบการณ์หลายๆอย่างมากมายจากการเป็นเจ้าหญิงของจักรวรรดิเดิมเธอ ฮวาหยาก็ได้เรียนรู้เรื่องเวทย์มาตั้งแต่เด็กและต่อสู้กับมอนสเตอร์มาก่อนที่ฉันจะเจอเธออีก พวกเธอต่างไปจากคนปกติธรรมแล้ว

ไม่ว่ายังไงก็ตามเยอึนต่างออกไป เธอเป็นเพียงหญิงสาวชาวเกาหลีธรรมดาที่จู่ๆก็ถูกปลุกพลังขึ้นมาเท่านั้นเอง

ยังไงก็ตามเธอก็ได้แบกรับหน้าที่ภารกิจของรีไวเวิร์ลและในปัจจุบันเธอก็กำลังขอติดตามฉันทั้งๆที่โลกความจริงเบื้องหลังอันตรายของโลก ฉันจะทำให้ทุกๆอย่างง่ายขึ้นด้วยการเรียกเธอว่าโง่ก็ได้ แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น

"พูดตามตรง ฉันคิดว่าชินจะไม่ยอมรับฉัน"

เธอตรงจริงๆเลย

"เธออยากที่จะเจอปัญหาทุกๆอย่างเพียงแค่ชายคนหนึ่งหรอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนนะ?"

"อื้อ!"

"มันยังมีคนอีกมากนะเยอึน คนที่ดีไปกว่าฉัน"

"แต่ว่ามีแค่ชินคนเดียวเท่านั้น"

ดวงตาของเยอึนได้จริงจังขึ้นมา ดังนั้นฉันก็ตัดสินใจที่จะจริงจังเช่นกัน

"พูดตามตรงเลยนะฉันยังคิดกับเธอในฐานะของเพื่อน"

"...รอเดี๋ยวนะ ให้ฉันหลบไปร้องไห้แปปนึง"

เยอึนได้ถูกจัดการไปในทีเดียว ฉันได้หยุดเยอึนที่จะลุกเอาไว้และเธอก็นั่งลงมา

"เธอจะยังอยู่ในรีไวเวิร์ลไหม?"

"...อื้อ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก"

"เธอรู้ว่าเธอได้รู้จักฉันแค่ครึ่งปีใช่ไหม?"

ความรู้สึกนั้นมีมาและจากไป ฉันไม่สามารถจะให้เธออยู่ในรีไวเวิร์ลเพียงแค่เพื่อฉันได้ มันจะต้องมีเหตุผลอื่นไม่เช่นนั้นก็มีแต่เธอที่จะทรมาน

ยังไงก็ตามคำตอบของเยอึนเป็นสิ่งที่ต้องระวัง

"ความรักมันจะจบได้ยังไงในเมื่อยังไม่เริ่มเลย? นอกจากนี้ฉันยังต้องไปกังวลมันด้วยหรอในเมื่อยังไม่เริ่มเลย? ทุกๆคนจะได้ทำอะไรบ้างล่ะหากว่ากลัวมันจะจบลงนะ?"

นี่เป็นเหตุผลที่คนไม่มีประสบการณ์ในด้านความรักควรจะพูดออกมา ฉันได้ยิ้มเยาะเย้ยตัวฉันเองและเขกหัวตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่เยอึน

"ถ้างั้น.... มารอดูกันว่ามันจะเกิดขึ้นยังไง พวกเราอาจจะไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไหร่ แต่ว่านั่นก็ยังหมายความว่าเราก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะเริ่มเมื่อไหร่"

"...คำพูดแบบนี้ไม่เข้ากับชินเลยนะ"

"ตลกน่า"

"เฮะๆ"

ในที่สุดเยอึนก็ยิ้มออกมา ฉันได้ลุกขึ้น

"ถ้างั้นก่อนอื่นมาปิดช่องว่างระหว่างเราดีกว่าเยอึน"

"ปิดช่องว่าง!? อะ โอเค ดูแลฉันด้วยนะ...."

ฉันได้เมินเยอึนที่เล่นมุกออกมาและพูดต่อไป

"เธอจำเรื่องที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ได้ไหม เรื่องการบีบอัดพลังนะ"

"อ่า ออร่านั่นใช่ไหม? ในตอนพักฉันลองทำมันแล้วนะ แต่ว่ามันยากเกินไป"

"ฉันทำมันได้ บางทีมันอาจไม่ได้เหมือนแบบฉัน แต่ว่าเธอก็ยังแข็งแกร่งได้อีก"

เยอึนคือนักฆ่าที่ใช้การโจมตีที่รุนแรงในทีเดียว เธอได้เรียนรู้พลังพิเศษในการควบคุมเงาของเธอจากดูก้า เมื่อเธอได้เรียนรู้ในวิธิการบีบอัดออร่าของเธอ ฉันมั่นใจได้เลยว่าพลังของเธอมันจะไปอยู่ในจุดที่ยอดเยี่ยมจนฉันคิดไม่ถึง

ฉันได้ยกหอกขึ้นมา ออร่าจำนวนมหาศาลได้เริ่มมารวมเข้าด้วยกัน และเยอึนได้กลืนน้ำลายลงไปเมื่อเห็นมัน

"พวกเรายังมีเวลาอยู่ ฉันจะสอนเธอจนกว่าเธอจะใช้มีดสั้นทำแบบนี้ได้"

"ชินจะสอนหรอ?"

"ใช่สิ"

ฉันก็สอนสุมิเระอยู่แล้ว เพิ่มเยอึนเข้ามาก็ไม่ได้ต่างอะไรเลย ด้วยพรสวรรค์ของพวกเธอก็แทบจะพอกันด้วย ฉันรู้ว่าพวกเธอทำได้ นอกไปจากนี้การบีบอัดออร่ามันก็ไม่ได้ทำกับอาวุธและเป็นมานา เรื่องการที่เยอึนใช้มีดสั้นมันไม่ใช่ปัญหาเลย

"ฉันจะทำ! ฝากตัวด้วยนะ!"

"เยี่ยม"

ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดูมีความสุข แต่ว่าเธอได้หยักหน้าอย่างกระตือรือร้นและตะโกนออกมา ภาพลักษณ์ภายนอกของเธอนี้มันขัดกับตัวตนในตอนต่อสู้ของเธอมาก ที่เธอไม่ได้ส่องประกายออกมาในการต่อสู้นั่นมันก็เพราะว่าศัตรูที่เราสู้แข็งแกร่งเกินไป แต่ว่าเธอก็ค่อยๆเริ่มเปลื่ยนไปจากการปีนดันเจี้ยนและเสริมสร้างความสำเร็จขึ้นมา

นี่มันมากมาย

เพียงแบบนี้เยอึนก็ได้เริ่มที่จะเรียนรู้เรื่องมานาจากฉัน แน่นอนว่าเดซี่กับยุยก็ยังอยู่กับพวกเราด้วยทำให้พวกเราฝึกไปได้ไม่นานนัก